“นี่มัน ... ”
ทุกคนเห็นิอวี่ถูกกินไปต่อหน้าต่อตาก็ถึงกับเหงื่อไหลออกมาทางหน้าผาก
ิเสวียนเองก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่ได้รู้สึกดีเลย เพราะเมื่อิอวี่ถูกกิน เขาก็ไม่มีทางเอาหัวใจสิงโตเพลิงจินเหยียนกลับคืนมาได้แล้ว!
แต่ิอวี่ถูกกิน เขาก็รู้สึกสะใจเหมือนกัน!
ิอวี่ นี่แหละผลของการล่วงเกินข้า!
ในเวลานี้ดวงตาสีแดงเืของหยามู่ก็ค่อยๆ สลัวลง หลังจากที่จับิอวี่กินไปแล้วก็เหมือนได้ระบายความโกรธออกไป ดวงตาของมันกลับมาเหม่อลอยและไร้อารมณ์เหมือนเดิม
มันแค่ค่อยๆ หันมาแล้วเดินลงน้ำหนักจากไป
ทุกคนคิดไม่ถึงเลยว่าการตายของิอวี่จะทำให้หยามู่หายโกรธ นั่นก็หมายความว่าพวกเขาพ้นอันตรายแล้ว
ไม่มีใครกล้าลงมือกับมนุษย์ตาเดียวนี้อีกแล้ว ถึงแม้เมื่อครู่พวกเขาจะร่วมมือกันเล่นงาน แต่มนุษย์ั์เหมือนจะไม่ได้รับาเ็อะไรเลย หากพวกเขายังจะทำให้มันโกรธอีกแล้วเกิดไปกระตุ้นสายเือันเกรี้ยวกราดของมันขึ้นมา เกรงว่าการนองเืครั้งต่อไปคงเป็พวกเขาแน่!
“เราไปกันเถอะ”
ิเสวียนออกคำสั่งแล้วพาทุกคนเดินทางต่อ สีหน้าของเสวียปู้หุ่ยไม่ค่อยดีเท่าไรแต่ก็จำใจต้องตามทุกคนจากไป
เจียงซืออี่และผู้หญิงคนที่เหลือมองไปที่มนุษย์ตาเดียว พวกนางเห็นกับตาว่าิอวี่ตายแล้ว ทำให้แต่ละคนเกิดความรู้สึกที่ว้าวุ่นมากมายเต็มไปหมด
“มันอาจจะเป็ชะตาก็ได้นะ” เจียงซืออี่ถอนหายใจแบบเศร้าๆ แล้วก็ตามทุกคนไป
......
ตอนนี้ิอวี่รู้สึกว่าเขากำลังจะตายแล้ว
เขารู้สึกเหมือนตกลงไปในเหวลึก รอบข้างมีแต่ความมืดและค่อยๆ กัดกร่อนเสื้อผ้าของเขาจนไม่มีชิ้นดี
ของเหลวที่แปดเปื้อนอยู่บนิัของิอวี่ทำให้เขารู้สึกแสบร้อน!
หากไม่ใช่เพราะิอวี่ฝึกเกราะจักจั่นปีกบาง คิดว่าิัของเขาอาจจะถูกกัดกร่อนจนไม่เหลือซากไปแล้ว
ิอวี่รู้ว่ามันคือน้ำย่อยของหยามู่ที่กำลังกัดกร่อนร่างกายของเขา คิดว่าอีกไม่นานเขาก็น่าจะต้องตายอยู่ในท้องของหยามู่แน่
“บ้าชะมัดเลย!”
ิอวี่ถือกระบี่หวงฉวนแล้วทำการฟันแทงเข้าไปที่กระเพาะอาหารของหยามู่ แต่ทุกอย่างเหมือนเสียแรงเปล่า เขาทำอะไรกระเพาะที่แข็งแกร่งนี้ไม่ได้เลย!
เหมือนว่ากระเพาะของมันจะเคลื่อนไหวแบบแปลกๆ ทำให้ิอวี่ไถลลื่นอยู่ตลอดเวลา เขามองไม่เห็นอะไรรอบๆ เลย แค่รู้สึกว่าเขากำลังตกลงไปด้านล่างอย่างต่อเนื่องแล้วไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย
ทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกว่ากำลังไหลไปตามช่องทาง ร่างกายมันไถลลื่นไปอย่างรวดเร็ว!
