“หวางเยี่ยอยู่ในสวนบุปผา เชิญแม่นางทุกท่านทางนี้”พ่อบ้านโจวผู้ผ่านโลกมามากกว่าหกสิบปีเข้ามาต้อนรับหญิงสาวเหล่านี้ด้วยสีหน้าจำใจยิ่งเหยาโม่หว่านเดินรั้งท้ายสุด ย่อมได้ยินเสียงถอนหายใจของเขาอย่างชัดเจน
สถาปัตยกรรมของตำหนักซู่ชินหวางทั้งงามวิจิตรและมีเอกลักษณ์โดดเด่นเห็นศาลาแปดเหลี่ยมกับเรือนริมน้ำกระจายอยู่ท่ามกลางทิวสนและต้นหลิว ภายในอุทยานมีหินรูปร่างแปลกประหลาดตั้งอยู่ในูเาจำลองยังมีการจัดสวนถาดเผินจิ่ง [1] ซึ่งใช้เถาวัลย์และไม้ไผ่ในการประดับตกแต่งอย่างงดงามลงตัว
เหยาโม่หว่านตามเหล่านางคณิกาที่เร่งฝีเท้าประชันกันนำหน้าเดินราวกับฝูงเป็ดอ้อมผ่านระเบียงคดมุ่งตรงไปยังสวนบุปผาด้านหลังนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางมาตำหนักซู่ชินหวาง ใน่เวลาที่เหล่าองค์ชายต่างหมาย่ชิงบัลลังก์เพื่อช่วยให้เส้นทางสู่ราชบัลลังก์ของเย่หงอี้เป็ไปอย่างราบรื่น นางเหยียบย่างผ่านธรณีประตูตำหนักแห่งนี้นับครั้งไม่ถ้วนในเพลานั้นตนเองช่างโง่เขลานัก หลงทะนงตนว่ามีดวงตาที่สามารถมองทุกสิ่งได้อย่างทะลุปรุโปร่งแต่กลับไม่เห็นความโเี้อำมหิตที่ซ่อนอยู่ในจิตใจของเย่หงอี้
“หอมจังเลย! อุ๊ย ดูนั่น ซู่ชินหวางนี่นา” เสียงอุทานด้วยความตื่นเต้นดีใจของเหล่าสตรีรั้งเหยาโม่หว่านให้ออกมาจากห้วงความคิดขณะยืนอยู่ปลายทางของระเบียงคด ยามนี้กลิ่นหอมรัญจวนลอยมาเตะจมูกเบื้องหน้าสายตาแลเห็นมวลบุปผานับร้อยกำลังประชันสีสันความงาม รวมถึงต้นไม้หายากและเถาไม้เลื้อยที่มีรูปทรงประหลาดน่าอัศจรรย์ใจกลางอุทยานมีศาลาทรงสี่เหลี่ยมหลังหนึ่งตั้งอยู่ ใช้เสาหินอ่อนสีขาวคานรับน้ำหนักทางเดินจากระเบียงคดไปยังศาลาแห่งนั้นปูด้วยแผ่นกระเบื้องลายหินอ่อนสีขาว ้าของศาลาใช้ทองคำบริสุทธิ์แกะสลักเป็ดอกกล้วยไม้งดงามประณีตแลดูมีชีวิตชีวา
ภายในศาลา ปรากฏเงาร่างบุรุษรูปร่างผึ่งผายนั่งถือพู่กันอยู่เพียงลำพังอาภรณ์สีขาวราวกับหิมะ เรือนผมดำสนิทดุจสีหมึกพลิ้วสยายน้อย ๆ คิ้วยาวเรียวเฉียงขึ้นสู่จอนผมดวงตางดงามสุกสกาวประหนึ่งดวงดารา จมูกโด่งเป็สันคม หากแต่ริมฝีปากนั้นกลับซีดเซียวผิดปรกติไม่เสียแรงที่เย่จวินชิงได้รับฉายาชายงามอันดับหนึ่งแห่งต้าฉู่ ความหล่อเหลาเยี่ยงนี้ยากจะหาถ้อยคำมาพรรณนาได้รูปร่างสูงใหญ่ผึ่งผายเผยความห้าวหาญดุจดั่งเทพาที่เดินออกมาจากภาพเขียน พลัดหลงมาสู่ดินแดนที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวโลกีย์
“ผู้น้อยหมู่ตานขอเป็ตัวแทนของเหล่าพี่น้องถวายบังคมซู่ชินหวางเพคะ”น้ำเสียงอ่อนโยนกระเดียดไปทางหวานเลี่ยนดังขึ้น เหล่าหญิงสาวต่างพากันหยุดยืนอยู่หน้าศาลากลางสวนแต่ละนางต่างพยายามวางอิริยาบถที่ทำให้ตนเองดูดีที่สุด ก่อนยอบกายคำนับอย่างนอบน้อม
“จงฟังให้ดี นอกจากศาลาแห่งนี้ พวกเ้าอยากจะเดินเล่นที่ไหนล้วนได้ทั้งสิ้นแต่ข้าขอเตือนไว้อย่าง ผู้ใดกล้าย่างกรายเข้ามาใกล้ที่นี่ ก็ให้ระวังเงาหัวของตนเองไว้ด้วยแยกย้ายกันไปได้แล้ว!” น้ำเสียงเคร่งขรึมดุดันดังขึ้น ชั่วยามนี้ เหยาโม่หว่านเพิ่งสังเกตเห็นบุรุษข้างกายเย่จวินชิงนางจำเขาได้ นี่คือเปินเหลย ทหารกองหน้าที่ไว้ใจได้ที่สุดของเย่จวินชิง
“แต่หวางเยี่ย...” เสียงสตรีนางหนึ่งทักท้วงอย่างไม่เต็มใจเพียงพริบตาเดียววาจาของนางยังไม่ทันขาดคำ ก็เห็นลำแสงสีเงินเยียบเย็นวาบผ่าน ข้างเท้าของสตรีผู้นั้นพลันปรากฏมีดสั้นทอประกายวาววับปักอยู่บนพื้นดิน
