หลงเหยียนกลับไปตรงหน้าผู้าุโแห่งตระกูลหลง จากนั้นก็หันไปมองหลงจ้านครู่หนึ่ง
“ลุงสอง การตายของท่านจะช่วยคนในตระกูลหลงกว่าร้อยคนได้จริงหรือ หากเป็เช่นนั้นข้าคงหมดคำพูด หากไม่ใช่เพราะน้องหยุนฉี ข้าก็ไม่อยากสนใจท่านเช่นกัน ทว่าช่วยชีวิตท่านได้แล้ว ท่านก็ควรรักษามันไว้ หากไม่ถึงวินาทีสุดท้าย ไม่ว่าผู้ใดก็เปลี่ยนแปลงชะตาคนในตระกูลหลงของพวกเราไม่ได้”
จากนั้นหลงเหยียนก็ะโไปทางคนตระกูลเซียว “ท่านปู่พูดถูก หากแน่จริงพวกเ้าก็เข้ามาเลย มากสุดข้าก็แค่ฆ่าเด็กในตระกูลเซียวพวกเ้าให้เกลี้ยง”
ในตอนที่พูดนั้น หลงเหยียนไม่พูดพร่ำทำเพลง ยื่นมือไปจับเซียวเทียนอวี่และเซียวเทียนเซี่ยวสองพี่น้องที่อยู่ด้านหลัง…
ชายหนุ่มที่แน่วแน่ รูปร่างหล่อเหลา คิ้วเข้มคม แววตาดูร้อนแรง เวลานี้เขาเป็ดั่งเทพนักรบขวางอยู่ตรงหน้าคนทั้งตระกูลหลง ส่วนตนนั้นยืนอยู่เพียงลำพัง มือบีบคอของชายหนุ่มตระกูลเซียวทั้งคู่อย่างแรง
สีหน้าเรียบเฉย จ้องไปทางเซียวหยุนเหว่ยด้วยสายตาเืเย็นทำให้คนตระกูลเซียวไปต่อไม่ถูก
หลงหยุนฉีตื้นตันจนน้ำตาไหลั้แ่แรกแล้ว ครั้งนี้พี่เหยียนเป็คนช่วยชีวิตบิดาตนไว้
สาวน้อยเริ่มมั่นใจ ไม่ว่าด้านหน้าจะมีศัตรูที่แข็งแกร่งมากเท่าไร ขอแค่หลงเหยียนอยู่ อันตรายตรงหน้าก็มลายสิ้น เขาไม่มีทางเป็ผู้พ่ายแพ้เป็แน่
แววตาของหลงเหยียนเปล่งประกาย คล้ายเป็ดาบคมที่กวาดออกไปทำลายความหมองหม่นอย่างไรอย่างนั้น เขาไร้หัวใจเสมือนเป็เพียงนักฆ่าที่น่ากลัว
“เข้ามาสิ หากแน่จริงพวกเ้าก็ลองก้าวเข้ามา” หลงเหยียนฉีกเสียงะโ แววตาเืเย็นอย่างที่สุด ทันใดนั้นฝ่ามือก็เริ่มออกแรง ทำให้สีหน้าเซียวเทียนอวี่และเซียวเทียนเซี่ยวแลดูเ็ป
เซียวเหลิงเอ้าแห่งตระกูลเซียวผู้เป็บิดาของพวกเขาทั้งสอง เมื่อเห็นเช่นนั้นจึงะโห้าม “ไม่นะ ไอ้หนุ่ม อย่าเพิ่งวู่วาม…” ดูออกว่าเวลานี้เขากังวลใจมากแล้ว
ขณะนั้นเอง เซียวหยุนเหว่ยก็หมดหนทาง
หลงจ้านที่อยู่ด้านหลังเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ในที่สุดเขาก็เข้าใจ ตอนนั้นเขาทำเช่นนั้นต่อสองพ่อลูกหลงอีและหลงเหยียน สุดท้ายแล้วตนทำผิดไปมากเท่าไร หลงจ้านเริ่มโทษตัวเอง ในใจเ็ปจนแทบทนไม่ได้ ก่อนจะกระอักเืแล้วล้มลงบนพื้น
เขาไม่สามารถควบคุมน้ำตาได้ “เหยียนเอ๋อ ลุง... ขอโทษที่เมื่อก่อนทำไม่ดีกับเ้า...”
