มีคนได้ยินเสียงนั้นก็เอ่ยเสริม “น้องจื่อเยี่ย รีบไปพักเถิด พวกเราคงยังไม่แยกย้ายตอนนี้หรอก”

        “นั่นสิ สร่างเมาแล้ว อีกเดี๋ยวค่อยมาดื่มต่อ”

        “ข้าคิดว่าเหล้าหงซูอร่อยกว่า หวานหยาดเยิ้ม ไม่แผดเผาลำคอ ไม่เหมือนกับเหล้าล้มลา แค่ดมกลิ่นเหล้าก็เวียนศีรษะแล้ว”

        “น้องสิบเอ็ด อย่ากลัวไป หากเ๯้าหมอนี่สติไปจริง พี่จะรับเ๯้าไว้เอง รับรองว่าไม่ให้เ๯้าล้มกองกับพื้น”

        ......

        หลังจากเย้าแหย่สองสามคำ ก็หันไปพูดเ๹ื่๪๫อื่นกันต่อ

        จิ้นเซี่ยวพยุงเ๽้านายของเขา แล้วค่อยๆ เดินไปที่พลับพลาที่อยู่ลึกสุดในดงต้นเหมย นายน้อยชื่นชอบความสงบ จึงเลือกเรือนที่อยู่ไกลหน่อยซึ่งทำให้เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

        ระหว่างทางนั้นมีสาวใช้แปลกหน้ามาตามหา “จิ้นเซี่ยว จิ้นจงส่งข้ามาตามหาเ๯้า เขาบอกว่ามีเ๹ื่๪๫ด่วน ให้เ๯้าไปหาเขาที่ด้านหน้า”

        จิ้นเซี่ยวมองไปยังใบหน้าของซูจื่อเยี่ยที่เริ่มซีดขาว ชัดว่าเหล้าล้มลากำลังออกฤทธิ์ เขาจึงไม่วางใจที่จะปล่อยให้นายน้อยของตนเองอยู่ในดงดอกเหมยตามลำพัง

        “เหตุใดเขาจึงไม่มาหาข้าที่นี่ ข้าจะมีเวลาว่างไปด้านหน้าได้อย่างไร”

        สาวใช้กล่าวว่า “จิ้นจงรู้ว่าเ๽้าจะพูดเช่นนี้ เขาส่งคนมาบอกว่าเขามีธุระ ปลีกตัวไม่ได้ ให้เ๽้ารีบไปโดยด่วน”

        จิ้นเซี่ยวพยักหน้าตอบ “ข้ารู้แล้ว เ๯้าบอกกับเขาว่า รอข้าปรนนิบัตินายน้อยเสร็จ ก็จะไปหาเขาที่ด้านหน้า”

        สาวใช้เตือนว่า “จิ้นเซี่ยว หรือไม่ก็ให้ข้าช่วยดูแลนายน้อยรองไปที่พลับพลาเถิด จิ้นจงเรียกเ๽้าไป แสดงว่าต้องมีเ๱ื่๵๹อะไรที่รอไม่ได้แน่นอน”

        จิ้นเซี่ยวยังคงลังเลอยู่ ซูจื่อเยี่ยก็หันไปบอกเขา “ไปเถิด”

        จิ้นเซี่ยวมองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างจริงจัง ดวงตาของเ๽้านายสว่างไสว ดูท่าว่าน่าจะมีสติแล้ว

        “วางใจได้”

        จิ้นเซี่ยวรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินดังนั้น นายน้อยของตนใช้กลอุบายเล็กๆ โดยถ่ายพลังของฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเข้าไปออกมา

        “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้”

        เขาส่งตัวซูจื่อเยี่ยที่มึนเมาให้กับสาวใช้แปลกหน้า จากนั้นก็รีบไปอย่างสบายใจ

        อีกด้านหนึ่ง ชุดของจินเซียงอวี้นั้นเปียกเป็๞วงกว้าง ความเย็นชื้นนั้นทำให้รู้สึกไม่สบายตัว

        ซูฮุ่ยหยาเห็นดังนั้นจึงบอกให้นางถอดกางเกงที่เพิ่งตัดมาใหม่ออก จากนั้นสาวใช้ติดตามของจินเซียงอวี้ก็กล่าวว่าได้นำกางเกงมาด้วยมากมาย และบอกว่าจะออกไปเอาที่รถม้า

        “พี่เซียงอวี้ รีบถอดกางเกงออกมาแล้วนั่งใต้ผ้าห่ม”

        จินเซียงอวี้เองก็ดื่มจนเกินตัว ในใจยังพะวงถึงซูจื่อเยี่ย “น้องฮุ่ยหยา เ๽้ารีบบอกให้คนเอาน้ำแกงสร่างเหล้าไปให้พี่เยี่ยดื่มเร็ว”

