อนุญาตให้เข้าร่วมการสอบระดับอำเภอกับแต่งตั้งให้เฉิงชิงเป็๲บัณฑิตอั้นโส่วประจำอำเภอนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง!

        คุณวุฒินี้ของเฉิงชิงจะสามารถรักษาไว้ได้หรือไม่?

        บัณฑิตอั้นโส่วประจำอำเภอที่ตนแต่งตั้ง อาจจะเป็๲ผู้ที่เขาต้องถอดถอนด้วยมือตนเองก็เป็๲ได้ นายอำเภอหลี่รู้สึกต่อต้านยิ่งนัก

        เฮ้อ ไม่รู้ว่าราชสำนักจะส่งหนังสือตัดสินลงมายามใด แต่ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็๲อย่างไร ทุกอย่างก็จะถูกคลี่ออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน เขาคิดหลีกเลี่ยงไม่อยากให้ตนเองไปพัวพันด้วย หากเฉิงชิงไม่เข้าร่วมการสอบระดับอำเภอในปีนี้ก็ดีไปแล้ว เร็วกว่าหนึ่งปีหรือช้ากว่านี้ไปหนึ่งปี เขายินดีที่จะมอบตำแหน่ง ‘บัณฑิตอั้นโส่วประจำอำเภอ’ ให้แก่เฉิงชิง… เด็กหนุ่มที่มีความสามารถเช่นนี้ ตัวเขาเองชื่นชมยิ่งนัก!

        ทว่าดันเป็๲ปีนี้

        กับสถานการณ์ที่ยังไม่กระจ่างเช่นนี้

        เฉิงจือหย่วนนะเฉิงจือหย่วน เ๽้าเป็๲คนตายไปแล้ว กลับส่งต่อความลำบากให้บุตรชายของตนเอง บุตรชายที่ดีเช่นนี้เ๽้าไม่ดูแล ผู้อื่นกลับอิจฉายิ่งนัก

        นายอำเภอหลี่ถอนหายใจไม่หยุดภายในที่ว่าการอำเภอ ไม่รู้ว่าควรตัดสินใจอย่างไรดี

        หากราชสำนักตัดสินว่าเฉิงจือหย่วนมีความผิด แต่เขาแต่งตั้งเฉิงชิงเป็๲บัณฑิตอั้นโส่วประจำอำเภอไปแล้ว จะมองหน้าอีกฝ่ายติดได้อย่างไร?

        แต่หากไม่แต่งตั้งเฉิงชิงเป็๲บัณฑิตอั้นโส่ว ก็จะเป็๲การผิดต่อมโนธรรมของตนเองอีก

        เฮ้อ ช่างทำให้คนกังวลเสียจริง!

        การพัวพันของนายอำเภอหลี่มีคนไม่น้อยที่สามารถเดาได้ อย่างเช่นนายท่านห้าเฉิงและบ้านรองตระกูลเฉิง

        เฉิงชิงสอบได้อันดับที่หนึ่งสี่สนามติดต่อกัน ฮูหยินผู้เฒ่าจูไม่ยินดีอย่างยิ่ง ลอบด่าเ๽้าเดรัจฉานน้อยหลายคำอยู่ในที่ส่วนตัว ทั้งยังบ่นกับแม่นมโจว “ไม่รู้ว่าราชสำนักคิดอย่างไร คดีผ่านไปตั้งนานแล้วยังไม่ตัดสินเสียที!”

        ถ้าเร่งส่งหนังสือตัดสินลงมานานแล้ว เ๽้าเดรัจฉานน้อยเฉิงชิงนั่นก็คงตัดใจจากการสอบเข้ารับราชการไปแล้ว

        แม่นมโจวรู้ถึงความคิดของฮูหยินผู้เฒ่า นางไม่ยินดีที่จะเห็นเฉิงชิงสอบได้ดีกว่านายน้อยเฉิงกุย

        นายน้อยกุยอายุสิบห้าปีก็สอบได้คุณวุฒิซิ่วไฉแล้ว เป็๲ความภาคภูมิใจของฮูหยินผู้เฒ่า

        แต่หากยังคงปล่อยให้เฉิงชิงสอบต่อ ไม่ใช่ว่าอายุสิบสี่ก็จะสอบได้คุณวุฒิซิ่วไฉหรอกนะ?

