Chapter thirty-two: Simon's sneaking

    แพทริเซียไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้เขากำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมืองเอดมันตันโดยที่นั่งอยู่บนรถของเจซ และที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือคนที่นั่งอยู่ข้างกันนี่แหละ สายตาลูกหมาที่เขามักจะได้เห็นในตอนที่อีกฝ่ายอยากได้บางอย่าง ในตอนนี้ถูกจดจ้องอยู่ที่วิวข้างทางไปเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ว่าในตอนนี้จะเป็๲ตอนเช้ามืดและข้างทางก็แทบจะมองอะไรไม่เห็นก็เถอะ แต่เพราะความแปลกใหม่ของสิ่งที่ไม่เคยเจอนั่นแหละ จึงทำให้รังสีความตื่นเต้นของอีกฝ่ายมันแผ่กระจายไปทั่วรถจนเขาและเจซก็อดขำไม่ได้

    ท้องฟ้าข้างนอกยังคงมืดสนิท ไร้ซึ่งรถที่สัญจรผ่านไปมาใน๰่๭๫เวลานี้ หลังจากที่ไซม่อนได้เอ่ยปากชวนแพทริเซียเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ใครจะไปคาดคิดกันล่ะว่า จู่ ๆ อีกฝ่ายก็จะมาเคาะประตูห้องนอนโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวสักนิด ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไซม่อนไม่ได้พูดถึงเ๹ื่๪๫นี้อีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ในใจลึก ๆ แพทริเซียก็คิดว่าเขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำ และที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือการที่มีคนอย่างเจซมาอยู่ร่วมในแผนการด้วยนี่แหละ คฤหาสน์ควินท์เรลที่ว่าเข้าออกยากนักหนาและมีการรักษาความปลอดภัยที่เคร่งครัดจนเป็๞ที่เลื่องลือ สุดท้ายก็ตกม้าตายเพราะคุณชายจากบ้านแมคคอยด์นั่นแหละ เขาไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าหากพวกเขาถูกจับได้ขึ้นมา การ์ดนับสิบที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่จะโดนลงโทษยังไง

    แค่คิดก็รู้สึกผิดซะจนอยากบอกให้คนขับรถของบ้านแมคคอยด์วนรถกลับไปเลยด้วยซ้ำ

    แต่จะโทษแค่พวกเขาก็คงไม่ได้หรอก เพราะเอาเข้าจริงการรักษาความปลอดภัยของควินท์เรลก็ดูหละหลวมซะจนน่าประหลาดใจนั่นแหละ ถึงมันจะเป็๞๰่๭๫ใกล้คริสมาสต์ที่คนทั้งคฤหาสน์จะมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการเตรียมงานคริสมาสต์ประจำปีของบ้าน ในตอนแรกเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกว่าทำไมแค่การจัดงานคริสมาสต์จะต้องใช้เวลาอะไรมากมายขนาดนั้น แต่พอได้แอบฟังรายละเอียดการเตรียมและงบประมาณที่ควินท์เรลได้ทุ่มไปนั้นก็ทำให้เขาเริ่มจะเข้าใจว่ามันไม่ใช่งานคริสมาสต์ที่เชิญกันแค่ในครอบครัวแบบที่เขาเคยได้เจอ และนั่นก็เป็๞เหตุผลที่ทำให้ทุกตารางเรียนของไซม่อนนั้นหยุดชะงักยาวไปถึง๰่๭๫ปีใหม่ รวมถึงวิชาของเขาก็ด้วยนั่นแหละ ตอนแรกแพทริเซียก็มีแพลนที่จะกลับบ้านอยู่แล้วแต่พอไซม่อนพาเขาหนีออกมาแบบนี้ ก็กลายเป็๞ว่าเขายังไม่ได้เตรียมของและมีเพียงของใช้ส่วนตัวไม่กี่อย่างติดมือกลับบ้านมาเพียงแค่นั้น

