ครึ่งชั่วยามให้หลัง เมื่อหลิ่วเทียนฉีกลับมาก็พบว่าเครื่องเรือนที่ถูกทำลายทั้งหมดถูกเฉียวรุ่ยเปลี่ยนเป็๲ของใหม่เรียบร้อย

        “จ่ายไปห้าร้อยสามสิบแปดก้อนศิลาทิพย์” เฉียวรุ่ยพูดด้วยสีหน้าหดหู่

        “ไม่เป็๲ไร ในแหวนมิติของพวกเขามีศิลาทิพย์ตั้งแสนสองหมื่นก้อน!” สังหารคนปล้นทรัพย์ ช่างมั่งคั่งเสียจริงนะ เป็๲กิจการที่ได้เงินเร็วโดยแท้ มิน่า เ๽้าห้าคนนั้นถึงได้คิดปล้นชิงผู้อื่น?

        “ว้าว รวยปานนี้เชียว!” เฉียวรุ่ยได้ยิน ก็อดกะพริบตาปริบๆ ไม่ได้

        “เอาแผ่นค่ายกลสังหารของเ๽้ามาให้ข้าสิ! ข้าซื้อแผ่นค่ายกลป้องกันขั้นสามแผ่นหนึ่งมา ใช้ยันต์แผ่นนี้ปกป้องเรือนน้อยของพวกเรา จากนั้นค่อยวางค่ายกลสังหารไว้หน้าประตู หากทำเช่นนี้ เรือนน้อยของพวกเราก็ปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกังวลว่าคนเ๮๣่า๲ั้๲จะมาสร้างความลำบากให้อีก”

        ได้ยินคำอธิบาย เฉียวรุ่ยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เอาอย่างนี้ เ๯้าวางค่ายกลป้องกันขั้นสามนั่น ข้าวางค่ายกลสังหารเอง ให้เ๯้าทำคนเดียวมันสิ้นเปลืองพลังทิพย์เกินไป”

        “ได้!” หลิ่วเทียนฉีรับข้อเสนอคนรัก ทั้งสองคนจึงวุ่นอยู่กับการทำงาน

        เมื่อวางค่ายกลทั้งสองเสร็จ ทั้งคู่ถึงวางใจกลับมาพักผ่อนในบ้าน

        “ค่ายกลสังหารใช้ได้หนึ่งเดือน ค่ายกลป้องกันใช้ได้ครึ่งปี หลังจากนี้ ไม่ว่าพวกเราจะอยู่บ้านหรือไม่ ล้วนไม่ต้องกังวลใจแล้ว!”

        ได้ยินคำพูดนี้ เฉียวรุ่ยพยักหน้าหงึกหงัก “ใช่แล้ว เช่นนี้คงปลอดภัย แล้วค่ายกลป้องกันขั้นสามแผ่นนั้นแพงมากไหม?”

        “เก้าพันก้อนศิลาทิพย์”

        “แพง แพงมากเลย!” ได้ยินหลิ่วเทียนฉีบอกราคา เฉียวรุ่ยพลันกัดริมฝีปาก

        “วางใจเถอะ ตอนนี้พวกเรามีศิลาทิพย์อยู่! เ๽้าเอาไปฝึกฝนนะ!” หลิ่วเทียนฉีพูดพลางเอาศิลาทิพย์ถุงหนึ่งออกมาให้คนรัก

        “อื้อ!” เฉียวรุ่ยพยักหน้า รับศิลาทิพย์ไป

        หลิ่วเทียนฉีเอาแหวนมิติของทั้งห้าคนออกมา หยิบโอสถ ยันต์วิเศษ อุปกรณ์อาคมและของวิเศษที่ใช้ได้ออกมาทั้งหมด นำมาเก็บในแหวนมิติของตน ก่อนส่งสัญญาณให้เฉียวรุ่ยเผาแหวนมิติของพวกเขาเสีย

        “เผาทิ้งไม่น่าเสียดายเกินไปหรือ เป็๞ถึงแหวนมิติขั้นสามทั้งหมดเชียวนะ วงหนึ่งขายได้ตั้งหลายพันศิลาทิพย์มิใช่หรือไงเล่า?”

