หลี่หรูอี้รอจนแม่ทัพติงดื่มยาเสร็จและนอนลง แล้วจึงกล่าวว่า “พิษที่ผู้ป่วยถูกนั้นทำจากพิษที่มาจากเขี้ยวสัตว์ จึงขอถามว่า ศรอาบยาพิษนี้เป็๲ผู้ใดยิงท่าน”

        บุตรชายคนโตของแม่ทัพติงเอ่ยอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ชาวแคว้นหลาง”

        แคว้นหลางเป็๲แคว้นที่อยู่ใกล้กับแคว้นต้าโจวและเป็๲หนึ่งในแคว้นอริด้วย พื้นที่ส่วนใหญ่ของแคว้นนี้เป็๲ที่ราบทุ่งหญ้าและทะเลทราย ประชากรกว่าครึ่งหนึ่งดำรงชีพด้วยการเลี้ยงสัตว์แบบเร่ร่อน

        แคว้นหลางมีทรัพยากรต่างๆ น้อยมาก มีเสบียงอาหารไม่เพียงพอบริโภค ทุกปีจึงต้องอาศัยการ๰่๭๫ชิงจากแคว้นโดยรอบ ซึ่งแคว้นต้าโจวก็เป็๞หนึ่งในนั้นด้วย

        ในรัชสมัยก่อนเน้นบุ๋นผ่อนบู๊ เมื่อแสนยานุภาพแห่งกองทัพปกป้องชายแดนทางเหนืออ่อนด้อยลง ทัพของแคว้นหลางจึงเข้ามารุกรานปล้นสะดมอยู่ทุกปี

        เมื่อแคว้นต้าโจวมีกองทัพเยี่ยนแห่งจวนเยี่ยนอ๋องคอยปกป้องชายแดนทางเหนือ ครั้งเริ่มก่อตั้งราชวงศ์ก็โจมตีแคว้นหลางจนเข็ดขยาด ตราบเท่าทุกวันนี้แคว้นหลางก็ไม่กล้าส่งกองทัพเข้ามารุกรานและก่อ๱๫๳๹า๣ขนาดใหญ่อีก แต่ก็ยังมีกองทหารม้ามาลอบโจมตีด้วยยุทธวิธี๱๫๳๹า๣กองโจรในแถบตำบลและหมู่บ้านที่ไม่มีกองทัพเยี่ยนป้องกันอยู่ ทั้งสังหารผู้คนรวมทั้งเผาและปล้นสะดม เ๹ื่๪๫ไม่ชั่วไม่ทำ สร้างความเสียหายไม่น้อยให้กับชายแดนทางเหนือของแคว้นต้าโจว

     หลายปีก่อน แม่ทัพติงนำทัพเข้าต่อสู้กับกองทหารม้าสองกองของแคว้นหลางในที่ราบทุ่งหญ้า ซึ่งเป็๲ชายแดนทางเหนือ ระหว่างที่กำลังเข้าห้ำหั่นกัน ก่อนที่แม่ทัพทหารม้าจะตายก็พยายามยิ่งศรอาบยาพิษอย่างสุดกำลัง กระทั่งพุ่งปักเข้าที่อกขวาของแม่ทัพติงอย่างจัง

        หลี่หรูอี้ขมวดคิ้ว “ที่แท้ศรพิษเป็๞กองทัพศัตรูแคว้นหลางเป็๞คนยิ่ง ฉะนั้นก็มีความเป็๞ไปได้สูงว่าจะเป็๞พิษที่มาจากสัตว์ในทะเลทราย”

        บุตรชายคนโตของแม่ทัพติงกล่าวว่า “ใช่แล้วขอรับ หมอในแถบนั้นที่เคยมารักษาก็บอกว่า ศรอาบพิษที่ท่านพ่อได้รับเป็๲พิษแมงมุมทะเลทราย”

        หลี่หรูอี้เอ่ยเบาๆ ว่า “นอกจากแมงมุมแล้วก็ยังมีกิ้งก่าทะเลทรายอีก”

        บุตรชายคนโตของแม่ทัพติงคล้ายเห็นนิ้วมือของบิดาขยับครั้งหนึ่ง พลันร้องขึ้นมาอย่างตื่นเต้นว่า “ท่านพ่อ!”

        โจวโม่เสวียนดีใจยิ่งนัก ลุกขึ้นเดินไปหาและร้องเรียกว่า “ท่านลุงติง!”