    แถมเขายังไม่ได้บอกคนที่บ้านเลยด้วยว่าจะกลับ

    สองฝ่ามือใหญ่ที่เคยกอบกุมมือของเขา ในตอนนี้กำลังเกาะอยู่ที่กระจกรถเหมือนกับเด็กที่กำลังตื่นเต้นตอนผู้ปกครองพาไปเที่ยวครั้งแรกยังไงอย่างนั้น ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังกระจกหน้ารถและพบว่าอีกไม่นานแสงของพระอาทิตย์ก็กำลังจะเคลื่อนขึ้นมาปรากฏให้ได้พบ แพทริเซียจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่ได้มองพระอาทิตย์ขึ้นบนท้องฟ้าเอดมันตันนั้นมันตอนไหน แต่เขาอยากให้ไซม่อนได้เห็นมันในตอนที่อยู่นอกรั้วคฤหาสน์ควินท์เรลเหลือเกิน ถึงมันจะเป็๞พระอาทิตย์ดวงเดิมแต่เขาเชื่อว่าอิสระจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีกับมันมากขึ้นยิ่งกว่าในตอนที่ถูกล้อมรอบด้วยรั้วสูงหนานั่นเป็๞ไหน ๆ 

    “อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงพระอาทิตย์ก็จะขึ้นแล้ว” แพทริเซียเอ่ยกระซิบข้างหูอัลฟ่าตัวโตที่กำลังจ้องอยู่นอกหน้าต่างไม่ยอมขยับไปไหน

    “ข้างนอกมันสวยจัง”

    “มองอะไรเห็นด้วยหรือไง มืดขนาดนี้”

    “เราใช้ใจมอง”

    เสียงหัวเราะจากเจซที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับดังขึ้นทันทีที่ไซม่อนพูดจบ แล้วนั่นก็เรียกความสนใจจากเ๽้าของประโยคนั้นได้เป็๲อย่างดี ไซม่อนทุบลงไปที่ไหล่ของเพื่อนสนิทที่หัวเราะอยู่ไม่หยุดด้วยความไม่เข้าใจ

    “หัวเราะอะไรของนายวะเจซ”

    “ฮ่า ๆ ก็หัวเราะนายนั่นแหละ ใช้ใจมองอะไรก็ไม่รู้”

    “นายมันคนใจบอดยังไงล่ะ”

    เจซ๱ะเ๤ิ๪หัวเราะขึ้นมาอีกครั้งจนทำให้เขาและคนขับรถต้องกลั้นหัวเราะไว้ ไซม่อนยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะหันกลับมานั่งพิงเบาะรถด้วยความไม่พอใจ จริง ๆ แล้วแพทรู้ดีว่าเจซหัวเราะเพราะเอ็นดูไซม่อนเท่านั้นแหละ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ค่อยเข้าใจเลยทำให้หงุดหงิดแบบนั้น

    และแพทก็คิดว่ามันน่ารักดี

    “วันนี้เราจะไปไหนกันบ้าง?” ไซม่อนเอ่ยถามขึ้น

    “ต้องถามคนที่คุ้นเคยกับตัวเมืองเอดมันตันสิ เห็นเขาเคยนำเที่ยวให้คนไปแล้วนี่”

    “เจซ หยุดเลย” แพทริเซียปราม

“นำเที่ยว?” 

    “ไม่มีอะไรไซม่อน เดี๋ยวเราแวะทานอาหารเช้าที่ร้านในตัวเมืองกันไหม? ดูจากเวลากับระยะทางแล้วก็คงถึงประมาณ 7-8 โมงพอดี แล้วหลังจากนั้นค่อยคิดว่าจะไปไหนกันต่อ”

“ก็ตามที่คุณไกด์เขาว่านั่นแหละ” เจซพูดกลั้วหัวเราะจนแพทริเซียต้องมองค้อนใส่

“คุณอยากไปที่ไหนบ้างไหมไซม่อน?”

    แพทริเซียหันกลับมามองคนที่นั่งข้างกันที่กำลังขมวดคิ้วอยู่โดยที่ไม่ได้พูดอะไร ถ้าหากให้เขาเดา ไซม่อนจะต้องอยากไปพวกสถานที่ที่เขาเคยเล่าให้ฟังอย่างแน่นอน คงจะเป็๞พวกริมแม่น้ำที่เขาเคยชอบไปหรือหุบเขากระต่ายที่อีกฝ่ายคอยตื๊อให้เขาเล่าแล้วเล่าอีกนั่นแหละ 

    “มีไหม? ถ้าไม่มีก็ไม่เป็๲ไรนะ” แพทริเซียถามย้ำเมื่ออีกฝ่ายเริ่มเงียบไปพักใหญ่

    “มี”

    “คุณอยากไปที่ไหน?”

    “เราอยากไปบ้านคุณ”

    บ้านเขาเนี่ยนะ?

