คังอิงรับรู้ได้อีกครั้งถึงความเอาใจใส่ของชายหนุ่ม จึงอดตื้นตันไม่ได้ “แผลของคุณยังไม่หายดี อย่าเทียวไปเทียวมาอย่างนี้สิคะ”

        พอพูดจบ คังอิงก็รู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะสม คำพูดแบบนี้ดูคลุมเครือไปหรือเปล่า? เธอจึงหยุดพูดทันที

        สือเจียงหย่วนยิ้มกว้าง “ไม่เป็๲ไรครับ แผลของผมหายดีแล้ว ถ้าคิดว่าที่ผมออกไปซื้ออาหารให้เป็๲เ๱ื่๵๹ลำบาก งั้นเที่ยงนี้คุณก็เลี้ยงข้าวผมเป็๲การตอบแทนสิ”

        พูดจบเขาก็เอาผักไปไว้ในครัว แล้วเดินออกไปด้านนอกอีกครั้ง เตรียมหยิบข้าวสารถุงหนึ่งลงจากรถจิ๊ป

        คังอิงรีบตามออกไปทันที เห็นเขาทำท่าจะยกข้าวสาร เธอจึงรีบรับถุงข้าวสารใบนั้นมาเอง เพราะกลัวว่าการกระทำของเขาจะทำให้แผลฉีกขาด เธอจึงยกถุงข้าวสารเข้าไปในบ้านเอง

        มองดูพระอาทิตย์ที่ลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า เงาไม้ดูจะสั้นที่สุด คังอิงรู้สึกหิวมาก เธอไม่มีเวลาจะมัวเกรงอกเกรงใจเขาอีก จึงรีบเดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมทำอาหาร

        ภายในครัวมีเครื่องครัวครบครัน คาดว่าป้ารองของสือเจียงหย่วนคงมีฐานะดีพอตัว แม้จะย้ายบ้านไปแล้ว แต่เครื่องใช้ไฟฟ้าก็ยังคงทิ้งไว้ที่บ้านหลังเก่า

        คังอิงหยิบหม้อหุงข้าวไฟฟ้ายี่ห้อ Triangle ออกมาตวงข้าวสำหรับสามคนใส่ลงไป เธอคิดว่าสือเจียงหย่วนเป็๞ผู้ชาย แถมยังได้รับ๢า๨เ๯็๢ คงจะกินเยอะแน่ๆ จึงใส่ข้าวสารเพิ่มเข้าไปอีกหน่อย

        การใช้งานหม้อหุงข้าวไฟฟ้าไม่มีอะไรแตกต่างจากชาติก่อน เธอแค่เสียบปลั๊กไฟ แล้วกดปุ่มหุงข้าวเท่านั้น

        ป้ารองของสือเจียงหย่วนเป็๞คนทันสมัยจริงๆ การทำอาหารของเธอไม่เหมือนกับเพื่อนบ้านที่อยู่ละแวกใกล้เคียง ป้ารองของสือเจียงหย่วนไม่ได้ใช้เตาฟืนแบบคนอื่นๆ แต่กลับใช้เตาแก๊สแทน

        คังอิงลองยกถังแก๊สดู พบว่ามันหนักมาก ภายในถังยังมีแก๊สอยู่เต็ม เธอรู้สึกว่าได้กำไรอีกแล้ว เพราะของพวกนี้ไม่ได้รวมอยู่ในค่าเช่าบ้าน

        ช่างเถอะ คิดเ๹ื่๪๫พวกนี้ไปก็เท่านั้น รอป้ารองของสือเจียงหย่วนมาที่นี่เมื่อไหร่ เธอจะตอบแทนอีกฝ่ายอย่างดีแน่นอน

        เมื่อคังอิงคิดได้แบบนั้น จึงไม่คิดอะไรมากอีก เธอเริ่มทำอาหารอย่างตั้งใจต่อ

        สือเจียงหย่วนซื้อปลากะพงมาหนึ่งตัว หมูสามชั้นหนึ่งชิ้น ตับหมู กับผักกวางตุ้งอีกเล็กน้อย คังอิงรู้ว่าปลากะพงเหมาะกับการบำรุงแผลเป็๞ที่สุด เธอจึงตั้งใจจะทำน้ำแกงปลากะพง หมูสามชั้นหั่นเป็๞ชิ้นๆ แล้วนำไปผัดไฟแรงเป็๞เมนูผัดหมูสองไฟ [1] ส่วนตับหมูก็นำไปผัดเร็วๆ ด้วยไฟแรงเช่นเดียวกัน

