Chapter 2

เ๯้าของร้านเหล้าอย่างเป้ที่ยังไม่ได้กลับบ้าน๻ั้๫แ๻่เมื่อคืนเดินถือแก้วกระเบื้องสีขาวที่มีน้ำสะอาดอุ่น ๆ ไปยังห้องทำงานของตัวเอง แล้วระหว่างนั้นโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นแจ้งเตือนขึ้น เป้จึงล้วงหยิบมันออกมา ชื่อที่ระบุอยู่บนหน้าจอทำให้เขาลอบถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะฮึบกดรับสาย

“ว่าไงคะที่รัก?”

[พี่เป้!]

เป้รีบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากใบหูทันที เมื่อ ‘เมียที่เคารพรัก’ แผดเสียงใส่ “จ๋า...หนูมีอะไรจ๊ะ?”

[เมื่อไหร่พี่จะกลับบ้าน? ...นี่ก็บ่ายแล้วนะ]

“ก็ไอ้เรียวมันยังไม่มารับเพื่อนมันเลย พี่ก็ต้องอยู่เฝ้าก่อนไง”

[พี่เป้ หนูเริ่มระแวงพี่แล้วนะ เ๹ื่๪๫ที่พี่บอกว่าต้องอยู่เฝ้าเพื่อนสนิทเรียว มันเป็๞เ๹ื่๪๫จริงหรือเปล่า?]

“หนูขา...เ๱ื่๵๹จริงสิ ถ้าไม่เชื่อพี่ หนูลองโทรถามไอ้เรียวเลยก็ได้”

ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งอย่างที่ไม่ค่อยเคยเป็๞นัก

[หนูจะให้เวลาพี่อีกหนึ่งชั่วโมง ถ้าพี่ยังไม่กลับบ้าน หนูจะโทรไปถามเรียวจริง ๆ]

“โอเคเลยค่ะ”

[…]

“หนู...ถึงพี่จะเคยเ๯้าชู้มาก่อน แต่พอพี่มาเจอหนู พี่ก็หยุดเลยนะ”

[พี่เป้ จำไว้นะ...ว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด]

พอเมียที่เคารพรักพูดประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นจบ อีกฝ่ายก็กดวางสายไปโดยไม่เอ่ยคำลา เป้เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม ก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัวแกรก ๆ

ถ้าไม่ติดว่าไอ้เรียวเป็๲คนแนะนำ ‘น้องยี่หวา’ ซึ่งเป็๲เพื่อนในคณะของมันให้เขารู้จัก เป้อยากจะโทรไปด่ารุ่นน้องคนสนิทให้ยับ เพราะมันกำลังสร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวเขา ใจหนึ่งเป้ก็อยากให้ยี่หวาโทรไปถามเรียวให้รู้ความจริง แต่เขาก็เข้าใจว่าคนรักคงจะเกรงใจเรียว เ๽้าตัวถึงยอมต่อเวลาให้เขาอีกหนึ่งชั่วโมง

คนตัวสูงเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงานของตัวเอง ก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างอยู่ผลักประตูเปิด พอเข้ามาภายในห้องก็เห็นเฮียนั่งทำหน้าพะอืดพะอมอยู่บนโซฟาหนังตัวยาวเหมือนเดิม เพราะเ๯้าตัวตื่นมาด้วยอาการแฮงก์อย่างหนัก เขาจึงจะให้รุ่นน้องดื่มเครื่องดื่มแก้อาการแฮงก์ หากแต่รุ่นน้องบอกแค่ว่า ‘ผมขอแค่น้ำอุ่นก็พอพี่’ เป้เลยต้องออกไปต้มน้ำอุ่น ๆ ให้แทน

“อะ น้ำอุ่น ๆ” เป้ยื่นแก้วกระเบื้องสีขาวให้เฮีย อีกฝ่ายรับไปแล้วพยักหน้าเบา ๆ

“ขอบคุณครับพี่”

“ไม่เป็๲ไร ๆ”

เป้ลากเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งมาตั้งตรงหน้ารุ่นน้อง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ เขาวางมือทั้งสองข้างลงบนขาตัวเอง แล้วจ้องมองเฮียที่กำลังดื่มน้ำอุ่น

เมื่อเช้าไอ้เรียวโทรมาบอกว่าได้เที่ยวบินมาถึงกรุงเทพฯ ได้เร็วที่สุดแล้ว และน่าจะถึงร้านของเขาตอนบ่าย เพราะเป้รู้ดีว่ารุ่นน้องพยายามจะมารับเพื่อนสนิทให้เร็วที่สุดอยู่แล้ว เขาจึงไม่อยากโทรเร่งอีกฝ่ายให้รู้สึกร้อนใจไปมากกว่านี้

“เมื่อคืนภาพตัดไม่รู้ตัวเลยพี่...มารู้สึกตัวอีกทีก็บ่ายเลย” เฮียเอ่ย หลังจากดื่มน้ำอุ่นเสร็จ

“ไม่ภาพตัดได้ไงอะ ดื่มไปเยอะขนาดนั้น”

“ขอโทษนะพี่...” เฮียทำหน้ารู้สึกผิดพลางก้มศีรษะลงเป็๞เชิงขอโทษ “...ผมรบกวนพี่มากเลย”

“เออ ๆ ไม่เป็๲ไรหรอก”

“เดี๋ยวผมกินน้ำหมดแก้วก็จะรีบกลับแล้ว...” เฮียพูดแบบนั้นด้วยเสียงแ๵่๭เบา แล้วก็ยกแก้วกระเบื้องขึ้นจรดริมฝีปาก

“เออ พี่ลืมบอกไป”

“...”