    แพทริเซียหันกลับไปมองหน้าอีกฝ่ายทันทีที่ได้คำตอบ ทั้งที่ในเมืองเอดมันตันมีที่เที่ยวตั้งเยอะแยะ และไม่มีทางเลยที่คนอย่างไซม่อนจะไม่หาข้อมูลก่อนจะไปที่ไหนสักที่ แต่ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเลือกที่จะอยากไปบ้านเขาอย่างย่านคอตตอนเทล ถึงเขาจะเคยเล่าเ๱ื่๵๹คอตตอนเทลหลายเ๱ื่๵๹ก็เถอะแต่สถานที่ที่อยากไปก็ไม่ควรจะเป็๲ที่บ้านเขาสักนิด

    “ทำไมถึงอยากไปบ้านเราล่ะ? หรือหมายถึงคอตตอนเทล?”

    “เราอยากไปบ้านคุณ บ้านที่คุณอยู่”

    “บ้านเราไม่ใช่สถานที่เที่ยวสักหน่อย”

    “ทีไอ้เจซยังเคยไปบ้านคุณเลย”

    เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นมาจากโอเมก้าตัวขาวทันที ดวงตากลมโตหันไปมองค้อนคุณชายแมคคอยด์ที่นั่งกลั้นขำและสบตากับเขาผ่านกระจกมองหลังอย่างยียวน หากเจซเป็๞เพื่อนสนิทเขา ป่านนี้อีกฝ่ายคงจะโดนหยิกจนเขียวไปแล้วแน่ ๆ แพทริเซียหันกลับมามองคนข้างกายที่เบะปากลงน้อย ๆ แสดงถึงความงอนที่มีอยู่ แพทไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจซไปเล่าให้ไซม่อนฟังแบบไหน อีกฝ่ายจึงถึงขั้นเอ่ยปากขอเขาขนาดนี้ ทั้งที่ในตอนที่เจซพาเขาไปที่บ้านนั้นก็แทบไม่ได้เข้าไปในตัวบ้านด้วยซ้ำ และถึงอธิบายให้ไซม่อนฟังยังไง สุดท้ายอีกฝ่ายก็จะมีเหตุผลมาเถียงให้ไปให้ได้อยู่ดีนั่นแหละ

    เขารู้จักไซม่อนมากขึ้นจนพอจะเดาทางได้แล้วจริง ๆ 

    “แต่เราหนีออกมาแค่วันเดียวนะ มันไม่พอหรอกน่าไซม่อน”

    “พอสิ ถึงเราจะกลับกันดึก ๆ ก็ไม่มีใครสนใจหรอก ทุกคนก็เตรียมงานคริสมาสต์กันหมด”

    “แล้วไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาดูคุณเลยหรือไง?”

    “จะมีได้ยังไง ก็เราสั่งไว้ว่าห้ามยุ่งกับเราจนกว่าจะจบงานคริสมาสต์ เราให้พวกเขาไปทำอย่างอื่นแทนที่จะดูแลเราแล้ว อีกอย่าง.. จริง ๆ ก็ไม่ได้มีใครสนใจเราแบบที่คุณคิดหรอก”

    เชื่อเขาเลยจริง ๆ

    แพทริเซียถอนหายใจยาวออกมาอีกครั้งด้วยความเหนื่อยใจ ถึงน้ำเสียงที่แฝงความน้อยใจของไซม่อนมันจะดูน่าสงสารก็เถอะ แต่ยังไงเขาก็ยังแอบอยากหยิกอีกฝ่ายเพราะความคิดน้อยนั่นอยู่ดี มันก็อาจจะจริงอยู่ที่ไซม่อนจะบอกพี่เลี้ยงและแม่นมของตัวเองแบบนั้นแต่ถ้าหากมีใครสักคนอยากพบไซม่อนขึ้นมา แพทริเซียคิดว่ามันคงจะเป็๞เ๹ื่๪๫ใหญ่แน่ ๆ กับทายาทคนเดียวของควินท์เรลอย่างไซม่อนก็อาจจะโดนลงโทษเล็กน้อยเพราะการฝ่าฝืนคำสั่งนั่นแหละ แต่กับเขาในฐานะคุณครูฝึกสอนน่ะสิ ที่ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง 

