กำเนิดสัประยุทธ์เทพราชัน
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
สุดท้ายแล้วพวกเขาตกลงส่วนแบ่งกันได้ที่เจ็ดต่อสาม โดยอีกสองส่วนที่ได้มาเพิ่มนี้ เซียวหลิงอวิ๋นได้มอบให้จ้าวเหวินจัว! ซึ่งว่ากันตามตรง นี่เป็ส่วนแบ่งที่ผู้าุโจ้าวสมควรได้รับแล้ว
ตัวเซียวหลิงอวิ๋นเองก็ชื่นชมจ้าวเหวินจัวสำหรับสายตาที่เฉียบแหลมและวิสัยทัศน์อันกว้างไกลของเขา เขามองเห็นอนาคตทั่วทั้งอาณาจักรซินโยวได้จากยา [หยกไหมโลหิต] ขวดเล็กๆ เท่านั้น! นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามารถทำได้!
จ้าวเหวินจัวเองก็ไม่มีท่าทีปฏิเสธใดๆ และยอมรับส่วนแบ่งสองจากสิบของยา [หยกไหมโลหิต] แต่โดยดี ไม่เพียงแต่เขาจะช่วยให้เซียวหลิงอวิ๋นได้รับบัตรสีม่วงทองสำหรับบุคคลกิตติมศักดิ์ของร้านเชียนตันเฟิงเท่านั้น ยังสัญญาด้วยว่าหากเซียวหลิงอวิ๋นสามารถทะลวงไปถึงนักยุทธ์ระดับเก้าได้ ตัวเขาก็ยินดีที่จะมอบยาวิเศษแก่นแท้อย่าง ‘ยาชีพจริญญา’ ให้เป็ของรางวัล
[ยาชีพจริญญา] สามารถเพิ่มพูนความสามารถของนักยุทธ์ในการเปิดเส้นชีพจริญญาและสร้างการไหลเวียนพลังิญญาได้อย่างมาก! นี่คือยาวิเศษขนานแท้ที่แม้แต่เงินก็ยังหาซื้อไม่ได้!
แม้ว่าเซียวหลิงอวิ๋นไม่อยากได้ แต่เมื่อเห็นความตั้งใจจริงของจ้าวเหวินจัวแล้ว ก็ทำให้เซียวหลิงอวิ๋นรู้สึกชื่นชอบเขาขึ้นมา!
จ้าวเหวินจัวแยกกลับไปก่อน ในขณะที่เซียวหลิงอวิ๋นลงนามในสัญญาข้อตกลง เพื่อขอรับวัตถุดิบยาสำหรับปรุงยาหยกไหมโลหิตอีกห้าชุดจากทางร้าน! แล้วออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว!
ครั้นออกไปได้ไม่ไกลจากร้านเชียนตันฟางนัก!
เขาก็พบคนชายหนุ่มสองคนออกมายืนขวางทาง!
“โอ้! นั่นไม่ใช่นายน้อยเซียว เ้าขยะผู้มีชื่อเสียงดังกระฉ่อนจากสำนักิญญาเมฆาของเราที่เพิ่งขึ้นสู่ขั้นสามได้ในรอบสองปีหรอกหรือ? เ้ามาที่นี่เพื่อมาซื้อวัตถุดิบยาจากร้านเชียนตันเฟิงงั้นสินะ! จุ๊ๆ ในที่สุดเ้าขยะนี่ก็คิดออกแล้ว ว่าตนเองเป็เพียงขยะที่ไร้พร์ จนต้องใช้ยาวิเศษเพื่อชดเชยน่ะ!” ชายหนุ่มทางซ้ายกล่าวด้วยเสียงดังลั่นและชั่วร้าย!
“ฮ่าฮ่า นี่ พี่สาม ตอนนี้นายน้อยเซียวน่าทึ่งมากเลยนะ เป็ศิษย์ที่สามารถฆ่าหมีั์ที่มีระดับเหนือกว่าตนเองตั้งสามระดับได้เชียว ศิษย์เช่นนี้ยังจะเรียกขยะได้อีกหรือ? หรือต่อให้เป็ขยะจริงๆ ก็ไม่ใช่ขยะธรรมดา แต่เป็ยอดขยะมากกว่า!” ชายหนุ่มที่อยู่ทางขวาพูดจาประชดประชัน!
