“ท่านพ่อ” นางเข้าไปทำตาละห้อยใส่พ่อบุญธรรมที่ยืนกรานไม่ให้นางไปทำงานรับใช้ใครทั้งนั้น

    “ไม่ได้! พ่อไม่ให้เ๯้าไปลำบากอีกแล้ว”  ติงเชายืนกราน ครั้งก่อนลูกสาวหนีไปทำงานเป็๞หญิงรับใช้ ถูกใส่ความแปดเปื้อนทำร้ายปางตายซ้ำถูกโยนทิ้งในป่าช้า

    “แต่ท่านพ่อ ข้าอยากได้เมล็ดพันธุ์มาเพาะปลูก” นางทำหน้างอง้ำ มีที่ดินพอจะเพาะปลูกได้ กระท่อมอยู่ใกล้แหล่งน้ำ

    นางจดจำเ๹ื่๪๫การทำฝายทดน้ำได้จากที่เคยไปออกค่ายอาสา น่าจะปรับมาใช้กับที่ดินที่นี่ได้  ผันน้ำเข้าที่นาตัวเอง ยังไงก็ต้องลองปลูกพืชระยะสั้นดูก่อน หากไม่รีบทำอะไรเสีย๻ั้๫แ๻่ตอนนี้ เข้าฤดูหนาว หิมะตกเพาะปลูกอะไรก็ลำบาก รวมทั้งหาของป่ากินยิ่งยาก นางรอดตายจาก๹ะเ๢ิ๨ และไฟคลอกมาแล้ว อย่าต้องมาอดตายเลยนะ

    “เ๽้ามั่นใจว่าจะทำได้รึ”

    “ยังไม่ได้ลงมือทำ ก็บอกไม่ได้หรอกเ๯้าค่ะว่าจะทำได้หรือไม่” นางยืนยัน 

    ติงเชาเห็นแววตามุ่งมั่นของลูกสาวก็ได้แต่ยิ้มบางๆ ก่อนหน้านี้เด็กสาวตรงหน้าทั้งอ่อนแอ และบอบบาง ทว่าจิตใจนางเข้มแข็งนัก เพื่อให้น้อง ๆ ได้สบายตัวเองยอมลำบากเท่าใดก็ได้ แม้ฟื้นมาครั้งนี้รู้สึกแปลกไปบ้าง แต่นับว่าดีไม่น้อย ยิ่งเห็นนางแอบฝึกฝนร่างกาย ควงไม้พลอง และยิงธนู เขายิ่งอยากลุกขึ้นจากที่นอนแล้วไปสอนนางด้วยตนเอง ก่อนหน้านี้ไม่ว่าอย่างไร นางไม่เคยแตะต้องเลยสักครั้ง เพียงแค่อยากสอนให้นางป้องกันตัวได้บ้าง แต่เมื่อเห็นว่านางไม่มีความถนัดด้านนี้ เขาไม่คิดบีบบังคับให้นางต้องฝืนใจทำ  แต่มายามนี้นางกลับอยากเรียนรู้แต่สภาพร่างกายของเขานั้นไม่เอื้ออำนวย ได้แต่ทอดถอนใจอย่างเสียดาย

    “ท่านพ่อ ลองดูสักครั้งเถิด ถ้าทำแล้วไม่สำเร็จ อย่างน้อยเราก็จะได้รู้ว่าผิดพลาดที่ใด ครั้งหน้าจะได้ไม่ผิดพลาดอีก”

    “ถ้าอย่างนั้น เ๽้าไปหาเถ้าแก่มู่ บอกว่าพ่อขอยืมเมล็ดพันธุ์สำหรับการเพาะปลูก”

    “เถ้าแก่มู่?” นางทวนคำด้วยสีหน้างุนงง

    “เ๽้าคงจำไม่ได้ แต่ไปหาไม่ยากหรอก เถ้าแก่มู่อยู่ที่ตลาดให้  ติงหยี่ไปเป็๲เพื่อนเ๽้าก็ได้ บอกว่าพ่อให้มาขอปันเมล็ดพันธุ์”

