“ไม่มีความเกี่ยวข้องกับจวนโหว ตัวข้าเองอยากปลูกพืชผลสักเล็กน้อย” หลี่ลั่วตอบ
“ในเมืองหลวงพวกเรามีหมู่บ้านอยู่ทั้งสี่ทิศของเมือง ทิศตะวันออก ทิศใต้ ทิศตะวันตก และทิศเหนือ แล้วยังแบ่งออกเป็หมู่บ้านในเมืองสี่แห่ง และนอกเมืองอีกสี่แห่งขอรับ ที่นาในเมืองนั้นหนึ่งหมู่ราคาประมาณสิบสามตำลึง ส่วนที่นาที่อยู่นอกเมืองหนึ่งหมู่ราคาประมาณเก้าตำลึง หมู่บ้านในเขตเมืองหากเป็ตำแหน่งที่ดีอยู่สบายสักหน่อยมีราคาสองพันตำลึง หากเป็นอกเมืองจะมีราคาหนึ่งพันสามร้อยตำลึงขอรับ”
“ผิงอัน ให้พ่อบ้านจี้สามพันห้าร้อยตำลึง ซื้อหมู่บ้านที่มีบ่อน้ำพุร้อนอยู่ด้วยจะดีที่สุด หากเงินไม่พอค่อยมาเบิกเพิ่มเถิด” หมู่บ้านรวมกับที่นา หลี่ลั่วคิดคำนวณไว้ในใจหมดแล้วว่าจะทำสิ่งใด
“ขอรับ บ่าวจะรีบไปจัดการ” พ่อบ้านจี้คิดว่าเื่นี้อย่างไรก็ต้องไปแจ้งแก่หลี่หยางซื่อ
ณ เรือนหยวนเซ่อ
“ซื้อหมู่บ้านและที่นารึ?” หลี่หยางซื่อขมวดคิ้ว “เขาจะซื้อหมู่บ้านและที่นาเพื่อทำอันใด?”
“เสี่ยวโหวเหฺยบอกว่าไว้ปลูกพืชผลขอรับ เงินสามพันห้าร้อยตำลึงยังอยู่ที่นี่ นายหญิงดูสิขอรับ” พ่อบ้านจี้ไม่กล้าตัดสินใจ อย่างไรหลี่ลั่วก็เป็เพียงเด็กน้อยอายุห้าขวบ
“สามพันห้าร้อยตำลึงรึ?” จี้หมัวมัวสะดุ้งในใจ มือเติบไม่ใช่เล่น “ฮูหยิน เสี่ยวโหวเหฺยยังเป็เพียงเด็กคนหนึ่ง มิเช่นนั้น...”
หลี่หยางซื่อขมวดคิ้ว “ไปเรียกเสี่ยวโหวเหฺยมาเถิด แจ้งเขาว่าอีกสักครู่จะไปเข้าผังสกุลที่จวนกั๋วกง ข้ายังมีเื่ต้องคุยกับเขา”
“เ้าค่ะ”
การที่หลี่หยางซื่อให้คนมาเรียกตนนั้นเป็เื่ที่หลี่ลั่วคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้ว เนื่องจากตนเป็เด็กอายุห้าขวบ หากพ่อบ้านจี้ไม่ไปแจ้งแก่หลี่หยางซื่อต่างหาก จึงจะเป็เื่แปลกประหลาด เป็ความผิดพลาดของตน เมื่อมาถึงจวนโหวพ่อบ้านจี้ย่อมไปรายงานกับหลี่หยางซื่อ จวนโหวแห่งนี้มีหลี่หยางซื่อเป็ผู้นำครอบครัว ไม่มีผู้ใดที่ตนจะไว้ใจได้
ในยามที่หลี่ลั่วเดินเข้ามานั้นก็เห็นพ่อบ้านจี้ยืนอยู่ด้านข้าง เขาเลิกคิ้ว “มารดาเรียกข้าหรือขอรับ?”
หลี่หยางซื่อเอ่ยขึ้นอย่างเอ็นดู “ลั่วเอ๋อร์ มารดารู้ว่าเ้าเป็โหวเหฺยของจวนโหว ทั้งหมดของจวนโหวต่อไปล้วนเป็ของเ้า แต่เื่การซื้อหมู่บ้านนั้นมิใช่เื่เล็ก อีกทั้งยังเป็เงินก้อนใหญ่ ตอนนี้เ้าอายุยังน้อย ไม่เข้าใจในเื่เหล่านี้ รอให้เ้าโตขึ้นอีกสักหน่อย มารดาย่อมแล้วแต่เ้าจะตัดสินใจ”
หลี่ลั่วตอบอย่างน่ารักน่าเอ็นดู “มารดาโปรดวางใจขอรับ ข้านั้นไม่เข้าใจ ดูที่นา หมู่บ้านไม่เป็ มิใช่ยังมีพ่อบ้านจี้หรอกหรือ?”