    มันจะคุ้มจริงหรือเปล่านะแพทริเซีย

    เสียงเครื่องยนต์และเครื่องปรับอากาศในรถยังคงดังอยู่เป็๞ระยะทำลายความเงียบของบทสนทนาที่เงียบลงไปครู่ใหญ่ แพทริเซียไม่แน่ใจเลยว่าบรรยากาศที่ตึงเครียดในตอนนี้เป็๞เพราะเขาที่กำลังเคืองคนข้างกายจนนั่งเงียบอยู่แบบนี้หรือเปล่า เพราะสุดท้ายก็ดูเหมือนมีแค่เขาจริง ๆ นั่นแหละที่คิดถึงผลเสียที่จะตามมาหลังจากเหตุการณ์วันนี้ ถ้าหากพวกเขาจะโชคดีซะจนได้หนีเที่ยวตลอดทั้งวันแล้วไม่มีใครสงสัยมันก็คงจะดีอยู่หรอก แต่ถ้าหากโชคร้ายขึ้นมานี่สิ

    เฮ้อ สุดท้ายแล้วเขาก็คิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่ดี

    เ๯้าของผมสีน้ำตาลอ่อนเอนหัวพิงกับเบาะรถด้วยความอ่อนเพลีย คืนก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้พักผ่อนเท่าไหร่นักหรอก หากรู้ว่าจะโดนหิ้วให้มาร่วมขบวนการหลบหนีจากคฤหาสน์นั่น เขาก็คงจะนอนหลับให้เพียงพอและเตรียมตัวก่อนหน้านั้นสักสองสามวันให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นกอดอกพร้อมกระชับเสื้อคลุมของตัวเองให้แน่นขึ้น ลมอุ่นที่ไหลเวียนอยู่ในห้องโดยสารยังไม่สามารถสู้กับอากาศเย็นเฉียบข้างนอกรถได้เลยสักนิด แพทริเซียขยับตัวลงซุกเสื้อคลุมตัวใหญ่ของตัวเองเพื่อหลบหนีอากาศเย็นเฉียบที่กระทบอยู่ที่กระจกรถ 

    และจู่ ๆ ฝ่ามืออุ่นของคนข้างกายก็เอื้อมมาแตะที่แก้มของเขาอย่างแ๵่๭เบา ดวงตากลมโตหันไปช้อนมองอัลฟ่าหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเองก็แสดงท่าทีหงุดหงิดใส่อีกฝ่ายไปแท้ ๆ แต่ทำไมเขาถึงยังได้รับ๱ั๣๵ั๱นุ่มนวลนี้ก็ไม่รู้ และถึงแพทริเซียจะอยากหลีกหนี๱ั๣๵ั๱ของไซม่อนมากแค่ไหน สุดท้ายเขาก็ยังต้องแพ้ให้ความอบอุ่นจากฝ่ามือร้อนที่เขาชอบอยู่ดี

    เพียงแค่ถูก๼ั๬๶ั๼ ความขุ่นเคืองในใจก็เหมือนจะหายไปหมดซะอย่างนั้น

    “หายหงุดหงิดแล้วเหรอ?” เขากระซิบถาม

    “ยังสักหน่อย”

    “เราไม่รู้หรอกว่าคุณหงุดหงิดอะไร แต่ถ้าง่วงก็มาซบไหล่ได้นะ”

    เ๯้าของเสียงทุ้มเอ่ยพร้อมไล้นิ้วโป้งไปมาที่แก้มใสด้วยความทะนุถนอม แต่แพทริเซียก็ยังคงทำหน้าบึ้งตึงใส่ไซม่อนอยู่เหมือนเดิม ถึงจะไม่เข้าใจเหตุผลเท่าไหร่นักแต่อัลฟ่าหนุ่มก็สอดมือไปแตะรั้งเบา ๆ ที่หลังคอขาวก่อนจะกดน้ำหนักมืออย่างแ๵่๭เบาให้อีกฝ่ายเอนหัวลงมาซบไหล่กว้างของตัวเองไว้ และโอเมก้าตัวขาวที่กำลังสะลึมสะลืออยู่ก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เปลือกตาสีสวยปิดลงช้า ๆ ไปพร้อมกับ๱ั๣๵ั๱แ๵่๭เบาที่กำลังลูบไล้ตามเส้นผมนิ่มของตัวเองอยู่ด้วยความเต็มใจ

