เป็เวลาหลายวันที่ฉู่เฟิงเข้าๆ ออกๆ ูเาา เหมือนกับเขาค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปทีละนิด จากวิตกกังวล เหงื่อแตก เห็นเืไม่ได้ ก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็เยือกเย็น สงบ มั่นคง สามารถเอาตัวรอด ฟาดฟัน และดำรงชีวิตอยู่ในป่าลึกดึกดำบรรพ์นั้นได้
เขาหมั่นฝึกเพลงหมัดไม่ว่างเว้น ก้าวหน้าอย่างมั่นคง เข้าใจหมัดปีศาจวัวทั้งเก้ากระบวนท่าอย่างถ่องแท้
บนเขา ต้นไม้ใหญ่แน่นขนัด ข้ามผ่านวันเวลาอันเนิ่นนานจนสูงตระหง่านเทียมเมฆ ฉู่เฟิงเดินผ่านป่าไป ครั้งนี้หวงหนิวไม่ได้ตามเขามาด้วย มีเพียงเขาตัวคนเดียว
“ก๊า!”
เสียงหวีดร้องของนกล่าเหยื่อดังสนั่น ประดุจเสียงฟ้าผ่าลั่นขึ้นที่ข้างหูของเขา ในอากาศ นกล่าเหยื่อสีดำตัวหนึ่งทิ้งตัวลงมาอย่างรวดเร็ว กระแสลมตีรุนแรง
มันเป็นกล่าเหยื่อตัวหนึ่ง สีดำสนิทไปทั้งตัว อย่างกับว่าหลอมมาจากโลหะสีดำ ประกายเงาแวววาวเหมือนโลหะส่องเย็นเยียบ แม้กระทั่งกรงเล็บก็เป็สีดำ แหลมคมอย่างไม่มีสิ่งใดต้านทาน
แกรก!
ฉู่เฟิงหลบฉากเข้าที่ด้านหลังหินก้อนมหึมาหนักเกือบตัน กรงเล็บคู่นั้นพุ่งเข้าขยุ้มหินกระจาย น่าประหวั่นพรั่นพรึง
นกั์สีดำตัวนี้ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่มีสีแดงฉาน ส่องประกายเยียบเย็น ดุดัน ดูแล้วเหี้ยมโหดเป็อย่างยิ่ง
มันตัวใหญ่อย่างนี้ ฉีกช้างตัวใหญ่กินเป็อาหารยังได้เลย!
ฮือ...
ลมโหมพัดรุนแรง มันทิ้งตัวลงมาอีกครั้งอย่างไม่หวาดหวั่นดงป่าไม้ ขนนกสีดำขลับของมันแข็งดั่งเหล็ก ถึงกับตัดต้นไม้ขนาดใหญ่สะบั้นไปแถบ ใบไม้ปลิวว่อน
ฉู่เฟิงไร้ซึ่งความเกรงกลัว ผ่านการฝึกฝนมาหลายวัน เขาเหมือนกับได้สลัดคราบคนเก่าออกไปแล้ว ยามที่อยู่ในดินแดนแห่งานี้ ทุกย่างก้าวเยือกเย็นไร้หวาดหวั่น ห้าวหาญดุดัน
การฟาดฟันปะทะ ใช้เวลานานถึงสิบห้านาทีเต็มๆ
สุดท้าย ฉู่เฟิงถีบตัวอย่างแรง เปิดรับการโจมตีของนกั์กลางอากาศ
วินาทีนั้น หมัดกระบวนท่าที่เก้า ดุจดั่งตราพลิกฟ้า1 ก็ไม่ปาน แข็งแกร่งดุดันบ้าคลั่ง เหมือนกับสามารถทลายการป้องกันทั้งหมดทั้งมวลได้ พลังโจมตีทั้งหมดทุ่มใส่ตำแหน่งอกของนกั์สีดำ
ฟุ่บ!
