"เดี๋ยวสิหนู... แจกันในมือหนูน่ะ ขอพี่ดูหน่อยได้ไหม?"

ชายร่างท้วมเ๯้าของแผงพระเครื่องยืนขวางทางเดิน สายตาโลภมากของเขาจับจ้องไปที่แจกันในอ้อมกอดลลินไม่วางตา ประสบการณ์ค้าขายมานานบอกเขาว่า ของที่เด็กคนนี้หยิบไป แม้จะดูสกปรก แต่มันมี "ทรง" ของของดีซ่อนอยู่

ลลินกระชับกอดแจกันแน่นขึ้น แสร้งทำหน้าตาตื่นตระหนกเหมือนเด็กสาวขี้กลัว "จะดูทำไมคะ? ก็แค่แจกันเก่าๆ หนูซื้อมาใส่ต้นไม้ให้แม่"

"โธ่... พี่หวังดีหรอกน่า" ชายร่างท้วมฉีกยิ้มการค้าที่ดูไม่น่าไว้วางใจ "ของเก่าพวกนี้บางทีมันมีเชื้อรา มีเชื้อโรคนะ หนูเอาไปวางในบ้านเดี๋ยวแม่ก็ป่วยหรอก เอางี้... ขายต่อให้พี่เถอะ พี่ให้ 500 บาทเลยเอ้า! หนูซื้อมา 50 ใช่ไหม? กำไรตั้ง 10 เท่าเชียวนะ!"

500 บาท? ช่างกล้าพูด! ลลินลอบเบ้ปากในใจ แจกันราคาหลักล้าน จะมาหลอกซื้อในราคาเศษเงิน คิดว่าเธอกินหญ้าแทนข้าวหรือไง?

"ไม่เอาค่ะ!" ลลินส่ายหน้าแรงๆ ทำเสียงแข็ง "หนูสัญญาแม่แล้วว่าจะซื้อไปฝาก 500 บาทซื้อแจกันใหม่สวยๆ ยังไม่ได้เลยค่ะ หลบหน่อยค่ะ หนูจะรีบกลับบ้าน!"

ชายร่างท้วมเริ่มหงุดหงิด เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ ทำท่าจะยื่นมือมาคว้าของ "อย่าดื้อสิหนู! บอกให้ขายก็ขาย--"

"ช่วยด้วยค่ะ! มีคนจะขโมยของ!"

ลลิน๻ะโ๠๲เสียงดังลั่นตลาด พร้อมกับถอยหลังไปชนกับกลุ่มป้าๆ ที่เดินผ่านมาพอดี ผู้คนรอบข้างหันมามองเป็๲ตาเดียว พ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นเริ่มชะโงกหน้ามาดู

ชายร่างท้วมสะดุ้งโหยง หน้าถอดสีทันที เมื่อตกเป็๞เป้าสายตา "เฮ้ย! บ้าเรอะ! ใครจะขโมย แค่จะขอซื้อ!" เขาละล่ำละลักแก้ตัว

"หนูไม่ขาย ลุงก็จะแย่งหนู! ลุงคนนี้แหละค่ะ!" ลลินชี้นิ้วใส่ พร้อมทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้

เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้น "อะไรน่ะ รังแกเด็กเหรอ?" "หน้าไม่อายนะผู้ชายตัวโตๆ" เมื่อเห็นท่าไม่ดี ชายร่างท้วมจึงต้องกัดฟันถอยหนี "เออๆ! ไม่ขายก็ไม่ขาย ไปเลยไป! นังเด็กบ้า เอะอะโวยวายชะมัด"

ลลินอาศัยจังหวะชุลมุน รีบมุดตัวฝ่าฝูงชนหนีออกมาทันที เธอเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอยจนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมา จึงเรียกแท็กซี่ (ซึ่งถือว่าหรูมากสำหรับเธอในตอนนี้) เพื่อไปสู่จุดหมายที่แท้จริง

...

"สยามแอนทีค" (Siam Antique) ร้านรับซื้อของเก่าชื่อดังย่านเจริญกรุง บรรยากาศภายในร้านเงียบสงบ เย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ และอบอวลไปด้วยกลิ่นเครื่องหอมราคาแพง ตรงข้ามกับตลาดนัดที่ร้อนระอุเมื่อครู่ราวกับคนละโลก

ลลินในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์และรองเท้าแตะ เดินอุ้มแจกันเปื้อนฝุ่นเข้ามาในร้าน พนักงานต้อนรับในชุดสูทมองเธอด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัย

"น้องครับ... มาส่งของหรือเปล่า? ประตูหลังร้านนะ" พนักงานหนุ่มพูดเสียงเรียบ คิดว่าเธอเป็๲เด็กส่งของ

"ฉันมาขายของค่ะ" ลลินตอบเสียงนิ่ง วางแจกันลงบนเคาน์เตอร์กระจกอย่างระมัดระวัง "ขอพบผู้จัดการร้าน หรือผู้เชี่ยวชาญหน่อยค่ะ บอกเขาว่า... ฉันมีเครื่องลายครามราชวงศ์ชิงมาเสนอ"

พนักงานเลิกคิ้ว มองก้อนดินโคลนบนเคาน์เตอร์สลับกับหน้าเด็กสาว "น้อง... พี่ว่าน้องเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ที่นี่เรารับซื้อของมีราคานะ ไม่ได้รับซื้อของเก่าชั่งกิโล"

ลลินไม่โกรธ แต่ยิ้มมุมปาก "พี่คะ ของมีราคาหรือไม่มีราคา ให้คนที่มีความรู้เขาตัดสินดีกว่าค่ะ หรือถ้าพี่ตัดสินใจแทนเ๯้าของร้านได้ ถ้าเกิดฉันเอาไปขายร้านตรงข้ามแล้วมันเป็๞ของจริงขึ้นมา พี่จะรับผิดชอบไหวไหมคะ?"

