หลินซย่าจื้อกุมท้อง นางยิ่งพูดก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น เมื่อคิดถึงความเป็ไปได้ในสิ่งที่ตัวเองคาดเดา ดวงตาก็เป็ประกาย!
จินตนาการถึงภาพที่หลินหวั่นชิวถูกโยนลงบ่อมูลและจมตาย ใจนางยิ้มกว้างจนดอกไม้บาน
“นายพรานเจียง เ้าอย่ามองความหวังดีของพวกเราเป็เจตนาร้ายเด็ดขาด จะเก็บหญิงใจคอโเี้แบบนี้ไว้ทำไม? หรือว่าเ้ารำคาญที่น้องชายทั้งสองเป็ภาระอยู่แล้ว ที่ปกป้องนางเพราะหารือกันนานแล้วใช่หรือไม่ว่าจะฆ่าน้องชายทั้งสองและสยายปีกบินเคียงคู่กันแค่สองคน?”
“หลินซย่าจื้อ หุบปากเหม็นเน่าของเ้าเดี๋ยวนี้!”
“นั่นน่ะสิ พ่นแต่คำสกปรก เจียงเหล่าต้าเลี้ยงดูเหล่าเอ้อร์กับเหล่าซานด้วยความยากลำบากมาตลอดหลายปี เสียเงินรักษาอาการป่วยให้เหล่าเอ้อร์ตั้งมาก…หากเขาอยากให้เหล่าเอ้อร์หรือเหล่าซานตายก็ง่ายนิดเดียว แค่ตบก้นไล่ออกไปก็จบแล้ว คนหนึ่งป่วย คนหนึ่งอ่อนแอ จะไปไหนรอดกัน?”
จ้าวสุ่ยเซิงกับหวางฟู่กุ้ยโมโหทันทีที่ได้ยินคำพูดของหลินซย่าจื้อ พวกเขาไม่รู้จักหลินหวั่นชิว แต่รู้จักเจียงหงหย่วนเป็อย่างดี
บรรดาชาวบ้านรู้สึกว่าเื่นี้ไม่เกี่ยวกับเจียงหงหย่วนเช่นกัน พากันพูดว่า “ใช่ ลูกคนโตบ้านตระกูลหลิน คนที่ฆ่าคือน้องสาวเ้า เหตุใดต้องลากเจียงเหล่าต้ามาโยงด้วย”
“ใช่ ข้าวกินมั่วได้ แต่จะคำพูดจะพูดส่งเดชไม่ได้นะ”
หัวหน้าหมู่บ้านขมวดคิ้วเช่นกัน มองหลินซย่าจื้ออย่างไม่สบอารมณ์ “หุบปาก! ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็ใบ้”
หลินซย่าจื้อถูกรุมด่า นางเบ้ปากแล้วมองไปทางเจียงหงหย่วน เดิมทีนางก็ไม่ได้พูดเพราะอยากใส่ร้ายเจียงหงหย่วนอยู่แล้ว แต่อยากยั่วโมโหเขาต่างหาก
เ้ารักพี่น้องมากไม่ใช่หรือ?
หึ น้องคนหนึ่งตาย อีกคนหายไป ดูซิว่าเ้าจะจัดการหลินหวั่นชิวที่เป็ตัวการอย่างไร
ชาวบ้านทุกคนมองไปที่เจียงหงหย่วน รอการตัดสินใจจากเขา
หลินหวั่นชิวว้าวุ่นใจ สำหรับหมู่บ้านล้าหลังกลางเขา ใช่ว่าเ้าพยายามอธิบายแล้วจะมีคนเชื่อ พวกเขาอยากจับเ้าถ่วงน้ำ เ้าก็ต้องตายสถานเดียว ทางการไม่ก้าวก่ายสักนิด
“ข้าจะพูดอีกครั้ง ข้าไม่ได้ฆ่าคน หงหนิงก็ไม่ได้หายไป เขาแค่ไปตามหมอมา”
หลินหวั่นชิวกวาดตามองชาวบ้านทุกคนนิ่งๆ พร้อมกับพูดชัดถ้อยชัดคำทีละคำ หยุดมองที่เจียงหงหย่วนเป็คนสุดท้าย
ทั้งคู่สบตากัน นางจ้องตาเขาแบบไม่หลบหลีก
ตอนนี้ คนเดียวที่ปกป้องนางได้คือเจียงหงหย่วน แต่เขาจะเชื่อนางหรือเปล่า?