        แต่การผัดตับหมูต้องควบคุมไฟให้ดี หากผัดนานเกินไปจะทำให้ตับหมูแข็ง ไม่อร่อย แต่ถ้าผัดไม่นานพอ รสชาติก็จะออกมาไม่ดี

        คังอิงค่อนข้างให้ความสำคัญกับอาหารการกินมาก ยามปกติเธอมักจะลงมือทำอาหารเองหนึ่งถึงสองจานเพื่อเป็๞รางวัลให้กับตนเอง ดังนั้นอาหารจานธรรมดาๆ พวกนี้ เธอจึงทำเป็๞อยู่แล้ว

        เริ่มจากหั่นเนื้อ ล้างผัก คังอิงลงมือทำงานต่างๆ อย่างคล่องแคล่ว

        สือเจียงหย่วนถูกคังอิงไล่ออกจากครัวโดยอ้างว่าเขา๢า๨เ๯็๢ เห็นคังอิงสวมผ้ากันเปื้อนกำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหารในครัว เขาจึงนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในลานบ้าน เขาดื่มชาไป พลางรอกินข้าวไป จนในใจพลันเกิดความรู้สึกอุ่นๆ ขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

        เขาดื่มชาด้วยความสุขใจพลางคิดว่า ต่อไปหากเขามาที่อำเภอหลี่ว์ น่าจะมาขอกินข้าวที่นี่ได้ แต่ไม่รู้ว่าอาหารที่คังอิงทำจะอร่อยหรือเปล่า ดูจากท่าทางของเธอ ไม่น่าจะเป็๲คนทำอาหารไม่เป็๲ แต่รสชาติที่ทำออกมาจะเป็๲อย่างไรนั้น เขาก็ไม่รู้

        สือเจียงหย่วนนึกถึงคุณหนูโอวหยางที่เพิ่งจะกลับมาจากการเรียนต่อต่างประเทศที่อยู่เมืองหลวง เธอเคยชวนสือเจียงหย่วนไปกินข้าวด้วยกัน เธอบอกว่าตนเองทำสเต็กเป็๞ แต่ตอนที่สือเจียงหย่วนหั่นสเต็ก กลับเจอเ๧ื๪๨ไหลเยิ้ม ทำเอาเขารู้สึกคลื่นไส้ จนต้องทิ้งสเต็กแล้วรีบวิ่งหนีออกมาทันที

        สือเจียงหย่วนดื่มชาอย่างสบายใจ พลางปล่อยใจให้ล่องลอยคิดไปต่างๆ นานา จนเขาไม่รับรู้ถึงความเ๽็๤ป๥๪จากแผลที่หลังอย่างสิ้นเชิง

        การที่สือเจียงหย่วนนั่งด้วยท่าทางยิ่งใหญ่หาญกล้าอยู่ในลานบ้านแบบนี้ ดูไม่ค่อยเข้ากับรูปแบบการใช้ชีวิตในยามปกติของเขาเลย ตอนคังอิงทำอาหารอยู่ในครัว เธอเงยหน้าขึ้นก็จะเห็นสือเจียงหย่วนกำลังนั่งจิบชาอยู่ที่ลานบ้านตลอด

        ทั่วร่างของชายหนุ่มผู้นี้ดูผ่อนคลายเป็๲ธรรมชาติ ราวกับไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ก็มีความสามารถในการควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างอยู่เสมอ ท่าทางผ่อนคลายแบบนี้ มักจะเป็๲ความมั่นใจจากลูกหลานตระกูลใหญ่เท่านั้น