ส่วนอกของมันยุบลงไปจากนั้นก็แตกออก เผยให้เห็นช่องว่างขนาดใหญ่ เืสดๆ สาดกระจาย
ซากใหญ่โตของมันร่วงหัวทิ่ม กระแทกลงกับพื้น แผ่นดินไหวรุนแรง ต้นไม้โบราณโดยรอบถูกเขย่าโยก ก้อนหินกลิ้งกระจาย
เืนกั์ท่วมตัวฉู่เฟิง เขายืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น นิ่งอย่างยิ่ง ยืนมองอย่างเฉยเมย ไร้ซึ่งความตื่นกลัวอย่างที่เคยเป็มาเมื่อหลายวันก่อน
จากนั้น เขาก็แบกก้อนเนื้อนกั์ขึ้นหลังแล้วออกเดิน
“วันนี้ชิมเนื้อนกั์หน่อยก็แล้วกัน”
ในบ้าน เขาทำความสะอาดแล้วใช้กระบี่สั้นสีดำหั่นเนื้อ จากนั้นนำไปจัดการต้ม ย่าง ทอด ทำอาหารจานนกสารพัดอย่างในครัว
“อร่อยเด็ดจริงๆ!” ฉู่เฟิงร้องชม
ที่สำคัญก็คือ เนื้อสัตว์ป่าที่ล่ามาได้ใน่หลายวันมานี้ เต็มไปด้วยสารอาหารและพลังงานอย่างน่าใ มันช่วยชดเชยส่วนที่ร่างกาย้า มีประโยชน์ต่อเขาอย่างยิ่งเวลาฝึกซ้อมมวย ร่างกายเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก
“มอ!”
หวงหนิวปริ่มเปรมอย่างยิ่ง พุงบวมเป่ง หลายวันมานี้มันอ้วนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตัวบวมเนื้อแน่น
“แกอยู่บ้านทำตัวดีๆ นะ ฉันจะเอาเนื้อป่าไปให้ลุงหลิวกับจ้าวซานเหยียสักหน่อย” ฉู่เฟิงบอกหวงหนิวหลังจากกินอิ่มแล้ว
หลายวันมานี้ เนื้อที่เขาแบ่งไปให้ลุงหลิวร้านขายของเก่าและจ้าวซานเหยียร้านทำอาวุธ ต่างได้รับคำชมเปาะว่าคุณภาพดีเยี่ยม
แน่นอน เขาไม่บอกอยู่แล้วว่าเป็เนื้อของสัตว์ประหลาดพวกนั้น
ฟ้าใกล้มืด ฉู่เฟิงถือห่อเนื้อร้อนๆ สองห่อใหญ่ออกมาที่สวน อดไม่ได้ที่จะแวะไปดูแปลงดอกไม้เสียหน่อย เขาสำรวจดูอย่างละเอียด
น่าเสียดาย ไม่ยักมีต้นอ่อนโผล่ออกมา
หวงหนิวเห็นฉู่เฟิงมองมาทางมันก็ครั่นเนื้อครั่นตัว รู้สึกได้ว่าสายตาของเขาที่มองมามีความหมายเชิงลบ มันถลึงตาวัวใส่ทันที จากนั้นปิดประตูใส่ดังปัง
“บ้าเอ๊ย แกคิดว่าฉันขาดขี้ของแกไม่ได้หรือไงหา? ตอนนี้ นอกจากขี้ัแล้ว จะขี้สัตว์ประหลาดอะไรฉันก็หาได้หมดแหละ นี่ถ้าหากไม่ห่วงว่าจะทำเ้าแม่ซีหวังหมู่กับจิ่วเทียนเสวียนหนี่ว์มัวหมองล่ะก็ ฉันลงมือกับแกไปนานแล้ว!” ฉู่เฟิงตอบแล้วหัวเราะร่า
“มอ!”
บ้านทั้งหลังไหวโยก หวงหนิวถูกหยามจนเดือด
ฉู่เฟิงไม่สนใจมัน ออกเดินไปตามทางอันเงียบสงบ
ตอนกลับบ้านนั้น เคียวจันทร์แขวนอยู่บนฟ้า แสงดาวรางเลือน ดึกมากแล้ว เพราะทั้งลุงหลิวร้านขายของเก่า และจ้าวซานเหยียร้านทำอาวุธต่างก็ดึงตัวเขาไว้จิบเหล้าอยู่เป็นาน
ห่างจากตัวบ้านไม่ไกล ฉู่เฟิงมองเห็นแสงสีทองสายหนึ่ง เป็หวงหนิวแน่ๆ ไอ้หมอนี่เดินออกมาจากสวนท่าทางหัวหด ลับๆ ล่อๆ
ฉู่เฟิงแฝงตัวเข้าตรงหัวมุมถนน แปลกใจอย่างยิ่ง ไอ้หมอนี่มีเื่ลึกลับอะไรกัน ทำอะไรแปลกๆ ดึกดื่นค่อนคืนแล้วยังจะแอบออกไปที่ป่าผลไม้ทำไม?
เขาประหลาดใจอย่างมาก ใช้วิธีที่หวงหนิวสอนเขา กระชับร่างกาย เก็บกลิ่นอายไม่ให้เล็ดลอดออกไป จากนั้นลอบสะกดรอยตามมันไป
หวงหนิวทำตัวเหมือนขโมย ระวังตัวแจ เหลียวหน้าเหลียวหลังอยู่บ่อยๆ บางทีจู่ๆ ก็หันขวับกลับมามอง เหมือนกลัวว่าจะมีใครสะกดรอยตาม
“มีกลิ่นตุๆ!”
