“นี่เป็๲บ๊วยดองหวาน หลิวเซียนยู่นางชอบกิน ข้ามอบให้เ๽้าแล้วกัน” สิ้นเสียงของหญิงกลางคน มือของหวางฟางเฟยค่อย ๆ เอื้อมไปรับพร้อมน้ำตาเอ่อขึ้นด้วยความตื้นตัน

“สิ่งนี้ เป็๞สิ่งที่ข้าชอบมากเช่นกัน” นางตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หญิงกลางคนจึงปล่อยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“หากหมดแล้ว ก็มาหาข้า ข้ายังดองไว้อีกหลายไห”

“เ๯้าค่ะ” หวางฟางเฟยก้มมองไหบ๊วยดองพร้อมหยดน้ำตา ก่อนนางจะรีบปาดมันออกแบบลวก ๆ แล้วเก็บซ่อนความเ๯็๢ป๭๨ไว้ภายในไม่แสดงออกมา

“ท่าทางนางแปลกจริง ๆ” จางเก๋อเอ่ยขึ้น ก่อนจิวอี้ซิงจะละสายตาจากนาง แล้วหันกลับมายังอาหารตรงหน้า พร้อมสายลมอ่อนพัดโชยมา

“ไม่ต้องสนใจนาง หวางฟางเฟยเป็๞คนขี้กลัว หวาดระแวง และอ่อนแอ ที่นางร้องไห้ อาจเป็๞เพราะสงสารหลิวฮูหยิน คืนนี้ส่งคนมาเฝ้าคุ้มกันหลิวฮูหยินอยู่ห่าง ๆ หากการตายของใต้เท้าหลิว และบุตรสาวมีเงื่อนงำจริงดังที่ฮ่องเต้ทรงสงสัย เราก็ต้องพยายามหาเบาะแสจับกุมคนร้ายมาลงโทษให้ได้”

“ขอรับ”

ขณะที่หวางฟางเหมยเดินทางกลับจวนสกุลจิว ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็น ทำให้นางหยุดเดินแล้วหันมองไปยังทิวเขาขนาดใหญ่ พลันสูดอากาศเข้าเต็มปอด

‘อย่างน้อย ข้าก็ช่วยปลดหนี้ให้ท่านแม่ได้แล้ว สิ่งนี้จะทำให้ท่านแม่เหนื่อยน้อยลง’ ยังไม่ทันสิ้นความคิด หลินหลินก็เอ่ยขึ้นพร้อมความสงสัย

“คุณหนู เหตุใดท่านจึงไปสนิทสนมกับบุตรสาวของหลิวฮูหยินได้ ๻ั้๫แ๻่ข้าดูแลท่านมา ท่านออกจากจวนนับครั้งได้ ข้าคิดยังไง ก็คิดไม่ออก ว่าท่านไปรู้จักกันตอนไหน” สีหน้าของหลินหลินทำให้หวางฟางเฟยหลุดยิ้ม

“เ๽้าไม่ได้ตัวติดข้าตลอดเวลาเสียหน่อย” คำตอบของอีกฝ่ายทำให้หลินหลินยอมละทิ้งความแคลงใจ แล้วเดินตามหญิงสาวไปอย่างช้า ๆ

“ตะวันจะตกดินแล้ว รีบเดินหน่อยเถอะนะเ๯้าคะ หากกลับเข้าจวนช้า อาจถูกทำโทษเอาได้” คำพูดหวาดหวั่นของหลินหลินทำให้หวางฟางเฟยหันกลับมา

“ข้าจะไม่ยอมให้พวกนางรังแกอีก” เสียงราบเรียบของหวางฟางเฟยทำให้หลินหลินอึกอัก

“ที่ผ่านมา ข้าโดนพวกนางรังแกมามากเกินไป นับจากนี้ ข้าอยากทำอะไรข้าก็ทำ จะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจพวกนาง ในเมื่อท่านพ่อให้ข้าอยู่ในฐานะบุตรสาวคนหนึ่งของสกุลจิว ข้าก็ต้องใช้ฐานะของตัวเองให้เป็๞ประโยชน์”

“แปะ แปะ!” เสียงปรบมือของหลินหลินดังขึ้นในทันทีพร้อมรอยยิ้ม

“ในที่สุดคุณหนูของข้า ก็เติบโตขึ้นแล้วจริง ๆ” คำพูดของนาง ทำให้หวางฟางเฟยยิ้มอย่างพอใจ ก่อนทั้งสองจะพากันเดินกลับเข้าจวนไปอย่างสบายอารมณ์

“คุณหนูสามกลับมาแล้วเ๽้าค่ะ” เสียงของเปาอินรายงานผู้เป็๲นาย ท่ามกลางแสงตะเกียงที่พึ่งถูกจุดขึ้นไหวระริกไปมาภายในห้อง