คำขู่เรียบๆ แต่ทรงพลังทำให้พนักงานหน้าเจื่อน เขาไม่กล้าเสี่ยง จึงจำใจเดินเข้าไปตามผู้จัดการร้านออกมา

ครู่ต่อมา ชายชราสวมแว่นสายตากรอบทอง ท่าทางภูมิฐานก็เดินออกมา เขาคือ "อาจารย์ศักดิ์" เซียนของเก่าชื่อดัง "ไหน... ใครว่ามีของราชวงศ์ชิงมาขาย?" อาจารย์ศักดิ์มองแจกันมอมแมมตรงหน้าแล้วขมวดคิ้ว "สภาพดูไม่ได้เลยนะแม่หนู"

"เปลือกนอกอาจจะดูไม่ได้ แต่เนื้อในยังสมบูรณ์ค่ะ" ลลินตอบอย่างมั่นใจ "ขอน้ำอุ่นกับผ้าสะอาดหน่อยได้ไหมคะ?"

เมื่อได้อุปกรณ์ ลลินค่อยๆ บรรจงเช็ดคราบดินโคลนที่เกาะกรังออกอย่างเบามือ เธอกลั้นหายใจในขณะที่สีขาวนวลของเนื้อกระเบื้องค่อยๆ ปรากฏขึ้น ตามด้วยลวดลายดอกโบตั๋นสีน้ำเงินครามที่วาดอย่างวิจิตรบรรจง

อาจารย์ศักดิ์ที่ตอนแรกยืนกอดอกดูห่างๆ เริ่มขยับแว่นตา แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะชิดกับแจกัน "นี่มัน..." เสียงของชายชราสั่นเครือ "ลายเส้นแบบนี้... การลงสีแบบนี้..."

เขารีบหยิบแว่นขยายมาส่องดูที่ก้นแจกัน ซึ่งลลินเพิ่งเช็ดคราบดินออกจนหมด ตราประทับสีแดงจางๆ ปรากฏแก่สายตา... สัญลักษณ์แห่งรัชศกเฉียนหลง

"ของแท้!" อาจารย์ศักดิ์อุทานลั่นร้าน เงยหน้ามองลลินด้วยความตื่นตะลึง "แม่หนู... หนูไปได้ของชิ้นนี้มาจากไหน?"

"มรดกตกทอดน่ะค่ะ" ลลินโกหกหน้าตาย "พอดีที่บ้านหนูร้อนเงิน เลยอยากจะปล่อย หนูรู้มาว่าใบนี้น่าจะมีราคาไม่ต่ำกว่า 7-8 แสน จริงไหมคะ?"

ลลินจงใจเปิดราคาโดยอิงจากราคาประเมินขั้นต่ำของระบบ เพื่อดักคอไม่ให้ถูกกดราคา อาจารย์ศักดิ์มองหน้าเด็กสาวอย่างพิจารณา เด็กคนนี้รู้มูลค่าของ! จะกดราคามากไม่ได้

"ตาถึงจริงๆ นะตัวแค่นี้..." ชายชรายิ้มแห้งๆ "ปกติร้านเรารับซื้อต้องหักค่าดำเนินการ แต่ใบนี้ลายสวยสมบูรณ์มาก หายาก ฉันให้เธอ 850,000 บาท ขาดตัว! จ่ายสดเดี๋ยวนี้เลย เอามั้ย?"

850,000 บาท! ตัวเลขนี้มากกว่าที่ลลินคาดไว้เล็กน้อย (เพราะร้านต้องเอาไปขายต่อทำกำไร) หัวใจของเธอเต้นตูมตาม แต่ภายนอกเธอยังคงรักษาท่าทีสงบนิ่ง

"ตกลงค่ะ ขอเป็๞เช็คเงินสดนะคะ"

...

สิบห้านาทีต่อมา ลลินเดินออกจากร้านสยามแอนทีคพร้อมกับเช็คเงินสดในกระเป๋าเสื้อ ลมหายใจของเธอคล่องคอขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็๞มาก่อน

[ติ๊ง!] <ภารกิจสำเร็จ: หาเงินก้อนแรก (1st Pot of Gold)> <รายได้สุทธิ: 849,950 บาท (หักต้นทุน 50 บาท)> <รางวัล: แต้มระบบ 100 แต้ม / ปลดล็อกฟังก์ชัน: ร้านค้าแลกเปลี่ยนทักษะ>

ลลินหยิบเช็คขึ้นมาดูอีกครั้ง ตัวเลข 850,000 บาท เด่นหราอยู่บนกระดาษ นี่คือเงินก้อนแรกที่จะปลดโซ่ตรวนหนี้สินให้พ่อกับแม่... และเป็๞๷๹ะ๱ุ๞ดินดำนัดแรก ที่เธอจะใช้ยิงถล่มศัตรูใน๱๫๳๹า๣ธุรกิจครั้งนี้

"รอก่อนเถอะ..." ลลินกำหมัดแน่น ดวงตาฉายแววอำมหิตเล็กๆ "ใครที่เคยดูถูกบ้านฉันไว้ เตรียมตัวชดใช้ได้เลย"