“ซูจิ่นซี เ้ากล้าตบข้าหรือ? ”
เยี่ยเซินไม่เคยคาดคิดมาก่อนอย่างแน่นอน คิดไม่ถึงว่าซูจิ่นซีจะกล้าลงมือกับเขาเช่นนี้เขาเงื้อมือจะตบหน้าของซูจิ่นซีกลับด้วยความโกรธ ทว่าไม่คิดเลยว่า ซูจิ่นซีกลับเอียงตัวหลบเลี่ยงเขาโดยทันที
ในเวลาเดียวกัน เส้นผมของซูจิ่นซีสะบัดขึ้นไปบนท้องฟ้าส่งผลให้ผ้าเช็ดหน้าที่ผูกติดอยู่ด้านหลังศีรษะของนางตกลงมาในทันใด
ไม่ทันได้เอาเปรียบซูจิ่นซี เยี่ยเซินซึ่งกำลังยกมือเพื่อจะตบนางเป็ครั้งที่สองกลับหยุดชะงักกลางอากาศและจ้องมองที่ซูจิ่นซีอย่างฉับพลันหากวินิจฉัยซูจิ่นซีที่อยู่ตรงหน้ากับซูจิ่นซีหญิงสาวผู้โง่เขลา อัปลักษณ์ก่อนหน้านั้น ดวงตาทั้งสองข้างของเยี่ยเซินก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตกตะลึง
ผิวที่เกลี้ยงเกลา จมูกดังหยกประณีตงดงาม แก้มอมชมพู ดวงตาดั่งหยดน้ำใบหน้างดงามผ้าไหมสีเขียวสามพันผืนกำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้าราวกับนางฟ้าที่หลงเข้ามายังโลกมนุษย์อย่างไม่ได้ตั้งใจแม้แต่แสงแดดที่อยู่ข้างหลังนางก็ดูราวกับจะสูญเสียสีสันไปในทันที
“เ้า... เ้าเป็ผู้ใดกันแน่? ”
เยี่ยเซินไม่เชื่อสายตาตนเองว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้านั้นจะเป็ซูจิ่นซี
ซูจิ่นซีค่อยๆ ยืดตัวตรง อมยิ้มที่มุมปากของนาง
“เมื่อครู่ซ้ายก็เรียกซูจิ่นซี ขวาก็เรียกซูจิ่นซี ไท่จื่อทรงไม่คลั่งแล้วหรืออย่างไรชั่วพริบตาเดียวก็ไม่รู้จักกันแล้วหรือเพคะ? ”
“เหตุใด... เป็ไปได้อย่างไร? ซูจิ่นซีเ้าทำอย่างไรหน้าถึงได้เป็เช่นนี้”
หรือข่าวลือจากภายนอกที่ว่ารอยพิษบนใบหน้าของซูจิ่นซีนั้นหายไปแล้ว ข่าวลือว่านางงดงามราวกับนางฟ้านั้นเป็ความจริงหรือ?
ไม่ เป็ไปไม่ได้กระมัง?
เื่นี้เหตุใดจึงเป็เช่นนี้ไปได้?
ตอนแรกเป็เพราะเขาไม่ชอบรูปลักษณ์ที่น่ารังเกียจของซูจิ่นซีผู้โง่เขลามาั้แ่เกิดดังนั้นเขาจึงขอร้องให้พระบิดายกเลิกการหมั้นระหว่างเขากับซูจิ่นซีและยังให้มอบซูจิ่นซีกับเยี่ยโยวเหยาซึ่งได้รับพิษมาจากการไปรบที่เมืองไหวเจียงเยี่ยโยวเหยาที่อายุไม่น่าจะยืนยาวอยู่แล้ว การทำเช่นนั้นก็เพื่อให้ซูจิ่นซีกับเยี่ยโยวเหยารู้สึกเสียเกียรติ
เหตุใดบัดนี้เื่ราวถึงเป็เช่นนี้ไปได้?