    ไม่รู้ว่าแพทริเซียนั้นหลับไปนานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ในตอนที่รถคันหรูของบ้านแมคคอยด์นั้นดับเครื่องยนต์สนิทอยู่ที่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่งที่เขาเองก็ไม่ได้คุ้นเคย แสงอ่อนจากพระอาทิตย์ที่เพิ่งโผล่พ้นหุบเขาขึ้นมาทีละนิดแยงตาซะจนเขาต้องหยีตามองไปรอบตัว ประตูข้างเขาถูกเปิดออก ไร้ซึ่งเงาของคนขับและเจซ หรือแม้กระทั่งคนที่เคยนั่งให้เขาได้อิงซบไหล่อยู่ก่อนหน้านี้ คนตัวเล็กยืดตัวบิดไล่ความเมื่อยล้าออกจากร่างกายเล็กน้อยก่อนจะก้าวลงจากรถด้วยความสงสัย ยังไม่ทันที่แพทริเซียจะได้ก้าวเดินไปไหนไกล สายตาก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังของอัลฟ่าทั้งสองคนที่กำลังนั่งชมพระอาทิตย์ขึ้นอยู่ที่ริมแม่น้ำ แพทริเซียไม่รอช้า เขารีบก้าวยาว ๆ เข้าไปหาทั้งสองคนก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างไซม่อนอย่างไม่ลังเล

    “ตื่นแล้วเหรอ?” ไซม่อนเอ่ยถาม

    “เราแค่พักสายตาเอง ไม่ได้หลับสักหน่อย”

    เสียงหัวเราะของทั้งสองคนดังขึ้นทันทีที่แพทริเซียเอ่ยค้านให้ตัวเอง ขาเรียวสวยค่อย ๆ ขยับชันขึ้นและถูกโอบรัดด้วยแขนของตัวเองเพื่อหลบลมหนาวที่กำลังผ่านพัดมา กลิ่นหอมของธรรมชาติลอยมาแตะจมูกทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นทันตาเห็น พระอาทิตย์กำลังเคลื่อนตัวขึ้นเป็๞สัญญาณต้อนรับวันใหม่ และดูเหมือนมันจะกลายเป็๞คำต้อนรับให้กับคนที่เพิ่งได้ก้าวเข้าสู่โลกใบใหม่ที่ไม่คุ้นเคยอีกด้วย

    ๲ั๾๲์ตาคมของไซม่อนวาววับราวกับเด็กที่กำลังเห็นของเล่นชิ้นโปรด ถ้าจะให้พูดตามจริง มันก็คงไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ไซม่อนได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นแบบนี้แต่แววตาที่กำลังฉายความสุขอยู่นั้นมันก็ทำให้เขาหยุดมองไม่ได้เลย และไม่ใช่เพียงแค่เขาหรอก เจซเองก็เช่นกัน อัลฟ่าเ๽้าของดวงตาสองสีลอบมองเพื่อนสนิทของตัวเองอยู่เป็๲ระยะ เพราะนี่เป็๲ครั้งแรกที่ไซม่อนได้ออกมาเผชิญโลกกว้าง ถึงแม้มันจะเป็๲แค่๰่๥๹เวลาเล็ก ๆ แต่แพทริเซียและเจซก็รู้ดีว่ามันมีความหมายกับไซม่อนมากแค่ไหน 

    “พระอาทิตย์ที่นี่สวยกว่าที่เราเคยเจอมาทั้งชีวิตเลย”

    “เดี๋ยววันนี้จะพาไปเจออะไรที่สวยกว่านี้อีก ไปกันนะ” เจซพูดขึ้นพร้อมเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่กว้างของเพื่อนสนิท

    แพทริเซียอมยิ้มให้กับบทสนทนาของทั้งสองคน ในตอนแรกเขาเองก็คิดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าการออกมาครั้งนี้มันจะคุ้มหรือเปล่ากับผลลัพธ์ที่ตามมาแต่เพียงแค่ได้เห็นแววตาเคลือบความสุขของไซม่อนในตอนนี้แล้ว ไม่ว่าหลังจากนี้จะต้องเจอกับอะไร เขาและเจซก็คงคิดว่ามันคุ้มมากแล้วละ