ฉู่เฟิงพึมพำ เขาว่าไอ้หมอนี่ต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่อย่างนั้นมันไม่ระวังตัวแจ ทำตัวอย่างกับหัวขโมย เดินไประวังหลังไปอย่างนี้หรอก
ไม่ต้องสงสัยเลย มันระแวงเขา กลัวเขาจะตามมันไป
ฉู่เฟิงต้องคอยหยุดฝีเท้า ทิ้งระยะห่าง เขารู้ว่าหวงหนิวเฉียบไวอย่างยิ่ง เป็ััอย่างที่ใกล้เคียงกับสัญชาตญาณ หากเข้าใกล้เกินไป จะต้องถูกมันจับได้แน่นอน
เมื่อไม่นานมานี้ ั้แ่เขาฝึกวิชาหมัดสำเร็จ ก็เกิดความรู้สึกเช่นนี้ แม้ว่าไม่อาจเห็นสัตว์ร้ายที่อยู่ห่างไกลได้ แต่ก็สามารถรับรู้ได้ก่อน
สิ่งนี้เป็สัญชาตญาณดิบ!
ด้วยระยะทางที่ทอดห่าง ฉู่เฟิงมั่นใจว่าหวงหนิวไม่เห็นเขา เขาตามไปอย่างไม่ช้าไม่เร็ว แต่กระนั้นก็ยังทันเห็นแสงสีทองอ่อนจางๆ มุ่งเข้าไปในสวนผลไม้
ในที่สุด หวงหนิวก็หยุด แล้วหันขวับไปมองด้านหลัง ยืนยันให้มั่นใจว่ามีใครตามมาหรือไม่
ฉู่เฟิงด่ามันในใจ ไอ้วัวบ้านี่ระวังตัวแจเกินไปแล้ว มันมีอะไรกันแน่ถึงต้องระวังขนาดนี้ เขารีบหลบเข้าข้างหลังต้นท้อเก่าแก่ต้นหนึ่ง ซุ่มนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
ไม่นานนัก ฉู่เฟิงก็เห็นหวงหนิวทำท่าเหมือนกำลังขุดดิน จากนั้น ก็เหมือนกำลังกลบฝังอะไรสักอย่าง
“ไอ้หมอนี่กำลังฝังสมบัติเหรอ? หน็อย บังอาจทำอะไรลับหลังฉัน!” ฉู่เฟิงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่ยังข่มอารมณ์ อดทนแอบรออยู่หลังต้นท้อโบราณ ไม่กระดุกกระดิก
หวงหนิวท่าทางพออกพอใจ ไม่รู้ว่ามันฝังอะไรไว้ จากนั้นวิ่งเหยาะๆ กลับบ้าน ครางในคออย่างมีความสุขตลอดทาง
“ไอ้ลูกวัว คิดจะปิดฉันเหรอ ไม่มีทาง! เดี๋ยวฉันจะกวาดให้เรียบจนแกร้องไม่ออกเลยทีเดียว”
ฉู่เฟิงลอบวางแผน ใบหน้าเผยรอยยิ้มสะใจอย่างอดไม่ได้
นึกภาพถึงตอนที่หวงหนิวมาที่นี่แล้วพบแต่ความว่างเปล่า ได้โมโหกระทืบกีบจมดินแน่ๆ
“เหอะๆ!” ฉู่เฟิงยิ้ม รอจนหวงหนิวพ้นไปแล้ว เขาถึงค่อยๆ ออกมาจากหลังต้นไม้ เตรียมขุดสมบัติขึ้นมา
เขารู้ดี ไอ้หนิวหมัวหวังมันช่างเลือก อะไรก็ตามที่เข้าตามันจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
“หรือว่าหลายครั้งก่อนที่ขึ้นมาบนเขา มันแอบไปได้ของดีอะไรมา?” ฉู่เฟิงคาดเดา
ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงบางอย่าง ถึงจะอยู่ห่างไกล แต่ความรู้สึกอันว่องไวของเขากลับััได้
ดึกอย่างนี้ ยังจะมีใครมาที่สวนผลไม้อีก? มันทำให้เขาระแวดระวังอย่างมาก
เขาถอยกลับไปหลังต้นไม้ ทำตัวเงียบอีกครั้ง กระชับร่างกาย เก็บกลิ่นอายทั้งหมด เพียงพริบตาก็กลมกลืนไปกับราตรีอันไร้ขอบเขต
บนท้องฟ้า ปรากฏค้างคาวั์ตัวหนึ่ง ค่อยๆ ร่อนลงยังป่าผลไม้
ฉู่เฟิงถึงกับตะลึง!
จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว จริงๆ แล้วนั่นคือชายหนุ่มผู้หนึ่ง แต่มีปีกเนื้อหน้าตาเหมือนปีกปีศาจงอกออกมาคู่หนึ่งทำให้แลดูเหมือนค้างคาวั์ มันร่อนลงอย่างไร้สุ้มเสียง
ขณะเดียวกัน บนพื้นดิน หญิงสาวผู้หนึ่งปรากฏกายดุจดั่งสายลม แทบจะเป็เวลาเดียวกันกับที่ชายหนุ่มมาถึง
ชายหนุ่มที่มีปีกปีศาจ ใบหน้าอ่อนโยน เรียกได้ว่างดงามอย่างยิ่ง เขาร่อนลงตรงตำแหน่งที่หวงหนิวฝังสมบัติไว้พอดี
ส่วนหญิงสาวนั้นหน้าตาเรียกได้ว่าธรรมดา แต่ว่าชอบแต่งตัว เรียวปากสีแดงสด พรมน้ำหอม แฟชั่นจ๋า นอกจากนี้ กลางค่ำกลางคืนกลับแต่งชุดสีขาวราวกับหิมะ
“เมื่อกี้นี้มันตัวอะไร แสงสีทองเลือนๆ ไม่ชัดเจน ฉันดูแล้วเหมือนเป็วัวสีทองตัวหนึ่ง แปลกจริงๆ”
ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้น สนทนากันด้วยเสียงอันเบา
“เมื่อกี้ฉันเห็นมันวิ่งไปทางเมืองชิงหยาง”
“อ้อ เมืองเดียวกันกับที่ฉู่เฟิงเป้าหมายของเราอยู่นี่”
ห่างออกไป ััทั้งห้าของฉู่เฟิงเฉียบคม เมื่อเขาได้ยิน ก็รู้สึกหนักใจทันที สองคนนี้มาที่นี่เพราะเขา เห็นเขาเป็เป้าหมาย คิดจะทำอะไรกัน?
เขานิ่งไม่ขยับทันที
“ถึงกับสั่งให้เธอกับฉันลงมือด้วยกัน แต่ก็แค่คนธรรมดาเท่านั้นแหละ เฮอะ! ไม่ว่ายังไงก็ตามคืนนี้เก็บมันซะ!” ชายหนุ่มปีกปีศาจเอ่ย ถึงแม้ใบหน้างดงามแต่เต็มไปด้วยความเ็า
“ไอ้ตัวสีทองเมื่อกี้ มันขุดหลุมอยู่ตรงนี้เหมือนกับซ่อนอะไรสักอย่าง เอ๊ะ บางทีพวกเราอาจเจอลาภลอยแล้ว!” หญิงสาวชุดขาวเสยผมยาวสลวย ส่งยิ้มละไม ไม่ได้สนใจเื่ฆ่าแกงฉู่เฟิงสักเท่าไหร่ แต่กลับสนใจเื่ตรงหน้า ร่างแบบบางคุกเข่าลง
เธอเป็คนรักความสะอาด แต่ตอนนี้นิ้วมือทั้งสิบเปรอะเปื้อนดินโคลน
ด้วยเธอเห็นว่าเ้าสิ่งมีชีวิตสีทองที่เธอเพิ่งเห็นนั่นพบเจอได้ยากยิ่ง จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
“ถ้าเป็ของดี แบ่งกันครึ่งๆ!” ชายหนุ่มปีกปีศาจกล่าว
ท่ามกลางความมืดมิด ฉู่เฟิงสังเกตการณ์อย่างสงบ เขาไม่ออกไปขัดขวาง ตอนนี้ไม่เหมาะที่จะลงมือ ฝ่ายตรงข้ามหมายหัวเขาไว้ ต่อไปน่าจะยังมีโอกาสที่ดีกว่านี้
หญิงสาวชุดขาวขุดดินขึ้นมา ในความมืดดวงตาของเธอเปล่งประกาย เต็มไปด้วยความหวัง
ฉู่เฟิงขมวดคิ้วน้อยๆ แต่ว่าคิดไปคิดมาก็ไม่ค่อยน่ากังวลเท่าไหร่ อีกเดี๋ยวออกไปจัดการสองคนนี่เสีย สมบัติของหวงหนิวก็ไม่น่าจะถูกแย่งไปหรอกนะ?
“อ๊ายยย...”
