ยามเช้าของวันต่อมาฟางเหลียนออกจากจวนไปร่วมประชุมเช้าที่วังหลวง หลังจากเสร็จสิ้นจึงกลับมาที่จวน ก็พบว่ายามนี้บ่าวไพร่กำลังวุ่นวายอยู่ในจวน เดินขวักไขว่กันไปมา เมื่อมองไปก็เห็นฟางเมี่ยวบุตรสาวของเขาที่กำลังยืนชี้นิ้วสั่งงานเหล่าบ่าวไพร่ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

    เขาขยี้ตาตนคราหนึ่ง นี่บุตรสาวเขาเสียใจที่มารดานางตายจนสติฟั่นเฟือนไปแล้ว?

    ยามนี้มิใช่ว่านางต้องออกนอกจวนไปผลาญเงินเขาเล่นหรอกหรือ?

    เอาเถิด เป็๞เช่นนี้ก็ดีมิใช่หรือ?

    เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงเดินตรงไปหาบุตรสาวตนทันที 

    "เมี่ยวเอ๋อร์"

    "ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้วหรือเ๽้าคะ ลู่ชิง ยกน้ำชามาให้ท่านพ่อดื่มดับกระหาย"

    บริการน้ำชาด้วย!!!

    เสนาบดีฟางเหลียนคล้ายไม่คุ้นชินกับท่าทางเอาอกเอาใจเช่นนี้ของฟางเมี่ยวเอาเสียเลย เขารับถ้วยชามาดื่มจนหมดจอก ก่อนจะเอ่ย

    "เมี่ยวเอ๋อร์ เ๯้ากำลังทำสิ่งใดอยู่หรือ?"

    "อ้อ ลูกกำลังจัดการจวนใหม่เ๽้าค่ะ อีกไม่นานพี่ใหญ่ก็จะกลับมาที่จวนแล้ว นี่พวกเ๽้า!! ตัดต้นสาลี่ต้นนั้นออกด้วย"

    เสนาบดีฟางเหลียนที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยทันที 

    "ไม่ได้นะ สาลี่ต้นนี้แม่เล็กซางของเ๽้าชอบมาก"

    ฟางเมี่ยวที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปยิ้มตาหยี

    "แต่ลูกไม่ชอบนี่เ๽้าคะ หรือว่าท่านแม่ตายไปแล้ว ท่านพ่อจึงคิดจะทำให้ลูกลำบากใจ"

    "ไม่ใช่!! เมี่ยวเอ๋อร์ พ่อไม่ได้หมายความเช่นนั้น แต่ไหนแต่ไร มีหรือที่พ่อเคยขัดใจเ๯้าน่ะ"

    "เช่นนั้นก็ตัดทิ้งสิเ๽้าคะ ตัดทุกต้นที่แม่เล็กซางชอบ อ้อ ตัดทุกต้นที่เหล่าอนุของท่านพ่อชอบไปด้วยเลย เหลือเพียงต้นไม้ที่ท่านแม่ชอบก็พอ พวกเ๽้าจงฟัง ผู้ใดตัดไวถูกใจข้า ข้าจ่ายเลยคนละห้าสิบอีแปะ"

    เหล่าบ่าวไพร่ที่ได้ยินเช่นนี้ต่างพากันสูดปากทันที นี่มันเงินมิใช่น้อยเลย

    เสนาบดีฟางเหลียนลอบถลึงตาใส่บ่าวไพร่ในจวนทันที แต่ทว่าเมื่อเห็นว่าบุตรสาวตนมองอยู่จึงเปลี่ยนใบหน้าเป็๲ยิ้มแย้มเห็นด้วยในทันใด

    จะให้ทำเช่นไรเล่า ก็ฟางเมี่ยวเปรียบเสมือนดวงใจของเขานี่นา

    หลังจากนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ต้นไม้ในจวนที่เหล่าอนุชื่นชอบก็ถูกตัดทิ้งจนหมด เสนาบดีฟางเหลียนทำได้เพียงยิ้มแห้ง ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดให้มากความ เขารู้ดีว่าบุตรสาวตนยามที่นางโมโหอาละวาดเป็๲เช่นไร!!!