ไม่เพียงแต่เยี่ยโยวเหยาไม่ตายยิ่งกว่านั้นซูจิ่นซีที่โง่เขลานั่นก็ยังหายดี รอยพิษบนใบหน้าก็รักษาได้แล้วใบหน้างดงามราวกับนางฟ้าอย่างไรอย่างนั้น
เื่นี้ต้องมีอะไรผิดพลาด!
“นางซูจิ่นซีคนต่ำช้านี่ สวมหน้ากากหนังมนุษย์ใช่หรือไม่? รีบถอดออกมาให้ข้าเดี๋ยวนี้”
ไม่รู้ว่าเหตุใด เยี่ยเซินจึงเสียสติไปโดยฉับพลัน เขาเอื้อมมือออกไปคว้าใบหน้าของซูจิ่นซี
“เซินเอ๋อร์ อย่าเอาแต่ใจ! ”
ทันใดนั้นก็มีเสียงเข้มลึกลับมาจากบนบัลลังก์สูงในระยะไกลสะท้อนกลับมา
มือของเยี่ยเซินถูกห้ามไว้ได้ทันเวลาหยุดห่างจากใบหน้าของซูจิ่นซีเพียงครึ่งนิ้วเท่านั้น
ซูจิ่นซีหันศีรษะไปมอง ก็เห็นชายวัยกลางคนผู้สง่างามและสูงส่งนั่งอยู่บนบัลลังก์สูงเขาสวมเสื้อคลุมสีเหลืองลายัในเมฆหมอกร่างกายของเขาเต็มไปด้วยราศีขององค์าาที่สง่างาม มองเพียงแวบเดียวก็ทราบได้ว่าคือฮ่องเต้องค์ปัจจุบันนางคุกเข่าโค้งคำนับทันที
“ซูจิ่นซีถวายบังคมฝ่าา ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี!”
แม้ว่าฮ่องเต้จะไม่เคยเห็นใบหน้าของซูจิ่นซีมากก่อนทว่าพระองค์ก็ไม่คิดว่าซูจิ่นซีจะโตมางดงามถึงเพียงนี้ มองแล้วก็ตะลึงไปเล็กน้อยทว่าอย่างไรเสียผู้คุมอำนาจที่อยู่ในตำแหน่งสูงมาเป็เวลานานอย่างน้อยก็ยังคงมีความรู้สึกแยกแยะขั้นพื้นฐานได้บ้าง พระองค์รีบถอนสายตาจากนางในชั่วพริบตา
“ชายาโยวอ๋อง เ้าช่างวางมาดใหญ่โต คาดไม่ถึงว่าตำหนักจ้งหวาของฮองเฮาเ้าก็มุทะลุเดิมทีเ้าคงไม่เห็นข้ากับฮองเฮาอยู่ในสายตาเลยใช่หรือไม่? ”
ถึงแม้ว่าซูจิ่นซีจะโค้งตัวอยู่ทว่าก็ไม่ได้ทำให้ผู้คนรู้สึกว่านางถ่อมตัวอยู่เลยแม้แต่น้อย
“ฝ่าากล่าวเกินไปแล้วเพคะ! ฝ่าาทรงเป็องค์จักรพรรดิท่านอ๋องกับหม่อมฉัน เป็แค่ขุนนางธรรมดาที่ถวายความจงรักภักดีอย่างแน่วแน่ไม่มีเหตุผลใดที่จะล่วงเกินเลยเพคะ เพียงแต่เมื่อครู่นี้ราวกับว่าไท่จื่อจะลืมขนบธรรมเนียมของวังหลวงไปชั่วครู่ในฐานะหม่อมฉันที่เป็ผู้าุโกว่าก็เลยเตือนไท่จื่อเท่านั้นเพคะ”
เยี่ยเซินได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็มืดครึ้มอีกครั้ง
