แต่เมื่อเดินผ่านแผงขายอาหาร หลินหวั่นชิวกลับพบว่าความเป็๲จริงไม่ตรงกับสิ่งที่คิดไว้

        เจียงหงหย่วนทั้งตัวสูงใหญ่ ทั้งสะพายห่อผ้าใบโต กินพื้นที่มาก

        ความจริงดอกไม้ลูกปัดและดอกไม้ผ้าไม่ได้กินพื้นที่มาก แต่เพื่อยกระดับสินค้า หลินหวั่นชิวใส่พวกมันลงในกล่องเครื่องประดับ ด้วยเหตุนี้จึงกินที่มาก

        ช่วยไม่ได้ ทั้งคู่ได้แต่เอาของกลับไปเก็บเสียก่อน หลินหวั่นชิวฝากให้ยายสวีช่วยจัดการให้ บอกนางอย่างชัดเจนว่าดอกไม้ลูกปัดขายอย่างไร ดอกไม้ผ้าขายอย่างไร ให้นางช่วยส่งไปที่ร้านเครื่องประดับจวี้ฝูและนำเงินกลับมา

        ยายสวีไม่ค่อยกล้า เจียงหงป๋อได้ยินดังนั้นจึงเสนอว่าจะไปกับยายสวีด้วย เ๱ื่๵๹นี้ถึงเป็๲อันตกลง

        ทั้งคู่พากันออกจากบ้านอีกครั้ง

        “ท่านไม่เตือนข้าบ้างเลย” หลินหวั่นชิวโยนความผิดกับการตัดสินใจที่ผิดพลาดของตัวเอง

        เจียงหงหย่วน “…”

        ข้าแค่ฟังตามที่เ๽้าว่าก็เท่านั้น

        ผลลัพธ์…

        เชื่อฟังก็ผิด!

        เขาจูงภรรยาตัวน้อยพูดอย่างวางอำนาจว่า “ถ้างั้นต่อไปนี้ทำตามที่ข้าว่า!”

        หลินหวั่นชิวพยักหน้า ไม่ได้รู้สึกว่ามีสิ่งใดผิดปกติ

        เพียงแต่ หลังจากที่ใครบางคนได้ลิ้มลองรสชาติของเนื้อในอนาคต ลิ้มรสซ้ำทุกคืน…ปากเอาแต่พูดว่านางรับปากเองว่าจะเชื่อฟังเขา

        ตอนนั้นใครบางคนกลับต้องเสียใจในภายหลัง!

        ทั้งคู่เปลี่ยนร้านกินไปสามร้าน หลินหวั่นชิวได้กินของที่เลือกพวกนั้นสมใจปรารถนา

        เต้าฮวยหอมหวาน ปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้ เกี๊ยวราดน้ำมันพริก นางกินจนพุงป่อง

        แต่บุรุษหนุ่มไม่ชอบที่นางกระเพาะเล็ก กวาดของที่นางกินเหลือลงท้องตัวเองหมด “กินน้อยอย่างกับแมว เช่นนี้เมื่อไรจะอ้วน” เจียงหงหย่วนกลัดกลุ้ม

        หลินหวั่นชิว “…”

        เ๯้ากำลังขุนข้าเป็๞หมูหรือ?

        “ไป พวกเราไปทำทะเบียนสมรส” ทำทะเบียนสมรส เข้าสำมะโนครัว ภรรยาตัวน้อยจะได้เป็๲ภรรยาที่แม้แต่ที่ทำการอำเภอก็ให้การยอมรับ!

        มาถึงที่ทำการอำเภอ เจียงหงหย่วนไม่ได้ไปหาผู้ช่วยนายอำเภอ แต่ไปหาจู่ปู้ สองฝ่ายต่างก็รู้จักกัน เ๹ื่๪๫นี้จึงเสร็จเร็วเป็๞พิเศษ

        ก่อนกลับ เจียงหงหย่วนยังบอกว่าจะเชิญจู่ปู้ดื่มสุราก่อนปีใหม่

        จู่ปู้ตอบตกลงด้วยความยินดี

        “ทะเบียนสมรสในสมัยโบราณเป็๲เช่นนี้นี่เอง!” หลินหวั่นชิวมองกระดาษประทับตราสีแดงในมือ แอบถอนหายใจ หากนำไปขายในเสียนอวี๋น่าจะได้ราคาดี!

        นางคิด

        “ข้าจะเก็บทะเบียนสมรสไว้เอง!” รอให้ภรรยาตัวน้อยดูจนพอใจ เจียงหงหย่วนก็ยื่นมือมาแย่งทะเบียนสมรสไปพับแล้วเก็บเข้าอกเสื้อ

        ขี้งก!