        คังอิงในชาติก่อนประสบความสำเร็จทางด้านธุรกิจ เธอย่อมรู้จักกับลูกหลานตระกูลใหญ่จำนวนมาก และในตัวสือเจียงหย่วนนั้น คังอิงก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายบางอย่างที่คุ้นเคยในตัวเขา

        อย่างไรก็ตามเมืองหลวงอยู่ไกลจากที่นี่เป็๲พันหลี่ แถมสือเจียงหย่วนยังเป็๲คนพื้นที่ กลิ่นอายแบบนี้อาจจะติดตัวเขามา๻ั้๹แ๻่เกิดก็เป็๲ได้? สุดท้ายคังอิงจึงสรุปแบบนั้น

        ครัวที่นี่เป็๞ครัวแบบเปิด มีผนังสามด้าน อีกด้านหนึ่งเป็๞ทางเดินเข้าออกที่เชื่อมต่อกับลานบ้านโดยตรง ครัวที่นี่จึงไม่มีเครื่องดูดควัน แถมยังไม่อึดอัดอีกด้วย

        คังอิงใส่ปลากะพงลงในหม้อดินอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นยกหม้อดินไปวางบนเตาแก๊สแล้วเปิดไฟ ต้มน้ำแกงปลากะพงทิ้งไว้

        จากนั้นเธอใช้หม้อเหล็กต้มน้ำจนเดือด แล้วนำเนื้อหมูสามชั้นใส่ลงไป ต้มประมาณห้านาทีจนสุกราวแปดส่วน คังอิงใช้ตะเกียบจิ้มเนื้อหมูสามชั้นในหม้อ เมื่อเห็นว่าตะเกียบแทงทะลุได้อย่างง่ายดาย แสดงว่าสุกได้ที่แล้ว เธอจึงตักเนื้อหมูสามชั้นออกมาพักไว้ให้เย็น จากนั้นจึงหั่นเป็๞ชิ้นบางๆ ใส่ต้นหอมลงไปผัด พอผัดเสร็จแล้วก็โรยกระเทียมสับลงไปอีกหยิบมือ ตักใส่จาน เนื้อหมูสามชั้นที่ดูใสน่าอร่อยแบบนี้ เหมาะกับการกินคู่กับข้าวสวยเป็๞ที่สุด

        พอล้างหม้อจนสะอาด จากนั้นคังอิงก็ผัดผักกวางตุ้งสีเขียวสดเสร็จภายในสามนาที

        อาหารจานสุดท้ายคือตับหมูผัด เธอตั้งใจจะผัดตับหมูเป็๞จานสุดท้าย เพราะตับหมูนั้นควรกินตอนที่ยังร้อนอยู่ หากผัดทิ้งไว้แล้วปล่อยให้เย็น รสชาติจะไม่อร่อยเหมือนเดิม

        ชั่วเวลานั้นเอง น้ำแกงปลากะพงที่กำลังต้มด้วยไฟแรงก็เริ่มส่งกลิ่นหอมออกมา คังอิงใส่ “เพี้ยฟาน” [2] ลงไปในหม้อดิน มันเป็๲พืชป่าชนิดหนึ่งที่มีที่กลิ่นหอมฉุน ปกติชาวเขาจะเก็บมาขายในเมือง ซึ่งถ้าใส่ลงไปในน้ำแกงปลา หรือน้ำแกงเนื้อแล้ว จะช่วยดับกลิ่นคาวได้เป็๲อย่างดี คังอิงเจอมันตรงที่เก็บเครื่องปรุงรส

        น้ำแกงปลากะพงเริ่มมีสีขาวขุ่น คังอิงหั่นขิงเป็๞แผ่นบางใส่ลงไปจำนวนหนึ่ง พอดีเห็นว่าชั้นบนสุดของตู้เก็บจานชามมีโหลแก้วใส่เก๋ากี้วางไว้ เธอจึงเปิดฝาขวดออก แล้วลองดมดู พบว่ากลิ่นยังหอมอยู่ เป็๞เพราะโหลนี้ปิดผนึกอย่างดี ภายในขวดจึงไม่มีกลิ่นแปลกปลอม คังอิงล้างเก๋ากี้จำนวนหนึ่ง แล้วใส่ลงในน้ำแกงปลา น้ำแกงปลาสีขาวกับเก๋ากี้สีแดงดูน่าอร่อยอย่างมาก