“ลั่วเอ๋อร์” หลี่หยางซื่อขมวดคิ้ว เด็กน้อยอายุห้าขวบก็เข้าใจอะไรๆ แล้ว นางเลี้ยงดูไม่ถนัดจริงๆ “เมื่อเป็เช่นนี้ ก็แล้วแต่เ้าเถิด” อย่างไรเสียตนก็ไม่ได้โลภมากอยากได้เงินจำนวนแปดพันตำลึงในมือของเขา ก็ให้เขาใช้จ่ายตามอำเภอใจ เมื่อใช้หมดแล้วจะได้สิ้นเื่สิ้นราว “เ้ามีความคิดของตนเองนั้นถือเป็เื่ที่ดี ในเมื่อเ้ารู้ว่าจะทำอันใด ก็ทำตามความคิดของเ้าเถิด”
“ขอบคุณมารดาขอรับ มารดา ข้าอยากจะรบกวนให้พ่อบ้านจี้นำทางพาข้าไปที่เรือนของพี่ใหญ่สักหน่อย” หลี่ลั่วพูดแล้วลุกขึ้น
“ไปเถิด” หลี่หยางซื่อโบกไม้โบกมือ
พ่อบ้านจี้รู้สึกหัวใจกระตุกขึ้นมาครั้งหนึ่งอย่างไม่รู้สาเหตุ หากจะไปเรือนของคุณชายรอง โดยปกติแล้วสาวใช้ต้องเป็ผู้นำทางมิใช่หรือ? อีกทั้งสาวใช้ที่เขานำมาด้วยย่อมรู้เส้นทางภายในเรือนดี
เมื่อออกมาจากเรือนหยวนเซ่อ หลี่ลั่วจึงหยุดเดิน “เื่นี้หากพ่อบ้านจี้จัดการไม่ได้ ก็ให้รองแม่ทัพหลี่มาทำแทน”
พ่อบ้านจี้รู้สึกหัวใจถูกบีบรัด ใช้ชีวิตจนมาถึงอายุปูนนี้ กลับถูกคำพูดของเด็กห้าขวบคนหนึ่งทำให้ตนนั้นพูดไม่ออก คำพูดของหลี่ลั่วนั้นง่ายดายชัดเจนยิ่งนัก ถ้าหากครั้งต่อไปเขายังรายงานหลี่หยางซื่อลับหลังเขาแล้วละก็ พ่อบ้านจี้จะไม่มีโอกาสครั้งที่สามที่จะมายืนอยู่ต่อหน้าหลี่ลั่วตลอดกาล
แต่การที่จะให้เขาแสดงความจงรักภักดีต่อเด็กอายุห้าขวบคนหนึ่ง อย่างไรพ่อบ้านจี้ก็ทำไม่ได้ ยังดีที่ว่าระหว่างพวกเขาไม่มีผลประโยชน์อันใดร่วมกัน
ผิงอันออกไปข้างนอกเพื่อสั่งทำเครื่องประดับ สาวใช้ที่อยู่ข้างกายหลี่ลั่วตอนนี้คือหยวนโม่ ส่วนเหนียนหงและลวี่ผิงนั้นไปจัดระเบียบความเรียบร้อยที่เรือนของหลี่หง แน่นอนว่าข้างกายยังมีซินเป่าที่เป็บ่าวรับใช้ชายอยู่ด้วย รวมไปถึงลี่ฉางเฉิงและหลี่ฉางสือ ส่วนหลี่จงิไปเตรียมการเื่ยามอารักขาแล้ว
หยวนโม่พาหลี่ลั่วไปยังเรือนของหลี่หง
หลี่หงกำลังรอคอยการมาของหลี่ลั่วอยู่ในเรือน ห้องพักของหลี่ลั่วได้จัดไว้ข้างๆ ห้องของเขา “น้องหกเห็นเป็เช่นใด”
“ดีมากๆ ขอรับ ขอบคุณขอรับพี่ใหญ่” ความรู้สึกของหลี่ลั่วที่มีต่อหลี่หงนั้นถือว่าดีมาก ติดที่ว่าขาเป๋เล็กน้อย น่าเสียดายชายหนุ่มอายุสิบแปดปีที่มีบุคลิกดีเช่นนี้ หากว่าอยู่ในยุคสมัยปัจจุบัน ฐานะของหลี่หงก็เป็ทั้งลูกหลานขุนนางรุ่นที่สองและลูกหลานมหาเศรษฐีรุ่นที่สอง ต่อให้ขาเป๋แล้วก็ยังมีหญิงสาวมากมายมารอให้เขาเลือก แต่เสียดายที่ในยุคสมัยโบราณนั้นเป็ยุคสมัยที่ผู้คนช่างกลัวคำพูดของผู้อื่น ต่อให้เป็ขุนนางตำแหน่งเล็กๆ ในราชสำนักก็มิ้าผู้ที่ขาเป๋
“ไป ไปนั่งที่ห้องของข้ากัน”
“ได้ขอรับ”