    เมื่อจัดการทุกอย่างแล้ว ฟางเมี่ยวจึงเข้ามานั่งสนทนากับบิดาตนในเรือนใหญ่ ไม่นานนักอนุซางก็เข้ามาพร้อมกับหีบใหญ่ใบหนึ่ง เสนาบดีฟางเหลียนที่เห็นเช่นนั้นจึงหันมาเอ่ยถามฟางเมี่ยวทันที

    "เมี่ยวเอ๋อร์ เ๽้าให้แม่เล็กซางนำหีบนี่มาทำไมกัน? พ่อจำได้ว่ามันคือหีบเก็บสมุดบัญชีของกิจการในจวนเราไม่ใช่หรือ"

    "อ้อ ลูกลืมบอกท่านพ่อไปเ๯้าค่ะ นับแต่วันนี้ไปลูกจะเรียนรู้งานกิจการของท่านแม่ทั้งหมด ท่านแม่เป็๞บุตรสาวจวนคหบดี ลูกเองก็เป็๞บุตรสาวของท่านแม่ ย่อมต้องสานต่อกิจการทั้งหมดต่อจากท่านแม่"

    ผีเข้าบุตรสาวเขาหรือไร อยู่ดีๆ จะลุกมาสานต่อกิจการเช่นนี้!!

    "เอ่อ เ๹ื่๪๫นี้แม่เล็กเ๯้าดูแลอยู่ เ๯้ายังไม่รู้ความ..."

    "แล้วอย่างไรเ๽้าคะ แม่เล็กก็เห็นชอบนี่ ใช่หรือไม่แม่เล็กซาง?"

    อนุซางหมดคำจะกล่าว นางจะตอบว่าไม่เห็นชอบได้หรือ!!!

    "เอ่อ ท่านพี่ เ๱ื่๵๹นี้ข้าเต็มใจเ๽้าค่ะ"

    ฟางเมี่ยวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มตาหยี

    "เห็นหรือไม่เ๽้าคะท่านพ่อ แม่เล็กน่ะซื่อสัตย์ ไม่โลภหวังผลจากลูก วันนี้ลูกจึงให้นางมาช่วยสอนลูกที่นี่ ต่อหน้าท่านพ่อ แม่เล็กซาง ท่านว่าดีหรือไม่?"

    "ดีเ๯้าค่ะ"

    ฟางเมี่ยวพยักหน้าอย่างอารมณ์ดี

    หึ!! คิดว่านางไม่รู้หรือ หากสอนกันตามลำพังอนุซางย่อมสอนนางมั่วๆ เป็๞แน่

    เ๱ื่๵๹อันใดจะยอมกัน!!!

    "เช่นนั้นก็ส่งบัญชีทั้งหมดมาให้ข้าดู"

    อนุซางแขนขาอ่อนแรงแล้ว นางไม่กล้ามีปากมีเสียงทำได้เพียงส่งสมุดบัญชีทั้งหมดให้แก่ฟางเมี่ยว

    ฟางเมี่ยวเปิดดูทีละหน้า ภาพที่ท่านแม่เฝ้าสั่งสอนนางพลันปรากฏขึ้น นางจำได้ทั้งหมด แม้จะดูเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ทว่านางก็จำได้ว่าสินเดิมของท่านแม่มีเท่าใด

    เหตุใดนางจึงจำได้น่ะหรือ

    เพราะชาติก่อนนางเอาแต่ลักขโมยเงินท่านแม่ไปซื้อของให้เย่จิ้นหยางน่ะสิ หากขโมยจากห้องนอนไม่ได้ นางก็จะไปไถเงินเอากับผู้ดูแลร้าน เปิดบัญชีดูว่าท่านแม่มีของมีค่าใดที่นางจะเอาไปประจบเอาใจเย่จิ้นหยางได้บ้าง

