บทที่ 49 หนึ่งหยดวารี... ชุบชีวีทะเลทรายความมืด...นั่นคือสิ่งแรกรอบตัวลู่เมิ่ง... ความมืดที่เงียบสงบและไร้ซึ่งความเจ็บปวด... มันช่างเป็นความรู้สึกที่หอมหวาน... จนทำให้นางไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกเลย...นางได้ต่อสู้มานานเกินไปแล้ว... นางเหนื่อย... เหนื่อย...