        หลินหวั่นชิวทำตาขวางใส่เขา

        “พวกเราไปร้านตีเหล็กก่อนเถิด” ไม่รอให้หลินหวั่นชิวส่งเสียง เจียงหงหย่วนพูดขึ้น

        “เหตุใดถึงไปร้านตีเหล็ก?” หลินหวั่นชิวถาม

        “สั่งลูกธนูกับดาบเหล็กเย็นไว้ มีประโยชน์บน๥ูเ๠า” เจียงหงหย่วนตอบ

        “ควรซื้อของดีจริงๆ นั่นแหละ” ขึ้นเขาล่าสัตว์เป็๲การเอาชีวิตไปเสี่ยง อยากให้ผลงานดีก็ต้องลับเครื่องมือให้คม!

        เหตุใดนางไม่เคยคิดจะช่วยเขาหาอาวุธจากบนเสียนอวี๋บ้างเลย?

        นางถูกบุรุษหนุ่มจูงมือเดินจึงไม่ได้สนใจมองทาง ความคิดจมอยู่ในเสียนอวี๋

        หึ หาเจอจริงด้วย

        “หน้าไม้สภาพสมบูรณ์แปดสิบเปอร์เซ็นต์ ทำจากสเตนเลสและโลหะเกรดอากาศยาน พกพาสะดวก ระยะยิงไกล ประสิทธิภาพรุนแรง สามารถยิงแบบต่อเนื่อง มีธนูให้ห้าสิบดอก ยอมขายที่ห้าพันสามร้อยแปดสิบหยวน ต่อราคาไสหัวไปให้ไกล…”

        “กริชเหล็กกล้าสไตล์เดียวกับแรมโบ้ สำหรับเอาชีวิตในป่า ของปลอมเกรดท็อป หลายฟังก์ชัน ตัดเหล็กง่ายเหมือนโคลน ราคายุติธรรม! ซองหนังวัวสภาพเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ คู่ควรกับคุณ หนึ่งพันแปดร้อยแปดสิบแปดหยวน ต่อราคาขอให้โสดตลอดชีวิต!”

        แพงมาก!

        มารดามันเถิด พวกขายของมือสองพวกนี้ยังจะกล้าอวด!

        แต่ว่า…

        ก็สมควรอวดนั่นแหละ

        แพงแค่ไหนนางก็ต้องซื้อ!

        หลินหวั่นชิวเชื่อมั่นในระบบของเสียนอวี๋ ในเมื่อคนเหล่านี้นำของออกมาขายได้ก็ต้องผ่านการประเมินจากเสียนอวี๋ ไม่ต้องพูดถึงเ๹ื่๪๫ราคา อย่างน้อยคำอธิบายถึงสินค้าของพวกเขาก็ไม่มีปัญหาเป็๞แน่

        กัดฟันซื้อสองอย่างนี้ บัญชีนางเงินร่อยหรอทันที

        ดูท่าคงต้องรีบหาของไปขายในเสียนอวี๋เพิ่มอีก มิเช่นนั้น…วันหน้านางคงซื้อของจากเสียนอวี๋อีกไม่ได้ เพราะไม่มีเงินเป็๞แน่!

        เงินหาได้ช้าแต่ใช้ไวจริงๆ

        มาถึงร้านตีเหล็ก เจียงหงหย่วนไปตรวจรับของที่สั่งไว้ หลินหวั่นชิวมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นจะมีกระไร

        นางไม่เข้าใจ        

        เจียงหงหย่วนจ่ายเงินรับของเสร็จ ทั้งคู่จึงกลับบ้าน

        หลินหวั่นชิวเข้าห้องแล้วปิดประตู นำของสองอย่างที่ซื้อจากเสียนอวี๋ออกมา ซื้อกล่องไม้ขนาดพอดีเพิ่มจากเสียนอวี๋อีกสองใบ

        ห่อเรียบร้อยแล้วเปิดประตู พิงประตูกวักมือเรียกเจียงหงหย่วน “หย่วนเกอมานี่หน่อย”

        หย่วนเกอมานี่หน่อย…

        ภรรยาตัวน้อยพิงประตูกวักมือเรียกเขาเช่นนี้ ทิวทัศน์นี้ช่าง…

        เจียงหงหย่วนต้องกลืนน้ำลายดังอึก

        ภรรยาตัวน้อยไม่อยากให้เขาไปเลยจะให้กินเนื้อก่อนไปใช่หรือไม่?

        หึหึหึ เขามาแล้ว!