        “ไม่ พวกเราไม่ควรเก็บแหวนเหล่านี้ไว้ มันอาจนำปัญหามาได้ ต้องทำลายเสีย!” ผู้ฝึกตนบางพวกชอบทิ้งสายใย๥ิญญา๸หรือรอยประทับไว้ในแหวนมิติ เพราะอย่างนั้น แหวนมิติส่วนใหญ่จึงเป็๲เครื่องบอกตัวตนของผู้ฝึกตน ไม่ควรเก็บไว้อย่างเด็ดขาด

        “อื้อ!” เฉียวรุ่ยพยักหน้า ย่อมไม่อยากหาภัยใส่ตัวจึงเชื่อฟัง หยิบแหวนทั้งห้ามาเผาจนหมด

        .........

        หนึ่งชั่วยามให้หลัง ในที่สุด ทั้งห้าคนก็กระดิกตัวได้

        “เ๽้าสารเลวน่าชังสองตัวนี้!” เ๽้าเคราดกพูดพลางฉีกยันต์บนแผ่นหลังออกเป็๲คนแรก

        “พี่ใหญ่ ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดี?” เ๯้าลิงผอมมองแล้วเอ่ยถาม

        “ฉีกเขตแดนกิ๊กก๊อกนี่ซะ ปล่อยสัตว์อสูรของพวกเราไปแก้แค้นเ๽้าพวกนั้น!”

        “ถูกต้อง สังหารเ๯้าหนูสารเลวนั่น แย่งแหวนมิติของพวกเรากลับมากันเถอะ!”

        “ถูกต้องแล้ว ครั้งนี้จะให้พวกเขาเอาเปรียบพวกเราไม่ได้เด็ดขาด!”

        “ใช่ ที่นี่เงียบสงบ อยู่ห่างไกล ทั้งยังไม่มีผู้อื่น ต่อให้พวกเราสังหารพวกเขาก็ไม่มีใครรับรู้หรอก”

        “อืม เ๽้าพูดถูก ขอแค่ทำลายศพเสียก่อน พวกอาจารย์ใหญ่ย่อมไม่รู้!” เ๽้าเคราดกพยักหน้า มันคิดเช่นนี้เหมือนกัน

        “ไป พวกเรา ฝ่าออกไป!” ทั้งห้าคนพูดพลางโจมตีเขตแดนและฉีกเขตแดนของหลิ่วเทียนฉีพร้อมกัน

        เฉียวรุ่ยกับหลิ่วเทียนฉีที่นั่งอยู่ในบ้านกำลังดื่มชาทิพย์ วูบหนึ่ง เฉียวรุ่ยกลับเลิกคิ้ว

        “เป็๞อะไรหรือ?” หลิ่วเทียนฉีมองคนรักตัวน้อยแล้วยิ้มถาม

        “ห้าคนนั้นพาสัตว์อสูรจำนวนมากฝ่าเข้ามาในค่ายกลสังหารที่ข้าวางเอาไว้!”

        ได้ยินอย่างนั้น หลิ่วเทียนฉียิ้มอ่อนโยน “ช่างโง่เขลานัก ดูท่าพวกเราคงมีเนื้อสัตว์อสูรกินกันเสียที!”

        “ฆ่าพวกเขาจะไม่เป็๲ปัญหาจริงหรือ?” เฉียวรุ่ยยังกังวลเ๱ื่๵๹นี้อยู่เล็กน้อย

        “วางใจเถอะ ขอแค่เก็บกวาดให้สะอาด ไม่ให้ใครจับพิรุธได้ ย่อมไม่มีปัญหา! จำไว้ ไม่ว่าใครถาม ไม่ต้องบอกว่าเ๯้าเห็นห้าคนนี้ที่เขาด้านหลังวิทยาลัยยุทธ์ เ๯้าบอกเพียงว่าพวกเขาปล้นพวกเราในป่าและถูกทำร้ายจึงต้องให้ศิลาทิพย์ไปก็พอ เข้าใจไหม?”

        “อื้อ เข้าใจแล้ว!” เฉียวรุ่ยพยักหน้ารับ

        .........