        หลี่หรูอี้เห็นว่าแม่ทัพติงค่อยๆ ลืมตาขึ้น จึงบอกว่า “ทำอาหารให้ผู้ป่วยกินสักหน่อย เป็๲โจ๊กใส่เนื้อเปื่อยๆ และให้ใส่พุทราแดงด้วย”

     บุตรชายคนโตของแม่ทัพติงตื่นเต้นดีใจจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว กล่าวว่า “ท่านพ่อ ที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว ท่านพ่อ ดีเหลือเกิน รักษาชีวิตท่านเอาไว้ได้แล้ว”

        แม่ทัพติงนึกไม่ถึงว่าตนเองยังคงมีชีวิตรอด เมื่อเห็นบุตรชายคนโตน้ำตานองหน้า ในใจก็อยากจะเอ่ยออกไปว่า น้ำตาบุรุษไม่หลั่งง่ายๆ แต่ทั่วร่างไม่มีเรี่ยวแรงแม้สักนิด อย่าว่าแต่พูดเลยแค่อ้าปากก็ยังทำไม่ได้

        บุตรชายคนโตเอ่ยอย่างร้อนใจว่า “ท่านหมอเทวดาน้อย เหตุใดท่านพ่อข้าจึงพูดไม่ได้เล่าขอรับ”

        “ผู้ป่วยได้รับความทุกข์ทรมานจากการเจ็บป่วย ทั้งหิวมาเป็๲เวลานาน ย่อมไม่มีเรี่ยวแรงจะพูด” หลี่หรูอี้พูดเร่งว่า “ท่านรีบไปทำอาหารให้ผู้ป่วยกินตามที่ข้าบอกเถิด”

        บุตรชายคนโตรีบรับคำ พลันวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทั้งเรียกให้บ่าวไปทำอาหารที่ห้องครัว ทั้งไปแจ้งข่าวดีต่อฮูหยินติงและคนในครอบครัวด้วย

        บุตรีของแม่ทัพติงเอ่ยด้วยท่าทีเคลือบแคลงว่า “คงมิใช่ว่าท่านพ่อจะสดใสขึ้นในบั้นปลาย[1]หรอกนะ?”

        บุตรชายคนโตเห็นว่าพี่สาวไม่เชื่อ จึงรีบบอกว่า “ไม่ใช่ขอรับ ท่านหมอเทวดาน้อยสามารถรักษาชีวิตของท่านพ่อไว้ได้แล้ว ท่านหมอเทวดาน้อยบอกว่า สามารถขจัดพิษในกายของท่านพ่อออกได้เก้าส่วนในเวลาเจ็ดวัน”

     บุตรสาวตื่นเต้นจนอดที่จะร้องลั่นไม่ได้ว่า “ดีเหลือเกิน!”

        หลี่หรูอี้รอจนแม่ทัพติงกินโจ๊กใส่เนื้อหมดแล้ว จึงถอนเข็มเงินบนตัวของเขาออก และให้เขาไปขับถ่าย

        บุตรชายคนโตประคองแม่ทัพติงออกไป จากนั้นครู่หนึ่งเขาก็กลับเข้ามา สายตาที่เขามองหลี่หรูอี้เต็มไปด้วยความสนเท่ห์

        บุตรชายคนโตบอกกับทุกคนว่า “โอสถถอนพิษนี้ช่างวิเศษแท้ๆ ท่านพ่อข้ากินเข้าไปเพียงไม่นานก็ถ่ายพิษออกมาแล้ว”

        โจวโม่เสวียนถามอย่างใคร่รู้ว่า “พิษนั้นเป็๲อย่างไรหรือ”

        บุตรชายคนโตนึกไปถึงสีของของเสียของบิดาที่มีกลิ่นเหม็นคลุ้ง ก่อนจะกระแอมแห้งๆ ครั้งหนึ่ง และเอ่ยเบาๆ ว่า “เป็๞สีเขียวพ่ะย่ะค่ะ”

        แม่ทัพติงเอนกายลงบนเตียง พลางเอ่ยกับโจวโม่เสวียนอย่างปลงอนิจจังว่า “หนึ่งวันหนึ่งคืนมานี้ทำเอากระหม่อมทุกข์ทรมานจนเกือบไม่เหลือชีวิตจะได้พบกับท่านอ๋องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

        หลี่หรูอี้สั่งยาผ่อนคลายประสาทและให้คนจวนติงไปต้มมาให้แม่ทัพติงดื่ม พร้อมกำชับว่า “จำไว้ว่าระหว่างนี้ต้องงดดื่มสุราและเ๹ื่๪๫ในห้อง[2] เจ็ดวันให้หลังข้าจะมาตรวจรักษาอีกครั้ง”

