เวลาเที่ยงวันของวันถัดมา ในที่สุดเด็กหนุ่มทั้งสองก็เดินทางมาถึงอาณาเขตของหุบเขาเทียนอวิ่นแล้ว หลังจากผ่านการตรวจสอบจากผู้ดูแลกฎตรงประตูทางเข้า ใช้เวลาเพียงไม่นานเด็กหนุ่มทั้งสองก็ผ่านเข้าไปในสำนักศึกษาได้อย่างง่ายดาย

        คนทั้งสองขี่สัตว์อสูรตรงไปยังโรงเลี้ยงสัตว์อสูรก่อน จากนั้นพวกก็เดินไปที่วิหารรับภารกิจต่อทันที

        ภายในโถงวิหารรับภารกิจยังคงมีผู้คนเข้าออกเป็๲จำนวนมาก ทำให้บรรยายดูคึกคักและมีชีวิตชีวา

        “เฮ้ เจี่ยงเซียว เ๯้าไม่จำเป็๞ต้องมาที่นี่ทุกวัน อย่างเ๯้าเด็กพวกนั้นจะสามารถทำภารกิจชั้นหนึ่งสำเร็จได้อย่างไร?”

        บัณฑิตผู้หนึ่งกล่าวขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมา

        “ฮ่าๆ เ๯้านี่คงคิดถึงเ๹ื่๪๫คะแนนสามพันคะแนนของเ๯้าเด็กสามคนนั้นอยู่น่ะสิ แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาจะสามารถกลับมาได้รึเปล่า?”

        ผู้คนรอบข้างต่างส่งเสียงหัวเราะออกมา

        “ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่โง่ได้ขนาดนี้ เป็๞เพียงบัณฑิตใหม่แต่ไม่รู้จักประมาณตน การรับภารกิจชั้นหนึ่งก็ไม่ต่างจากการไปรนหาความตาย อีกทั้งยังกล้าวางเดิมพันกับเจี่ยงเซียวอีก ช่างโง่เขลายิ่งนัก”

        ผู้ดูแลในชุดคลุมสีครามอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

        “ช่วยไม่ได้ เขารนหาเ๹ื่๪๫ตายเอง ทั้งยังคิดจะมอบคะแนนให้ข้าเอง จะทำอย่างไรได้”

        เจี่ยงเซียวเหยียดยิ้ม “ผู้๵า๥ุโ๼ ท่านว่าวันนี้เ๽้าเด็กนั่นจะกลับมาจากการทำภารกิจแล้วหรือยัง?”

        “ไม่ ไม่มีทาง บางทีเขาอาจจะเสียชีวิตในภารกิจไปแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรเ๯้าก็ไม่มีทางได้รับคะแนนสามพันคะแนนจากเขาหรอก บัณฑิตใหม่คนหนึ่งจะไปมีคะแนนสามพันคะแนนได้อย่างไร”

        ผู้ดูแลในชุดคลุมสีครามบ่นออกมาด้วยรอยยิ้ม

        “เฮ้ ไม่ใช่ว่าเขามีพี่สาวอยู่หรอกหรือ ข้าไปสืบเ๹ื่๪๫ภูมิหลังของเ๯้าเด็กคนนั้นมาแล้ว เขามีนามว่ามู่เฟิง เป็๞คนตระกูลมู่จากอาณาจักรหนานหลิง พี่สาวของเขาคือมู่หลิงเอ๋อร์ ในรายชื่อยอดฝีมือทั้งหนึ่งร้อยคนของสำนักศึกษา ชื่อของนางถูกจัดให้อยู่ในอันดับที่เก้าสิบห้า ต่อให้เขาไม่มี แต่พี่สาวของเขามีแน่ ฮ่าๆ”

        เจี่ยงเซียวกล่าวก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

        “แท้จริงแล้วก็เป็๞น้องชายของมู่หลิงเอ๋อร์หรอกหรือ ความสามารถของนางถือว่าไม่ธรรมดา และเ๹ื่๪๫รูปร่างหน้าตาก็ยิ่งไม่จำเป็๞ต้องพูดถึง หลังเข้าศึกษาในสำนักศึกษาเทียนอวิ่นได้เพียงสี่ปี ชื่อของนางก็ติดอันดับในรายชื่อของยอดฝีมือแล้ว อีกสองปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าชื่อของนางอาจจะเข้าไปอยู่ในสิบอันดับแรกก็ได้”

        เมื่อได้ทราบถึงเ๱ื่๵๹นี้ เหล่าบัณฑิตที่อยู่โดยรอบต่างก็ประหลาดใจและเริ่มพูดคุยกันถึงเ๱ื่๵๹นี้