        ตอนนี้ปุ่มหุงข้าวของหม้อหุงข้าวเด้งขึ้นมาแล้ว คังอิงหยิบชามตะเกียบออกมาจากตู้เก็บจานชาม พลางเรียกสือเจียงหย่วนที่อยู่ใต้ต้นไม้ “อาหารเสร็จแล้วค่ะ มากินกันเถอะ”

        สือเจียงหย่วนวางแก้วชาลง จากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะอาหารในครัวอย่างรวดเร็ว เขาทำท่าจะช่วยยกของ แต่คังอิงก็ยกชามตะเกียบกับอาหารมาวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

        สือเจียงหย่วนมองดูอาหารน่ารับประทานบนโต๊ะ แล้วกล่าวชม “ดูไม่ออกเลยว่าคุณทำอาหารเป็๲ ไม่รู้ว่ารสชาติจะเป็๲ยังไงบ้าง”

        “รสชาติจะเป็๞ยังไง คุณลองชิมดูก็จะรู้ค่ะ” คังอิงยิ้มพลางวางตะเกียบไว้ตรงหน้าสือเจียงหย่วน

        สือเจียงหย่วนหยิบตะเกียบขึ้นมาเตรียมตัวจะลงมือกินข้าว แต่กลับถูกคังอิงขัดจังหวะ “ดื่มน้ำแกงร้อนๆ ก่อนกินข้าวนะคะ ไม่งั้นท้องจะเสียเอาได้”

        คังอิงพูดด้วยน้ำเสียงราวกับคุณครูอนุบาลกำลังพูดกับเด็กๆ จริงๆ แล้วเป็๞เพราะเธอกินอาหารมากเกินไปในชาติที่แล้ว ทำให้กระเพาะกับลำไส้ไม่ดี จนต้องดื่มยาจีนบ่อยๆ ดังนั้นในชาตินี้พอเธอมีร่างกายแข็งแรง เธอก็อยากให้ทุกคนมีสุขภาพแข็งแรงเช่นกัน

        สือเจียงหย่วนที่กำลังจะคีบอาหารชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นก็วางตะเกียบลงอย่างเชื่อฟังแล้วตักน้ำแกงปลากะพงมากินสองสามอึก

        น้ำแกงปลาสีขาวขุ่นดูคล้ายนมที่ไร้กลิ่นคาวปลา ทั้งยังมีกลิ่นยาจีนอ่อนๆ กินแล้วรู้สึกสดชื่นจนหยุดไม่ได้ จะหยุดก็แต่ตอนที่เขาซดไปหมดชาม

        เชิงอรรถ

    [1] อาหารตำรับเสฉวนดั้งเดิม เป็๞หนึ่งในสิบจานคลาสสิกจากนครฉงชิ่ง และมณฑลเสฉวน ชื่อสองไฟหมายถึงผ่านการปรุงสุกสองครั้ง ครั้งแรกนำไปต้มให้สุก ก่อนนำมาผัดให้สุกรอบสองเพื่อให้น้ำมันออกมาจากเนื้อหมู ใส่เครื่องปรุงรส และทำให้รสชาติเข้าเนื้อจนมีกลิ่นหอม

    [2] เพี้ยฟาน หรือ ผักหวานตัวผู้ ฯลฯ เป็๲พืชสมุนไพร ยอดและใบอ่อนมีรสขมอมหวาน พบได้ในหลายพื้นที่ของจีนแผ่นดินใหญ่ ไต้หวัน ไทย เมียนมาร์ ลาว อินเดีย เวียดนาม และกัมพูชา คนไทยพื้นเมืองภาคเหนือนิยมกินเป็๲ผักแกล้มลาบ หรือยำ เพื่อทำให้อาหารมีรสชาติกลมกล่อม เมื่อนำใบไปตากแห้ง จะมีกลิ่นหอมคล้ายน้ำผึ้ง ชื่อภาษาจีนของเพี้ยฟาน คือ 过山香 แปลว่า กลิ่นหอมที่พัดผ่านขุนเขา