"อร่อยอะ... คล้ายของร้าน BB เลย...น้องสาวชิ้นนี้คือสูตรต้นตำรับใช่ไหม" แพรหันไปถามอนงค์กานต์ให้แน่ใจเมื่อเห็นเธอพยักหน้ารับก็หันไปชักชวนเพื่อนทันที "แจง หลิน ลองชิมดู รสชาติ ความกรอบนี่เหมือนเป๊ะเลย เอาจริง ถูกปากเรากว่าร้านนั้นอีก ไม่เลี่ยนดี"

    "เธอก็ลองชิมชิ้นนี้ด้วยสิ ความกรอบของแป้งเหมือนร้าน BB รสกลมกล่อม และกลิ่นตะไคร้กับกระเทียมนี่หอมชนะเลิศมาก ถูกปากคนชอบอาหารไทยอย่างฉันที่สุด" แจงก็ชักชวนแพรกลับทันทีเหมือนกัน

    "น้องสาว ไก่ทอดร้านน้องอร่อยมากเลย พี่ยกนิ้วให้" เมื่อได้ยินคำชมจากหลิน อนงค์กานต์ที่ยิ้มกว้างอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งกว้างขึ้นไปอีก

    "ขอบคุณค่ะ สนใจรับเพิ่มไหมคะ ตอนนี้เหลือ 5 ชิ้นสุดท้ายแล้วค่ะ" แน่นอน ระหว่างที่สาว ๆ กำลังยืนชิมอยู่นั้น ก็มีลูกค้าทยอยเข้ามาซื้อไก่ด้วยเช่นกัน

    "เอามาอีกสองค่ะน้อง เอาชิ้นละสูตรเหมือนเดิม"

    "คุณแพร คุณหลิน คุณแจง ได้กับข้าวอะไรไปกินครับ" ประสิทธิ์ ไกด์นำเที่ยวประจำกรุ๊ปเดินตรงเข้ามาถาม

    "ตอนนี้เพิ่งได้แต่ไก่ทอดค่ะ อร่อยมาก ยืนชิมกันเพลิน เลยยังไม่ได้ไปหาซื้ออย่างอื่นเลย"

    เมื่อประสิทธิ์ได้ยินหลินพูดถึงไก่ทอดจึงหันไปดูที่ร้านด้วยความแปลกใจ ไม่ใช่ไม่รู้ว่ามีไก่ทอดขาย ใน๰่๭๫ 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมามีคนพูดถึงความอร่อยของไก่ทอดให้ฟังอยู่ตลอดเวลา แต่เขาไม่มีโอกาสได้ลิ้มลองสักครั้ง มาถึงตลาดทีไรไก่ทอดก็หมดไปก่อนแล้วทุกครั้ง แต่วันนี้มาทัน น่าจะเป็๞วันที่ดีมากวันหนึ่งสำหรับเขา

    "น้องครับ พี่รับไก่ 5 ชิ้น" ประสิทธิ์ไม่ลืมสั่งเผื่อให้บรรดาผู้ช่วยที่มาช่วยงานวันนี้ด้วย

    "ตอนนี้เหลือ 3 ชิ้นสุดท้ายแล้วค่ะ เป็๞สมุนไพร 2 ต้นตำรับ 1" อนงค์กานต์รีบแจกแจงให้ฟัง ดูตามลักษณะ พี่ชายคนนี้น่าจะเป็๞ไกด์นำเที่ยวป่ามากกว่านักท่องเที่ยว

    "งั้นรับที่เหลือทั้งหมดครับ"

    "วันนี้โชคดีมากได้ชิมไก่ทอดร้านนี้ ปกติมาแล้วหมดก่อนตลอด" ประสิทธิ์พูดกับอนงค์ขณะที่ยื่นเงินให้ 30 บาท

    "วันนี้ทำไก่มากกว่าทุกวันค่ะ เลยปิดร้านช้าหน่อย ๰่๥๹นี้เหมือนจะมีนักท่องเที่ยวเพิ่มมากขึ้นนะคะ" อนงค์ทักทายอย่างเป็๲กันเอง ถึงจะไม่เคยพูดคุยทักทายกันมาก่อน แต่เธอก็คุ้นหน้าประสิทธิ์ดี เพราะเขามาที่ตลาดเรียกได้ว่าแทบจะวันเว้นวัน

    "ตอนนี้ดอย๱๭๹๹๳์ขึ้นชื่อมากครับ นักท่องเที่ยวพูดคุยกันปากต่อปาก จากที่จัดกรุ๊ปเดียวต่อวัน ตอนนี้เพิ่มเป็๞สี่กรุ๊ปเลยก็มี"

    "พี่น่าจะเพิ่มจำนวนไก่ทอดอีกหน่อยนะครับ บรรดานักเดินป่าต้องชอบแน่ นี่ยังเหลืออีก 2 กรุ๊ปนะครับกำลังนั่งรถตามมา เสียดายแทนพวกเขาเลย อดชิมไก่ทอด"