หลินหวั่นชิวไม่มั่นใจนัก
“พูดบ้าอะไร เชิญหมอแต่ป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก คิดจะหลอกผู้ใดกัน?”
“เจียงเหล่าต้า อาจะบอกอะไรให้นะ เ้าอย่าถูกนังจิ้งจอกนี่หลอกเด็ดขาด”
“ใช่ รีบเอาตัวไปถ่วงน้ำ หมู่บ้านพวกเราเก็บตัวหายนะแบบนี้ไว้ไม่ได้!”
ขณะที่ชาวบ้านกำลังช่วยกันยุยงให้เจียงหงหย่วนยอมให้พวกเขาเอาตัวหลินหวั่นชิวไปถ่วงน้ำ หลินหวั่นชิวก็กำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอดไม่หยุด
สู้ด้วยกำลัง?
เห็นชัดว่าไม่มีทาง โอสถชำระไขกระดูกแค่ช่วยให้อาการป่วยนางดีขึ้น ส่วนพละกำลังกับพลัง ขออภัยด้วย ไม่ได้เพิ่มขึ้นกว่าเดิมเลยสักนิด
สู้ด้วยสติปัญญา?
ดูก็รู้ว่าชาวบ้านพวกนี้ไม่ได้มาเพื่อคุยเหตุผลกับนาง
ขณะที่หลินหวั่นชิวร้อนใจก็คอยค้นเสียนอวี๋ไปด้วย ดูว่ามีของที่ช่วยตัวเองใน่เวลาวิกฤตเช่นนี้ได้หรือเปล่า
ทว่าสิ่งที่ทำให้สิ้นหวังคือ บนเสียนอวี๋มีของที่นางใช้ได้ทั้งหมด…แต่ในบัญชีนางไม่มีเงิน!!!
“ข้าเชื่อนาง!”
่เวลาที่หลินหวั่นชิวกำลังกลัดกลุ้ม จู่ๆ ก็มีเสียงหยาบทุ้มของบุรุษดังขึ้น
อะไรนะ?
นางเงยหน้าขึ้น สบเข้ากับดวงตาดำขลับลุ่มลึกของชายหนุ่มทันที
ดวงตาเขาเหมือนถ้ำที่ไร้จุดสิ้นสุด หายเข้าไปแล้วออกมาไม่ได้
“หงหย่วน เื่นี้เ้าจะเลอะเลือนไม่ได้นะ หากเ้ายืนกรานจะปกป้องหลินหวั่นชิว เช่นนั้นก็อย่าโทษที่พวกข้าต้องไปแจ้งทางการ ถึงเวลานั้นพวกเขาจะมาจับเ้ากับหลินหวั่นชิวไปด้วยกัน เ้าที่ปกป้องนางคือนักโทษสมคบคิด”
หัวหน้าหมู่บ้านเตือนด้วยความจริงจัง เขาย่อมไม่อยากไปแจ้งทางการอยู่แล้ว เพราะหากอยากแจ้งจริงๆ พวกเขาก็คงไม่เลือกจับหลินหวั่นชิวถ่วงน้ำ
ที่พูดแบบนี้เพราะอยากขู่ให้เจียงหงหย่วนกลัวก็เท่านั้น
เจียงหงหย่วนพูดอย่างสงบ “ลำบากให้ทุกท่านต้องเป็ห่วงแล้ว หงป๋อยังไม่ตาย หงหนิงกำลังไปตามหมอ เชิญทุกท่านกลับไปก่อนเถิด บ้านข้าจน ไม่มีน้ำชาต้อนรับ”
“หา? เจียงหงป๋อยังไม่ตาย? เป็ไปไม่ได้!” หลินซย่าจื้อไม่เชื่อ พูดจบก็จะวิ่งเข้าห้องเจียงหงป๋อแต่ถูกเจียงหงหย่วนเกี่ยวขาสะดุดล้ม
“ซย่าจื้อ…เจียงหงหย่วน ทำอะไรของเ้าน่ะ?” หลินฟาไฉเข้าไปประคองหลินซย่าจื้อที่ร้องโอดโอยไม่หยุดด้วยความสงสาร มองเจียงหงหย่วนตาขวาง “ถ้าน้องชายเ้ายังไม่ตาย เช่นนั้นเหตุใดไม่ยอมให้พวกข้าเข้าไปดู?”