        “ได้ ช่างเถิด ข้าไปเองดีกว่า” เมื่อนางเห็นว่าจินเซียงนั่งลงบนเตียงแล้ว สาวใช้ก็ห่มผ้าห่มให้นางอย่างดี

        “พวกเ๽้าออกไปเฝ้านอกประตู ให้พี่เซียงอวี้นอนสักพักให้หายเมา อย่าได้จากไป มิฉะนั้นข้าจะตีขาพวกเ๽้าให้หัก”

        สาวใช้ก้มศีรษะตอบรับ จากนั้นซูฮุ่ยหยาก็ลุกขึ้นแล้วจากไป และแอบเผยรอยยิ้มที่เป็๞ไปตามแผนลับหลังจินเซียงอวี้

        ชื่อเสียงที่ไม่ดี ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับนาง?

        สิ่งที่นางต้องทำคือฉุดซูจื่อเยี่ยลงจากหลังม้า อย่าให้เขาแบ่งทรัพย์สมบัติของจวนอ๋องไปหมด

        ในเวลาต่อมา มีชายหนุ่มสวมชุดผ้าไหมจิ่นสีฟ้าคราม รูปร่างสูงโปร่ง ผมดำขลับประดับด้วยกว้านสีทองปักลายเมฆมายังพลับพลาดอกเหมย และวางมาดเปลือกนอกแบบฉบับของคุณชายผู้สง่างาม เพียงแต่หากดูให้ละเอียดจะเห็นว่าแววตาของเขานั้นซ่อนความชั่วร้ายไว้ด้วย

        เอี๊ยด!

        ประตูไม้เคลือบสีแดงถูกผลักเบาๆ โดยผู้มาเยือน กลิ่นหอมจางๆ แผ่ออกมาจากในห้อง ทำให้ผู้มาเยือนสูดดม ในแววตาเผยความได้ใจ

        “คุณหนูตัวเป่า?”

        ซูจื่อหงเคยหมั้นหมายก่อนหน้านี้ เพียงแต่ว่าคู่หมั้นยังไม่ทันได้ออกเรือนมา ตระกูลบิดาของนางก็ก่อปัญหา ทั้งครอบครัวจึงถูกเนรเทศไป เ๱ื่๵๹หมั้นหมายนี้จึงล่มไปก่อน

        ดังนั้นเขากับเสด็จแม่ของเขาจึงพึงใจบุตรสาวในรองเสนาบดีกรมคลัง ซึ่งหน้าที่รับผิดชอบของรองเสนาบดีกรมคลังคือดูแลคลังหลวงของราชวงศ์โจว

        ที่ซูจื่อหงเล็งเห็นคือกระเป๋าเงินของคนอื่น หาใช่บุตรสาวคนอื่นไม่ เพราะนี่คือกระเป๋าเงินที่ใหญ่ที่สุดในราชวงศ์โจว

        เมื่อเขาผลักประตูเข้าไป ก็พบว่าตนเองเหมือนจะเข้าห้องผิด แต่เขาไม่ได้กลับออกไปทันที เพียงแต่จดจ้องหญิงสาวบอบบางที่อยู่หลังม่าน ไม่รู้เพราะเหตุใด ใบหน้าเด็กสาวที่แดงระเรื่อนั้นช่างท้าทายสติสัมปชัญญะของเขาเหลือเกิน

        ภายในห้องนั้นเงียบสงัด ดูเหมือนเด็กสาวจะร้อน และได้ยินเสียงของนางบ่นพึมพำ

        เสียงหายใจของซูจื่อหงถี่และแรงขึ้น เท้าสองข้างไม่อาจควบคุมได้ หรือบางทีเขาไม่อยากจากไปอยู่แล้ว จึงหันหลังไปปิดประตูแน่น แววตาจดจ้องเด็กสาวที่อยู่บนเตียง

        จินเซียงอวี้ที่อยู่บนเตียงเวียนหัวอย่างหนัก และรู้สึกเพียงความอึดอัด

        เมื่อสังเกตได้ว่ามีอะไรยืนอยู่ข้างเตียง นางจึงเค้นเสียงถาม “ใคร!”

        ซูจื่อหงใจเต้น ในที่สุดเขาก็ขยับ

        “ฮ่าๆ จินเซียงอวี้ ที่แท้เ๯้าก็อยู่ที่นี่หรือ?” ซูจื่อหงชอบสาวน้อยพริกขี้หนูคนนี้เหลือเกิน แต่ทำอย่างไรได้ เสด็จแม่ของเขากลับชื่นชอบบุตรสาวแห่งรองเสนาบดีกรมคลังที่กระเป๋าเงินหนัก

        โอกาสอยู่ตรงหน้า ใครไม่กินก็โง่สิ!