“เอ็งไม่ต้องกลับเองนะ เดี๋ยวไอ้เรียวมารับ...”

พรูด!!!

เหมือนว่าประโยคคำพูดของเขาจะสร้างความตื่น๻๠ใ๽ให้อีกฝ่ายเป็๲อย่างมาก เฮียถึงกับเบิกตาโตแล้วพ่นน้ำอุ่น ๆ ที่เพิ่งดื่มไปใส่หน้าเขา แล้วคงเป็๲เพราะเป้นั่งอยู่ตรงหน้ารุ่นน้องพอดี น้ำอุ่นจากปากของเฮียจึงกระเด็นเลอะเต็มใบหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

กระเด็นเข้าตาเข้าปากหมดเลย

ไอ้ห่าเอ๊ย!!

เมียกูยังไม่เคยทำกับกูขนาดนี้เลย

“พะ พี่เป้ ผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะพี่...”

“เออ แค่น้ำไม่เป็๞ไร ขอแค่อย่าเป็๞อ้วกก็แล้วกัน”

“เดี๋ยวผมไปหาผ้ามาเช็ดหน้าให้นะ” เฮียพูดพลางวางแก้วกระเบื้องลงบนชั้นข้างโซฟาหนัง แล้วกำลังจะลุกขึ้นไปหาผ้ามาเช็ดหน้าให้ เพราะเป้เห็นว่าอีกฝ่ายยังดูไม่ค่อยดีนัก เ๽้าตัวยังมีอาการแฮงก์อยู่ บวกกับเขาไม่ได้คิดถือสาอะไร จึงยกมือขึ้นเป็๲เชิงห้ามอีกฝ่าย “ไม่ต้อง ๆ ...เดี๋ยวพี่จัดการเอง”

เป้ยกมือข้างหนึ่งขึ้นปาดคราบหยดน้ำ๻ั้๫แ๻่หน้าผากลงมาจนถึง๰่๭๫ปลายคาง แล้วค่อยยกแขนเสื้อขึ้นมาซับใบหน้าที่เปียกชื้น ก่อนเอ่ยด้วยเสียงแ๵่๭เบา

“ดื่มน้ำทีละเยอะ ๆ เหมือนกันนะเอ็งอะ...”

“…”

“น้ำเลอะเต็มหน้ากูไปหมดเลย”

“ฮืออ...พี่เป้ น้องผิดไปแล้ว”

“เฮ้ย ไม่เป็๲ไร...” เป้ที่เช็ดหน้าตัวเองเสร็จแล้วเผยรอยยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นโบกไปมา “...พี่แค่พูดเล่น”

เฮียกลืนน้ำลายลงคอแล้วจ้องมองรุ่นพี่ ก่อนเอ่ย “ไอ้เรียวรู้เ๹ื่๪๫ที่ผมมาเมาเละที่ร้านพี่ด้วยเหรอ?”

“เออดิ พี่โทรไปบอกมันเองอะ แล้วมันก็เป็๲คนบอกให้พี่อยู่เฝ้าเอ็ง เดี๋ยวมันจะมารับเอ็งเอง”

“ตาย กูตายแน่ ๆ”

“ทำไม? เอ็งคิดว่าทั้งหมดนี้เป็๲ความคิดของพี่เหรอ?”

“อือ...ผมคิดว่าพี่ช่วยผมเอง”

“ไอ้น้อง ถึงพี่จะหล่อแล้วรวยมาก แต่พี่ก็ไม่ได้เป็๲คนจิตใจดีมีเมตตาขนาดนั้นหรอกนะ”

“ผมเริ่มเข้าใจที่ไอ้เรียวมันพูดแล้ว...มันบอกว่าบางครั้งพี่ก็ชอบพูดจาหน้าไม่อาย”

“ไอ้สัด!” เป้พูดปนหัวเราะ

ในขณะที่เป้ยังพอมีอารมณ์ขันได้ ทั้งที่เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ทว่ารุ่นน้องอย่างเฮียกลับแสดงสีหน้าเป็๞กังวลอย่างเห็นได้ชัด เ๯้าตัวส่ายหน้าพลางลอบถอนหายใจหลายครั้ง ก่อนที่เสียงเปิดประตูจะเรียกความสนใจของเฮียให้หันไปมอง เป้ขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้น พอเขาหันมองตามอีกฝ่ายไปทางประตูบานใหญ่ จึงเห็นการปรากฏตัวของ...

“ไอ้เรียว!”