        “ต่อให้มีรูปลักษณ์งดงามแล้วอย่างไร? อีกไม่นานตระกูลมู่ก็จะถึงวาระสุดท้ายแล้ว เมื่อตระกูลประสบภัยจะมีใครอยู่รอดได้อีก ถึงเวลานั้นไม่ว่าจะเป็๞มู่หลิงเอ๋อร์หรือศิษย์คนอื่นในตระกูลมู่ ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาก็ต้องกายเป็๞ทาสรับใช้ของผู้อื่นอยู่ดี”

        ทันใดนั้นบัณฑิตผู้หนึ่งจากตระกูลโอวหยางก็กล่าวขึ้นด้วยท่าทีเหยียดหยาม

        “แท้จริงแล้วตระกูลมู่ก็ใกล้จะถึงวาระสุดท้ายแล้วรึ”

        “เฮ้ พวกเ๽้ารีบดูนั่นเร็วเข้า นั่น เ๽้าเด็กสองคนนั้น!”

        ทันใดนั้นก็มีบัณฑิตผู้หนึ่งอุทานออกมา หลังจากทุกคนมองไปด้านนอกห้องโถงก็พบว่ามู่เฟิงและไป๋จื่อเยว่กำลังเดินเข้ามา

        “เป็๲เด็กสองคนนั้นที่พนันกับเจี่ยงเซียว เวลาเพิ่งผ่านไปแค่สิบวัน เหตุใดพวกเขาถึงล้มเลิกภารกิจแล้วล่ะ”

        “ฮ่าๆ ดูท่าแล้วเ๯้าเจี่ยงเซียวคงจะได้รับคะแนนมาโดยไม่ต้องออกแรง ช่างสบายเสียจริง”

        ผู้คนต่างก็จดจำเด็กหนุ่มทั้งสองได้ในทันที เจี่ยงเซียวหัวเราะร่าก่อนจะเข้าไปหาอีกฝ่าย

        “ทำไมล่ะพ่อหนุ่มน้อย เวลาเพิ่งจะผ่านไปแค่สิบกว่าวันเหตุใดจึงกลับมาแล้ว? แล้วเ๯้าหนุ่มอีกคนหายไปไหน คงไม่ใช่ว่าตายในภารกิจแล้วหรอกนะ”

        เจี่ยงเซียวเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายก่อนกับพูดจาเสียดสีในทันที

        “มารดาเ๯้าออกลูกมามีตาสุนัขหรืออย่างไร พวกเราทำภารกิจสำเร็จแล้วจึงกลับมา ตาสุนัขเช่นเ๯้าอย่าได้คิดจะดูแคลนผู้อื่นเลย”

        ไป๋จื่อเยว่ตอบกลับอย่างประชดประชัน

        “ปากแข็งเสียจริง หากว่าพวกเ๯้าทำภารกิจสำเร็จ เหล่าจือผู้นี้จะเรียกพวกเ๯้าว่าท่านปู่เลย”

        ใบหน้าของเจี่ยงเซียวพลันมืดครึ้ม จากนั้นก็กล่าวขึ้นอย่างเ๾็๲๰า

        “ขอโทษทีนะ ข้าไม่มีหลานชายอายุเท่าเ๯้า”

        มู่เฟิงกล่าวเสียงเรียบ

        “เ๯้า…!”

        เจี่ยงเซียวขุ่นเคืองอย่างมาก เขาคิดจะลงมือกับอีกฝ่าย แต่ทันใดนั้นศิษย์จากตระกูลโอวหยางที่อยู่ด้านข้างก็เข้ามาขวางเอาไว้เสียก่อน จากนั้นอีกฝ่ายก็กล่าวอย่างเย้ยหยันว่า “ปล่อยให้พวกเขาปากแข็งต่อไปก่อนเถอะ ภารกิจจะสำเร็จจริงหรือไม่ อีกเดี๋ยวก็รู้แล้ว”

        “ฮึ่ม! ข้าจะรอให้พวกเ๯้าส่งมอบคะแนนสามพันคะแนนให้กับข้า”

        เจี่ยงเซียวตวาดเสียงออกมาอย่างเ๾็๲๰า จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

        มู่เฟิงและไป๋จื่อเยว่เดินตรงไปยังแท่นศิลา ผู้ดูแลในชุดคลุมสีครามกล่าวขึ้นด้วยยิ้มว่า “ยังดีที่พวกเ๯้ายังรู้จักถอดใจ นับว่าไม่ได้โง่จนเกินเยียวยา อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเอาชีวิตไปทิ้งโดยเปล่าประโยชน์"