“ว้าย...” เสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกของสตรีผู้นั้นพาให้คนอื่น ๆ ขวัญหนีดีฝ่อ วิ่งกระจัดพลัดพรายประหนึ่งวิหคแตกรัง
เหยาโม่หว่านมุมปากกระตุกยืนจังงังอยู่กับที่ ผู้อื่นช่างมีอารมณ์รุนแรงยิ่งกว่าสายฟ้าฟาดสมนามเปินเหลย (สายฟ้าคะนอง) ของตนเองเสียจริง ขณะที่กำลังหมุนตัวเตรียมจะจากไปก็ได้ยินน้ำเสียงใสกระจ่างปานหยาดน้ำฝนกระทบเครื่องลายครามเรียกขึ้นเบา ๆ “เ้ามานี่”
นางเอี้ยวศีรษะกลับมา เห็นสายตาของเย่จวินชิงมองมาที่ตนเองดวงเนตรราวกับหยกสีนิลเปล่งประกายงดงามมีเสน่ห์จนไม่อาจละสายตา ทว่าบุรุษรูปงามราวกับเทพเซียนเยี่ยงนี้ท้ายที่สุดนางก็ทำให้เขาต้องเสียใจ
ขณะเดินเข้ามาในศาลา เหยาโม่หว่านรู้สึกได้ถึงสายตาไม่เป็มิตรสายหนึ่งที่พุ่งตรงเข้าหาตนเองแต่นางกลับยกยิ้มน้อย ๆ ก้มศีรษะค้อมกายคำนับ
“ไม่ทราบว่าหวางเยี่ยทรงรั้งจิ้งซินไว้ด้วยธุระอันใดเพคะ”เหยาโม่หว่านวางตัวมีสัมมาคารวะ ทว่าไม่ต่ำต้อยเกินไป ขณะเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ฝนหมึก” เย่จวินชิงหยิบพู่กันมาจุ่มน้ำหมึกบนแท่นหินก่อนบรรจงวาดรายละเอียดบนม้วนกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ ไม่เงยหน้าขึ้นมามองนางสักนิดเหยาโม่หว่านผงกศีรษะหยัดกายตรงก่อนเดินเข้ามาหน้าโต๊ะหิน มือหนึ่งรั้งชายแขนเสื้อขึ้นอีกมือหยิบแท่งหมึกมาฝนบนจานหินอย่างประณีต
ขณะเดียวกันก็แอบชำเลืองมองเส้นสายจากน้ำหมึกที่ตวัดลงไปบนกระดาษดูเหมือนว่าจะเป็ภาพเขียนของตนเอง นางในภาพวาดมีดวงหน้ารูปไข่ ั์ตาทอประกายเจิดจรัสรับกับรอยยิ้มทรงเสน่ห์สวมเสื้อสีเขียวหม่น กระโปรงร้อยจีบสีขาว นางยังจำได้ชัดเจนยิ่งว่าตนเองสวมอาภรณ์ชุดนี้ในคืนที่เขาเข้าไปช่วยชีวิตออกมาหัวใจพลันรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดอย่างรุนแรงจนเจ็บแปลบ เพลาล่วงเลยมาหลายปีแล้ว ไฉนเขาถึงยังยึดติดขนาดนี้
“เหตุใดหวางเยี่ยยังทรงวาดภาพของนางอยู่อีกเล่าหากไม่เพราะนาง ไหนเลยพระองค์จะต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้” เปินเหลยตวัดสายตาขุ่นเคืองไปที่ภาพเขียนพลางค่อนขอดด้วยความคับแค้น เย่จวินชิงเงยหน้าขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกัน ดวงเนตรสาดประกายคมกล้าจนเปินเหลยต้องกลืนวาจากลับลงท้อง
“กระหม่อมต้องขอประทานอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ที่เอ่ยวาจาไม่สมควรออกไปหวงโฮ่วสิ้นพระชนม์แล้ว ไยหวางเยี่ยต้องทรงอดทนกับเื่เหล่านี้อีก เห็นอยู่ชัด ๆว่าฝ่าาทรง้าทำลายชื่อเสียงพระองค์ก่อน แล้วค่อยกำจัดทีหลัง แค่ทรงรับสั่งมาประโยคเดียวการผลัดแผ่นดินนี้ใช่ว่าจะเป็ไปไม่ได้” แม้ว่าเปินเหลยจะมีนิสัยโผงผาง แต่มีความคิดแยบคายไม่เช่นนั้นแล้วคงไม่ได้รับความสำคัญและความเชื่อมั่นจากเย่จวินชิงถึงเพียงนี้
“นางทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อเขา...เปิ่นหวางไม่อยากทำให้นางผิดหวัง...”น้ำเสียงอ่อนโยนตอบกลับไปอย่างไม่ทุกข์ร้อน แต่กลับปลุกเร้าให้หัวใจของเหยาโม่หว่านอย่างรุนแรง
...
เชิงอรรถ
[1] เผินจิ่ง คือการย่อส่วนภูมิทัศน์มาลงไว้ในภาชนะเช่นถาดมักจัดเป็ูเามีน้ำมีต้นไม้ มีธารน้ำ มีโขดหินแล้วแต่จินตนาการ รูปแบบเน้นให้ดูสมดุลตามธรรมชาติ
