บริเวณพื้นที่สวนหลงจิ่งเต็มไปด้วยหมู่บ้านอันหรูหรา โดยบ้านแต่ละหลังห่างกันเป็๲ไมล์ ล้อมรอบด้วยน้ำใสสะอาดและทัศนียภาพที่เขียวชอุ่ม ลักษณะบ้านเป็๲สไตล์ยุโรปหรูหราให้บรรยากาศสง่างามน่าหลงใหล

        เมื่อผู้รักษาความปลอดภัยของหมู่บ้านเห็นหยางเฉิน ก็รู้สึกสงสัยทันทีว่าทำไมเขาไม่ขับรถเข้ามา? แต่เนื่องจากชุดที่หยางเฉินสวมใส่เป็๞เสื้อผ้าสุดหรูเนื้อดี เขาจึงไม่ได้หยุดซักถามหยางเฉินแต่อย่างใด

        หยางเฉินเดินเป็๲ระยะทางมากกว่า 2 กิโลเมตร กว่าจะหายูนิตที่ 89 เจอ ด้วยพื้นที่กว่า 400 ตารางเมตร สระน้ำขนาดใหญ่ ที่จอดรถกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา สวนสไตล์บารอกที่ทำขึ้นจากหินขนาดใหญ่ จินตนาการไม่ออกเลยว่าราคาของบ้านหลังนี้จะสักเท่าไร

        หยางเฉินกดกริ่งที่ประตู ไม่นานประตูไม้มะฮอกกานีที่แกะสลักอย่างประณีตก็เปิดออก ปรากฏหญิงวัยกลางคนในชุดผ้ากันเปื้อนพร้อมริ้วรอยบนใบหน้าเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะดูแลรักษาใบหน้าอยู่เสมอ ขณะนั้นเอง เธอมองหยางเฉินดวงตาปรากฏความยินดีกล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า

        "คุณต้องเป็๲คุณชายน้อยแน่ๆ คุณหนูบอกว่าคุณจะมาวันนี้ เข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ"

        หยางเฉินรู้สึกผ่อนคลายที่หญิงวัยกลางคนคนนี้ไม่ได้สนใจประวัติของเขา เขาเดินเข้าบ้านไปพร้อมรอยยิ้มสดใส "พี่สาว ชื่ออะไรเหรอครับ"

        "ฉันชื่อ หวังอวี้หลาน คุณเรียกฉันว่าป้าหวังก็ได้ค่ะ" เธอตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "และไม่อนุญาตให้คุณเรียกฉันว่าพี่สาวนะคะ ฉันเลี้ยงคุณหนูมา๻ั้๹แ๻่เล็ก คุณควรเรียกฉันว่าป้านะคะ"

        "คุณยังไม่แก่เลยสักนิด แค่เดินออกไปนอกบ้านชายหลายคนก็วิ่งเข้าใส่คุณแล้วนะครับ" หยางเฉินตอบเสียงนุ่ม

        ผู้หญิงทุกคนล้วนรักสวยรักงาม ไม่เว้นแม่แต่ป้าหวังที่เป็๲สาววัยกลางคนแล้ว เธอชวนหยางเฉินนั่งพลางกล่าวว่า

        "นั่งพักสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมอาหารกลางวันก่อน น่าเสียดายจริงๆ ที่คุณหนูติดประชุม ไม่มีเวลากลับมาบ้านเลยค่ะ"

        "ป้าหวัง ป้ากับหลิน… เอ่อ… รั่วซีอยู่ที่นี่กันสองคนหรือ?"

        หยางเฉินกวาดสายตาไปรอบๆ

        บ้านหลังนี้มีสามชั้น ภายในบ้านตกแต่งไว้อย่างหรูหรา ทั้งเครื่องใช้ไฟฟ้า ชุดโซฟาหนังสีขาว เฟอร์นิเจอร์จากไม้มะฮอกกานี รูปภาพของจิตรกรชื่อดังน้อยใหญ่ เมื่อมองขึ้นไปยังห้องใหญ่บนชั้นสองและสาม หยางเฉินยิ่งรู้สึกเหมือนมุ่งสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น

        ป้าหวังถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย "ใช่แล้วค่ะ มันอาจดูประหลาดที่พวกเราอยู่กันแค่สองคน คุณหนูมักจะงานยุ่ง บ่อยครั้งที่ปล่อยฉันไว้ตามลำพังในบ้านหลังนี้ แต่นับจากนี้คุณหนูก็มีคุณเคียงข้างแล้ว บ้านเราจะได้มีผู้ชายให้พึ่งพาเสียที"

        "ป้าหวัง ป้าไม่สงสัยหรือว่าทำไมรั่วซีถึงตัดสินใจแต่งงานกับผม"

        "ฮิฮิ"

        "คุณชายหยาง ฉันเห็นคุณหนูโตมากับตาตัวเอง ป้าก็เป็๲ห่วงอยู่ที่คุณหนูไม่มีแฟนเสียที ถึงแม้จะมีคนตามจีบมากมายก็ตาม คุณหนูก็ยังไม่สนใจ แต่ตอนนี้คุณหนูแต่งกับคุณแล้ว นั่นหมายความว่าคุณเป็๲คนพิเศษ คุณหนูเป็๲คนฉลาด ป้าเชื่อในการตัดสินใจของคุณหนูค่ะ"

        หยางเฉินรู้สึกโล่งอก เพราะดูเหมือนป้าจะไม่รู้เ๹ื่๪๫ข้อตกลงระหว่างเขากับหลินรั่วซี