ทันใดนั้น หญิงสาวชุดขาวก็กรีดร้องเสียงดัง ในยามราตรีเช่นนี้เสียงร้องก้องไปไกล เสียดหูเป็อย่างยิ่ง
ดูเหมือนเธอเจอเข้ากับฝันร้าย สะบัดมือเร่าๆ จากนั้นโผเข้าไปเช็ดมืออย่างเอาเป็เอาตายกับตัวของชายหนุ่มที่มีปีกปีศาจคนนั้น
“ทำอะไรของเธอน่ะ!” ชัดเลยว่าชายหนุ่มปีกปีศาจก็รู้แล้วว่ามันคืออะไร โทสะพุ่งทันควัน ถอยฉากอย่างรวดเร็ว พลางขย้อน
“ขี้วัว ขี้วัว อ๊ายยยยย!”
หญิงสาวกรีดร้องเสียงสิบแปดหลอด สะบัดมือเร่าๆ ถูมือเอาเป็เอาตายกับพื้น กับต้นไม้ สุดท้ายคุกเข่ากองกับพื้นอาเจียนสุดแรง
ห่างออกไป ฉู่เฟิงตาค้าง!
เป็นานที่เขาไม่ขยับเขยื้อน เฝ้ามองอย่างเงียบเชียบ
ตอนนี้ หัวสมองของเขาประมวลผลอย่างหนัก ในพริบตาความคิดแตกออกไปร้อยแปดพันเก้า
เนิ่นนาน ฉู่เฟิงถึงปาดเหงื่อเย็นเยียบออก บรรพบุรุษมันเถอะ.... อันตรายเกินไปแล้ว!
สีหน้าของเขา ประเดี๋ยวเขียว ประเดี๋ยวแดง ประเดี๋ยวขาว เกิดอาการหลอน
หวงหนิว ไอ้เปรตเอ๊ย! เขากำลังสาปส่งมัน ด่ามันในใจชุดใหญ่
แรกสุด เป็เขาที่สะกดรอยตามหวงหนิว ทั้งยังเตรียมจะแอบขุดสมบัติของมันแล้วกวาดให้เรียบ ถ้าหากไม่เป็เพราะสองคนนี้โผล่เข้ามา เขาไม่กล้าคิดต่อเลยจริงๆ ภาพนั้นมัน...มันสยดสยองเกินไปแล้ว!
ฉู่เฟิงปาดเหงื่ออีกครั้ง ด่าหวงหนิวในใจไปอีกแปดร้อยรอบ ก็แค่ปลดทุกข์ ต้องถึงกับทำตัวเป็หัวขโมยลับๆ ล่อๆ อย่างนี้ด้วยหรือไง?!
หมอนี่ มันเกิดมาเป็ตัวหลอนโดยแท้!
ต่อให้เป็คนอื่นมาเห็นมันท่าทางแปลกๆ อย่างนั้น ย่อมสงสัย ต้องตามไปส่องเป็ธรรมดา
ไม่นาน ฉู่เฟิงก็เข้าใจ หลายวันก่อนเขาเอาแต่พูดเื่มูลวัว จะให้หวงหนิวช่วยเขา กลับกลายเป็ก่อให้เกิดเมฆหมอกในใจมัน ที่มันทำคือกีดกันเขาไง!
“ไอ้วัวเฮงซวย!”
พอคลายปมได้ฉู่เฟิงก็ไร้ซึ่งคำพูด จะหัวเราะก็ไม่ได้ จะร่ำไห้ก็ไม่ออก ระหว่างเขากับหวงหนิว ตกลงแล้วใครหลอกใครก็ยังไม่อาจบอกได้
ห่างออกไป หญิงสาวชุดขาวผู้รักความสะอาดและชมชอบความงาม ขย้อนจนน้ำดีจะออกมาอยู่แล้วก็ยังคงขย้อนอยู่ แถมยังกรีดร้องไม่หยุดหย่อน
เสียงนั้นช่างโหยหวน เหมือนกับเธอถูกทรมานอย่างแสนสาหัสก็ไม่ปาน
ชายหนุ่มที่มีปีกปีศาจก็อาเจียนแห้งอยู่เป็นาน เขาทึ้งเสื้อออกเหวี่ยงลงกับพื้น ใบหน้าหมองหม่นจนน้ำตาแทบเล็ด
**************************************************
1 ตราพลิกฟ้า เป็ของวิเศษในนิยายจีนเื่ห้องสิน (封神演义) เป็สมบัติล้ำค่าของก่วงเฉิงจื่อที่ต่อมาได้มอบต่อให้ยินเจียวผู้เป็ศิษย์