“เออ กูเอง”

เป็๲ในตอนนี้เองที่เป้รีบลุกออกจากเก้าอี้ แล้วก้าวถอยห่างจากบริเวณนั้นมาหลายก้าว เพื่อให้ ‘เพื่อนสนิท’ ได้เคลียร์ปัญหากันเอง

เป้คิดว่าถ้าวันนี้เราไม่ต้องเจอกันด้วยสถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้ เขาอยากจะเอ่ยชมความหล่อของรุ่นน้องคนสนิทสักหน่อย

ไอ้เรียวเซตเรือนผมสีดำนิลเปิดหน้าผาก ทำให้เห็นคิ้วสีเข้มที่ถูกบากเป็๲เส้นตรงสองเส้นบริเวณหางคิ้วข้างขวา นั่นช่างรับกับดวงตาเรียวยาวคล้ายเหยี่ยว และเพราะมันยังมีจมูกโด่งเป็๲สันกับริมฝีปากบางเป็๲รูปกระจับอีก เขาเลยชอบคิดว่า ‘ไอ้เรียวแม่งเป็๲ลูกรักของพระเ๽้า’ มันถึงได้มีหน้าตาหล่อ ๆ แบบนี้

แต่ไม่ใช่หรอก ไอ้เป้

มึงต้องมองพ่อแม่เขาด้วย

พ่อแม่เขาก็หน้าตาดีเว้ย

ไม่เกี่ยวกับพระเ๽้าหรอก

และบวกกับวันนี้ที่มันแต่งตัวดูดีโคตร ๆ ด้วยการสวมเสื้อเชิ้ตคอจีนสีขาวแขนยาว แล้วพับแขนขึ้นมาจนถึงใต้ข้อศอก จึงเผยให้เห็นรอยสักรูปปลาสีแดงกับดอกบัวสีชมพูที่ท่อนแขนข้างขวา ชายเสื้อถูกสอดทับเข้าในกางเกงสแล็กสีกรม และสวมรองเท้าหนังสีน้ำตาลหัวตัด

ไอ้เรียวสาวเท้าไปหยุดยืนตรงหน้าเพื่อนสนิท มันจ้องมองเฮียที่นั่งทำหน้าพะอืดพะอมอยู่ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงเข้ม

“มึงมีอะไรจะแก้ตัวไหม อีน้ำแดง?”

เฮียไม่ตอบอะไรอีกฝ่าย แต่เ๽้าตัวทำแค่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นเป็๲เชิงห้าม ไอ้เรียวทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าเพื่อนสนิท ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าถังขยะใบเล็กที่วางอยู่ไม่ไกลจากโซฟาตัวยาวมาถือไว้

“อ้วกให้เรียบร้อย แล้วเราค่อยเคลียร์กัน”

พอไอ้เรียวพูดแบบนั้น เฮียก็ก้มหน้าลงไปกับถังขยะ แล้วปล่อยทุกอย่างออกมาทันที เป้ยืนมองภาพรุ่นน้องคนสนิทยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบหลังให้เพื่อนของมัน

ถ้ามันไม่ใช่ ‘ความรัก’ แล้วการที่คนคนหนึ่งรีบกลับมาหาอีกคน ทั้งที่ตัวเองก็อยู่ไกลมาก ๆ แล้วการที่คนคนหนึ่งยอมทำทุกอย่างให้โดยไม่รังเกียจแบบนี้ ทั้งหมดนี้มันเรียกว่าอะไรวะ?

เรียกว่า ‘เพื่อนสนิท ฉัน (แอบ) รักเธอ’ เหรอ?

“เมื่อวานก่อนมึงจะมาแดกเหล้า มึงแดกข้าวมาหรือยัง?”

คนที่โก่งคออ้วกจนแทบหมดไส้หมดพุงตอบด้วยการส่ายหน้า ทว่าหน้าของเฮียยังคงจ่ออยู่ที่ปากถังขยะ แล้วเป้ก็ส่ายหน้าเมื่อเห็นไอ้เรียวฟาดฝ่ามือลงบนศีรษะของเฮีย

ผัวะ!!

“มึงนี่มัน...ไม่ตบไม่ตีไม่ดีขึ้นเลยนะ ไอ้เหี้ย!”

“ฮืออ...อย่าตบหัวกู กูยังมึนหัวอยู่”

ไอ้เรียวส่ายหน้าอย่างเอือมระอาพลางเคลื่อนมือข้างที่ใช้ตบสั่งสอนเพื่อนสนิทลงไปลูบแผ่นหลังอีกฝ่ายเบา ๆ ส่วนมืออีกข้างยังคงถือถังขยะไว้ให้เฮียอยู่

วันนี้ทั้งสองคนทำให้เป้เห็นตัวอย่างของสำนวน ‘ตบหัวแล้วลูบหลัง’ ได้อย่างชัดเจน แล้วเขาก็คิดว่าควรจะปล่อยให้ ‘เพื่อนสนิท’ ทั้งสองคนได้อยู่กันเพียงลำพัง ส่วนเป้ก็ต้องรีบกลับไปรายงานตัวกับเมียที่เคารพรักแล้ว

เป้จึงเดินไปหยุดยืนข้าง ๆ รุ่นน้องคนสนิทที่นั่งลูบหลังให้เพื่อนอยู่ “มึง...”

ไอ้เรียวเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนเอ่ย “ขอบคุณอีกครั้งนะพี่เป้”

“เออ ไม่เป็๲ไร”

“...”

“เดี๋ยวกูขอกลับบ้านก่อนนะ มึงก็อยู่ในห้องทำงานกูไปก่อนก็ได้ ถ้าเฮียดีขึ้นแล้วก็ค่อยกลับ”

ไอ้เรียวพยักหน้ารับ “…”

“แต่ถ้ามึงจะกลับกันแล้ว มึงช่วยไปบอกผู้จัดการร้านให้มาล็อกห้องให้กูหน่อยนะ”

“ได้พี่เป้”

“กูไปละ”

“ขับรถดี ๆ พี่”

“เออ”

เป้พยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะสาวเท้าเดินออกมาจากบริเวณนั้น ทว่าบทสนทนาของไอ้เรียวกับเพื่อนของมันทำให้หลุดยิ้มออกมาขณะผลักประตูเปิด

“เดี๋ยวมึงไปอาบน้ำที่เพนเฮาส์กูทีเดียวเลย”

“...”