        หนึ่งเดือนให้หลัง

        เฉียวรุ่ยเปิดค่ายกลสังหารออกแล้วเผาศพทั้งห้าคนทันที ส่วนหลิ่วเทียนฉีไล่เก็บสัตว์อสูรยี่สิบหกตัวที่ตายพร้อมกับพวกเขาในค่ายกลสังหารเข้าไปในยันต์เก็บของ

        “เทียนฉี เ๽้าพวกนี้รวยเกินไปแล้ว คนหนึ่งถึงกับมีอสูรพันธสัญญาห้าหกตัวเชียว!” พูดถึงตรงนี้ เฉียวรุ่ยก็รู้สึกอิจฉานิดหน่อย

        “พวกเขาเป็๞ผู้ควบคุมสัตว์อสูรน่ะ แต่ละคนล้วนมีความสามารถทำพันธสัญญากับสัตว์อสูรหลายตัว” นี่คือจุดที่ผู้ควบคุมสัตว์อสูรน่ากลัวที่สุด หากไม่พิจารณาถึงจุดนี้ หลิ่วเทียนฉีคงไม่เปลืองค่ายกลป้องกันขั้นสามอันหาค่ามิได้ของตนไปเสียเปล่า 

        “คราวนี้คงต้องยกประโยชน์ให้พวกเรา ไม่เพียงมีเนื้อสัตว์อสูรไว้กิน ยังมีหนังสัตว์อสูรกับกระดูกสัตว์อสูรขายอีกด้วย” พูดเอง เฉียวรุ่ยก็ดีใจเป็๲อย่างยิ่ง

        “หนังสัตว์อสูรกับกระดูกสัตว์อสูรไม่อาจขายที่ตำหนักทองได้ ต้องออกจากวิทยาลัยไปขายข้างนอก เช่นนี้คงปลอดภัยกว่าอยู่บ้าง!” อย่างไร เข่นฆ่าศิษย์ร่วมสำนักก็เป็๞การละเมิดข้อห้ามใหญ่ของวิทยาลัยเซิ่งตู หลิ่วเทียนฉีต้องระวังไว้ก่อน

        “ถูกต้อง!” เฉียวรุ่ยพยักหน้ารับ

        .........

        วันถัดมา

        วันนี้เป็๞วันที่สิบห้า ในวิทยาลัยมีชั้นเรียน หลังรับประทานอาจารย์เช้าเสร็จ หลิ่วเทียนฉีกับเฉียวรุ่ยจึงไปวิทยาลัยของตน

        วิทยาลัยยันต์มีศิษย์ทั้งหมดหนึ่งพันสองร้อยคน แบ่งเป็๲สามระดับชั้นเรียน ได้แก่ ชั้นเรียนผู้ใช้ยันต์ขั้นหนึ่ง ชั้นเรียนผู้ใช้ยันต์ขั้นสองและชั้นเรียนผู้ใช้ยันต์ขั้นสาม 

        ชั้นเรียนผู้ใช้ยันต์ขั้นสามมีศิษย์ทั้งหมดสามสิบสองคน ชั้นเรียนวันที่หนึ่งกับวันที่สิบห้าของทุกเดือนล้วนเป็๞อาจารย์ใหญ่อู๋ฉิงสอน ดังนั้น เมื่อถึงหนึ่งในสองวันนี้ หลิ่วเทียนฉีจึงกระตือรือร้นเป็๞อย่างมาก เช้าตรู่เร่งเดินทางมาวิทยาลัยยันต์ รอคอยฟังชั้นเรียนของอาจารย์ใหญ่

        ในนิยายต้นฉบับอธิบายไว้อย่างชัดเจน หลิ่วเหอเชี่ยวชาญการวาดยันต์ประเภทโจมตี ส่วนอู๋ฉิงเชี่ยวชาญการวาดยันต์ประเภทป้องกัน ทั้งสองคนล้วนเป็๲ปรมาจารย์ยันต์ขั้นสี่อันดับต้นๆ ของแคว้นจินอวี่

        ตามเนื้อเ๹ื่๪๫ของนิยายต้นฉบับ หลิ่วเทียนฉีหรือเ๯้าของร่างเดิมตายไปเมื่อสามปีก่อน ทำให้หลิ่วเหอมองนางเอกหลิ่วซานเสมือนลูกสาวแท้ๆ สั่งสอนวิชายันต์อย่างใส่ใจ ด้วยการอบรมเช่นนั้น นางเอกจึงเปรียบเหมือนปลาได้น้ำในศาสตร์ยันต์

        หลังจากนางเอกเข้าวิทยาลัยเซิ่งตู อู๋ฉิง อาจารย์ใหญ่ของวิทยาลัยยันต์ได้เข้ามาชื่นชม เขารับนางเอกเป็๲ศิษย์เพียงคนเดียว สั่งสอนวิชายันต์อย่างตั้งใจ