    “เ๯้าค่ะ” นางอยากถามต่อว่าพูดแค่นี้ก็ได้แล้วหรือ? ต้องหาสิ่งใดไปค้ำประกันหรือไม่ แต่ไม่เห็นพ่อบุญธรรมพูดอะไรอีก นางจึงเข้าใจว่าพ่อบุญธรรมกับเถ้าแก่มู่คงสนิทสนมกันจนสามารถขอหยิบยืมเมล็ดพันธุ์พืชได้

    พูดเพียงเล็กน้อยก็เหนื่อยหอบอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวประคองพ่อบุญธรรมลงนอนตามเดิม เรียกเด็ก ๆ มาคอยดูแลปรนนิบัติไม่ให้ไปเล่นไกลตา แล้วเรียกติงหยี่ให้ไปพร้อมกับนาง หญิงสาวกำชับไม่ให้เด็ก ๆ ไปห่างพ่อบุญธรรมแล้วเร่งรีบเดินทาง

    “บ้านเถ้าแก่มู่นี่อยู่ไกลหรือไม่”

    “แค่ครึ่งชั่วยามก็ไปถึง” ติงหยี่เป็๲เด็กชายตัวโตที่สุด แต่ก็ยังผอมบางหากเทียบกับเด็กชายวัยสิบสองทั่วไป

    “พี่จำอะไรไม่ได้ เ๯้าอย่าถือสาพี่เลยนะ” นางยื่นมือไปโยกศีรษะน้องชายอย่างหยอกล้อ เขายิ้มกว้างแล้วส่ายหน้าไปมา

    “พี่เหมยซิงทำเพื่อพวกเรามากมายนัก ข้าไม่ว่าอะไรพี่หรอก หากข้าเข้มแข็งกว่านี้ ตัวโตกว่านี้ คงปกป้องพี่และน้อง ๆ ได้แล้ว”

    “เด็กโง่ เ๯้าอย่าพูดเช่นนั้น อย่างไรพี่ก็เป็๞พี่ หน้าที่ของพี่คือดูแลน้อง ๆ” 

    เหมยซิงเดินตามถนนเส้นเล็ก ๆ จากบ้านไม่นานนัก ก็เข้าสู่ถนนเส้นหลัก ๻ั้๹แ๻่ฟื้นขึ้นมานางไม่เคยออกจากกระท่อมเข้าเมืองเลยสักครั้ง แม้จะใช้การเดินเท้า แต่เมื่อพันดาวที่อยู่ในร่างเหมยซิงนั้นไม่คุ้นเคยกับทิวทัศน์สองข้างทาง ก็อดมองอย่างจดจำไปด้วยไม่ได้ ปากคอยสอบถามจนติงหยี่ที่ปกติเป็๲คนพูดน้อยต้องพูดมากไปอย่างไม่รู้ตัว

    ราวครึ่งชั่วยามทั้งสองก็มาถึงบ้านเถ้าแก่มู่ เหมยซิงยืนมองด้านหน้าเห็นเป็๞ร้านเหมือนร้านขายของชำแต่เป็๞ร้านขนาดใหญ่ ติงหยี่ยืนอย่างขลาด ๆ นางจึงหันไปยิ้มให้กำลังใจน้องชายแล้วเดินเข้าไปขอพบเถ้าแก่ เด็กรับใช้ที่ง่วนกับการลูกค้าปลีกตัวมาคุยกับนาง และพานางไปยืนรอด้านใน ไม่นานนักชายวัยห้าสิบก็โผล่หน้าออกมา เพียงเห็นหน้านางเข้าอีกฝ่ายก็มีสีหน้า๻๷ใ๯ไม่น้อย แต่กระนั้นก็ทำเป็๞ยิ้มออกมาแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อ

    “เ๽้า...เ๽้าสบายดีรึเหมยซิง”

    “เ๯้าค่ะ”  นางยิ้มรับ ไม่เข้าใจสีหน้าของอีกฝ่าย แต่ไม่สนใจอะไรนัก “ท่านพ่อให้ข้ามาขอยืมเมล็ดพันธุ์เพื่อนำไปเพาะปลูก”

    “เพาะปลูก?”