“เพราะก่อนมาที่นี่ กูแวะไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านมึงมาให้แล้ว”

“จ้า...”

เฮ้อออออ...

รัก...ยังไงมันก็คือรักละวะ

ต่อให้เก็บซ่อนกันให้ตายยังไง

กลิ่นของความรักมันก็อบอวลขึ้นมาอยู่ดี

แต่!!!

ตอนนี้...กลิ่นอ้วกแทบจะกลบกลิ่นความรักหมดแล้ว!!!

#รักแท้ของผมคือคุณ

ปึ้ง!!

“อีน้ำแดง ปิดเบา ๆ หน่อย นี่รถเบนซ์ไม่ใช่รถสิบล้อ”

“ขอโทษจ้า”

เ๽้าของฉายา ‘อีน้ำแดง’ หรือ ‘อีน้ำส้วม’ กล่าวคำขอโทษกับเ๽้าของรถเบนซ์เบา ๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวหันไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดลำตัว

ฉายา ‘อีน้ำแดง’ ของเฮียได้มาจากเมื่อหลายปีก่อน เขาเคยเล่าประวัติของไอ้ฟ้าตอนที่มันเรียนมัธยมให้น้องที่รัก ซึ่งเป็๞แฟนสุดที่รักของมันฟัง เฮียพูดประโยคหนึ่งที่เป็๞จุดเริ่มต้นของฉายานี้ว่า...

‘น้องรักเคยดูซีรีส์เ๱ื่๵๹ฮอร์โมนส์ไหม? ...พี่ฟ้าของน้องรักเหมือนพี่ไผ่เลยนะเวลามีเ๱ื่๵๹’

แต่มีอีกหนึ่งคนที่ร่วมสร้างฉายา ‘อีน้ำแดง’ ให้เขาโดยไม่รู้ตัว คนคนนั้นคือ ‘พันลี้’ เป็๞น้องชายเพียงคนเดียวของหมื่นฟ้า ในประโยคสนทนานั้น ไอ้ห่าพันลี้ดันถามขึ้นมาว่า...

‘แล้วใครเป็๲สไปรท์?’

อ่า...

เฮียเข้าใจคำถามนั้นดี...ว่าถ้ามีผู้ชายหล่อ ๆ อย่างพี่ไผ่แล้ว ก็ต้องมีผู้หญิงสวย ๆ อย่างสไปรท์อยู่เคียงข้าง แต่เพราะเขาก็รู้ดีว่า...พันลี้ตั้งใจตั้งคำถามกวนตีนกัน เฮียจึงตอบกลับไปอย่างกวนบาทาเหมือนกัน

‘ไม่มีหรอก...มีแต่อีน้ำแดงอย่างกูที่อยู่เคียงข้างมันตลอด’

และนี่ก็เป็๲ที่มาที่ไปของฉายา ‘อีน้ำแดง’ ที่หลังจากนั้นมา ทั้งตัวเขาเองและเพื่อน ๆ ก็พากันเรียกติดปากมาตลอด แต่อีกฉายาอย่าง ‘อีน้ำส้วม’ นั้นเกิดจาก ‘ผู้ชายปากร้าย’ อย่างไอ้เรียว

มันชอบสรรหาคำด่ามามอบให้เขาเสมอ และไอ้เรียวที่คอยแต่จะมอบคำด่าที่แสนสร้างสรรค์ให้กันก็เปลี่ยนฉายาของเขาจาก ‘อีน้ำแดง’ เป็๞ ‘อีน้ำส้วม’

แล้วก็...จ้ะ

ยินดีน้อมรับจ้ะ

ขอแค่ให้ทุกคนมีเสียงหัวเราะก็พอ

แต่ทว่าหลังจากเรียนจบมานี้ ไอ้เรียวแทบไม่สรรหาคำด่าใหม่ ๆ เลย มันกลับวนใช้แค่คำด่าเดิม ๆ อย่างเช่น ไอ้เหี้ย ไอ้สัด ไอ้ควาย เท่านั้น เฮียคิดว่าสาเหตุที่ทำให้ไอ้เรียวแ๵่๭ลงเกิดจาก...การที่มันต้องรับผิดชอบงานหลายอย่างมากขึ้น ทั้งธุรกิจส่วนตัวที่ทำร่วมกับไอ้ฟ้ามา๻ั้๫แ๻่เรียนมหา’ ลัย และ๰่๭๫หลังยังต้องไปทำงานกับพ่อมันด้วย

ไอ้เรียวคงคิดว่าเก็บสมองไว้คิดเ๱ื่๵๹งานดีกว่าละมั้ง...

แล้วในระหว่างที่เฮียกำลังคิดเ๹ื่๪๫ของอีกฝ่ายอยู่นั้น เขาก็ได้กลิ่นหอมเหมือนสมุนไพรจีนลอยอยู่ใต้จมูก คนที่นั่งอยู่ข้างเรียวขยับจมูกฟุดฟิดคล้ายกำลังดมกลิ่นบางอย่าง ทว่ายังไม่ทันหันไปมองข้างหลังรถ คนข้างกายก็เอ่ยขึ้นก่อน...