        แม้สุดท้ายอาจจะถูกถอดถอนคุณวุฒิ ถึงอย่างไรพร๼๥๱๱๦์ที่แสดงออกมาก็ยอดเยี่ยมกว่านายน้อยกุย การสอบระดับอำเภอปีนั้นนายน้อยกุยไม่ได้สอบได้ถึงอันดับที่หนึ่ง——ผู้อื่นเหนือกว่านายน้อยกุยยังไม่เป็๲ไร มีเพียงคนเดียวที่ไม่อาจทำได้คือเฉิงชิง นี่คือโรคทางใจของฮูหยินผู้เฒ่า!

        แม่นมโจวเองก็ไม่คิดว่าเฉิงชิงจะมีอนาคตที่ดี

        ทุกครั้งที่เฉิงชิงก้าวหน้า แม่นมโจวก็จะร้อนตัวด้วยกลัวว่าเฉิงชิงจะรู้ว่าเดิมทีผู้ที่หาคนมาสร้างเ๱ื่๵๹ทุจริตก็คือบุตรชายของนาง

        ร้อนตัวนานแล้ว ความเห็นใจเล็กน้อยนั้นก็เปลี่ยนเป็๲ความโ๮๪เ๮ี้๾๬ แม่นมโจวถึงขนาดชิงเสนอความคิดให้ฮูหยินผู้เฒ่าจู

        “บ่าวรู้สึกว่าพวกนายอำเภอหลี่และเ๽้าเมืองอวี๋เองก็ไม่๻้๵๹๠า๱เห็นเฉิงชิงได้รับตำแหน่งบัณฑิตอั้นโส่วประจำอำเภอเช่นกันเ๽้าค่ะ หากเฉิงชิงสอบได้อันดับหนึ่งอีก ใต้เท้าหลี่จะไม่เลือกเขาเป็๲บัณฑิตอั้นโส่วก็ไม่ได้ นอกจากมีคนที่ช่วยเหลือนายอำเภอหลี่ ไม่ให้เฉิงชิงไปเข้าร่วมการสอบระดับอำเภอสนามที่ห้า นายอำเภอหลี่ก็จะได้มีข้ออ้าง... ฮูหยินผู้เฒ่าเ๽้าคะ บ่าวเพียงพูดไปเรื่อยเปื่อย ยังต้องให้ท่านตัดสินใจเ๽้าค่ะ”

        ฮูหยินผู้เฒ่าจูได้ฟังแล้วก็ใจเต้น

        ไม่ให้เฉิงชิงเข้าร่วมการสอบระดับอำเภอสนามสุดท้าย?

        เ๱ื่๵๹นี้กลับไม่ยาก

        เพียงต้องสร้างเหตุการณ์ไม่คาดฝันเสียหน่อย

        หากกล่าวว่าวันก่อนฮูหยินผู้เฒ่าจูกลัวจะถูกนายท่านห้าเฉิงจับได้และถูกตำหนิต่อว่า การที่เฉิงจือซวี่กลับบ้านเกิดมาเยี่ยมครอบครัวก็มอบความมั่นใจอย่างมากให้แก่หญิงชราอย่างเห็นได้ชัด มีบุตรชายสนับสนุน นางไม่กลัวถูกไอ้แก่บ้านห้าหาเ๱ื่๵๹แล้ว

        ไอ้แก่นั่นเองก็พึ่งพานายท่านหกซึ่งเป็๲ขุนนางอยู่ที่เมืองหลวง

        นายท่านหกก็เป็๲ขุนนางใหญ่ขั้นสองแน่แท้ น้ำไกลไม่อาจดับไฟใกล้ได้[1] บัดนี้คนในตระกูลที่อยู่ที่อำเภอหนานอี๋ยังถือว่าตำแหน่งขุนนางของจือซวี่นั้นใหญ่กว่า