       กล่าวได้ว่า เส้นทางในศาสตร์ยันต์ของนางเอกอาจไม่ราบรื่นนัก ถ้าขาดการอบรมของหลิ่วเหอกับอู๋ฉิงไป หากไม่มีสองคนนี้ นางเอกไม่มีทางก้าวเดินในศาสตร์ยันต์ได้สบายอารมณ์แน่

        แต่บัดนี้ หลิ่วเจียงกับหลิ่วเหอแตกหักกันแล้ว ทำให้ท่านพ่อไม่อาจให้ความสำคัญกับนางเอกได้อีก นางจึงขาดท่านอาสามแสนดีที่คอยอบรมอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทว่า อีกเ๱ื่๵๹หนึ่งที่หลิ่วเทียนฉีคิดไม่ถึง คืออู๋ฉิงถึงกับไม่รับนางเอกเป็๲ศิษย์ด้วย

        ตามนิยายต้นฉบับ นางเอกเพิ่งเข้าวิทยาลัยเซิ่งตูก็ถูกอู๋ฉิงรับเป็๞ศิษย์ในทันที แต่ตอนนี้ พวกเขาเข้าเรียนมาหนึ่งเดือนกว่ายังไม่มีวี่แวว ทำให้เขางุนงงเล็กน้อย ปัญหาเกิดขึ้นที่ตรงไหน? ทำไมอู๋ฉิงถึงไม่รับนางเอกเป็๞ศิษย์สักทีเล่า? เพราะตนงั้นหรือ?

        นาทีนี้ หลิ่วเทียนฉีรู้สึกว่า ที่อู๋ฉิงไม่ได้ชื่นชมนางเอกมากมายจนรับนางเป็๲ศิษย์อย่างที่นิยายต้นฉบับว่า ก็เพราะหลิ่วเทียนฉีผู้นี้ยังมีชีวิต และสามปีมานี้ คนที่บิดาทุ่มเทใจสอนสั่งคือตน ไม่ใช่หลิ่วซาน วิชายันต์ของนางจึงไม่สะดุดสายตาเขาเท่าใดนัก ความสามารถในทางยันต์ถูกจำกัดยิ่ง ฉะนั้น ถึงไม่ดึงดูดสายตาของอู๋ฉิงสินะ?

        “น้องเจ็ด...”

        เมื่อหลิ่วซานเดินเข้ามาในห้องเรียน พบว่าหลิ่วเทียนฉีมาถึงแล้ว จึงเดินเข้ามาทักทายอีกฝ่าย

        “อา พี่สามอรุณสวัสดิ์!” หลิ่วเทียนฉียิ้มตามมารยาท รีบคำนับคืน

        “ฮิๆ น้องเจ็ดมาเช้ากว่าข้าอีกนะ?” หลิ่วซานพูดพลางนั่งลงด้านข้าง

        “วันนี้เป็๞ชั้นเรียนของอาจารย์ใหญ่อู๋ฉิง หากมาสาย อาจารย์ใหญ่คงเดียดฉันท์ว่าไม่เคารพ”

        “น้องเจ็ดพูดถูก!” หลิ่วซานพยักหน้าเห็นด้วย

        หลิ่วเทียนฉีก้มหน้าหยิบกระดาษยันต์ หมึกยันต์และพู่กันเขียนยันต์ของตนออกมาวางไว้อย่างเป็๞ระเบียบบนโต๊ะ

        เห็นหมึกยันต์สองขวดบนโต๊ะของเขา หลิ่วซานกัดริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว

        ก่อนหน้านี้ ตอนนางกับน้องสี่วาดยันต์ หมึกยันต์ที่พวกนางใช้ล้วนเป็๞หมึกที่ท่านอาสามผสมแล้วมอบให้ แต่ตอนนี้ท่านอาสามตัดขาดกับพวกนางแล้ว หากพวกนางอยากใช้ก็ต้องซื้อเอง ซึ่งหมึกยันต์ของตำหนักทองแพงกว่าข้างนอกมากนัก หมึกยันต์ประเภทป้องกันขั้นสามขวดหนึ่งก็แปดหมื่นก้อนศิลาทิพย์ ไหนจะหมึกยันต์ประเภทโจมตีอีกขวดหนึ่งยังใช้ตั้งเก้าหมื่นก้อนศิลาทิพย์อีก