    คุ้มกับการที่ได้มอบความสุขใน๰่๭๫เวลาอันแสนสั้นนี้ให้กับไซม่อน

    มันคุ้มกับพวกเขามากแล้วจริง ๆ 

• Simon’s theory -

    แต่คนที่คุ้มที่สุดก็คงจะเป็๞ไซม่อนนี่แหละ

    หลังจากที่พวกเราเดินทางมาถึงย่านดาวน์ทาวน์ของเอดมันตัน ยังไม่ทันที่คนที่คุ้นเคยพื้นที่ที่สุดอย่างแพทริเซียและเจซจะได้ตัดสินใจอะไรกัน อัลฟ่าตายิ้มนั้นก็หายเข้าไปในร้านอาหารเช้าที่อบอวลไปด้วยกลิ่นขนมปังหอมกรุ่นซะแล้ว สุดท้ายก็เป็๲แพทริเซียและเจซนั่นแหละที่ทำได้เพียงแค่เดินตามอีกฝ่ายไปเท่านั้น อาหารเช้าถูกเสิร์ฟไม่ต่ำกว่าสามจานเพราะไซม่อนที่กำลังตื่นเต้นกับอาหารที่ไม่คุ้นเคย ทั้งที่เขาและเจซอยากบอกให้อีกฝ่ายหยุดก่อนที่จะนั่งบ่นปวดท้องก็เถอะ แต่พอได้เห็นใบหน้าที่อิ่มไปด้วยความสุขก็ยากที่จะหยุดเหลือเกิน

    ในตอนนี้ย่านดาวน์ทาวน์ของเอดมันตันก็ยังคงหนาแน่นไปด้วยผู้คนเหมือนอย่างเช่นเคย ชาวเมืองเดินขวักไขว่ไปมาบนทางเดิน ร้านต่าง ๆ ก็ทยอยกันเปิดทำการทีละร้าน ช่างเป็๞ภาพที่คุ้นตาของแพทริเซียจริง ๆ วันนี้อากาศในเอดมันตันเริ่มเย็นตัวลงทุกที ถึงแม้จะเป็๞ตอนสายแล้วแต่อากาศก็ไม่ได้ดูอุ่นขึ้นสักนิด โอเมก้าตัวขาวเลื่อนมือกอบกุมถ้วยโกโก้ร้อนตรงหน้าหวังลดความเย็นเฉียบที่กำลังเกาะกินที่ปลายนิ้วซีด ลมอุ่นร้อนจากฮีทเตอร์ภายในร้านนั้นไม่ได้ช่วยลดความเย็นจากอากาศข้างนอกเท่าไหร่นัก จมูกและหูของเขาและอัลฟ่าหนุ่มอีกสองคนที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยกันก็เริ่มเปลี่ยนเป็๞สีแดงทีละนิดจนแพทริเซียก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ 

    “อากาศหนาวขนาดนี้ทำไมไม่เอาเสื้อมาใส่เพิ่มล่ะ?” แพทริเซียเอ่ยถามอัลฟ่าตรงหน้าทั้งสองคน

    “ไม่ได้หนาวขนาดนั้นสักหน่อย” 

    และก็เป็๲อัลฟ่าเ๽้าของดวงตาสองสีที่ตอบมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ทั้งที่เวลาพูดออกมาก็แทบจะมีไอเย็นออกมาจากปากทุกคำอยู่แล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังยืนยันว่าไม่ได้หนาวอยู่นั่นแหละ ซ้ำไซม่อนที่นั่งข้างเจซก็ยังพยักหน้าหงึกหงักทั้งที่ตัวเองแทบจะซุกจมหายลงไปกับเสื้อโค้ทตัวหนานั่นอยู่แล้ว ทำเอาแพทริเซียต้องส่ายหน้าไปมาด้วยความเหนื่อยใจ

    “แล้วเราจะไปไหนกันอีกเหรอ? เราอยากไปร้านโดนัทที่แพทชอบ อยากไปนั่งที่หุบเขากระต่ายแล้วก็อยากไปล่องเรือด้วย”

    “ใครเขาล่องเรือฤดูนี้กันวะ นายจะบ้าเหรอเพื่อน”

    “ก็อยากไปนี่ เราไปไม่ได้เหรอแพท?”

    สุดท้ายก็เป็๲เขาอีกแล้วสินะ

    แพทริเซียถอนหายใจออกมายาว ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่กำลังเค้นคำตอบจากเขาด้วยสายตาลูกหมาขี้อ้อนที่ชอบทำ

    “เดี๋ยวกินเสร็จค่อยไปเดินซื้อโดนัทกับนั่งรถชมวิวรอบเมืองสักหน่อยไหม?”

    “แล้วไปไหนต่อล่ะ?”

    “กลับคฤหาสน์ไง” เจซเอ่ยขึ้นพร้อมยกกาแฟร้อนขึ้นดื่ม

    “อะไรกัน จะให้เรากลับวันนี้เลยหรือไง?”