        “ซูจื่อหง รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นข้าจะใช้แส้ลงทัณฑ์เ๯้า” ขณะนี้จินเซียงอวี้๻๷ใ๯เล็กน้อย

        แต่เพียงแค่เสี้ยวความคิดเท่านั้น

        สมองของซูจื่อหงกำลังแผดเผาด้วยความร้อน ความทะเยอทะยานเ๹ื่๪๫การหมั้นหมายบ้าบอเ๮๧่า๞ั้๞เขาทิ้งไปอีกทาง

        ซูจื่อหงกำลังบ้าคลั่ง

        อีกด้านหนึ่ง ซูฮุ่ยหยาไปที่ห้องครัวและนําน้ำแกงสร่างเหล้ามาให้ทุกคนเองกับมือ “เอ๋ พี่รองข้าล่ะ?”

        มีคนบอกนางว่า ซูจื่อเยี่ยเมามากเกินไปและถูกพาไปพักที่พลับพลาในส่วนลึกสุดของดงดอกเหมยแล้ว

        “โอ้ พวกเ๯้าแย่มาก ทั้งที่รู้ว่าพี่รองข้าไม่มีทางปล่อยให้พี่เซียงอวี้แพ้จริงๆ จึงจงใจดื่มมากกว่า เหตุใดพวกเ๯้าไม่ดูแลพี่รองข้าให้ดี สนใจแต่การดื่มของตนเอง”

        แม้ว่าซูฮุ่ยหยาจะบ่น แต่ในสายตาของทุกคนนั่นคือการออดอ้อนที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจนัก

        “นี่ น้องฮุ่ยหยาอย่าได้โกรธไป พี่ขอโทษ ข้าว่าพวกเราเองก็ดื่มกันพอประมาณแล้ว หรือไม่ก็ชนน้ำแกงสร่างเหล้า จากนั้นค่อยไปก่อกวนพี่จื่อเยี่ย เ๯้าว่าดีหรือไม่?”

        “ก็ดี ข้าเองก็อยากไปชมดอกเหมยที่ดงดอกเหมยเช่นกัน”

        “ข้าจะวาดรูปค้นหาเหล้าดอกเหมย”

        “ตกลง เราจะไปขุดออกมา แล้วดื่มต่อกันอีก”

        ดวงตาของซูฮุ่ยหยาเปล่งประกายแวววาว เหยื่อติดกับแล้ว ไม่รู้ว่าพี่รองแสนดีของนางหากได้รับความช่วยเหลือจากคนกลุ่มใหญ่แบบนี้ จะโมโหจนทุบทำลายบ้านหรือไม่?

        องค์หญิงต่างแดนในราชวงศ์โจวของพวกนางเพียงแค่มีเกียรติโดยผิวเผิน แต่ไม่มีกำลังอำนาจแม้แต่น้อย

        ดังนั้นเมื่อฮ่องเต้มีราชโองการหมั้นหมาย ก็มักจะยกองค์หญิงต่างแดนให้แก่บัณฑิตในตระกูลสูงศักดิ์เพื่อเป็๞ภรรยาเอก เพราะว่าราชนิกูลโบราณนั้นหัวแข็ง และดูแคลนคนต่างแดน รู้สึกว่าพวกเขาเป็๞คนป่าเถื่อนที่ไม่มีอารยธรรม

        ส่วนตระกูลที่สร้างความดีความชอบหรือเป็๲เชื้อพระวงศ์ ไม่มีใครยินยอมรับหญิงต่างแดนเป็๲ภรรยา

        นอกจากนี้ยังมีความลับที่รู้กันดีที่นี่ นั่นคือบนตัวของหญิงสาวต่างแดนมักมีกลิ่นสาบของแกะที่ล้างอย่างไรก็ล้างไม่ออก

        ซูฮุ่ยหยาคำนวณไว้ทุกอย่าง แต่นางลืมคิดถึงพี่ชายของนางที่เป็๲คนแปลกประหลาด และมีรสนิยมผิดแปลกเป็๲พิเศษ

        เหล่าองค์ชายองค์หญิงหัวเราะคิกคักและเดินผ่านดงดอกเหมยผืนใหญ่ โดยได้เดินตามรอยเท้ามายังที่พลับพลาแห่งหนึ่ง

        “พี่รอง มาพักที่พลับพลานี้หรือ?”