    "พี่ก็คิดอยู่เหมือนกันค่ะ แต่คงต้องค่อยเป็๞ค่อยไป" ประสิทธิ์พยักหน้าเข้าใจ ก่อนเอ่ยปากลาเพื่อไปดูแลนักท่องเที่ยวในความดูแลของตน

-----

    "น้านงครับ ไก่อีก 3 ชิ้นนี้ใครจองไว้ครับ เดี๋ยวผมเอาไปส่งให้" ระหว่างเก็บล้างทำความสะอาดร้าน ทองก็เห็นไก่ทอดสามชิ้นที่อนงค์แยกใส่ถุงไว้ยังไม่มีใครมารับ เลยสอบถามขึ้นมา

    "น้าเก็บไว้ให้เราสองคนเอากลับบ้านไปกินกับแม่น่ะ อ้อ...แล้วนี่เนื้อหมูสด เอากลับไปด้วย" พลางยื่นเนื้อหมูหนึ่งกิโลกรัมส่งให้ทองด้วย

    ทองและนวลมองอนงค์ด้วยความตื้นตันและเอ่ยปากอย่างเกรงใจ "น้าเก็บไว้กินเถอะครับ พวกผมรับไก่ทอดก็พอ แค่นี้ก็อิ่มไปหลายมื้อแล้ว"

    "น้าซื้อมาฝากแม่ของเรา ไม่ได้ให้เราเสียหน่อย" เมื่ออนงค์อ้างเช่นนั้นทั้งสองพี่น้องก็ปฏิเสธไม่ออก ยกมือไหว้ขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ "แบ่งเอาไปตากแดดทำหมูแดดเดียวเก็บไว้นะ วันนี้แดดแรงด้วย ตากวันเดียวก็ได้ที่แล้ว"

    เมื่อกลับถึงบ้าน ทองและนวลก็ขอตัวกลับไปกินอาหารเที่ยงที่บ้าน และจะกลับมาช่วยงานอีกทีตอน๰่๥๹บ่าย

-----

    ปราณีวางเสียมที่ใช้พรวนดินแปลงผักลง เมื่อเห็นสองพี่น้องเดินกลับเข้าบ้านมา และสอบถามด้วยความเป็๞ห่วง "เป็๞ไงบ้างลูก ทำงานกับครูกานต์วันแรก เหนื่อยไหม"

    "นิดหน่อยจ้ะแม่ ไม่หนักเท่างานอื่น นวลชอบทำงานนี่มากเลย ครูกับน้านงใจดีมาก" นวลตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย ปราณีได้ฟังก็สบายใจมากขึ้น

    "แม่ครับ กินข้าวรึยัง น้านงแบ่งไก่ทอดมาให้พวกเรากินด้วย"

    "แม่รองท้องไปนิดหน่อยเมื่อเช้า วันนี้มีแกงผักกาดกับยำมะเขือนะ หิวกันแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวแม่ไปเตรียมสำรับให้" ปราณีรีบเดินขึ้นบ้านเพื่อไปเตรียมอาหาร ที่จริงทองและนวลยังไม่ค่อยหิว ขนมต่าง ๆ ที่อนงค์ซื้อให้กินเมื่อเช้ายังอยู่เต็มท้อง แต่ความที่อยากชิมไก่ทอดเลย เลยพยักหน้ารับกับมารดาไป

    "จริงสิ น้านงฝากเนื้อหมูมาให้แม่ด้วย" ว่าแล้วก็ควักถุงเนื้อหมูออกมาจากย่ามส่งให้แม่ ปราณีถึงกับน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันเมื่อมองถุงเนื้อหมูที่รับมาจากลูกชาย "นงและครูกานต์มีน้ำใจกับครอบครัวเราจริง ๆ" ที่ผ่านมาก็เช่นกัน ไม่ว่าจะไปที่ไหนหรือได้ของอะไรมา อนงค์และกานต์ไม่เคยลืมที่จะแบ่งปันให้ครอบครัวพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง

    "ลูกๆ อย่าลืมบุญคุณที่ครูกานต์กับน้านงมีให้เราเสมอมานะ ต่อไปถ้าตอบแทนอะไรได้ ก็ให้ทำทันที" ปราณีกำชับลูกทั้งสอง "งานก็ตั้งใจทำให้มากยิ่งขึ้น ต้องช่วยเบาแรงครูกานต์และน้านงให้ได้มากที่สุด เข้าใจไหมลูก" ทั้งทองและนวลต่างตอบรับออกมาอย่างแข็งขัน เมื่อกินข้าวเรียบร้อย ทั้งสองคนต่างรีบออกไปที่บ้านอนงค์ทันที