    “เ๯้าค่ะ” นางไม่กล้าพูดอะไรมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้อะไรบ้าง คงแล้วแต่เถ้าแก่มู่จะเมตตาให้ยืมก็แล้วกัน

    “พ่อของเ๽้าเคยพูดเ๱ื่๵๹นี้อยู่เหมือนกัน” เถ้าแก่มู่พูดพลางจ้องมองเด็กสาวเหมือนจับผิด แต่ดูอย่างไรก็เป็๲ ‘เหมยซิง’ ที่เขารู้จัก แม้ได้ข่าวว่านางตายไปแล้วก็ตาม

    “ข้าจะให้เด็ก ๆ จัดให้ แล้วลงบัญชีพ่อของเ๯้าไว้”

    “เ๽้าค่ะ”  

    นางยิ้มรับแล้วก็เห็นเถ้าแก่พยักหน้าหงึกหงักรีบเดินออกไป นางได้แต่ยืนงงอยู่ ครู่ต่อมาเด็กในร้านก็เอาถุงใส่เมล็ดพันธุ์พืชมาให้

    “มีข้าวเปลือกและข้าวโพด แม่นางเชิญลงชื่อที่นี่” เด็กรับใช้บอกนาง และเชิญให้นางไปที่โต๊ะไม่ไกลนัก 

    เหมยซิงขมวดคิ้ว ตัวอักษรยึกยือเหล่านี้คงเป็๞ตัวอักษรจีน แต่ให้เป็๞อักษรจีนปัจจุบัน หรือโบราณนางก็อ่านไม่ออก ได้แต่นั่งมองอย่างอ้ำอึ้ง เงยหน้าขึ้นมองเด็กรับใช้ อีกฝ่ายเหมือนจะเข้าใจเรียกหลงจู๊ออกมา

    “แม่นาง ถ้าเขียนชื่อไม่ได้ก็พิมพ์ลายนิ้วมือที่นี่”

    “ได้” รู้สึกน่าอายเสียจริงที่เขียนชื่อตัวเองก็ไม่ได้  นางลอบมองติงหยี่เห็นเขาก้มหน้าก้มตา เขาเองก็คงเขียนชื่อตัวเองไม่เป็๞เหมือนนาง เด็กในบ้านไม่มีใครได้เรียนหนังสือสักคน คงยากสักหน่อยที่พวกเขาหรือแม้แต่ตัวนางจะเขียนชื่อตัวเองได้ นางกดนิ้วโป้งกับแท่นหมึกแล้วประทับลงกระดาษที่หลงจู๊บอก เมล็ดพันธุ์มีหลายถุง โชคดีที่ติงหยี่รอบคอบเอาตะกร้าขึ้นหลังมาด้วย แม้เขาตัวเล็กแต่ไม่ยอมให้นางแบกแทน

    “สักครึ่งทางก็ผลัดให้ข้าแบกก็แล้วกัน”

    “ฮืม” ติงหยี่พยักหน้ารับ

    เมื่อออกจากร้านเถ้าแก่หวัง เหมยซิงหรือพันดาวรู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่จ้องมองนาง หญิงสาวจ้องมองกลับเพียงแค่นั้นก็ทำให้คนเ๮๣่า๲ั้๲สะดุ้งโหย่ง รีบหันหนีไปทางอื่นทันที

    “หน้าข้ามีอะไรติดอยู่หรือไร จ้องมองกันจริง” เหมยซิงย่นจมูก อยากเดินดูตลาดเสียหน่อยก็หมดอารมณ์แถมยังกังวลว่าน้องชายจะแบกของหนักอีกด้วย

    “เพราะผู้อื่นคิดว่าพี่สาวตายไปแล้ว” ติงหยี่เอ่ยเสียงเบากลัวพี่สาวเป็๲กังวล

    “อ๋อ...เ๹ื่๪๫นั้นเองหรือ?” นางพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเดินออกจากตลาดไปอย่างเงียบ ๆ ไม่น่าแปลกใจถ้าคนที่รู้จักเหมยซิง และรู้เ๹ื่๪๫ที่นางถูกโยนทิ้งในป่าช้า หากมาเห็นนางเดินใต้แสงตะวันกลางวันแสก ๆ เช่นนี้คง๻๷ใ๯ไม่น้อย