เวลานี้เห็นหลงจ้านคุกเข่าลงต่อหน้าทุกคนคล้ายสำนึกผิดจริงๆ ดูเหมือนคงรู้แล้วว่าตนทำผิดไป เมื่อก่อนหลงเหยียนเกลียดเขามากจริงๆ ทว่าในตอนที่หลงเอ้าอวีตาย ความเกลียดแค้นก็ค่อยๆ มลายหายไป
หลงอีรีบประคองเขาลุกขึ้น... ครั้งนี้หลงเหยียนทำให้เขาซาบซึ้งนัก ทำให้เขาเกิดความรู้สึกโทษตัวเอง เกรงว่ามันเป็เื่ยากที่จะยอมรับยิ่งกว่าการถูกฆ่าเสียอีก
เซียงกงเป้ามองหลงเหยียนแล้วเบิกตากว้าง เป็หลงเหยียนอีกแล้ว ในใจเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ขณะที่ทุกคนกำลังใ หลงเหยียนกลับะโเสียงดัง “เซียวหยุนเหว่ย เ้าคงนึกไม่ถึง การกระทำของคนตระกูลเซียวในเทือกเขาหยุนหลัว พวกเขาชั่วช้ายิ่งกว่าเดรัจฉาน วันนี้ข้าจะทำให้ทุกคนในเมืองัได้รู้ว่าความจริงแล้วคนตระกูลเซียวของพวกเ้านั่นชั่วช้าเพียงใด”
“พวกเขาวางแผนฆ่าพวกเราคนตระกูลหลงทั้งหมด ชิงลูกแก้วปีศาจ ทว่าพวกเ้าอย่าได้ฝัน ข้าเอาชนะพวกเขาได้ทั้งหมด คาดว่าเื่ประหลาดใจในวันนี้คงทำให้พวกเ้าชอบใช่ไหมเล่า มาตอนนี้พวกเ้าใช้ฝ่ามือแดนนรกอะไรนั่นอีกก็ยังทำอะไรข้าไม่ได้!”
“ฮ่าๆๆๆๆ!” หลงเหยียนหัวเราะด้วยความสะใจ เขามีพลังระดับชีพัขั้นที่เจ็ด เผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งตระกูลเซียว เขาไร้ซึ่งความกลัว เกรงว่าคงไม่มีใครเหมือนแล้ว ยิ่งกว่านั้นแม้แต่ผู้าุโยังตกตะลึง เพราะความกังวลทำให้ลืมหลงเหยียนและคนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลัง
หลงเหยียนบ้าคลั่งยิ่งนัก คนตระกูลเซียวถึงกับหน้าซีด ชะงักอยู่กับที่ ขณะที่ทุกคนกำลังมองหลงเหยียนด้วยความใ หลงอวี่ซีที่อยู่ด้านหลังก็จับผมของเซียวเชียนมั่ว เมื่อครู่นางป้อนยาคืนิญญาให้เขาไปแล้วทำให้เ้าหมอนี่ได้สติขึ้นมามาก
หลงห่าวเทียน หลงเซ่าโหยวจับเซียวปิงหลานและเซียวหลานเฟิง พวกเขาก็พุ่งเข้ามาด้านหน้า ภาพนั้นแทบทำให้คนตระกูลเซียวะเิโมโห ครั้งนี้รุ่นถัดไปในตระกูลหลงไร้หนทางถอยเมื่อต้องเผชิญความตาย พวกเขาใช้คนตระกูลเซียวเป็ตัวประกัน
ภาพที่เกิดขึ้นไม่เพียงแค่เหนือความคาดหมายของคนตระกูลเซียว ทว่ากลับทำให้หลงอี ผู้าุโ หลงห่าวเทียนและหลงจ้านตะลึง
นี่คือคนตระกูลหลง พวกเขาไม่มีทางอ่อนข้อ และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็มาจากหลงเหยียน วันนี้ หากไม่ใช่เพราะหลงเหยียน เกรงว่าตระกูลหลงคงจบเห่ไปแล้ว
“เฟิงเอ๋อ เชียนมั่ว เทียนอวี่ เทียนเซี่ยว...” เขาเป็ผู้นำตระกูลเซียว และเด็กหนุ่มเ่าั้ก็เป็เหมือนต้นกล้าชั้นดีของตระกูล ต่อให้เขาจะโหดเพียงใดก็ไม่มีทางไม่สนใจไยดีชีวิตเ่าั้
ความเกลียดแค้นถูกสะสมในใจ ผู้แข็งแกร่งตระกูลเซียวมองร่างของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า นั่นก็คือหลงเหยียน...