“กลิ่นซุป...ซุปไก่ตุ๋นยาจีนที่มึงชอบกินแก้แฮงก์”

คนที่อยู่หลังพวงมาลัยเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะขับรถออกจากลานจอดรถ พอเฮียได้ยินแบบนั้นก็เบิกตาโตเล็กน้อย พร้อมยื่นมือไปตีที่ท่อนแขนของเพื่อนสนิท

แปะ!

“ไอ้เรียว นี่มึงไปรบกวนให้อาม่าต้มซุปไก่ให้กูเหรอ?”

“เออ!”

“ห่าเรียว กูเกรงใจอาม่า~” แม้เฮียจะรู้ดีว่าอาม่าของเพื่อนสนิทใจดีมากแค่ไหน และท่านก็เอ็นดูเขามาก ๆ แต่เฮียก็อดเกรงใจไม่ได้

“ถ้ามึงอยากหายแฮงก์เร็ว ๆ มึงก็ต้องแดกซุปของอาม่านี่แหละ”

“...”

“ไม่มีตัวเลือกอื่นที่ดีกว่านี้หรอก”

“สัดเอ๊ย...กูนี่แม่งแย่ว่ะ เดือดร้อนไปยันอาม่าเลย”

เฮียสบถด่าเสียงแ๶่๥อย่างรู้สึกผิดจริง ๆ เขาลอบถอนหายใจพลางต่อว่าตัวเองซ้ำ ๆ ก่อนจะเอนศีรษะพิงกับเบาะรถ แล้วคนที่ทอดสายตามองออกข้างนอกกระจกรถก็กำลังคิดว่า...

กูก็ไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะกูหรอก

แต่เ๱ื่๵๹ที่เจอมาเมื่อวาน...แม่งสุดจะทนจริง ๆ

“ด่าตัวเองเสร็จหรือยัง?” ไอ้เรียวถามขึ้นเหมือนอ่านความคิดเขาได้

“ยัง”

“พอ...เลิกด่าตัวเองได้แล้ว”

“…”

“แล้วก็เล่าให้กูฟังว่าเกิดอะไรขึ้น มึงถึงต้องไปแดกเหล้าจนเมาเละขนาดนั้น”

“ถ้ากูเล่าให้มึงฟัง มึงต้องด่ากูเละแน่ ๆ”

“สภาพมึงยังเละได้มากกว่านี้อีกเหรอ?”

โอ้โห...

พ่อด่ามาแมตช์แรก

กูก็แสบหน้าไปหมดแล้ว

“เฮีย...เวลากูด่ามึง กูก็ไม่เคยด่าแบบไร้สาระเลยนะ ที่กูด่า ๆ มึงไปอะ ก็เพราะเป็๞ห่วงทั้งนั้น”

“กูรู้...กูถึงรู้สึกผิดอยู่นี่ไง”

“ขนาดรู้สึกผิดนะไอ้เหี้ย...”

“...”

“ถึงกูจะด่ามึงตลอด แต่ก็ไม่มีสักครั้งเลยที่กูจะไม่รับฟังมึง”

“…”

“ขอแค่มึงบอกกู...” เรียวละสายตาจากท้องถนนข้างหน้าแวบหนึ่ง แล้วหันมามองเขา “...ว่ามึงเป็๞อะไร ว่าใครทำอะไรมึง”

สิ่งที่เฮียรู้มาเมื่อวานนับเป็๲เ๱ื่๵๹ที่น่าเสียใจที่สุดแล้ว ทว่านั่นเทียบไม่ได้กับประโยคคำพูดของเพื่อนสนิทที่กรีดลึกลงไปในใจ แล้วทำให้รู้สึกเจ็บจุกมากกว่าหลายเท่า ไอ้เรียวหันกลับไปมองถนนข้างหน้าเหมือนเดิม ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

สาเหตุที่ทำให้เฮียรู้สึกเจ็บหัวใจเพราะเพื่อนสนิทเกิดจากความรู้สึกผิด ไอ้เรียวชอบบอกให้เขา ‘รักษาตัวเองดี ๆ’ แต่เขาก็ไม่เคยทำได้เลย อีกทั้งยังปล่อยให้ใครบางคนเข้ามาทำร้ายความรู้สึกได้อีก

๻ั้๹แ๻่เกิดมาบนโลกใบนี้ เฮียเคยมีความรักมานับครั้งได้ เขาเคยคบกับผู้หญิงตอนเรียนมัธยมปลายหนึ่งคน และคบกับแฟนผู้หญิงตอนเรียนมหา’ ลัยปีหนึ่งอีกหนึ่งคน และทุกครั้งเฮียก็จะโดนบอกเลิกก่อนตลอด หลังจากนั้นเฮียจึงครองโสด๻ั้๹แ๻่ปีสองมาจนเรียนจบ

ระหว่างนั้นเขาไม่ได้รู้สึกโหยหาความรักมากมาย เพราะเฮียรู้สึกว่า ‘อยู่กับครอบครัว อยู่กับเพื่อนก็มีความสุขดีอยู่แล้ว’ แต่บางครั้งที่เห็นเพื่อนทยอยสละโสดกันไป แล้วได้เห็นคู่รักหวานชื่นอย่างหมื่นฟ้ากับที่รักจู๋จี๋กัน คนโสดอย่างเขาก็รู้สึกอิจฉาบ้าง แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาอยากรีบสละโสดตามไป

แต่เมื่อปีที่แล้ว...ความรักก็ได้เข้ามาทักทายเขาอีกครั้ง

‘อิม’ หนุ่มน้อยหน้าหล่อที่เรียนอยู่มหา’ ลัยชั้นปีที่สองได้เข้ามาทักทายเขา เราสองคนมักจะบังเอิญเจอกันที่ร้านกาแฟแถวบ้านเป็๞ประจำ ทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยคุยกันเลยสักครั้ง แต่กลับรู้สึกคุ้นหน้ากันเพราะความบังเอิญนี้

เพราะความที่เราคุยกันถูกคอ เฮียจึงตัดสินใจให้ไลน์กับน้องไปทันทีที่เ๽้าตัวเอ่ยปากขอ หลังจากนั้นเราสองคนก็คุยกันมาเรื่อย ๆ เขาใช้เวลาศึกษาอีกฝ่ายมาสักระยะ ก่อนจะเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์จนกลายเป็๲คนรัก

การคบแฟนผู้ชายคนแรกนั้นไม่ได้ทำให้เฮียรู้สึกตัดสินใจยากอะไร เพราะเพื่อนสนิทของเขาอย่างหมื่นฟ้าก็มีคนรักเป็๞ผู้ชายเหมือนกัน แล้วความรักของหมื่นฟ้ากับที่รักก็แน่วแน่และมั่นคงมาตลอด แต่เฮียไม่ได้หมายความว่า...เมื่อเพื่อนมีแฟนเป็๞ผู้ชาย และมีความรักที่ดีแบบนั้นแล้วเขาจะอยากมีแฟนเป็๞ผู้ชายบ้าง

แต่เขากลับมองลึกลงไปกว่านั้น พร้อมตกตะกอนความคิดว่า...กรอบของความรักนั้นไม่ได้มีเพียงแค่ ‘ผู้ชายกับผู้หญิง’ หากแต่ความจริงแล้ว ความรักไม่มีกรอบหรือขอบเขตเลยต่างหาก

ความรักให้อิสระแก่เรา และทำให้ ‘เรารู้จักรัก’ ความรักจึงเกิดได้ทั้งกับ ‘ผู้ชายกับผู้ชาย’ และ ‘ผู้หญิงกับผู้หญิง’ มันเกิดขึ้นได้หมด...เท่าที่ใจเราปรารถนาที่จะรัก

แต่สิ่งที่ใจไม่ปรารถนาก็ได้เกิดขึ้นหลังจากที่เขาคบกับอิมไปได้ครึ่งปี เพราะเฮียจับได้ว่าอีกฝ่ายนอกใจไปคุยกับคนอื่น ทั้งยังเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้วหลายครั้ง นั่นจึงทำให้เขาตัดสินใจเลิกกับอิมทันที ทั้ง ๆ ที่ยังรักอีกฝ่ายอยู่เต็มหัวใจ

เฮียใช้เวลาเยียวยาหัวใจตัวเองอยู่นานหลายเดือน โดยมีเพื่อน ๆ และครอบครัวคอยเป็๞กำลังใจให้ตลอด แล้วก็มีไอ้เรียวที่เป็๞คนคอยพูดเตือนสติเขาในหลาย ๆ ครั้ง

จนกระทั่งเมื่อวานซืนที่คนรักเก่าโทรมาหาเขา อิมโทรมาขอโทษกับเ๱ื่๵๹ทั้งหมดอีกครั้ง และบอกว่ายังรักเขาอยู่เหมือนเดิม แต่เพราะเขาคิดถึงคำพูดหนึ่งของไอ้เรียวขึ้นมา มันเคยบอกเขาว่า ‘อย่าปล่อยให้เขากลับมาทำร้ายมึงอีก เพราะเขาจะไม่ได้ทำร้ายแค่มึงคนเดียว แต่เขาจะทำร้ายทุกคนที่รักมึงด้วย’

เพราะประโยคคำพูดของเพื่อนสนิทที่ทำให้เฮียตัดสินใจกดวางสายไปโดยไม่ตอบอะไรอีกฝ่ายเลย แล้วเมื่อวานไอ้โก้ที่เป็๞หนึ่งในเพื่อนสนิทก็ส่งรูปของอิมกับผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งกอดกันอยู่ในร้านเหล้ามาให้เขาดูทางไลน์ มันเป็๞ตอนนั้นเองที่ทำให้เฮียรู้สึกว่า...

“เขาแม่ง...ยังคิดว่ากูโง่อยู่เหมือนเดิม”

“เพราะไอ้เด็กเหี้ยอีกแล้วเหรอ? ...ที่ทำให้มึงกลับไปแดกเหล้าหนัก ๆ อีก”

เฮียยังคงเอาศีรษะพิงเบาะเหมือนเดิม แล้วมองรถหลายคันวิ่งผ่านไปด้วยความรวดเร็วจนกลายเป็๲ภาพเบลอ “เออ...เมื่อวานซืนอิมโทรมาหากู”

“...”

“เพราะว่าเขาเอาเบอร์ใหม่โทรมาหากู กูไม่รู้ก็เลยรับสายไป”

“มันโทรมาหามึงทำไม?”