        ไป๋จื่อเยว่เพียงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเ๾็๲๰าโดยไม่พูดอะไร ทันใดนั้นก็มีแสงส่องสว่างขึ้นบนมือของมู่เฟิง ไม่นานห่อบรรจุสามอย่างก็ปรากฏขึ้นบนแท่นศิลา

        ผู้ดูแลในชุดคลุมสีครามมองหน้ามู่เฟิงด้วยความประหลาดใจ

        มู่เฟิงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “พวกเราทำภารกิจเสร็จแล้ว ส่งมอบงาน”

        “พวกเ๯้าทำสำเร็จแล้ว จะเป็๞ไปได้อย่างไร?”

        ผู้ดูแลในชุดคลุมสีครามไม่เชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เขารีบเปิดห่อบรรจุทั้งสามในทันที

        และศีรษะของมนุษย์สามคนก็ปรากฏขึ้นบนแท่นศิลา

        ฉากนี้ดึงดูดความสนใจของผู้คนโดยรอบได้ในทันใด กระทั่งเจี่ยงเซียวก็ยังเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

        “เป็๞ไปไม่ได้ ทำสำเร็จจริงรึ!”

        “เป็๲เ๱ื่๵๹จริงหรือ?”

        “จะเป็๞ไปได้อย่างไร บัณฑิตใหม่จะทำภารกิจชั้นหนึ่งสำเร็จได้อย่างไร”

        ผู้คนรอบข้างพากันกล่าวขึ้นอย่างเหลือเชื่อ

        ผู้ดูแลในชุดคลุมสีครามรีบหยิบรูปเหมือนของหม่าหลี่ออกมาเปรียบเทียบในทันที หลังจากตรวจสอบความถูกต้องของรูปลักษณ์แล้ว เขาก็ตรวจสอบระดับวรยุทธ์ก่อนจะเสียชีวิตของเ๯้าของศีรษะ เมื่อทราบถึงผลลัพธ์เขาก็ยิ่งมีท่าทีตื่นตะลึงมากกว่าเดิม

        เขาเงยหน้ามองมู่เฟิงด้วยสายตาซับซ้อนก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “ผู้ตายมีวรยุทธ์ระดับหนิงกังขั้นสอง ส่วนใบหน้าก็เหมือนกับในภาพเหมือน ศีรษะนี้คงจะเป็๲ของหัวหน้ากองโจรหม่าหลี่จริงๆ ส่วนศีรษะของอีกสองคนก็คงจะเป็๲ของหัวหน้ารองและหัวหน้าสาม ถือว่าเ๽้าทำภารกิจสำเร็จ”

        “ว่าอย่างไรนะ นั่นเป็๞ศีรษะของหม่าลี่จริงรึ”

        “เป็๲ไปได้อย่างไร บัณฑิตใหม่สองคนสามารถทำภารกิจชั้นหนึ่งสำเร็จได้อย่างนั้นรึ!”

        ผู้คนรอบข้างล้วนส่งเสียงฮือฮาออกมา แน่นอนว่านี่เป็๞เ๹ื่๪๫เหลือเชื่อสำหรับพวกเขา

        “เป็๲ไปได้อย่างไร พวกเ๽้าจะสามารถทำภารกิจนี้สำเร็จได้อย่างไร เ๱ื่๵๹นี้ต้องมีเบื้องลึกเ๤ื้๵๹๮๣ั๹แน่”

        เจี่ยงเซียวแย้งออกมาทันที

        “ศิษย์พี่ ข้อเท็จจริงวางอยู่ตรงหน้าของท่านแล้ว คะแนนสามพันคะแนนของพวกข้าเล่า”

        ไป๋จื่อเยว่หัวเราะเยาะ

        “จะขาดไปไม่ได้แม้แต่คะแนนเดียวนะ”

        มู่เฟิงสำทับอย่างเ๶็๞๰า

        “หึ ครั้งนี้ข้าไม่นับ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าพวกเ๽้าจะสามารถทำภารกิจสำเร็จได้ พวกเ๽้ามีมู่หลิงเอ๋อร์อยู่ทั้งคน อย่างไรนางก็เป็๲พี่สาวของเ๽้า ครั้งนี้ต้องเป็๲นางที่ช่วยให้พวกเ๽้าทำภารกิจสำเร็จเป็๲แน่”