รังสีสังหารที่น่ากลัวกลับไม่อาจทำให้หลงเหยียนผวา ด้วยความแข็งแกร่งทางด้านจิตในใจของเขา อย่าว่าแต่พวกเขาเลย ต่อให้เป็ผู้าุโตระกูลเซียวคลานขึ้นมาจากหลุมก็ไม่ทำให้หลงเหยียนกลัว
บัดนี้คล้ายผู้าุโตระกูลหลงและทุกคนกำลังฝันไป...
“เขา เขาใช่คนรุ่นถัดไปในตระกูลหลงของข้าหรือ วันนี้ สิ่งที่พวกเขาแสดงให้เราเห็นมันเหนือความคาดหมายจริงๆ”
หลงหยุนฉีไม่กล้าวางใจ นางจ้องไปยังเซียวจื่อมั่วที่อยู่ข้างกาย ตอนนี้ คนเดียวที่ไม่ถูกมัดไว้ก็คือนาง สตรีผู้นี้เปลี่ยนไปราวกับเป็หุ่นไร้ิญญานานแล้ว ยิ่งกว่านั้นนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น รู้สึกแค่เงาร่างใหญ่คือบุรุษที่นางใฝ่ฝัน และบุรุษผู้นั้นก็เป็วีรบุรุษที่แท้จริง
หลงป้าเทียนนอนอยู่บนพื้น เวลานี้เขาไม่สามารถขยับได้ เืในตัวถูกดูดจนแทบหมด พละกำลังก็หมดเช่นกัน
“เหยียนเอ๋อ เหยียนเอ๋อ เ้ายังเป็เหยียนเอ๋อของข้าหรือไม่?” ในสายตาหลงอี เงาของหลงเหยียนในตอนนี้แลดูยิ่งใหญ่กว่าผู้าุโเสียอีก ความแน่วแน่และจองหอง ความไม่ย่อท้อ แม้กระทั่งเขาเองยังเทียบไม่ได้
หลงอวี่ซีและคนอื่นๆ ต่างก็ตื่นเต้นมาก เซียวเชียนมั่วและพรรคพวกร่างสั่นอย่างรุนแรงราวกับอยากหลุดพ้นจากพวกเขา
ทว่าเมื่อเห็นหลงเหยียนยืนขวางอยู่ตรงหน้า ความผวาก็มลายสิ้น ทำให้จิตใจสงบลงแล้วกลับมาแน่วแน่อีกครั้ง
หากไม่ใช่เพราะเห็นเองกับตา เกรงว่าคงไม่มีใครเชื่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ผู้แข็งแกร่งระดับชีพัขั้นที่เจ็ดสามคนถูกหลงเหยียนตัวคนเดียวล้ม เช่นนั้นหลงเหยียนต้องแข็งแกร่งเพียงใด คาดว่าคนทั้งเมืองัคงไม่มีใครเชื่อ
และสิ่งที่ทำให้ทุกคนไม่เชื่อยิ่งกว่าก็คือ ขณะที่หลงเหยียนล้มพวกเขาทุกคน เขามีพลังระดับชีพัขั้นที่หกเท่านั้น ไม่เพียงแค่ล้มคนมีพลังขั้นที่เจ็ด กลับล้มหลงป้าเทียนที่มีพลังระดับชีพัขั้นที่แปดด้วย
“มารร้าย เ้าหลงเหยียนนั่นมันเป็มารชัดๆ” โชคดีที่ชายหนุ่มผู้นี้มีจิตใจเมตตา หากเขาเป็คนที่จิตใจโเี้ คาดว่าเมืองัคงพบหายนะแล้ว
--------------------