“ฮ่าๆๆๆ ใช่ ใช่ ใช่ ไม่ใช่ขยะธรรมดาจริงๆ แต่ว่านะไช่ิ ถึงจะเป็ยอดขยะแต่ก็ยังเป็ขยะอยู่วันยังค่ำ!”
เซียวหลิงอวิ๋นมองดูชายหนุ่มสองคนที่กำลังยืนหัวเราะอยู่ข้างกัน อีกฝ่ายอยู่ห่างจากตัวเขาไปแปดหมี่ รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
จ้าวซานเต๋อ ไช่ิ!
สองคนนี้คือฆาตกรที่ล่อลวงอดีตเ้าของร่างในวันนั้น!
เ้าโง่สองคนนี้! ตอนแรกตั้งใจเอาไว้ว่าค่อยไปจัดการกับพวกมันในอีกสองถึงสามวันให้หลัง แต่ไม่คาดคิดว่าพวกมันจะเสนอหน้ามาหาเขาถึงที่ในวันนี้!
เซียวหลิงอวิ๋นแอบยิ้มเยาะอยู่ในใจ แต่เอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ "หืม สงสัยวันนี้อากาศไม่เป็ใจ ถึงได้มีหมาแมวออกมาเห่าหอนกันให้วุ่น! เ้าของเป็ใครกันนะ ทำไมถึงไม่ออกมาดูหมาของตนเองเลย ปล่อยให้ออกมาเพ่นพ่านแบบนี้ เกิดมันไปกัดคนที่เดินถนนไปมาเข้าจะทำอย่างไร?”
“แกว่าใครเป็หมาแมวกัน ด่าใครอยู่มิทราบ?” ไช่ิโกรธทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้! ดวงตาเล็กเรียวของเขาพลันเบิกกว้าง ยกนิ้วขึ้นมาและชี้ไปที่เซียวหลิงอวิ๋น แทบจะตะคอกใส่!
“วู้ว พองขนแล้วน่ากลัวมาก! มาดูกันเร็ว มีสัตว์เลี้ยงมาเดินเพ่นพ่านจองหองพองขนอยู่ตรงนี้!” เซียวหลิงอวิ๋นะโ!
ทันทีที่เซียวหลิงอวิ๋นะโเช่นนี้ เสียงของเขาก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายในทันที!
“จ้าวซานเต๋อกับเซียวหลิงอวิ๋นงั้นหรือ? ฮ่าๆ มีอะไรน่าสนุกให้ชมเสียแล้ว!” ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมชุดศิษย์ิญญาเมฆาซึ่งอยู่ห่างออกไปหัวเราะออกมาดังๆ! ใกล้ๆ เขามีชายหนุ่มอีกสี่ คนที่สวมชุดศิษย์ประจำสำนักด้วยเช่นกัน!
“เซียวหลิงอวิ๋นคนนั้นใช่ไอ้เด็กซ้ำชั้นที่เป็คู่หมั้นของว่านฮวนหรือไม่?” ชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ตรงกลางถามขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย!
“ใช่ นั่นคือเ้าเด็กแซ่เซียว 'เ้าขยะขั้นสองขั้นสาม' ที่มีชื่อเสียงจากทางใต้ของสำนักเรา หมอนั่นติดคาขั้นนักยุทธ์ระดับสามมาสองปีแล้ว เป็คนที่แย่ที่สุดในบรรดาศิษย์ซ้ำชั้นของสำนักสาขา คุณหนูว่านช่างโชคร้ายได้คู่หมั้นเป็ 'ขยะ' โดยแท้ นางเป็ดอกฟ้าที่จมปลักอยู่ในขี้วัวอย่างแท้จริง เซียวหลิงอวิ๋นถูกจ้าวิเจี้ยนและคนของเขาทำให้อับอายใน่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา จู่ๆ ถึงได้เกิดความกล้ามากพอจนท้าทายจ้าวซานเต๋อเช่นนี้ สงสัยจะกินยาลืมเขย่าขวดเสียแล้วกระมัง?"