เจียงหงหย่วนยิ้มเยาะ “ทำไมต้องให้เ้าดูด้วย? ที่นี่เป็บ้านข้า! ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะจับโยนออกไปให้หมด!”
ใบหน้ามีรอยแผลเป็ของเขาถูกไอเย็นเข้าปกคลุม รวมเข้ากับร่างกายบึกบึนแล้วก็ยิ่งน่ากลัว
ตอนแรกบรรดาชาวบ้านก็จะคล้อยตามหลินฟาไฉ แต่เมื่อถูกเขาตวาดแบบนี้กลับไม่มีใครกล้าส่งเสียงอีก
เห็นชัดว่าเจียงหงหย่วนกำลังจะหมดความอดทน เขาพูดกับหัวหน้าหมู่บ้าน “ข้าไม่ขอพูดซ้ำเป็ครั้งที่สอง หากพวกเ้าไม่เชื่อก็เชิญไปแจ้งทางการเอา!” เขาจับคอเสื้อหลินฟาไฉโยนออกไปเหมือนจับลูกไก่เมื่อพูดจบ
ทุกคนเห็นเขาพูดจริงทำจริงก็พากันถอยหลัง
นายพรานเจียงเป็อะไรไป?
เขาเชื่อหลินหวั่นชิวจริงหรือ ทั้งยังปกป้องนางขนาดนี้!
พวกเขามองหน้าหลินหวั่นชิว…หน้าตาเหมือนนังจิ้งจอกจริงๆ รูปร่างหน้าตายั่วยวนคน หากหน้าไม่เป็แผลอยู่ก็ถือว่าสวยนั่นแหละ
“กระดาษมิอาจห่อไฟ [1] เ้าปกป้องนางได้ครั้งหนึ่ง แต่ไม่อาจปกป้องได้ตลอดชีวิต” หัวหน้าหมู่บ้านทำหน้าไม่พอใจ รู้สึกว่าอำนาจตัวเองถูกล่วงเกิน เจียงหงหย่วนไม่ไว้หน้าตัวเองแม้แต่น้อย เื่ราวชัดเจนขนาดนี้แต่ก็ยังปกป้องหลินหวั่นชิวอีก
“เ้าเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน มิเช่นนั้นอย่าโทษที่ข้าต้องไล่เ้าออกจากหมู่บ้านเค่าซาน!”
จะฟ้องทางการก็ได้เช่นกัน แต่หมู่บ้านพวกเขาต้องรักษาหน้า รักษาชื่อเสียง หากเจียงหงหย่วนมัวเมาไม่ได้สติ เขาก็ได้แต่ไล่ออกจากหมู่บ้าน
คนที่ถูกหมู่บ้านขับไล่จะถูกทางศาลาว่าการจดชื่อในบัญชีสำมะโนครัว ไปที่ไหนก็ไม่มีความสุข
ถูกขับออกจากหมู่บ้าน…เรียกได้ว่าเป็โทษค่อนข้างหนัก
เชิงอรรถ
[1] กระดาษมิอาจห่อไฟ纸包不住火 เปรียบเทียบว่าความจริงเป็สิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้