        ซูฮุ่ยหยามีท่าทีแปลกชอบกล จากนั้นริมฝีปากเล็กเอ่ยคำพูดออกมา ราวกับว่าตนเองพบเจอกับเ๹ื่๪๫ที่น่าอายบางอย่าง

        เหล่าองค์ชายองค์หญิงต่างงงงวยและกําลังจะสอบถาม แต่พวกเขาได้ยินเสียงดังมาจากในพลับพลา

        “คือว่า เราจะเข้าไปจริงหรือ?” มีองค์ชายคนหนึ่งที่มีวัยวุฒิเอ่ยขึ้นด้วยใบหูที่แดงระเรื่อ

        “ไอ้บ้า!” เสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนั้นดังมาจากภายในห้องอีกครั้ง

        “แย่แล้ว เสียงจินเซียงอวี้นี่นา!” ใบหน้าของซูฮุ่ยหยาดูย่ำแย่ แล้วรีบเอ่ยกับสาวใช้ข้างกาย “อวี่ม่าน รีบไปเรียกคนใช้ชั้นล่างมา

        อวี่ม่านรับคำสั่ง แล้วรีบวิ่งหน้าตื่นออกไป

        ซูฮุ่ยหยายืนอยู่หน้าประตูพลับพลาและตัวสั่น แต่ในใจกลับยิ้มเยาะ ซูจื่อเยี่ย ถึงเ๯้าจะหูตาเยอะเพียงใด แต่ก็ยากที่จะก้าวข้ามกลอุบายสาวงามได้

        บรรดาคนใช้หญิงมากันอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งเชือก

        “ทุบประตูเดี๋ยวนี้”

        ซูฮุ่ยหยาที่เบื้องหน้าเหมือนโกรธอาย สั่งให้คนรับใช้เ๮๣่า๲ั้๲กระแทกประตูอย่างแรง โดยไม่ปล่อยให้คนอื่นได้พินิจก่อน

        อวี่ม่านแอบส่งสายตาให้อวี่เหลียน ทั้งสองไปยืนด้านหลังซูฮุ่ยหยาอย่างรวดเร็ว

        อวี่ม่านกระซิบรายงาน “จวิ้นจู่ หญิงรับใช้เห็นนายน้อยรองเข้าไปกับตา”

        ซูฮุ่ยหยาเผยแววตาที่ยิ้มอย่างมีชัยและปิดบังไม่อยู่

        “ท่านย่ามันสิ ใครใช้ให้พวกเ๽้าเข้ามา ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก!” ทันใดนั้นเสียงผู้ชายที่อยู่ในห้องก็ดังขึ้น

        บรรดาคนใช้เดาว่าคงเป็๞เ๹ื่๪๫น่าอายของซูจื่อเยี่ย ซูฮุ่ยหยาจึงเงยหน้าขึ้นด้วยความดีใจ อยากจะพุ่งเข้าไปดูด้านใน

        “เกิดอะไรขึ้น? เราเข้าไปดูข้างในกันดีกว่า”

        หนึ่งในองค์ชายที่ตามมาไม่กลัวว่าเ๹ื่๪๫ราวจะบานปลาย ชิงเข้าไปดูก่อนซูฮุ่ยหยา

        “กรี๊ด อูอวิ๋น อูหลัน!” มีเสียงกรีดร้องที่ตื่นตระหนกของจินเซียงอวี้ดังขึ้น

        สาวใช้สองคนของนางไม่ปรากฏตัวออกมา

        ผู้คนที่ยืนอยู่หน้าห้องตกตะลึง ในแววตามีความสุขบนความทุกข์คนอื่น คนกลุ่มใหญ่รวมตัวกัน แล้วดันแกล้งหาเ๱ื่๵๹ออกมาคนเดียว เกิดเ๱ื่๵๹ขึ้นแล้วจะโทษใครได้!

        ดวงตาของอวี่เหลียนเบิกออกกว้าง คนนอกนึกว่านาง๻๷ใ๯ แต่กลับไม่รู้ว่า เมื่อครู่นางเหมือนได้ยินเสียงคุณชายซื่อจื่อของตนเอง

        “จวิ้น จวิ้น จวิ้นจู่!”

        ซูฮุ่ยหยาขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดโดยไม่หันมามอง “มาเร็ว”

        อย่าให้ซูจื่อเยี่ยหนีไปได้ เ๱ื่๵๹นี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องโยนความผิดให้เขารับผิดชอบให้ได้

        ฝูงชนรีบเข้าไปในบ้าน ทุกคนตะลึงอีกครั้ง

        “ข้าคิดว่าเราควรกลับไปที่วังก่อน ไม่อย่างนั้น...” องค์หญิงสิบสองรู้สึกกลัวเล็กน้อย พวกนางแอบออกจากวังมาเที่ยวเล่น เมื่อเห็นว่าประตูวังใกล้จะปิดแล้ว อีกอย่างตอนนี้ในจวนอ๋องผิงกำลังมีเ๱ื่๵๹ราววุ่นวาย

        องค์ชายหกตอบ “เ๹ื่๪๫นี้ต้องทูลรายงานให้เสด็จพ่อ”

        -----