“จ้าวซานเต๋อ ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ได้เื่ของจ้าวิเจี้ยนนั่นน่ะหรือ?” ชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ตรงกลางเริ่มรู้สึกสนใจ "เอาล่ะ มารอชมกันดีกว่า!"
...
“เ้าขยะ กล้าด่าพวกเราสองพี่น้องงั้นหรือ? ไช่ิ จัดการมันเลย อัดมันให้ฟันร่วง ทำให้ไอ้ขยะนี่รู้ถึงผลที่ตามมาของการพูดมากของมัน!” จ้าวซานเต๋อสั่งด้วยความโกรธ!
ทันทีที่เขาได้ยินคำสั่งของจ้าวซานเต๋อ ไช่ิก็ออกแรงเต็มที่ พุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ในชั่วขณะต่อมา เมื่อเสียงฟิ่วดังแหวกอากาศ หมัดของเด็กหนุ่มคนนี้ก็พุ่งตรงไปที่ใบหน้าของเซียวหลิงอวิ๋น!
หากถูกหมัดนี้เข้าเต็มรัก อย่าว่าแต่ฟันหักเลย ผู้ถูกกระทำอาจตกอยู่ในสภาพปางตายด้วยซ้ำ!
แต่แล้วความเย็นะเืก็ปรากฏในดวงตาของเซียวหลิงอวิ๋นอย่างรุนแรง!
ในขณะนั้นเอง หลายคนในหมู่ผู้ชมที่เฝ้าดูต่างก็พากันอุทานออกมาโดยไม่ตั้งใจ!
หมัดนี้กำลังจะโดนตัวเป้าหมายอยู่แล้ว!
จู่ๆ ร่างของเซียวหลิงอวิ๋นกลับเบี่ยงไปด้านข้าง และในชั่ววินาทีสุดท้ายเขาก็หลบเลี่ยงหมัดของอีกฝ่ายได้อย่างเฉียดฉิว!
หมัดชกเข้ากับอากาศ!
เนื่องจากไม่สามารถหยุดแรงเฉื่อยของตัวเองได้ ไช่ิจึงเซถลาไปข้างหน้า!
จากนั้นไช่ิก็รู้สึกว่าเท้าของเขาเหมือนกับจะสะดุดกับวัตถุอะไรบางอย่าง!
ทำให้ร่างกายเสียสมดุลในทันที!
ทันใดนั้นเขาล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง! โชคดีที่ปฏิกิริยาของเ้าหนุ่มคนนี้ค่อนข้างว่องไว ยื่นมือออกมายันพื้นอย่างรวดเร็วทันทีที่ล้มลง จึงสามารถหลีกเลี่ยงโศกนาฏกรรมที่อาจเกิดขึ้นหลังจากร่างกระแทกพื้นได้อย่างทันท่วงที!
“นี่มันหมาโหยกระโจนแย่งข้าวกินชัดๆ!” เสียงของเซียวหลิงอวิ๋นดังขึ้น “พวกเ้าอยากได้อะไร บอกกล่าวกันดีๆ ก็ย่อมได้ ข้าไม่ใช่คนไร้เหตุผลหรือแล้งน้ำใจถึงเพียงนั้น มีการใดก็ว่ามา อ๊ะ ตายจริง ข้าลืมไปเสียสนิทเลยว่าสุนัขไม่สามารถเข้าใจในสิ่งที่มนุษย์พูดได้นี่นา!”
ทันใดนั้นใบหน้าดุจลิงผอมของไช่ิก็เปลี่ยนเป็สีตับหมูด้วยความโกรธทันที!
“เ้าเด็กแซ่เซียว ข้าจะฆ่าเ้า!” เขาวางมือซ้ายลงยันพื้น พลิกตัวขึ้นมากลางอากาศ อ้าปากก่นด่าอย่างรุนแรง จากนั้นไช่ิที่เพิ่งลุกขึ้นยืนก็ชักดาบยาวซึ่งตีจากเหล็กกล้าอย่างดีที่คาดไว้ตรงเอวออกมา!