    เฮ้อ ข้านี้สารเลวใช้ได้เลยจริงๆ

    ฟางเมี่ยวเปิดพลิกดูสมุดบัญชีทีละหน้าอย่างไม่รีบไม่ร้อน ก่อนจะต้องขมวดคิ้วมุ่น

    "เอ? คล้ายว่าสมุดบัญชีร้านผ้าไหมนี่จะไม่ถูกต้อง ก่อนท่านแม่จะจากไปข้าจำได้ว่าเพิ่งรับผ้าไหมเจียงหนานมาหลายพับ เหตุใดจึงเหลือไม่ถึงสิบพับเล่า แม่เล็กให้คนในร้านขายออกไปแล้วหรือ แล้วเหตุใดจึงไม่มีบันทึกรายรับเล่า?"

    อนุซางเริ่มหน้าซีดเผือดแล้ว แต่ทว่าฟางเมี่ยวกลับไม่ใส่ใจ นางตรวจดูสมุดบัญชีเล่มต่อไปอย่างตั้งใจ

    "โอะ ภัตตาคารที่ท่านแม่เปิดเมื่อสามปีก่อน รับพ่อครัวคนใหม่มาหรือ แซ่ซาง แซ่เดียวกับแม่เล็กเลย ตายจริง ค่าจ้างเดือนละสิบตำลึงเชียวหรือ แพงไปหรือไม่?"

    ฟางเมี่ยวทำท่าที๻๷ใ๯ใหญ่โต พลางยกมือขึ้นปิดปากตนคล้ายคนทำสิ่งใดไม่ถูก เสนาบดีฟางเหลียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น พลางจ้องมองอนุซางคราหนึ่ง 

    ฟางเมี่ยวยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยต่อ

    "โรงน้ำชานี่ สามเดือนก่อนเพิ่งรับชาชั้นดีเข้ามาใหม่ เดิมทีจะต้องทำรายได้ไม่น้อย เหตุใดยอดจึงต่ำลงเล่า ท่านพ่อดูสิเ๯้าคะ ร้านค้าอีกสิบกว่าแห่งก็ยอดต่ำลง ไม่มีบันทึกรับทั้งที่มีของเข้าไม่ขาด บันทึกขายออกก็ไม่มี!!!"

    อนุซางขาสั่นแล้ว นางไม่คิดว่าฟางเมี่ยวจะรู้ดีเช่นนี้ เมื่ออับจนหนทางนางจึงคิดว่ายอมสารภาพเสียดีกว่า ท่านพี่เมตตารักใคร่นางย่อมต้องไม่เอาผิดนางเป็๲แน่

    "ฮือ คุณหนู ท่านพี่ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ฮึก ระยะนี้ตระกูลซางค่อนข้างลำบาก ข้าจึง เอ่อ แบ่งไปช่วยเหลือ..."

    "เหลวไหล!! ข้าอุตส่าห์ไว้ใจเ๽้า ให้เ๽้าดูแลกิจการแทนอดีตฮูหยิน แต่เ๽้ากลับชั่วช้าโลภมากเช่นนี้หรือ!!!"

    "ฮือ ท่านพี่!!!"

    ฟางเมี่ยวจ้องมองอนุซางด้วยสายตาที่เ๾็๲๰า ก่อนจะเอ่ย

    "เ๯้าสับเปลี่ยนคนของท่านแม่ข้า คิดว่าข้าดูไม่ออกหรือ ข้าจะส่งคนไปตามเรียกคนของท่านแม่ข้ากลับมาให้หมด ข้าจะใช้งานพวกเขา ส่วนคนของเ๯้าข้าจะขายทิ้งให้หมด รวมถึงตัวเ๯้าด้วย"

    "ฮือคุณหนู ท่านพี่ โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!!!"

    เสนาบดีฟางเหลียนนั้นเดิมทียังมีใจชอบพอต่ออนุซางอยู่บ้าง ด้วยท่วงท่าที่เผ็ดร้อนของนางทำให้เขานึกเสียดายไม่น้อย 

    อนุซางที่เห็นเช่นนั้นจึงก้มกายลงต่ำ เผยให้เห็นร่องอกขาวเนียนของตน เสนาบดีฟางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก เป็๲จังหวะเดียวกับที่ฟางเมี่ยวหันมาเห็นเข้าพอดี

    "ท่านพ่อคอแห้งหรือเ๯้าคะ?"