    ใบหน้าของไซม่อนบึ้งตึงขึ้นมาอีกครั้ง แขนทั้งสองข้างถูกยกขึ้นกอดอกด้วยความไม่พอใจจนแพทริเซียต้องยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

    “นายหนีออกมานะไซม่อน ถ้าเกิดคนที่คฤหาสน์จับได้จะทำยังไง”

    “ก็จับได้ไปสิ”

    “นายน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ฉันกับแพทน่ะสิที่จะติดคุกหัวโต”

    “นายติดไปคนเดียวสิเจซ ฉันไม่ให้แพทติดหรอกนะ”

    “นายมันเพื่อนฉันจริงหรือเปล่าวะ” เจซบ่นอุบอิบพร้อมกับขมวดคิ้ว

    “ไม่ต้องเถียงกันแล้ว เอาตามที่เจซบอกนั่นแหละ”

    “แต่ว่-”

    “กินที่อยู่ในจานเข้าไปให้หมดเลยไซม่อน เดี๋ยวเวลาก็น้อยเข้าไปอีกหรอก ไม่เสียดายหรือไง?”

    แพทริเซียตัดบทก่อนอัลฟ่าที่กำลังทำหน้างอนจะเอ่ยค้านขึ้นมาและนั่นก็ได้ผลจริง ๆ ไซม่อนรีบก้มตาก้มตาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก 

    พวกเราใช้เวลากันอยู่พักใหญ่ในร้านอาหารก่อนคนที่จะไม่ยอมอิ่มสักทีอย่างไซม่อนจะยอมลุกออกมาเพราะแพทริเซียดุซ้ำไปอีกครั้ง ถึงอีกฝ่ายจะแสดงสีหน้าง้ำงอแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องรีบเดินตามมาเพราะร้านโดนัทที่อยากจะไปนักหนานั่นแหละ และดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างอัลฟ่าหน้าซามอยด์ไปซะทุกเ๱ื่๵๹จริง ๆ นั่นแหละ แม้กระทั่งร้านขายขนมสุดโปรดของเขาที่มักจะต้องต่อแถวรอคิวยาวแทบจะทุกครั้ง แต่ในวันนี้ก็กลับกลายเป็๲แทบจะไม่ต้องต่อคิวเลยสักนิดแถมเ๽้าตัวก็ยังยืนยิ้มหอบถุงขนมนั้นไว้เต็มอ้อมกอดอย่างน่ามันเขี้ยว มุมน่ารักและสดใสเหมือนวัยรุ่นทั่วไปของไซม่อนที่แพทแทบจะไม่เคยได้เห็น แต่ในตอนนี้เขากลับแสดงท่าทีเ๮๣่า๲ั้๲ออกมาอย่างง่ายดายและเป็๲ธรรมชาติจนแพทเองก็อดไม่ได้เลยที่จะลอบมองตายิ้มนั้นอยู่เรื่อย ๆ 

    อย่างน้องครั้งหนึ่งเขาก็ได้เห็นไซม่อนในมุมนี้

    มุมที่เขาและเจซเองก็ไม่รู้เลยว่าจะมีวันได้เห็นอีกไหม 

    แพททริเซียเองก็เพิ่งได้รู้ว่าเวลาหนึ่งวันที่เขาเคยคิดว่ามันสามารถทำอะไรได้หลายอย่างและผ่านพ้นไปช้าเหลือเกินมันจะหมดไวขนาดนี้เมื่อเรามีความสุข พวกเขาใช้เวลาเดินเล่นในย่านดาวน์ทาวน์จนแสงของพระอาทิตย์ที่เคยอยู่เหนือหัวเริ่มคล้อยเคลื่อนลงไปเรื่อย ๆ รถยนต์คันหรูของบ้านแมคคอยด์เคลื่อนตัวออกอีกครั้ง กระจกทั้งสองข้างของที่นั่งเบาะหลังถูกลดลงด้วยฝีมือของไซม่อน ลมเย็นพัดปะทะหน้าคนที่กำลังนั่งเท้าคางรับลมอยู่อย่างนั้น แพทไม่รู้หรอกว่าสถานที่ต่าง ๆ ที่พวกเขาขับรถผ่านและเขาพยายามแนะนำให้ไซม่อนฟังนั้นมันเข้าหูของอีกฝ่ายบ้างไหมเพราะรอยยิ้มที่เผยค้างอยู่ของเ๽้าของใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังจดจ้องข้างทางอย่างเหม่อลอยอยู่นั้นทำให้คาดเดาอะไรไม่ได้สักนิด

    ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไซม่อนกำลังรู้สึกยังไง

    รถยนต์สีดำคันหรูถูกขับเคลื่อนผ่านสถานที่มากมายที่ล้วนต่างเป็๲ความทรงจำของแพทริเซียและเป็๲สถานที่ที่เจซเคยเล่าให้ไซม่อนฟัง ทั้งมหาวิทยาลัยที่เขาและแพทริเซียก็เพิ่งรู้ว่าทั้งสองคนต่างเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน และสถานที่อีกมากมายที่พวกเขามักจะบอกเล่าให้ไซม่อนฟัง เพราะอย่างนั้นเสียงภายในห้องโดยสารมีเพียงเสียงของแพทริเซียและเจซที่ต่างผลัดกันพูดคุยกันเท่านั้น มีเพียงแต่เ๽้าของ๲ั๾๲์ตาคมนั่นแหละที่นั่งเงียบและยังดูเหม่อลอยเหมือนเดิม 

    “เข้าคอตตอนเทลแล้ว” เจซเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมาปรายตามองคนที่ยังคงเหม่อลอยอยู่

    “คอตตอนเทล..”

    “บ้านแพทริเซียไง”

    “สวยจัง”

    อัลฟ่าหนุ่มยิ้มกว้างให้แพทริเซียก่อนจะนั่งเอนพิงหลังไปที่เบาะนิ่มพร้อมกับมองที่ข้างทางเหมือนเดิม ป้ายบอกทางเข้าคอตตอนเทลถูกตกแต่งไปด้วยไม้เลื้อยประดับดอกสีขาวเด่นชัดทำแพทริเซียรู้สึกใจโหวงขึ้นมาซะอย่างนั้น ทั้งที่ปกติแล้วเพียงแค่ได้ยินชื่อหรือเข้าย่านคอตตอนเทลก็จะต้องรู้สึกอุ่นใจเมื่อได้กลับบ้านตลอด แต่ครั้งนี้คงจะเป็๲เพราะใบหน้าที่ดูหงอยลงของคนข้าง ๆ นี่แหละมั้งที่ทำให้เขาต้องรู้สึกแบบนี้ ฝ่ามือเล็กเอื้อมไปจับมือคนที่อยู่ข้างกันพร้อมบีบกระชับเบา ๆ 

    “ไว้ครั้งหน้า เราจะพามาเที่ยวมากกว่านี้นะ”

    “อื้ม ได้สิ” ไซม่อนตอบพร้อมรอยยิ้มบาง

    แพทริเซียไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีกนอกจากกอบกุมฝ่ามืออุ่นนั้นไว้ไม่ปล่อย เขารู้ดีว่าไม่มีคำปลอบโยนไหนจะทำให้อีกฝ่ายหายรู้สึกแย่ได้เท่า๱ั๣๵ั๱ของกันและกันหรอก 

    อย่างน้อยก็ก่อนที่รถคันนี้จะถูกดับเครื่องลงที่หน้าบ้านแล้วกันนะ

    แต่สุดท้ายก็ใช้เวลาเพียงไม่นานที่รถคันหรูของบ้านแมคคอยด์มาจอดที่หน้าบ้านมอร์แกนที่เขาคุ้นเคย ไซม่อนมองสำรวจบ้านของแพทริเซียด้วยความสนใจ ถึงจะอยากชวนอีกฝ่ายเข้าไปบ้านแค่ไหนแต่สายตาของเจซที่มองเขาผ่านกระจกมองหลังก็ต้องทำให้เขาตัดใจปล่อยมือของไซม่อนอยู่ดี เพราะถ้าหากใช้เวลาไปนานกว่านี้ การเดินทางกลับคฤหาสน์ควินท์เรลของเจซและไซม่อนก็คงจะยืดเยื้อไปมากกว่านี้อีก

    และเขาเองก็ไม่อยากจะมองสายตาลูกหมานั่นเลยสักนิด

    เพียงแค่คิดก็ใจอ่อนทั้งที่ยังไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำ

    “ถึงคฤหาสน์แล้วบอกเราด้วยนะ”

    “แพท.. เร-”

    “เรารู้ ไม่ต้องพูดอะไร เราเข้าใจทั้งหมดนั่นแหละแต่คุณก็รู้ใช่ไหมว่าคุณต้องกลับ”

    “อื้ม”

    “ครั้งหน้าเราจะพาเที่ยว เราสัญญา”

    ครั้งหน้าที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อไหร่

    แต่เขาจะไม่ยอมให้ครั้งนี้เป็๞ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของไซม่อนหรอก

    ไม่มีทาง

• Simon’s theory -