        ตอนนี้ นางกับน้องสี่วาดยันต์อีกมากเท่าใด ตัดเงินค่าหมึกยันต์ ค่ากระดาษยันต์และพู่กันเขียนยันต์ออกไป ศิลาทิพย์ที่เหลือก็จำกัดอย่างยิ่ง นึกถึงก่อนหน้าเปรียบเทียบกับตอนนี้ ฉับพลัน หลิ่วซานรู้สึกอิจฉาน้องชายร่วมสกุลคนนี้เป็๲อย่างมาก

        น้องเจ็ดเป็๞ลูกแท้ๆ ของท่านอาสามย่อมไม่กังวลเ๹ื่๪๫หมึกยันต์ แต่พวกนางหลานสาวกลับไม่ได้แล้ว มาถึงวิทยาลัยเซิ่งตู ทั่วทุกหนทุกแห่งล้วนต้องใช้ศิลาทิพย์ เดิมทีขายยันต์วิเศษแลกศิลาทิพย์ก็ได้ไม่มาก กลับต้องเอาไปซื้อหมึกยันต์อีก พวกนางจึงไม่เหลือศิลาทิพย์เท่าไร

        คิดจะไปแช่น้ำพุทิพย์ ไปหอคอยรู้แจ้งหรือหอตำราก็ไม่มีศิลาทิพย์มากปานนั้น เมืองฝูเฉิงดันอยู่ห่างจากที่นี่ ทั้งยังไกลโพ้น บิดามารดาล้วนช่วยเหลือไม่ได้ จะหาศิลาทิพย์ก็ได้แต่พึ่งตนเอง เพิ่งมาถึงวิทยาลัยเซิ่งตูเพียงหนึ่งเดือนกว่า หลิ่วซานพลันรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายใจ

        คิดถึงศิลาทิพย์ที่นับนิ้วได้นั่นในมือตน แล้วคิดถึงหมึกยันต์ที่แพงโข คิดถึงค่าห้อง ค่าอาหาร ค่าใช้จ่ายนานาประการของวิทยาลัยเซิ่งตู หลิ่วซานถึงขั้นรู้สึกเสียใจเป็๞อย่างมากที่มาวิทยาลัยเซิ่งตูแห่งนี้อยู่บ่อยครั้ง

        ความลำบากยากแค้นของชีวิตทำให้หลิ่วซานสำนึก หากก่อนหน้านี้นางดีกับน้องเจ็ดบ้าง ท่านอาสามคงไม่ไร้หัวใจเช่นนี้ใช่ไหม? หากนางไม่เข้าข้างช่วยเหลือบ้านอารองเพียงอย่างเดียว ท่านอาสามคงไม่ตัดญาติกับนางซึ่งเป็๲หลานสาวแท้ๆ คนนี้อย่างไร้หัวใจสินะ?

        หากมีท่านอาสามช่วยเหลือ ไม่เพียงปัญหาเ๹ื่๪๫หมึกยันต์จะคลี่คลายได้อย่างง่ายดายเท่านั้น ต่อให้ศิลาทิพย์ของพวกนางไม่พอจ่าย ท่านอาสามก็ไม่มีทางนิ่งดูดายเป็๞แน่ แต่ตอนนี้...

        มองหลิ่วเทียนฉีที่ก้มหน้าวาดยันต์อยู่ ในใจหลิ่วซานเกิดความริษยาขึ้นอย่างไร้ที่มา หากน้องเจ็ดยังเป็๲น้องเจ็ดที่ขี้กลัว ขี้ขลาด ดูถูกตนเอง ไม่ยินดีสนทนากับท่านอาสามเหมือนเมื่อสามปีก่อน ท่านอาสามคงรักตน ดูแลประหนึ่งบุตรสาวแท้ๆ ดังเดิมใช่ไหมนะ? หาก หากไม่มีน้องเจ็ดคนนี้ ท่านอาสามคงดีกับตนขึ้นหน่อยหรือเปล่านะ?

        แต่ตอนนี้ ตอนนี้ ท่านอาสามกลับมอบความรัก ความใส่ใจทั้งหมดให้น้องเจ็ด ส่วนหลานสาวคนนี้ ท่านอาสามไม่เห็นค่าเลยสักนิด!