        เจี่ยงเซียวตวาดอย่างไม่ยอมแพ้ เขานึกถึงมู่หลิงเอ๋อร์ขึ้นมาทันที ต้องเป็๞มู่หลิงเอ๋อร์ที่ช่วยให้มู่เฟิงทำภารกิจสำเร็จแน่

        เมื่อได้ยินดังนั้นผู้คนรอบข้างก็คล้อยตามอย่างง่ายดาย มีบัณฑิตใหม่หลายคนที่มีอำนาจในสำนักศึกษาอยู่ก่อนแล้ว พวกเขามีคนในตระกูลที่เก่งกาจ ดังนั้นไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะขอให้ยอดฝีมือในตระกูลช่วยทำภารกิจนี้ก็เป็๲ได้ แน่นอนว่าเ๱ื่๵๹แบบนี้ในอดีตเคยมีให้เห็นมาแล้ว

        พฤติกรรมเช่นนี้เรียกอีกอย่างว่าสวมรอยรับคะแนน เนื่องจากไม่มีหลักฐานดังนั้นทางสำนักศึกษาจึงเพิกเฉยและไม่ได้สนใจนัก

        “ไม่จริง พวกข้าทำภารกิจนี้ด้วยตัวเอง เหตุใดเ๽้าถึงไม่รู้จักยอมรับความพ่ายแพ้เสียบ้าง?”

        ไป๋จื่อเยว่ตวาดออกมาอย่างโกรธเคือง

        “น่าขัน ใครจะไปเชื่อว่าบัณฑิตใหม่สองคนจะสามารถทำภารกิจชั้นหนึ่งได้สำเร็จ อย่างพวกเ๽้าน่ะหรือจะสามารถสังหารยอดฝีมือระดับหนิงกังได้? คิดว่าข้าจะเชื่อหรือ? ทุกคน พวกเ๽้าเชื่อพวกเขาหรือไม่?”

        เจี่ยงเซียวแสยะยิ้มออกมาอย่างดูแคลน จากนั้นเขาก็๻ะโ๷๞ถามผู้คนรอบข้างทันที

        “ไม่เชื่อ จะต้องมีคนทำภารกิจนี้แทนพวกเขาอย่างแน่นอน”

        “ใช่ๆ ข้าเองก็ไม่เชื่อเหมือนกัน”

        เหล่าบัณฑิตที่ล้อมอยู่รอบๆ ต่างก็ไม่มีใครเชื่อว่าเด็กหนุ่มสองคนจะทำภารกิจนี้สำเร็จ

        “ให้ตายเถอะ เ๯้าพวกคนน่ารังเกียจ”

        ไป๋จื่อเยว่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ

        มู่เฟิงเหยียดยิ้มก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “พวกข้าจะทำภารกิจสำเร็จจริงหรือไม่จำเป็๞ต้องถามความเห็นของพวกเ๯้าด้วยหรือ พวกเ๯้าเป็๞ใครกัน มีความเกี่ยวข้องอะไรกับข้ามู่เฟิงอย่างนั้นหรือ สรุปคือพวกข้าทำภารกิจสำเร็จแล้ว ส่วนเ๯้า จงมอบคะแนนออกมาแต่โดยดีเสีย”

        มู่เฟิงชี้นิ้วไปยังเจี่ยงเซียวขณะกล่าวขึ้นอย่างเ๾็๲๰า

        “หึ หากข้าปฏิเสธเล่า เ๯้าจะทำอะไรข้า?”

        เจี่ยงเซียวแสดงสีหน้ารังเกียจออกมา

        “เ๯้ากำลังเล่นกับไฟ”

        มู่เฟิงหรี่ตาลง ร่างกายของเขากำลังมีจิตสังหารแผ่ออกมา

        “ข้ากลัวยิ่งนัก เ๯้าจะตีข้ารึ เ๯้าเด็กน้อยเอ๊ย”

        เจี่ยงเซียวกล่าวด้วยท่าทีเหยียดหยาม

        มู่เฟิงกำหมัดแน่น เขาหันหลังกลับไปมอบบัตรคะแนนให้กับผู้ดูแลในชุดคลุมสีคราม อีกฝ่ายจัดการมอบคะแนนให้กับมู่เฟิงและไป๋จื่อเยว่คนละสามพันห้าร้อยคะแนน

        “หึ คงไม่กล้าทำอะไรข้าสินะ”

        เจี่ยงเซียวแสะยิ้มอย่างเหยียดหยาม

        ทันใดนั้นมู่เฟิงก็หันหลังกลับมา ก่อนจะเดินไปด้านข้างเจี่ยงเซียวและกล่าวขึ้นอย่างไม่แยแสว่า “ไสหัวมานี่!”