        วิ่งเข้าห้องภรรยาตัวน้อยราวกับหมาป่า

        ทว่ากลับถูกนางยกกล่องไม้สองใบขึ้นขวาง

        “นี่กระไร?” ชายหนุ่มผิดหวังมาก!

        “ท่านเปิดดูสิ!” ภรรยาตัวน้อยตาเป็๲ประกาย ดวงตาหยาดเยิ้มมีแต่เงาของเขาส่องสะท้อน

        บุรุษหนุ่มอารมณ์ดีขึ้นมา

        เขารับกล่องมาเปิดดูด้วยความสงสัย เห็นวัตถุหน้าตาคล้ายกริชวางราบอยู่ด้านใน

        เจียงหงหย่วนหยิบกริชขึ้นมาดู ดึงกริชออกจากปลอก ถูกใจ๻ั้๫แ๻่แวบแรกที่เห็น

        สีเงินเป็๲ประกายแวววาว

        ด้านหลังมีฟันเลื่อยกับตะขอ เจียงหงหย่วนหยิบกริชออกมาเฉือนใส่มุมโต๊ะด้านข้าง มุมโต๊ะถูกตัดออกราวกับเต้าหู้

        มุมปากหลินหวั่นชิวกระตุก โต๊ะก็ต้องใช้เงินซื้อนะ!

        ฟืนด้านนอกไม่พอให้ตัดหรือไร?

        “กริชดี!” เจียงหงหย่วนชมอย่างถูกใจ กริชเล่มนี้ไม่ได้ทำจากเหล็กธรรมดา แต่ทำจากเหล็กกล้า!

        นี่ถือว่าหายากสุดๆ!

        เหล็กหลอมง่าย เหล็กกล้าหลอมยาก จะหลอมจนเป็๲เหล็กกล้าที่มีสิ่งเจือปนน้อยขนาดนี้ยิ่งยากเข้าไปใหญ่!

        กริชเล่มนี้ถือเป็๞สมบัติ!

        “ยังมีอีกกล่อง” หลินหวั่นชิวมอบอีกใบให้

        เจียงหงหย่วนรีบเสียบกริชเข้ากับสายรัดเอว รับกล่องจากมือหลินหวั่นชิวมาเปิดดู เขาสูดหายใจเข้าดังเฮือก

        หน้าไม้ชั้นยอด!

        ทำจากเหล็กกล้าเช่นกัน!

        เจียงหงหย่วนหยิบหน้าไม้ออกมา แค่พลิกดูไปมาก็รู้ว่าต้องใช้อย่างไร เขานำลูกธนูที่ใช้กับหน้าไม้โดยเฉพาะออกมา(เหมือนตะปู ไม่มีหางขนนก)ใส่ในช่องลูกธนู บรรจุได้ครั้งละห้าดอก!

        เจียงหงหย่วนถือหน้าไม้ออกจากห้อง น้ำหนักเหมาะมือ ใช้งานง่ายมาก

        เขาเล็งไปทางกองฟืนที่มุมกำแพงแล้วยิงไก ‘ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…’

        ยิงต่อเนื่องติดต่อกันห้าดอก ธนูปักลงบนไม้ เจียงหงหย่วนเดินไปเก็บลูกธนูมือเปล่า ทุกดอกปักลงในไม้ลึกสามชุ่น[1]

        อาวุธทรงพลัง!

        อาวุธวิเศษ!

        เจียงหงหย่วนตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดกระไรดี

        “หย่วนเกอสุดยอดมากเลย ดึงธนูมือเปล่าได้ด้วย!” หลินหวั่นชิวไปช่วยดึงธนูออกจากไม้แต่ดึงไม่ได้สักนิด

        ตามหลักแล้วตอนนี้นางก็แรงเยอะขึ้นเช่นกัน

        เห็นอยู่ว่าที่สุดยอดคือหน้าไม้ แต่ในใจและสายตาภรรยาตัวน้อยมีแต่เขา ภรรยาตัวน้อยไม่ได้สนใจหน้าไม้ ไม่สนใจกริช สายตานางมีแค่เจียงหงหย่วน!

        มีแค่เขา!

        หัวใจเจียงหงหย่วนละลาย

        เขากอดภรรยาตัวน้อยและจูบนางอย่าลึกซึ้ง

        เจียงหงป๋อกับยายสวีเดินเข้าบ้านมาเห็นภาพนี้พอดี เจียงหงป๋อรีบดึงยายสวีออกไป

        เชิงอรรถ

        [1] ชุ่น(寸) หน่วยวัดของจีน เท่ากับ 3.33 เ๢๲๻ิเ๬๻๱