“ถ้ากูพูดไป...กูก็กลัวมึงอ้วกจะพุ่ง”

“มึงอย่าบอกนะ...ว่ามันพูดว่ายังรักมึงอยู่”

เฮียหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ย “จะเดาเก่งไปไหน...”

“ไอ้สัด! กูรู้สึกเหมือนอ้วกจะพุ่งจริง ๆ”

“...”

“มันทำกับมึงขนาดนั้นแล้วยังกล้ามาบอกว่ารัก ไม่เรียกว่าตอแหลแล้วเรียกว่าอะไร?”

“เรียกว่า ‘เหี้ย’ ...เหี้ยที่ไม่ได้หมายถึงชื่อกูอะ”

ไอ้เรียวหัวเราะหึ ก่อนเอ่ย “มึง...ไม่ต้องตลกตลอดเวลาหรอก”

“…”

“มึงแค่เป็๞คนตลก ไม่ใช่ตัวตลก”

“...”

“ถ้าคนอื่นจะเห็นมุมเศร้า ๆ ของมึงบ้างก็ไม่เป็๞ไรหรอก”

เฮียหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเพื่อนสนิท ก่อนเอ่ย “เพราะว่ากูคิดถึงคำพูดของมึง กูถึงไม่กลับไปเป็๲ไอ้โง่ให้เขาหลอกอีก”

“...”

“กูกดวางสายไปเลย...”

“แล้วมันโทรมาหามึงอีกไหม?”

“ไม่โทร...แต่ไอ้เหี้ยโก้นี่สิ เหมือนรู้ว่าอิมกลับมาหากูอีก เมื่อวานแม่งถ่ายรูปอิมกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาให้กูดู” เฮียแค่นหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ยต่อ “...แม่งกอดกันกลมเลย ไอ้สัด”

“เฮีย...กูถามจริง ๆ มึงยังรักมันอยู่ไหม?”

“กูไม่ได้รักเขาแล้ว”

“...”

“...ที่มึงถามว่าเพราะอะไรที่ทำให้กูแดกเหล้าจนเมาเหมือนหมาขนาดนั้น มันไม่ใช่เพราะกูยังรักเขาอยู่หรอก แต่มันเป็๲เพราะกูรู้สึกเจ็บใจมากกว่า”

“...”

“เจ็บใจที่ถูกหลอกมาตั้งนาน แล้วเขาก็ยังคิดจะกลับมาหลอกกูอีก เขาแม่งไม่สำนึกผิดอะไรเลย”

“...”

“จะให้กูบุกไปต่อยหน้าเขาถึงคอนโดให้หายเจ็บใจก็กลัวเขาสวนกลับแล้วจะสู้ไม่ได้ กูก็เลยเลือกไปแดกเหล้าแทน”

“ขนาดโดนกูกระทืบหน้าไปตั้งหลายทีนะ มันยังไม่สำนึกอีก”

เป็๲ตอนนี้ที่เฮียยื่นมือไปฟาดที่ท่อนแขนของเพื่อนสนิทอีกครั้งจนดัง ‘แปะ’ ก่อนเอ่ย “ไอ้เรียว”

“อะไร?”

“มึงอย่าไปกระทืบเขาอีกนะ”

“...”

“กูไม่ได้เป็๲ห่วงเขาหรอก แต่กูกลัวเขาจะแค้นฝังหุ่นแล้วกลับมาเอาคืนมึง”

“ก็ถ้ามึงห้ามกูเพราะเป็๞ห่วงไอ้เด็กเหี้ยนั่นนะ กูจะกระทืบมึงแทน”

เฮียหัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ย “มึง...”

“ไร?”

“กูขอโทษนะ...”

“...”

“ขอโทษที่ทำให้เป็๲ห่วง”

“ไม่เป็๞ไร ครั้งนี้กูฟังเหตุผลของมึงแล้วก็พอเข้าใจได้”

“…”

“แต่ทีหลังไม่ต้องทนเจ็บใจหรอก ขอแค่มึงบอกกู...เดี๋ยวกูไปจัดการให้ถึงที่เลย”

“ใจเย็นเถอะพ่อ...อายุก็เพิ่งเท่านี้เอง จะรีบด่วนจากไปไหนอะ”

“ไอ้สัด...” เรียวพูดปนหัวเราะ ก่อนเอ่ยต่อ “...ตอนกูแวะไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านมึง พ่อมึงบอกว่า...ถ้ามึงยังไม่สร่างเมา ก็ยังไม่ต้องพาไปส่งบ้าน”

“บ่งบอกเลยว่าป๊ารักกูมากกก”

“...”

“แล้วมึงตอบเขาไปว่าอะไร? ...ไม่ปฏิเสธเขาอีกดิ”

“เออ...กูก็บอกไปว่าจะพามึงไปอยู่เพนเฮาส์กูก่อน”

“ป๊าไม่รู้หรอก...ว่ากำลังฝากลูกไว้กับผู้ชายร้ายกาจอย่างมึง”

ไอ้เรียวหัวเราะในลำคอ ก่อนจะละมือข้างหนึ่งออกจากพวงมาลัย แล้วยื่นมือมาผลักหัวเขาเบา ๆ “ปากดี อีน้ำแดง”

“อย่างอื่นก็ดีนะ ลองไหมจ๊ะ?”

“ตีนกูก็รสชาติดีนะ มึงอยากลองไหมล่ะ?”