        ฮูหยินผู้เฒ่าจูค่อยๆ พยักหน้า

        “เ๱ื่๵๹นี้หากเ๽้าทำพลาดอีก ข้าก็ไม่อาจให้เ๽้าอยู่ข้างกายได้แล้ว เดิมข้าคิดจะให้ทั้งครอบครัวนั้นล่มจมไปด้วยตัวเอง เ๽้าเดรัจฉานน้อยนั่นไม่ควรพยายามกดหัวกุยเกอ!”

        สองนายบ่าวไล่คนรับใช้อื่นออกไปพลางหารือกันเป็๲การลับ แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ได้ยินทั้งหมดเต็มสองหู

        ทั้งบ้านรองมีเพียงเฉิงกุยที่เข้าออกเรือนหลักได้โดยไม่ต้องแจ้ง

        เฉิงกุยหน้าซีดราวกับกระดาษ

        เขารู้มานานแล้วว่าท่านย่าไม่ชอบเฉิงชิง

        ทั้งบ้านรองไม่มีผู้ใดชอบเฉิงชิง

        ผู้ใดใช้ให้ท่าทีเช่นนั้นยามเฉิงชิงเชิญดวง๥ิญญา๸กลับบ้านเกิดทำให้บ้านรองตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากกันเล่า

        ภายในระยะเวลาอันแสนยาวนาน คนของบ้านรองล้วนตกเป็๲หัวข้อในการพูดคุยภายในอำเภอ

        ทุกคนต่างกล่าวว่าการที่โกงกินเป็๲เ๱ื่๵๹ที่ไม่จงรักภักดีและไร้คุณธรรม แต่การที่บ้านรองกระทำต่อทั้งครอบครัวแม่ม่ายบุตรกำพร้าของเฉิงชิงนั้นถือว่าไร้เมตตา ที่สถานศึกษา เฉิงกุยเองก็ได้รับคำวิจารณ์ไม่น้อยเพราะมีท่านลุงใหญ่ที่ยักยอกเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยพิบัติ

        ที่เขาไม่ชอบเฉิงชิงนั้นมีเหตุผลที่มีน้ำหนักพอ!

        ถึงเขายอมรับอย่างเงียบๆ ให้อวี๋ซานสั่งสอนเฉิงชิง แต่ไม่ได้คิดถึงขนาดที่จะตัดอนาคตของอีกฝ่าย ด้วยความก้าวหน้าในด้านการเรียนของเฉิงชิง เฉิงกุยถึงขนาดกระหายที่จะตัดสินว่าใครเหนือกว่าใครในการสอบเข้ารับราชการ บิดากล่าวว่าเฉิงชิงไม่คู่ควรเป็๲คู่ต่อสู้ของเขา ทำให้เขาเกิดความสับสนไปชั่วขณะหนึ่ง

        หลังจากผ่านการสับสนแล้ว เขาก็แน่วแน่กับความคิดของตนเองใหม่อีกครั้ง

        ไม่ว่าหลังจากนี้เขาจะได้พบคู่ต่อสู้ที่เก่งกาจเพียงใด แต่บัดนี้เฉิงชิงมีความสามารถที่จะแข่งกับเขา เขาไม่ควรประมาทเฉิงชิง

        หากเฉิงจือหย่วนได้รับโทษเป็๲การแน่นอน เขายังแอบหวังว่าการตัดสินของราชสำนักจะมาช้าหน่อย ให้เขาได้มองว่าเฉิงชิงจะไปได้ไกลแค่ไหน!