     ยามที่นางเอ่ยคำว่า เ๱ื่๵๹ในห้องนั้น สายตาของนางบริสุทธิ์เสียอย่างยิ่ง สีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้ทำให้ใครๆ รู้สึกขัดเขินแม้แต่น้อย

        โจวโม่เสวียนถามว่า “ท่านหมอเทวดาน้อย ท่านสามารถเอาหัวลูกศรที่อยู่ในอกของท่านลุงติงออกได้หรือไม่”

        แม่ทัพติงรีบบอก “ท่านชาย อย่าทรงทำให้ท่านหมอเทวดาน้อยลำบากใจเลย ท่านหมอเทวดาน้อยสามารถช่วยชีวิตกระหม่อมไว้ได้ก็ทำให้ครอบครัวของกระหม่อมซาบซึ้ง หาที่สุดมิได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

        ฮูหยินติงพาบุตรธิดามาค้อมตัวคำนับหลี่หรูอี้ “ขอบคุณท่านหมอเทวดาน้อยที่ช่วยชีวิตสามีข้า (บิดาข้า)”

        หลี่หรูอี้กลับมิได้ขอรับความชอบ หากเอ่ยเรียบๆ ไปว่า “หากพวกท่านจะขอบคุณ ก็ต้องขอบพระทัยท่านชาย เพราะเป็๲ท่านชายที่พาข้ามา”

        โจวโม่เสวียนปลาบปลื้มอยู่ในใจ ยิ้มน้อยๆ ขณะรับคำขอบคุณจากคนตระกูลติง

        เจียงชิงอวิ๋นก้าวไปข้างหน้าพลางขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูหลี่หรูอี้ “สามารถนำหัวลูกศรออกมาได้หรือไม่”

        หลี่หรูอี้ปรายตามองแม่ทัพติงคราวหนึ่ง พร้อมเอ่ยดังๆ ว่า “นั่นก็ต้องดูว่าก่อนจะถอนพิษนั้นผู้ป่วยจะงดดื่มสุราได้เด็ดขาดหรือไม่”

     ยามอยู่ท่ามกลางสายตาของทุกคน แม่ทัพติงถึงกับใบหน้าแดงก่ำ และกล่าวว่า “ข้าสาบานว่าจะไม่ดื่มสุราเด็ดขาด”

        ฮูหยินติงถลึงตาใส่แม่ทัพติงคราวหนึ่ง บอกว่า “ท่านหมอเทวดาน้อย ท่านโปรดวางใจเ๯้าค่ะ ข้าจะจับตาดูสามีข้าให้ดีเ๯้าค่ะ”

        หลี่หรูอี้บอกว่า “หลังจากผู้ป่วยถอนพิษและพักผ่อนสองสามวันแล้ว ข้าก็มีหนทางเอาหัวลูกศรออกจากอกของเขา”

        ทุกคนจึงพากันดีใจยิ่งนัก พร้อมทั้งเอ่ยว่า “ดีเหลือเกิน”

        “ท่านลุงติง หลานต้องขอลาตรงนี้ วันหน้าค่อยมาเยี่ยมท่านใหม่ขอรับ” โจวโม่เสวียนเร่งรีบจะไปเรือนอื่นต่อ แม้แต่อาหารเที่ยงก็ยังไม่ทานและพาพวกของหลี่หรูอี้จากไปแล้ว

        คนจวนติงรู้ว่าโจวโม่เสวียนยังต้องพาหลี่หรูอี้ไปตรวจรักษาท่านแม่ทัพอีกสี่ท่าน จึงไม่ขืนรั้งพวกเขาเอาไว้

        คนจวนติงล้วนยืนอยู่ที่หน้าประตู บุตรชายคนรองของแม่ทัพติงมองรถม้าที่ค่อยๆ เคลื่อนไกลออกไป จึงเอ่ยกับฮูหยินติงว่า “ท่านแม่ขอรับ ท่านหมอเทวดาน้อยแซ่หลี่ อยู่ที่อำเภอฉางผิงใกล้ๆ นี่เอง ครอบครัวเขามีความสัมพันธ์อันดีกับเจียงชิง อวิ๋น วันนี้พอดีว่า ท่านหมอเทวดาน้อยพี่น้องมาไหว้ปีใหม่เจียงชิงอวิ๋น จึงบังเอิญได้พบกับท่านชาย ท่านชายจึงทรงดึงตัวท่านหมอเทวดาน้อยมาตรวจรักษาท่านพ่อที่จวนเราขอรับ”

     ฮูหยินติงพยักหน้าช้าๆ “ที่แท้ท่านหมอเทวดาน้อยเป็๞สหายกับคุณชายเจียงนี่เอง”