พลังงานที่อยู่โดยรอบเหมือนกำลังบีบรัดตัวรวมไปถึงิญญาของิอวี่ มันทำให้เขารู้สึกมึนหัวอย่างมาก
ไม่แน่ว่าอาจจะผ่านไปเพียงครู่เดียวหรืออาจจะผ่านไปนานมากๆ แล้ว ิอวี่ก็ฟื้นตัวกลับมาจากอาการเวียนศีรษะ เขาลืมตาขึ้นมาและลุกขึ้นยืน ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวทำให้เขาตะลึงอย่างมาก
โดยรอบมันเป็ท้องฟ้าสีเืที่ไม่มีขอบเขต สถานที่ที่ิอวี่ยืนอยู่นั้นมีพื้นที่ปูด้วยหินสีน้ำเงินเข้ม และมีลวดลายแปลกประหลาดกระจัดกระจายไปทั่วอย่างไม่มีที่สิ้นสุด!
ในดินแดนรกร้างสีแดงนี่ไร้ผู้คนและมีอากาศค่อนข้างเย็น
“เ้ามาแล้วหรือ”
ระหว่างที่ิอวี่กำลังตกตะลึงและสงสัย ก็ได้ยินเสียงที่ทรงพลังดังขึ้นมาในหูของเขา เสียงมันเหมือนดังมาจากรอบทิศทาง ิอวี่หันไปมองรอบๆ แต่เขากลับมองไม่เห็นที่มาของเสียงนั้นเลย
“ยินดีต้อนรับสู่โลกของข้า”
ในเวลานี้เอง ิอวี่ก็ััได้ถึงลมปราณปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของเขา เขาหันหลังกลับมาก็เห็นชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ราวสองเมตรยืนอยู่ตรงหน้าของเขา
หน้าตาของชายคนนั้นดูเด็ดเดี่ยวมาก เขาไว้ผมยาวและสวมเสื้อคลุมสีดำ มีดวงตาที่มีพลังอำนาจดุจราชสีห์
ไม่รู้ว่าทำไม ิอวี่รู้สึกได้ว่าเขาน่าจะเป็เ้าของของดินแดนแห่งนี้ ราวกับว่ามันเกิดขึ้นจากจิตสำนึกของเขา
“ท่านเป็ใคร?”
ิอวี่มองไปที่ชายกำยำสูงสองเมตรที่อยู่ตรงหน้าแล้วเริ่มระแวง
ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตอบคำถามของิอวี่ แต่มองไปที่เขาแล้วพูดว่า “บอกข้ามา เ้าอายุเท่าไร”
ิอวี่รู้ดีว่าในโลกนี้ชายคนนี้เป็เ้าของ เขาไม่มีทางหนีรอดจากมือของชายผู้นี้ได้ เขาเลยเลือกที่จะไม่ปกปิด “สิบหก”
“หือ?”
สายตาของผู้ชายคนนั้นเหมือนจะดีใจมาก “ในบรรดาคนที่ถูกเลือก เ้าคือคนที่อายุน้อยที่สุด”
ิอวี่สงสัยอย่างมาก “คนที่ถูกเลือกอย่างนั้นหรือ?”
“ถูกต้อง” ชายคนนั้นพูดว่า “เมื่อมีร่างกายในระดับที่กำหนด ก็จะถูกข้าเลือกเข้ามาที่นี่”
“ความหมายของผู้าุโคือ ท่านคือผู้ควบคุมจิตสำนึกของอสูรตัวนี้อย่างนั้นหรือ!”
ิอวี่ตกตะลึงมาก มนุษย์ั์หยามู่มีความสามารถน่ากลัวมาก แต่ชายคนนี้กลับอาศัยอยู่ในร่างกายของมันและควบคุมการต่อสู้ของมันอยู่!
หากดูจากนิสัยของหยามู่ วินาทีที่มันอ้าปากกลืนเขาเข้ามาร่างกายของเขาก็น่าจะแหลกสลายไปแล้ว แต่หยามู่กลับไม่ได้ทำแบบนั้น
นั่นแสดงให้เห็นว่าชายคนนี้ควบคุมหยามู่เอาไว้จนหมด มันยอมทำตามคำสั่งของเขา
เขาต้องมีพลังความสามารถแข็งแกร่งแค่ไหนกันเชียวถึงสามารถควบคุมอสูรที่น่ากลัวขนาดนี้ได้?