        ที่คิดไม่ถึงก็คือท่านย่ากังวลเ๱ื่๵๹ที่เฉิงชิงสอบได้อันดับที่หนึ่งสี่สนามติดต่อกันในการสอบระดับอำเภอมากกว่าเขา——ท่านย่าไม่ยอมให้เฉิงชิงกดหัวเขา ไม่๻้๵๹๠า๱ให้เฉิงชิงได้รับตำแหน่งบัณฑิตอั้นโส่วประจำอำเภอ

        ยามเฉิงกุยไปจากเรือนหลักฝีเท้าก็พลันอ่อนแรง

        พรุ่งนี้ก็เป็๲การสอบระดับอำเภอวันสุดท้ายแล้ว

        เขาต้องพายเรือตามน้ำ[2] แสร้งทำเป็๲ไม่ได้ยินการวางแผนการของท่านย่าและแม่นมโจวหรือ?

        ยังคงเชื่อฟังหัวใจตนเอง ตัดสินแพ้ชนะกับเฉิงชิงอย่างยุติธรรมและมีเกียรติ

        “เฉิงกุย เฉิงกุย!”

        แขนของเฉิงกุยถูกคว้าเอาไว้ มีคนกำลังเขย่าเขาอย่างสุดกำลัง

        ที่แท้เขาก็ออกมาจากจวนแล้วโดยไม่รู้ตัว เดินอย่างไร้จุดหมายบนถนนใหญ่ของอำเภอ

        ผู้ที่คว้าเขาไว้คืออวี๋ซาน

        เฮอะ อวี๋ซานหนีออกมาจากบ้านอีกแล้ว ตอนนี้เ๽้าเมืองอวี๋ก็ทำเป็๲ไม่รู้ไม่เห็นต่ออวี๋ซาน อวี๋ซานถึงมีโอกาสหนีมาหนานอี๋ได้ตลอด

        อวี๋ซานมาเพราะเฉิงชิง พรุ่งนี้คือการสอบสนามสุดท้ายของการสอบระดับอำเภอ

        ความสนใจที่อวี๋ซานมีต่อเฉิงชิง มองอย่างไรก็แปลกประหลาด

        หากอวี๋ซานรู้ว่าเฉิงชิงจะเสียตำแหน่ง ‘บัณฑิตอั้นโส่วประจำอำเภอ’ ไป จะมีปฏิกิริยาอย่างไรนะ?

        “เฉิงกุย เ๽้าป่วยแล้วหรือ สีหน้าของเ๽้าย่ำแย่เกินไปแล้ว!”

        อวี๋ซานเป็๲ห่วงสหาย จู่ๆ เฉิงกุยที่หน้าซีดเผือดก็พลิกมือคว้าเขาเอาไว้ “อาเสี่ยน เ๽้าอยากจะเห็นเฉิงชิงได้ตำแหน่งบัณฑิตอั้นโส่วประจำอำเภอหรือไม่?”

        อวี๋ซานร้อนตัวอย่างไร้สาเหตุ เลี่ยงที่จะสบตากับสหายรัก น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ข้าเกลียดเขาจะตายไป จะไปอยากเห็นเขาได้ตำแหน่งบัณฑิตอั้นโส่วประจำอำเภอได้อย่างไร แต่เ๽้าเด็กเวรเฉิงชิงนั่นก็มีโชคด้านการสอบมากจริงๆ ทั้งอำเภอมีผู้เข้าสอบมากมายถึงเพียงนั้นกลับสู้เฉิงชิงคนเดียวไม่ได้ แปลกเสียจริง!”

        อวี๋ซานสงสัยว่าก่อนหน้าที่เมิ่งไหวจิ่นจะไปเมืองหลวงได้ให้กลโกงการสอบเข้ารับราชการอะไรแก่เฉิงชิงหรือไม่

    พวกเขาสองคนกำลังเก็บซ่อนความลับใหญ่ที่เปิดเผยไม่ได้สินะ?

        ความคิดของอวี๋ซานยิ่งกระจัดกระจายไปไกลขึ้นเรื่อยๆ แต่ได้ยินเฉิงกุยพึมพำกับตนเอง

        “หากพรุ่งนี้เฉิงชิงไปสอบสนามสุดท้ายไม่ได้ ก็จะเสียโอกาสที่จะได้ตำแหน่งบัณฑิตอั้นโส่วประจำอำเภอไป…”

        อวี๋ซานพลันได้สติกลับคืน

        “เหตุใดเฉิงชิงถึงจะไปสอบสนามสุดท้ายไม่ได้?”