เมื่อเห็นว่าไช่ิชักดาบยาวที่ได้รับจากทางสำนักออกมา ใบหน้าของเซียวหลิงอวิ๋นก็มืดดำลงทันที!
หากไม่ใช่เพราะเวลานี้พวกเขาอยู่ในเมืองที่มีผู้คนพลุกพล่านหนำซ้ำยังอยู่ต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ แต่เป็มุมหนึ่งที่ห่างไกลออกไปและไม่มีคนอยู่ในละแวกนั้น เซียวหลิงอวิ๋นคงคิดสังหารพวกสวะสองคนนี้ให้ตายในทันทีเป็แน่!
ในเมื่อไม่สามารถฆ่าพวกมันให้ตายได้ เช่นนั้นก็ขอเล่นกับเ้าสองคนนี้เพื่อให้เป็ที่สนใจของผู้ชมกันดีกว่า!
“อ้อ ที่แท้เ้าก็คือศิษย์พี่ไช่ินี่เอง!” ราวกับว่าตัวเขาเพิ่งจำคนที่อยู่ตรงหน้าได้ เซียวหลิงอวิ๋นมองไปยังไช่ิที่ชักดาบออกมาและเตรียมพร้อมโจมตีด้วยสีหน้าประหลาดใจ โพล่งออกมาราวกับตกตะลึงอย่างยิ่ง!
“ฮึ่ม! เ้าเซียวหลิงอวิ๋น ยังจะแสร้งทำเป็เซ่ออีก! ตอนนี้อย่าว่าแต่เรียกศิษย์พี่เลย ต่อให้เ้าเรียกข้าว่าบรรพบุรุษก็เปล่าประโยชน์ หากวันนี้ข้าไม่ฟันเ้าให้ได้สักสองถึงสามแผล และทำให้ฟันหมาของเ้าร่วงจนหมดปากแล้ว ต่อไปนี้ก็อย่ามาเรียกข้าว่าไช่ิ!” ใบหน้าของไช่ิดุดันอย่างที่สุด!
“ไม่เอาน่า! วันนี้ศิษย์พี่กินยาผิดขวดหรือ? ถึงได้มีอารมณ์ร้อนถึงเพียงนี้ ลืมกฎอันเคร่งครัดของสำนักเราไปแล้วหรือ ที่ว่าห้ามไม่ให้ศิษย์ร่วมสำนักทะเลาะเบาะแว้งกันเองเป็การส่วนตัวน่ะ!”
ไช่ิตกตะลึง!
ตัวเขาลืมกฎข้อนี้ไปแล้วจริงๆ!
ในขณะที่ไช่ิกำลังตกอยู่ในความงุนงง เสียงของเซียวหลิงอวิ๋นก็ดังขึ้นอีกครั้ง "เว้นเสียแต่ อีกฝ่ายจะเต็มใจยอมรับการท้าประลองของนักยุทธ์!"
“เซียวหลิงอวิ๋น ข้าขอท้าประลองกับเ้า!” ฉับพลันดวงตาที่สับสนของไช่ิก็เปลี่ยนไปเป็ดุร้ายราวกับหมาป่าทันที!
“ดูเหมือนว่าศิษย์พี่จะโกรธมากจริงๆ ถ้าหากไม่ปลดปล่อยออกมาบ้าง อาจทำให้ได้าเ็ภายในได้! แต่การท้าประลองระหว่างนักยุทธ์ด้วยกันนั้นอันตรายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่ศิษย์พี่ชักดาบออกมาเช่นนี้ ท่านอาจจะเสียแขนขาไปเลยก็ได้นะ ช่างอันตรายเสียจริ..."
“เ้าเลิกพูดมากเสียทีได้หรือไม่? ตอบมาคำเดียว ข้าขอท้าประลองระหว่างนักยุทธ์ เ้ากล้ารับคำท้าหรือไม่?” ไช่ิพูดขัดอย่างไม่อดทน
การท้าประลองของนักยุทธ์เองก็เป็วิธีการที่ไม่เลวเหมือนกัน ทั้งยังไม่จำเป็ต้องแสดงความรับผิดชอบใดๆ หากพลั้งมือทำให้เ้าเด็กสารเลวนี่ต้องพิการ! ดวงตาของจ้าวซานเต๋อสว่างวาบขึ้นมา ร้องะโ "ฮ่าฮ่า ไช่ิ อย่าฝืนใจเ้าขยะนี่เลย มันไม่กล้าหรอก!"