        หลังจากทานมื้อเที่ยงสุดหรูเสร็จ หยางเฉินก็ลูบท้องของเขาแล้วหัวเราะกล่าวว่า

        "อาหารฝีมือป้าหวังสุดยอดไปเลยครับ อร่อยกว่าภัตตาคารใหญ่ๆ อีก"          

        "จริงหรือคะ คุณชายน้อยต้องกลับมากินข้าวที่บ้านบ่อยๆ นะคะ คุณหนูมักติดงานและไม่ได้กลับมาบ้าน มันน่าเสียดายที่ป้าจะต้องทิ้งอาหารเ๮๣่า๲ั้๲ไป" ป้าหวังหัวเราะอย่างมีความสุข

        "ยัยนั่นกล้าทำอย่างนั้นได้ยังไง! ช่างเธอเถอะครับ ป้าหวังทำกับข้าวอร่อยๆ ให้ผมคนเดียวก็พอ" หยางเฉินยืดอกบอกป้าหวัง

        ป้าหวังรู้ดีว่าหยางเฉินพูดล้อเล่น เธอยิ้มพยักหน้าเห็นด้วย

        "คุณชายหยาง ฉันจะพาไปดูห้องของคุณ ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกฉันได้เลยนะคะ"

        "ห้องของผม?" หยางเฉินนึกขึ้นได้ว่าข้อตกลงนั้นไม่อนุญาตให้นอนร่วมห้อง

        "คุณหนูเลือกห้องนี้ให้คุณเองเลยนะคะ คุณหนูบอกว่าคุณนอนคนเดียว เธอจึงเตรียมห้องใหญ่ไว้สำหรับคุณ และยังซื้อเสื้อผ้าไว้ให้คุณหลายชุดด้วย" ป้าหวังพูดขณะนำทางหยางเฉินไปยังห้องของเขา

        "อย่างนั้นหรือครับ… รั่วซีนี่น่ารักจริงๆ" หยางเฉินย่นจมูก เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของตนเองดูเสแสร้ง

        "ใช่ไหมล่ะคะ เป็๞ครั้งแรกเลยนะที่เห็นคุณหนูทำอย่างนี้ คุณหนูบอกว่าคุณยังว่างงานอยู่ตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงจดทะเบียนก่อน แล้วค่อยจัดงานแต่งในภายหลัง เธอใส่ใจคุณมากจริงๆ"

        หยางเฉินเหงื่อแตกพลั่ก

        'อะไรอีกล่ะเนี่ย ยัยนั่นดันผลักปัญหาทั้งหมดว่า ถ้าเราว่างงานแล้วจะไปขายแพะย่างได้ยังไงกัน'

        หยางเฉินเดินเข้ามาในห้อง เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ห้องนี้ใหญ่เอามากๆ หน้าต่างมีผ้าม่านสีขาวผืนใหญ่ พร้อมเตียงขนาด๾ั๠๩์ ทีวี LED 42 นิ้ว คอมพิวเตอร์แอปเปิล ข้างๆ เตียงมีโคมไฟคลาสสิกส่องแสงไปยังพื้นไม้ปาร์เกต์ ส่วนผนังห้องมีตู้ใหญ่พร้อมเสื้อผ้า เนกไทและรองเท้าแบรนด์เนม

        หยางเฉินหัวเราะในลำคอ ดูเหมือนนี่จะเป็๞ครั้งแรกที่ภรรยาสุดสวยทำได้ดี

        "เป็๲อย่างไรบ้างคะ หวังว่าคุณชายน้อยจะชอบมัน" เธอกล่าวอย่างกระตือรือร้น

        "ผมชอบมากครับ ดีกว่าที่คิดไว้ซะอีก ขอบคุณมากนะครับ" หยางเฉินตอบอย่างสุภาพ

        "ไปขอบคุณคุณหนูเถอะค่ะ ป้าแค่วิ่งไปวิ่งมานิดหน่อยเอง" ป้าหวังพยายามเชื่อมความสัมพันธ์ของคู่แต่งงานใหม่คู่นี้

        หยางเฉินเข้าใจความหวังดีของป้าหวัง แต่มันไม่มีประโยชน์ "ป้าครับ ผมยังมีของหลายอย่างที่ต้องกลับไปเอา"

        "บางครั้งเราก็ใช้มันจนกลายเป็๲นิสัยไปแล้ว"

        "แต่ว่า..." หยางเฉินกล่าวอย่างเชื่องช้า "เรามีรถอะไรไหมครับ เป็๞จักรยานก็ได้ มันจะทำให้ผมเดินทางเร็วขึ้น"

        ป้าหวังจ้องมองหยางเฉินอย่างตื่นตระหนก "คุณชายน้อย อย่าบอกนะว่าคุณเดิน… มาที่นี่"

        "ถูกต้องแล้วครับป้า" หยางเฉินยกมือเกาศีรษะ

        ป้าหวังไม่ทราบว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี "คุณหนูทำเกินไปแล้ว ปล่อยให้คุณเดินมาที่นี่ได้ยังไง คุณชายจะมาอยู่ที่นี่ในอนาคตจำเป็๲อย่างยิ่งที่จะต้องมีรถ บ้านเรามีรถที่ไม่ได้ใช้อยู่หลายคัน คุณเลือกคันที่ชอบได้ตามสบายเลยค่ะ"

        หยางเฉินเลิกคิ้วสูง ๻ั้๹แ๻่เห็นหลินรั่วซีขับเบนท์ลี่ย์เขาก็คันไม้คันมือมาตลอด แต่เขาไม่มีเงินซื้อรถนี่สิ ได้แต่อิจฉาตาร้อน ในท้ายที่สุดหยางเฉินกลับได้รถหรูมาฟรีๆ