ิอวี่ถึงได้เข้าใจแล้วว่า ต่อให้เขามีความสามารถสูงแค่ไหนก็ตามก็อาจจะถูกชายคนที่อยู่ตรงหน้าใช้นิ้วบีบจนตายได้ ในเมื่อเขาถูกชายคนนั้นส่งมาที่นี่แสดงว่าจะต้องมีจุดประสงค์อะไรแน่นอน
“ไม่ทราบว่าท่านผู้าุโพาข้ามาที่นี่ มีอะไรจะชี้แนะอย่างนั้นหรือ” ิอวี่พูดเสียงเข้ม
“ร่างกายของเ้าเลยกำหนดขั้นต่ำของข้าไปแล้ว ดังนั้นข้าถึงได้พาเ้ามาที่นี่”
ชายคนนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “ชายคนที่มีร่างกายแห่งสายฟ้าก่อนหน้านี้ พลังในร่างกายของเขานั้นแข็งแกร่งกว่าเ้ามาก แต่น่าเสียดายที่เขามีความเร็วมากเกินไปจนหลุดจากการไล่ล่าของข้า ข้าเลยตามไม่ทัน”
ที่จริงแล้วชายคนนี้ควบคุมหยามู่ให้ต่อสู้กับิเสวียนก็เพราะ้าทดสอบกำลังการต่อสู้ของเขา เมื่อพบว่าเขามีกำลังต่อสู้ผ่านเกณฑ์ ชายคนนั้นจึงดึงพลังความโกรธของหยามู่ออกมาแล้วไล่ล่าตัวิเสวียน!
แต่ใครจะไปคิดว่าระหว่างทางิอวี่จะโผล่มา ระดับความแข็งแกร่งและพร์ของิอวี่เป็รองแค่ิเสวียนคนเดียว ในเมื่อเขาจับิเสวียนไม่ได้เขาเลยจับตัวิอวี่มาแทน
“ดังนั้น ตอนนี้ข้าจำเป็ต้องทำอะไรบางอย่างให้ท่าน ใช่ไหม?” ิอวี่ถาม
ชายคนนั้นพูดต่อว่า “ไม่ใช่ทำอะไรให้ข้า แต่ทำอะไรให้เ้าต่างหาก”
ิอวี่ขมวดคิ้ว “หมายความว่าอย่างไร?”
“ข้ามีชีวิตมากว่าร้อยปี ตอนนี้ข้าเองก็แค่ิญญาร่างหนึ่งเท่านั้น การที่วางแผนเอาไว้แบบนี้ก็หวังว่าจะมีใครสักคนสามารถมารับ่สืบทอดข้าเท่านั้น ข้าก็จะได้ตายอย่างหมดห่วง”
สายตาของชายคนนั้นดูเศร้ามาก “ข้ารอมาตลอดว่าใครสักคนจะสามารถผ่านการทดสอบของข้าได้ ข้าเองก็จะได้ไปอย่างหมดห่วง”
ิอวี่ตะลึงมาก คิดไม่ถึงเลยว่าชายคนนี้จะปรากฎตัวด้วยร่างิญญา ร่างแปลงิญญาแบบเดียวกับเฮยจี
ฟังจากสิ่งที่ชายคนนี้พูดคือเขานั้นได้ตายไปแล้ว แต่ที่ยังเฝ้าอยู่ที่นี่เป็แค่ความคิดที่ยังยึดติดอยู่ ซึ่งมันก็คือผู้สืบทอดของเขา!
คนอย่างชายที่อยู่ตรงหน้า ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่น่าจะเป็คนที่มีชื่อเสียงอย่างมาก หลังจากที่ตายไปแล้วกลับไม่มีผู้สืบทอดจากตัวเอง ในใจของเขาคงเต็มไปด้วยความเสียใจ
“ถ้าเช่นนั้นขอถามท่านผู้าุโ ท่านเป็ใครอย่างนั้นหรือ?” สำหรับคนที่มีความสามารถแข็งแกร่งอย่างมาก ท่าทางของิอวี่จึงมีความเคารพอย่างสูง
“ข้าคือ าาอสูร” น้ำเสียงของชายคนนั้นดูผ่านอะไรมามากมาย แต่ก็เต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว
แค่คำไม่กี่คำแต่กลับทำให้ิอวี่ตกตะลึงถึงที่สุด าาอสูร นั่นก็หมายความว่าเขาคือาาของเหล่าอสูรในดินแดนอสูรว่านโซ่วน่ะสิ!