“หืม! นั่นมันคุณชายสามที่เป็ลิ่วล้อของจ้าวิเจี้ยนมิใช่หรือ! พวกเ้าสองคนนี่เป็หมาป่ากับหมาใน[1]ที่ชอบเที่ยวสร้างเื่ด้วยกันจริงๆ! อะแฮ่ม เที่ยวด้วยกันเฉยๆ สิ เที่ยวด้วยกัน!” เซียวหลิงอวิ๋นหันไปมองด้านข้าง มองดูจ้าวซานเต๋อด้วยสีหน้าประหลาดใจ!
“เ้าน่ะสิที่เป็หมาป่ากับหมาใน ไม่สิ บอกว่าเ้าเป็หมาป่ากับหมาในก็ยังนับเป็การยกย่องมากเกินไป เ้ามันก็แค่ขยะ!” จ้าวซานเต๋อตะคอกใส่อย่างเ็า!
“ถูกต้องแล้ว ถูกต้อง จะเรียกข้าว่าหมาป่ากับหมาในได้อย่างไร? มีแค่ศิษย์พี่ทั้งสองท่านเท่านั้นแหละที่สมควรถูกเรียกว่าเช่นนั้น!” เซียวหลิงอวิ๋นกล่าวพลางพยักหน้า!
“เ้า!” จ้าวซานเต๋อโกรธจัด! เดิมทีเขาแค่อยากพูดยั่วโมโหให้เ้าเด็กนั่นยอมตกลงรับคำท้าประลองของไช่ิ แต่จู่ๆ กลับถูกเ้าเด็กนั่นพูดจาถากถางสวนกลับ!
คิดได้เช่นนั้นแล้วจึงเดินเข้าไปหาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ลดเสียงลง และข่มขู่ออกไป "เ้าเด็กแซ่เซียว เ้าช่างกล้านักที่บังอาจมาก่นด่าพวกข้าเช่นนี้ หากวันนี้เ้าไม่ยอมรับการท้าประลองของไช่ิ ต่อจากนี้ไปก็อย่าหวังเลยว่าตนจะได้อยู่ในสำนักิญญาเมฆาอย่างเป็สุข"
ลำพังพวกเ้าสองคนน่ะหรือ! เซียวหลิงอวิ๋นพูดอย่างเหยียดหยามในใจ!
จากภายนอกเขาแสร้งทำเป็หวาดกลัวและกระวนกระวายเล็กน้อย เดินถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วมองไปที่ไช่ิ "ใช่ว่าเป็ไปไม่ได้เสียทีเดียวที่ข้าจะยอมรับคำท้าประลองของเ้าหรอกนะ!"
“เช่นนั้นก็ตอบรับออกมาสิ!” ไช่ิพูดอย่างมีอารมณ์!
“สิบเหรียญทอง เอาสิบเหรียญทองมาให้ข้าสิ แล้วข้าจะตอบรับคำท้าประลองของเ้า!”
“สิบเหรียญทองใช่หรือไม่ ก็ได้ ข้าจะให้ตามที่เ้าขอ!” ก่อนที่ไช่ิจะทันได้ตอบอะไร จ้าวซานเต๋อก็ตอบออกไปก่อนแล้ว ด้วยความกลัวว่าเซียวหลิงอวิ๋นจะกลับคำ ชายหนุ่มคนนี้จึงหยิบถุงเงินของเขาออกมา แล้วเทเหรียญทองสิบเหรียญออกมา ก่อนจะส่งให้อีกฝ่าย!
คุณชายสามนี่สมกับเป็บุตรชายของตระกูลจ้าวจริงๆ ฐานะร่ำรวยมาก ดูสิ ในถุงเงินของเขาน่าจะมีเงินอย่างน้อยประมาณสามสิบถึงสี่สิบเหรียญทองเลยทีเดียว!