อารมณ์ของฮ่องเต้ดูจะหงุดหงิดเล็กน้อย เพียงแต่พระองค์ปล่อยให้ซูจิ่นซีวางอำนาจในเวลาที่เหมาะสมและไม่ได้เอาคำพูดของซูจิ่นซีมาใส่พระทัยยิ่งไม่คิดอันใดมากมายกับคำพูดของซูจิ่นซี
“เอาเถิด เข้ามาหาข้าทั้งหมดนั่นเลย! ”
พูดไปแล้วฮ่องเต้ก็เดินนำเข้าไปในตำหนักจ้งหวาก่อนผู้ใด
ซูจิ่นซีและเยี่ยเซินมองหน้ากัน ดวงตาของเยี่ยเซินโกรธราวกับหินเหล็กไฟทว่าซูจิ่นซีกลับสงบและมั่นคงราวกับน้ำที่นิ่งสงบ มองไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ใด นางเดินเข้าไปในตำหนักจ้งหวาต่อหน้าเยี่ยเซิน
เยี่ยเซินระงับความโกรธเอาไว้ อีกทั้งยังจดจำซูจิ่นซีไว้ในใจอย่างลึกซึ้ง
ก่อนที่ซูจิ่นซีจะเดินผ่านประตูของตำหนักจ้งหวาเสียงดังราวกับฟ้าร้องดังสะท้อนมาจากหูของนาง เป็เสียงของระบบถอนพิษเสียงดังมากจนหูของซูจิ่นซีใกล้จะแตกนี่แสดงให้รู้ว่าระบบถอนพิษตรวจพบพิษที่ร้ายแรงสามารถตัดสินความแรงของพิษได้ตามความดังของเสียงที่แจ้งเตือน
ในตำหนักจ้งหวานี้ผู้ใดกันที่ติดพิษหนักหนาถึงเพียงนี้?
นี่มันเกินจริงไปแล้วกระมัง?
ซูจิ่นซีขยี้หู โกรธเกรี้ยวเล็กน้อยและสับสนอยู่บ้างเช่นเดียวกัน
“พระชายาโยวอ๋อง ร่างกายท่านไม่สบายหรือไม่? ”
“ไม่ ไม่เป็ไรเพคะ! ”
ซูจิ่นซีส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
ฮ่องเต้ก็ไม่ได้สนใจเช่นกันให้สาวใช้เปิดม่านและพาซูจิ่นซีเข้าไปในห้องด้านใน
คนฉลาดอย่างซูจิ่นซีในเวลานี้นางเกือบจะเดาได้แล้วว่าผู้ที่ถูกพิษมหาศาลคือผู้ใด
เป็อย่างที่คิดไว้ สักพักฮ่องเต้ก็เริ่มเอ่ยขึ้น
“ได้ยินมาว่าชายาโยวอ๋องมีความชำนาญในการรักษาเหนือกว่าผู้ใดฝีมือการแพทย์ชั้นยอดสามารถรักษาผู้ที่ใกล้ตายให้รอดสามารถรักษาขาสองข้างของเฉินไท่เฟยที่เดินไม่ได้มานานให้หายได้วันนี้ที่เรียกพบพระชายาโยวอ๋องก็เพื่อจะให้เ้ามารักษาอาการเจ็บป่วยที่เรื้อรังมานานของฮองเฮาชายาโยวอ๋อง เชิญเถิด! หากรักษาหายข้าจะตบรางวัลให้อย่างงามหากรักษาไม่หาย... ”
ครึ่งประโยคหลังฮ่องเต้พูดไม่กระจ่างแจ้งทว่าในใจของซูจิ่นซีก็เข้าใจได้อย่างชัดเจน
วันนี้ฮ่องเต้เรียกนางมาพบเพื่อรักษาฮองเฮาเป็เพียงครึ่งหนึ่งของเหตุผลเกรงว่าอีกครึ่งของเหตุผลก็ยังคง้าทำให้นางลำบากอย่างแน่นอน!