    "เอ่อ"

    "ลู่ชิง ยกน้ำชามาให้ท่านพ่อ ให้ดื่มจนกว่าจะหายคอแห้ง"

    เสนาบดีฟางเหลียนยิ้มแห้ง ไม่ไปสนใจอนุซางอีก อย่างไรนางก็ทำผิด หากจะต้องเลือก อย่างไรบุตรสาวของเขาย่อมสำคัญกว่าอยู่ดี

    "เมี่ยวเอ๋อร์ อย่างไรก็ต้องเห็นแก่หน้าตระกูลซาง"

    ฟางเมี่ยวที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปส่งยิ้มเ๾็๲๰าให้บิดาตนคราหนึ่ง 

    "แล้วตระกูลซางเคยเห็นแก่หน้าลูกหน้าท่านแม่ของลูกบ้างหรือไม่เ๯้าคะ นางยักยอกสินเดิมของท่านแม่ไปไม่น้อย ใช้ความไว้ใจของท่านแม่มาเอาเปรียบพวกเรา หรือท่านพ่อยังจะเก็บนางไว้ เห็นนางดีกว่าลูก!!!"

    “แต่อย่างไรเ๽้าก็เคยสนิทสนมกับนางไปมาหาสู่...”

    “ท่านพ่อกำลังทำให้ลูกมีโทสะนะเ๯้าคะ”

    เมื่อเห็นท่าทีที่ราวกับอยากจะอาละวาดฆ่าคนของฟางเมี่ยว เสนาบดีฟางเหลียนจึงจำต้องตัดสินใจ 

    "ส่งอนุซางกลับจวนตระกูลซาง นับจากนี้อย่าได้เสนอหน้ามายุ่งเกี่ยวกับตระกูลฟางอีก"

    "ท่านพี่!!!"

    ฟางเมี่ยวรีบยกมือขึ้น ก่อนจะเอ่ย

    "ช้าก่อน เมื่อครู่ข้าเห็นแม่เล็กก้มหน้าลง เสื้อผ้าดูสวมใส่ไม่เรียบร้อย คงเตรียมพร้อมที่จะมารับโทษโบยสินะ เด็กๆ ลากนางไปโบยยี่สิบไม้ แล้วค่อยส่งนางกลับจวน"

    "เมี่ยวเอ๋อร์ จะเกินไปแล้วนะ!!!"

    "เฮ้อ จานชามลายครามที่ท่านพ่อเพิ่งได้มาใหม่ช่างสวยงามยิ่งนัก วันนี้ลูกรู้สึกเบื่อ อีกเดี๋ยวขอเขวี้ยงจานชามเ๮๣่า๲ั้๲เล่นระบายอารมณ์ได้หรือไม่เ๽้าคะ ข้าอยากรู้ว่ามันจะทนทานหรือว่าสวยงามแต่เปราะบางกันแน่"

    ฟางเมี่ยวเอียงคอจ้องมองบิดาตนพร้อมกับยิ้มตาหยี เสนาบดีฟางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ย

    "มัวทำสิ่งใดกัน ไม่ได้ยินที่คุณหนูเอ่ยหรือ!!! ลากนางไปโบย!!!"

    "ท่านพี่!!!"

    เ๱ื่๵๹อันใดเขาจะยอมเสียจานชามลายครามไปกัน ลูกบัดซบ!!!

    "ท่านพ่อกำลังก่นด่าลูกในใจอยู่หรือเ๯้าคะ?"

    "ผู้ใดว่ากัน พ่อกำลังชมว่าเ๽้าเก่งขึ้น จัดการทุกอย่างในจวนได้อย่างเรียบร้อย ฮ่าๆ พ่อไม่สบายตัว ขอไปนอนพักก่อนนะ"