เซียวหลิงอวิ๋นคว้าเหรียญทองสิบเหรียญที่จ้าวซานเต๋อโยนมาอย่างไม่ลังเล จากนั้นก็กลอกสายตากลับมาแล้วเอ่ยต่อ "ฮ่าฮ่า พวกเ้าทั้งสอง พวกเรามาเดิมพันกันสักห้าสิบเหรียญทองดีหรือไม่?"
“เ้าหมายความว่าฝ่ายที่พ่ายแพ้จะได้รับห้าสิบเหรียญทองหรอกใช่หรือไม่?” จ้าวซานเต๋อเหลือบมองเซียวหลิงอวิ๋นด้วยแววตารังเกียจแล้วกล่าว!
“แน่นอนว่าฝ่ายชนะต้องได้น่ะสิ! ถ้าหากข้าชนะ เ้าจะต้องจ่ายห้าสิบเหรียญทองให้กับข้า!”
“ลำพังเ้าอย่างนั้นหรือ? ฮ่าๆๆ เ้าเด็กแซ่เซียว เ้าจะคลั่งเหรียญทองมากไปหรือเปล่า? เ้าคิดว่าตนเองจะเอาชนะได้งั้นหรือ? ฝันไปเถอะ! ถ้าหากเ้าเอาชนะข้าได้ อย่าว่าแต่ห้าสิบเหรียญทองเลย จะให้จ่ายหนึ่งร้อยเหรียญทองให้เ้าเลยยังได้” ไช่ิมองตรงไปที่เซียวหลิงอวิ๋นและแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
“เ้าออกปากเองนะว่าจะจ่ายหนึ่งร้อยเหรียญทอง! เช่นนั้นตกลงตามนั้นแหละ!” ดวงตาของเซียวหลิงอวิ๋นเป็ประกายทันที! ฮ่าฮ่า ไม่นึกฝันเลยว่าอีกฝ่ายจะเสนอราคาให้เองเช่นนี้
“ศิษย์พี่อี้ ท่านว่าคนที่ชื่อเซียวหลิงอวิ๋นมันเป็บ้าไปแล้วหรืออย่างไร…” หนึ่งในห้ากลุ่มศิษย์จากสำนักอื่นที่ยืนอยู่ด้านนอกฝูงชนถามกระซิบกระซาบ!
สายตาของชายหนุ่มร่างสูงมองไปทางเซียวหลิงอวิ๋นกลับไปกลับมา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "แม้แต่ขยะก็อาจเฉิดฉายได้ในสักวัน!"
“พี่อี้ ท่านคิดว่าเซียวหลิงอวิ๋นเก่งงั้นหรือ? เป็ไปไม่ได้แน่ เมื่อก่อนเซียวหลิงอวิ๋นต้องเจ็บตัวเพราะน้ำมือของไช่ิกับจ้าวซานเต๋อมาโดยตลอด!”
“อาฉวน ข้าว่าสายตาของเ้าคงต้องปรับปรุงแล้วล่ะ!” ชายหนุ่มร่างสูงหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่กำลังพูดอยู่และสวนกลับไป!
“ศิษย์พี่อี้ ข้าเองก็ไม่คิดว่าเซียวหลิงอวิ๋นจะเก่งเช่นกัน!” คนข้างๆ เขาอีกคนก็พูดขึ้น!
ชายร่างสูงมองไปรอบๆ แล้วถามกลับ "เช่นนั้นพวกเ้าคิดว่าจ้าวซานเต๋อกับไช่ิเก่งมากนักหรือ?" เมื่อมองดูท่าทีของสหายทั้งสี่ที่อยู่รอบตัวเขาแล้ว ชายร่างสูงก็ใช้นิ้วจิ้มไปที่สหายร่วมสนักทั้งสี่คนเบาๆ แล้วส่ายศีรษะ ไม่กล่าวคำใดอีก!
-------------------------------------------
[1] 狼狈 หมาป่ากับหมาใน แปลได้อีกอย่างว่าจอมสร้างปัญหา
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