เดิมมีการเล่าขานกันว่าาาอสูรนั้นได้ตายไปแล้ว เขาเหลือแค่สมบัติล้ำค่าของดินแดนอสูรว่านโซ่วเอาไว้ แต่มันก็มีมูลค่ามากพอให้ใครหลายคนแย่งชิง
ิอวี่ก็คิดแบบนั้น แต่ตอนนี้คนที่รูปร่างกำยำตรงหน้า ด้วยท่าทางที่ผ่านอะไรมามากมายของชายคนนี้ ทำให้เขาพบว่าสาเหตุที่ดินแดนอสูรว่านโซ่วเปิดออก คงไม่ได้เพื่อให้เข้ามาค้นหาสมบัติ แต่มาเพื่อบททดสอบนี้!
เพื่อบททดสอบาาอสูร!
ในดินแดนอสูรว่านโซ่วมีอสูรดุร้ายจำนวนมาก คนที่ความสามารถไม่ถึงจึงไม่อาจเข้ามายังพื้นที่ลึกของดินแดนอสูรว่านโซ่วได้ เมื่อเข้ามาสู่พื้นที่ลึกก็จะมีแค่ผู้กล้าที่มีความแข็งแกร่งอย่างมาก าาอสูรควบคุมหยามู่เพื่อค้นหาคนที่มีความสามารถโดดเด่นและเลือกเข้ามาที่นี่
หากจะบอกว่าเป็บททดสอบของาาอสูร มิสู้บอกว่า บททดสอบมันน่าจะเริ่มั้แ่เข้ามายังดินแดนอสูรว่านโซ่วแล้วดีกว่า!
บททดสอบของาาอสูร มันน่าจะไม่ได้ง่ายเหมือนบททดสอบในครั้งแรก หากพูดได้ ิอวี่อยากจะนิยามมันว่า ... บททดสอบขั้นสุดท้าย!
“ขอบคุณท่านผู้าุโที่ยอมรับในตัวข้า ไม่ทราบว่าบททดสอบนั้นคืออะไรหรือ” ิอวี่คำนับแล้วเอ่ยถาม
ที่จริงาาอสูรอยากให้คนที่มาอยู่ตรงนี้คือิเสวียน เพราะิเสวียนมีร่างกายแห่งสายฟ้า แต่ิอวี่ไม่มีร่างกายอะไรเลย ถึงแม้ร่างกายของเขานั้นจะแข็งแกร่งอย่างมาก แต่มันไม่ใช่ร่างกายแห่งนักรบ ิอวี่ยังด้อยกว่านิดหน่อย
ถึงแม้จะคิดแบบนี้ แต่าาอสูรก็ไม่มีทางปล่อยผู้กล้าที่มีพลังแฝงไปแม้แต่คนเดียว เขาพูดอย่างจริงจังว่า “ก่อนหน้านั้น ข้าจำเป็ต้องบอกเ้าเื่หนึ่งก่อน”
“ข้าเฝ้าอยู่ที่นี่มากว่าร้อยปี ข้าจำไม่ได้แล้วว่ามีผู้กล้ามากน้อยแค่ไหนที่เข้ามารับบททดสอบนี้ แต่ในเมื่อข้ายังอยู่ตรงนี้นั่นก็หมายความว่า ยังไม่มีใครผ่านบททดสอบของข้าไปได้เลยแม้แต่คนเดียว”
“แล้วคนพวกนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแล้ว?” ิอวี่รีบถาม
“บททดสอบนี้เป็กลไกที่ข้าทำขึ้นก่อนที่จะตาย ิญญาของข้าไม่อาจแก้ไขกลไกที่ตัวเองตั้งเอาไว้ได้ ดังนั้นเมื่อบททดสอบนี้เริ่มต้นขึ้น ข้าจะทำได้แค่ยืนดูอยู่ข้างๆ หรือพูดอีกอย่างว่าข้าไม่อาจช่วยชีวิตพวกเ้าได้เลย”
าาอสูรส่ายหัวแล้วพูดว่า “แต่ละคนมีพรสวรค์ที่ต่างแตกกันออกไป ระดับความยากก็จะไม่เหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มีใครผ่านมันไปได้เลย ทุกคนล้มเหลวและตายทั้งหมด”
พอพูดถึงตรงนี้ในใจของาาอสูรก็รู้สึกสะท้อนใจ ตอนนั้นเขาอยู่ต่อเพื่อสร้างกลไกนี้ขึ้นมาอย่างโเี้มาก แต่หลังจากที่เขาตายก็ได้เห็นผู้กล้าที่มีพร์ต้องตายไปคนแล้วคนเล่าทำให้รู้สึกเสียดาย
ด้านหนึ่ง เขาไม่อยากเห็นคนพวกนี้ตายไปจริงๆ อีกด้านหนึ่งเขาก็หวังว่าจะมีคนที่มีความสามารถสูงจริงๆ ปรากฏตัวเพื่อสามารถผ่านบททดสอบนี้ไปได้
เพราะขอแค่สามารถผ่านการทดสอบนี้ก็จะสามารถสืบทอดทุกอย่างของเขาได้!