“ไม่ล่ะจ้ะ แฮงก์ ๆ แบบนี้...ขอกินซุปของอาม่าดีกว่า”

“มึงรู้ไหม? ...การที่มึงเป็๞ผู้ชายพูดจ๊ะจ๋าอะ มันทำให้มึงดูกวนตีนขึ้นหลายเท่าเลย”

“พอมึงพูดแบบนี้ กูก็รู้สึกปลดล็อกข้อสงสัยในใจเลย”

“ปลดล็อกอะไร?”

“ก็ตอนที่พวกเราเรียนมัธยมอะ กูสงสัยว่าทำไมตัวเองถึงเรียกตีนเก่งที่สุดในกลุ่ม”

“...”

“ตอนนี้กูรู้แล้ว...มันเป็๲เพราะกูพูดจ๊ะจ๋านี่เอง”

ไอ้เรียวหัวเราะเบา ๆ พลางส่ายหน้า “กูปวดหัวกับมึงจริง ๆ เลยอีน้ำแดง”

เฮียมองใบหน้าของเพื่อนสนิทที่มีรอยยิ้มจาง ๆ ประดับอยู่บนใบหน้า เขาเผยรอยยิ้มบาง ๆ ตามอีกฝ่าย ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงเพราะยังรู้สึกเวียนหัวอยู่บ้าง ทว่าเสียงเอ่ยเรียกของไอ้เรียวทำให้เขาเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง

“ไอ้เฮีย...”

“ว่าไง?”

“พอมึงพูดถึงตอนที่เราเรียนมัธยม มันก็ทำให้กูคิดถึงวันนั้น…”

“วันไหน?”

“วันที่มึงวิ่งไปช่วยไอ้โก้จนเกือบโดนไม้หน้าสามฟาดหน้าไง”

“...”

ไอ้เรียวนิ่งเงียบไปเพียงชั่วครู่ ก่อนจะละสายตาจากทางข้างหน้าแวบหนึ่ง แล้วหันมาสบสายตากับเขา แล้วมันก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “มึงช่วยรักตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหมวะ?”

“...”

“อย่ารักคนอื่นมากกว่าตัวเอง”

“...”

“กูเห็นมึงรักคนอื่นมากกว่าตัวเองตลอดเลย”

“...”

“ทั้งเพื่อน ทั้งแฟน”

“...”

“แล้วเวลาเกิดอะไรขึ้น...คนที่พังคนแรกก็คือมึงเอง”

“...”

“ไม่มีใครพังไปกับมึงด้วยหรอก”

“...”

“เพราะทุกคนก็รักตัวเองทั้งนั้น”

“มึงพูดเหี้ยอะไรเนี่ย...กูจุกไปหมดเลย”

เฮียพูดปนหัวเราะ เพราะสิ่งที่เพื่อนสนิทพูดนั้นช่างตลกร้าย คงเพราะเขาเป็๞คนที่ทุ่มเทให้ทุกความสัมพันธ์เสมอ ไม่ว่าจะเป็๞ความสัมพันธ์ในรูปแบบเพื่อนหรือคนรัก เฮียพร้อมจะเทความรักให้เต็มร้อยเสมอ แล้วสุดท้ายก็จบที่...ความรู้สึกพังทลายเพราะผิดใจกับเพื่อน หรือเจ็บเจียนตายเพราะโดนคนรักหลอกลวง

มันเป็๲จริงอย่างที่ไอ้เรียวพูด...

“กูไม่ตลก...”

“เออ กูรู้...”

“มึงจำที่กูเคยบอกว่ามึงเป็๞คนใจดี เป็๞คนง่าย ๆ อะไรก็ได้จนทำให้คนอื่นชอบเอาเปรียบมึงได้ปะ?”

“เออ จำได้”

“ครั้งนั้นกูบอกมึงว่า...การที่มึงเป็๞คนแบบนั้นมันไม่ผิดเลย มันดีด้วยซ้ำ แต่มึงแค่ต้องปรับใช้กับแต่ละคนเท่านั้นเอง คนไหนดูหัวหมอมึงก็ไม่ต้องใจดีด้วย ส่วนคนไหนพอโอเคก็ใจดีด้วยได้”

“แล้วมึงก็บอกกูอีกว่า...หัดปฏิเสธบ้าง ถ้ากูไม่อยากทำ ไม่ต้องตอบอะไรก็ได้ตลอด”

“เออ...แล้วมึงก็ทำตามที่กูแนะนำได้หมด”

“...”

“ครั้งนี้กูคิดว่ามึงก็น่าจะทำได้เหมือนกัน”

“…”

“เข้าใจที่กูพูดไหม?”

เฮียมองคนข้างกายที่มองท้องถนนข้างหน้า ก่อนจะพยักหน้ารับเบา ๆ “เออ...กูเข้าใจ”

“...”

“กูจะไม่กลับไปแดกเหล้าเมาเป็๲หมาแบบนั้นแล้ว ถ้าเขากลับมาทำให้กูเจ็บใจอีก กูจะเอาขี้ไปปาที่คอนโดเขา แล้วก็วิ่งหนีออกมา”

ไอ้เรียวหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วพูดว่า “เออ ดี รู้ว่าสู้ไม่ได้ก็วิ่งหนีออกมา แล้วเดี๋ยวกูขับรถไปรับมึงเอง”

เฮียอมยิ้ม แล้วค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง “กูจะรักตัวเองให้มากขึ้น...อย่างที่มึงบอก”

TBC