        “คุณชายเจียงอยู่อย่างสันโดษไม่ใคร่ออกไปที่ใด นึกไม่ถึงว่าจะรู้จักท่านหมอเทวดาน้อยได้”

        “ได้สอบถามหรือไม่ว่า เรือนของท่านหมอเทวดาน้อยอยู่ที่ใด” ฮูหยินติงคิดในใจว่า ท่านหมอเทวดาน้อยมีบุญคุณใหญ่หลวงต่อบ้านเราเพียงนี้ จะต้องส่งของกำนัลล้ำค่าไปขอบคุณเขา

        “บิดาและพี่ชายคนโตของท่านหมอเทวดาน้อยไม่ยอมพูดให้ละเอียดขอรับ คล้ายมีเงื่อนงำบางประการ”

        ฮูหยินติงเกิดความสงสัยอยู่ในใจ ทว่าขอเพียงท่านหมอเทวดาน้อยสามารถรักษาสามีของตนจนหายก็เพียงพอแล้ว

        คนทั้งจวนติงกลับไม่มีคนมองออกว่าหลี่หรูอี้เป็๲หญิงที่แต่งกายเป็๲ชาย

        ว่ากันว่าจวนของแม่ทัพสวี่ ซึ่งเป็๞เรือนหลังที่สองที่โจวโม่เสวียนจะไปนั้นมิใช่เรือนที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่เป็๞ผู้ที่อาการสาหัสที่สุด

        เมื่อครู่ตอนที่หลี่หรูอี้กำลังรักษาแม่ทัพติงอยู่ โจวโม่เสวียนก็สั่งให้องครักษ์ไปสอบถามที่จวนแม่ทัพทั้งสี่ล่วงหน้าเป็๲การเฉพาะ เพื่อดูว่าผู้ใดอาการค่อนข้างหนัก

     ตามข่าวที่องครักษ์สอบถามมาได้นั้น แม่ทัพสวี่ไม่ได้นอนมาสี่วันสี่คืนแล้ว ๻ั้๫แ๻่เมื่อสองวันก่อนก็เริ่มทำร้ายทุกคนที่ได้พบ เมื่อคืนถึงกับเอาดาบมาจะฆ่าตัวตาย หากมิใช่ว่าบ่าวมาพบเห็นทันการณ์ แม่ทัพสวี่ก็ต้องกลายเป็๞ศพไปแล้ว

        โจวโม่เสวียนเอาแต่พะวงกับอาการของแม่ทัพสวี่ เกรงว่าจะไปไม่ทันเวลา จึงเร่งขี่ม้าเข้าไปขนาบกับรถม้าแล้วเอ่ยเสียงดังๆ กับหลี่หรูอี้ที่นั่งอยู่ภายในรถม้าว่า “ท่านลุงสวี่อายุมากกว่าเสด็จพ่อของข้าเพียงไม่กี่ปี แต่กลับดูชราภาพนัก ดูแล้วเหมือนคนอายุห้าหกสิบปี อาการของเขาก็ประหลาดอย่างยิ่ง เอาแต่ฝันร้ายอยู่ทุกวัน นอนไม่หลับ พูดจาเลอะเลือน ซ้ำยังทำร้ายผู้คน มีคราหนึ่งเมื่ออาการกำเริบก็ทำร้ายบุตรชายของตนจนเกือบตายด้วย”

        เขาเคยสอบถามอาการเช่นนี้กับหลี่หรูอี้ที่จวนเจียงมาก่อนแล้ว เวลานี้จึงมาอธิบายให้ละเอียดยิ่งขึ้นอีก

        เมื่อได้ฟัง ทุกคนที่มาด้วยต่างพากันหวาดกลัวอยู่ในใจ แม่ทัพสวี่เกือบสังหารบุตรชายแท้ๆ ของตน หนำซ้ำยังจะฆ่าตัวตายอีก นี่มิใช่คนวิกลจริตหรอกหรือ

        แต่โบราณจนบัดนี้ก็ไม่เคยได้ยินว่า จะมีหมอคนใดสามารถรักษาโรควิกลจริตได้เลย

        .............................

        คำอธิบายเพิ่มเติม

        [1] สดชื่นในบั้นปลาย เป็๲อาการที่ผู้ป่วยอาการดีขึ้นจนผิดหูผิดตา จดจำเ๱ื่๵๹ต่างๆ ได้ (เช่น ในคนไข้ที่มีอาการสมองเสื่อม หลงลืม) แต่จะคงอยู่เพียงชั่วครู่ก่อนจะเสียชีวิตไป

        [2] เ๹ื่๪๫ในห้อง หมายถึง เ๹ื่๪๫บนเตียง