ิอวี่รู้สึกกดดันมาก เขาคิดไม่ถึงเลยว่าบททดสอบมันจะโเี้ขนาดนี้
จากท่าทางของาาอสูรจะเห็นได้ว่าที่จริงเขารู้สึกเสียใจมากที่สร้างกลไกแบบนี้ออกมา แต่เพราะการสืบทอดของเขานั้นต้องมีความแข็งแกร่งอย่างมาก เขาถึงได้ทำใจสร้างบททดสอบที่น่ากลัวแบบนี้ขึ้นมา!
ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ าาอสูรเป็คนชอบความสมบูรณ์แบบ พอตายไปแล้วเขาเลยคาดหวังว่าคนที่จะมาสืบทอดทุกอย่างของเขาจะต้องมีความแข็งแกร่งมากกว่าเขา ดังนั้นถึงได้สร้างบททดสอบนี้เพื่อสร้างมาตรฐานตามที่ตนเอง้าขึ้นมา
หรือพูดอีกอย่างว่า คนที่มีอายุยี่สิบ ก็จะต้องมีความสามารถเหนือกว่าตอนที่าาอสูรอายุยี่สิบ คนที่มีอายุห้าสิบ ก็จะต้องมีความสามารถเหนือกว่าาาอสูรตอนอายุห้าสิบ
ขอแค่เกินขีดจำกัดนั้นถึงจะสามารถรับการสืบทอดจากเขาได้!
แต่ว่าในตอนนี้ล่ะ? ผู้ที่าาอสูรคัดเลือกเข้ามาเพื่อสืบทอดทุกอย่างต่อจากเขาต้องตายทั้งหมดเพราะบททดสอบนี้ ไม่มีใครเหนือกว่าเขาได้เลย
หากยอมถอย ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถทำให้สิ่งที่เขาปรารถนาสำเร็จและหลุดพ้นไปได้ แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เจอผู้สืบทอดที่เขาถูกใจเลย ไม่แน่ว่าจนถึงวันที่ดวงิญญาของเขาแตกสลาย ก็คงยังไม่ได้ใครที่มารับ่ต่อจากเขาเลยก็ได้
ความทะนงตนของาาอสูรทำร้ายตัวของเขาเอง มันทำให้การสืบทอดของเขานั้นเปล่าเปลี่ยว
“ตอนนี้ข้ามีทางเลือกให้เ้าสองทาง”
าาอสูรพูดอย่างจนใจ “อย่างแรก สละสิทธิ์ ข้าจะส่งเ้าออกไป แต่ว่าหลังจากนี้เ้าจะไม่มีโอกาสได้ท้าทายมันอีกเลย อย่างที่สอง อยู่ต่อและผ่านการทดสอบไปให้ได้ แล้วจะได้รับการสืบทอดจากข้า นั่นก็คือ ปราณหมื่นอสูร!”
ปราณหมื่นอสูรคือลมปราณที่าาอสูรดึงมาจากอสูรกว่าหมื่นตัว แล้วนำมาหลอมรวมเป็หนึ่งในร่างกายของเขา จนกลายเป็ลมปราณหมื่นอสูรที่มีความบริสุทธิ์มาก และมีพลังงานที่น่ากลัวอย่างมากอีกด้วย
ิอวี่รู้ดีว่าลมปราณหมื่นอสูรที่ว่าน่าจะเป็ของที่ทำให้ราชวงศ์ต้าิคลั่งได้ แต่แล้วมันอย่างไรล่ะ?
หากไม่สามารถผ่านการทดสอบนี้ไปได้ ถ้าอย่างนั้นจุดจบของเขาก็มีแค่ตายอย่างเดียวเท่านั้น
ด้านหนึ่งคือ์ อีกด้านคือนรก!