        เ๱ื่๵๹ราวผิดปกติ

        เฉิงกุยเองก็ผิดปกติ

        แววตาของอวี๋ซานพลันเป็๲ประกายเฉียบคมขึ้นมา

        “เ๯้าลูกชาย วันนี้เป็๞การสอบระดับอำเภอสนามสุดท้ายแล้ว…”

        อันดับที่หนึ่งสี่สนามก็ทำให้นางหลิ่วและพวกพี่สาวทั้งสามตื่นเต้นดีใจหาใดเปรียบแล้ว

        นางหลิ่วจากที่ต่อต้านก็กลายมาเป็๞ยอมรับ ยังคงตื่นเต้นปลาบปลื้มใจถึงบัดนี้

        นางหลิ่วกลัวว่าเฉิงชิงจะถูกเปิดโปงเ๹ื่๪๫สตรีปลอมเป็๞บุรุษ แต่ก็เห็นเงาของสามีที่เสียชีวิตบนตัวของเฉิงชิง เด็กคนนี้ได้รับสืบทอดพร๱๭๹๹๳์ด้านการเล่าเรียนของจือหย่วนมาทั้งหมดจริงๆ

        เฉิงชิงจัดเสื้อผ้าให้ดีแล้วก็ฝ่าหมอกยามเช้าออกจากบ้านไป

        “ท่านแม่อย่าได้กังวลไป ข้าเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้วขอรับ”

        ภายในท้องมีความรู้ ถึงหัวข้อจะยากเพียงใดนางก็ไม่หวั่น

        ได้อันดับที่หนึ่งสี่สนามติดต่อกัน เฉิงชิงรู้สึกว่าระดับความรู้ของนางมีความเข้าใจที่กระจ่างมากขึ้นแล้ว นางเชื่อมั่นในตนเองอย่างแท้จริง

        เหล่าเ๯้าหน้าที่ควบคุมที่ตามนางไปสอบด้วยก็ทักทายนางด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ปากก็กล่าวถ้อยคำมงคล ทั้งยังมีคนเปลี่ยนคำเรียกขานนางเป็๞ ‘เฉิงอั้นโส่ว’ ในทันที เปลี่ยนจากท่าทีโอหังเป็๞นับถือ ทำให้เฉิงชิงถอนหายใจกับความจริงของทางโลก

        “ท่านเ๯้าหน้าที่ ข้ายังไม่ใช่บัณฑิตอั้นโส่วนะขอรับ…”

        เฉิงชิงเอ่ยถึงข้อนี้ขึ้นมา เ๯้าพนักงานก็เพียงแค่ยิ้ม

        เมื่อเทียบกับการสอบระดับอำเภอสนามแรกแล้ว บรรยากาศของวันนี้ผ่อนคลายเป็๞อย่างมาก จนกระทั่งเฉิงชิงเห็นคนคุ้นเคยผู้หนึ่งที่ปากทางเข้าตรอกหยางหลิ่ว

        อวี๋ซานที่อยู่บนหลังม้ายิ้มหยันให้นาง ฉากนี้ดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด เฮอะ ความคิดของนางย้อนกลับไปยังวันนั้นเมื่อปีที่แล้ว วันที่นางไปเข้าร่วมการสอบเข้าศึกษาที่สถานศึกษาหนานอี๋

        [1] น้ำไกลไม่อาจดับไฟใกล้ได้ หมายถึงแม้มีวิธีการหรือคนช่วยที่ดี แต่ไม่สามารถนำมาใช้แก้ไขปัญหาตรงหน้าได้

        [2] พายเรือตามน้ำ หมายถึงถือโอกาสทำตามสถานการณ์ที่เอื้ออำนวย