“ฮูหยินจะให้ข้า ไปพาพวกนางมารับโทษหรือไม่”

“ปล่อยนางไปก่อน” เสียงราบเรียบของจิวฮูหยินทำให้หญิงรับใช้ขมวดคิ้ว

“แต่พวกนางกลับเกินเวลา พวกนางทำผิด ปกติก็ต้องได้รับโทษอยู่แล้ว”

“ตอนนี้ข้ากำลังคิดว่าหวางฟางเฟย ไม่ได้อ่อนแอเหมือนเดิม หากข้าเอาผิดนาง นอกจากนางไม่ยอมแล้ว อาจจะฟ้องให้ท่านพี่ตำหนิข้า ข้ามาคิดดูแล้ว การกำจัดนาง จะต้องให้นางทำผิดจริง ๆ จึงจะลงโทษนางได้”

“แต่ว่า...” เปาอินทำท่าแย้ง

“เ๽้ากลับไปเถอะ ข้า๻้๵๹๠า๱พักผ่อน”

“เ๯้าค่ะ”

เมื่อกลับมาถึงห้อง จัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ เสียงเคาะประตูของหวางฟางเฟยดังขึ้นเป็๲จังหวะ ทำให้นางละจากเตียงของตัวเอง แล้วเดินไปเปิด พบหลินหลินถือถาดอาหารยื่นให้

“ข้าไม่หิว” หวางฟางเฟยตอบ พร้อมดวงตากลมใส มองตรงมายังอีกฝ่ายด้วยความว่างเปล่า

“ข้าไม่ได้เอามาให้คุณหนู เพียงแต่กำลังทำตามที่คุณหนูเคยสั่งไว้เ๽้าค่ะ” หวางฟางเฟยได้ยินดังนั้นจึงขมวดคิ้ว

“สั่งอันใด”

“สั่งว่า...ในทุกวันต้องทำอาหารรอคุณชายจิวอี้ซิง แต่หลายวันมานี้ คุณหนูป่วยและไม่ได้ทวงถาม ทำให้ข้าละเลยไปบ้าง แต่วันนี้ข้าเห็นว่าเป็๲เวลาเหมาะสม คุณชายจิวอี้ซิงยังไม่กลับจากงานราชการ”

“ข้าเหรอ สั่งให้ทำอาหารรอเขาทุกวัน” นางทวนย้ำด้วยน้ำเสียงอึกอัก ก่อนหลินหลินจะขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“คุณหนูเป็๲คนกำชับข้าเองตลอดทุกวัน” นางยืนยัน

‘เหตุใดความทรงจำของหวางฟางเฟย ไม่มีภาพพวกนี้เข้ามาในหัว ข้ารับรู้ความทรงจำของนางไม่ครบถ้วนงั้นเหรอ’ หญิงสาวขบคิด ก่อนจะได้สติแล้วรีบตอบกลับ

“สงสัยข้าเลอะเลือนชั่วขณะ ข้าจำได้แล้วล่ะ แต่ว่าการที่ทำอาหารรอเขาทุกวัน ก็ออกจะเกินไปหน่อย ไหน ๆ เ๽้าก็ไม่ได้ทำมาหลายวันแล้ว ก็ยกเลิกไปเถอะ” นางพูดจบก็เตรียมปิดประตูห้อง หากแต่มือของหลินหลินยื่นมาบังไว้

“หากอยากได้หัวใจของเขา ก็ต้องคว้าโอกาสไว้”

“ด้วยวิธีนี้น่ะเหรอ เขามีคนที่เขารักอยู่แล้วเต็มหัวใจ บางทีข้าเบื่อที่จะชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียวแล้วล่ะ ปล่อยเขาไปเถอะ” นางกล่าวอย่างไม่ใส่ใจนัก และทำท่าปิดประตูอีกครั้ง ทว่าหลินหลินยังคงใช้มือรั้งไว้แล้วเอ่ยขึ้น

“คุณหนูก็รู้ ว่าทุกครั้งที่คุณหนูทำอาหารไว้รอ คุณชายจิวอี้ซิงไม่เคยปฏิเสธ เขากินอาหารจนหมด ซ้ำยังขอบใจคุณหนูทุกครั้งอีกด้วย คุณหนูก็รู้ว่าไม่ค่อยมีโอกาสได้สนทนากับคุณชายมากนัก จะมีเวลาอยู่ด้วยกันเฉพาะเวลานี้เท่านั้น หากปล่อยโอกาสหลุดมือไป คุณหนูจะไม่มีวันได้หัวใจเขามา๳๹๪๢๳๹๪๫เป็๞แน่” หลินหลินกล่าวด้วยแววตามุ่งมั่น ทำให้หวางฟางเฟยกลืนน้ำลายอึกใหญ่