อย่างที่เยี่ยเซินกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ผู้คนล้วนรู้ว่าซูจิ่นซีเป็ขยะของสกุลซู แม้ว่าจะรักษาขาของเฉินไท่เฟยให้หายขาดก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะสามารถยกย่องชื่อเสียงของนางได้อย่างรวดเร็ว!
ยิ่งกว่านั้นสำนักหมอหลวงมีหมอหลวงมากมายถึงเพียงนั้นโดยเฉพาะบิดานางที่เป็หัวหน้าสำนัก อีกทั้งก่อนหน้านี้หมอหลวงอวิ๋นที่เคยไปยังหนานย่วนนางก็เคยเห็นทักษะการแพทย์ของเขาแล้วถือได้ว่าเป็อันดับหนึ่งหรือสองที่ดีที่สุดอย่างแน่นอน คงเพราะหมดซึ่งหนทางแก้ไขปัญญาเป็แน่เนื่องจากฮองเฮาป่วยเรื้อรังมานานแล้วฮ่องเต้ไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อว่าซูจิ่นซีสามารถรักษาโรคที่รักษายากซึ่งแม้แต่หมอของสำนักหมอหลวงก็ไม่สามารถที่จะรักษาได้
ยิ่งไปกว่านั้นทันทีที่ผ่านเข้าประตูห้องด้านในไปกลิ่นเหม็นฉุนซึ่งมาจากร่างกายของฮองเฮาก็ส่งกลิ่นทะลุจมูกของซูจิ่นซีประสบการณ์หลายปีได้บอกนางว่าบนร่างกายของฮองเฮานอกจากตรวจพบพิษที่รุนแรงโดยระบบล้างพิษแล้วยังมีอาการของโรคอื่นๆอีกด้วย นางทำได้เพียงถอนพิษ ทว่าการรักษาโรคนี้ไม่ใช่จุดแข็งของนางเอาเสียเลย!
ด้วยเหตุนี้ซูจิ่นซีจึงตัดสินใจไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งอย่างเด็ดขาด
“ฝ่าากล่าวเกินไปแล้วเพคะ ที่สามารถรักษาขาคู่นั้นของเฉินไท่เฟยได้นั่นเป็เพราะว่าบังเอิญเท่านั้นเื่ที่จิ่นซีไม่เข้าใจทักษะการแพทย์นั้นก็เป็ที่รู้กันดีอาการป่วยเรื้อรังของฮองเฮานี้จิ่นซีช่วยอันใดไม่ได้จริงๆ เพคะ! ฝ่าาทรงโปรดประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ” เยี่ยเซินที่ตามเข้าประตูมาทีหลังส่งเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังลั่น “ซูจิ่นซีคำพูดนี้ของเ้าก็ถือว่ายอมรับว่าเ้าเองเป็สินค้าไร้ประโยชน์ใช่หรือไม่? ไม่รู้ว่าคำพูดนี้ของเ้าหากให้เสด็จอาได้ยินเข้า เขาจะรู้สึกเช่นไร? ”
“เ้า... ”
ซูจิ่นซีเงยหน้าขึ้นโดยพลันจ้องไปที่เยี่ยเซินที่กระหยิ่มยิ้มย่องอย่างโกรธเกรี้ยว
เยี่ยเซินเดินเข้ามาอย่างทะนงองอาจ เอนตัวไปที่ซูจิ่นซีด้วยความรู้สึกเหนือกว่าแล้วพูดทีละคำว่า
“ซูจิ่นซีในเมื่อเป็เช่นนี้ เ้าก็ควรจะยอมรับว่าตนพ่ายแพ้แล้วนะเพียงแต่ไม่ช้าก็เร็วล้วนแต่เป็ความอัปยศต่อเสด็จอาโยวอ๋องก็เท่านั้น สตรีเช่นเ้าผู้ใดเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องก็ต้องโชคร้าย! ฮ่าฮ่าฮ่า! ”
