ทั้งๆ ที่วิธีการเดินหมากของหมากดำนั้นแสนจะธรรมดา ไม่อาจกล่าวได้ว่าดีแต่ก็ไม่เลว ไม่มีท่าไม้ตายอันใด ไม่มีค่ายกลอันยุ่งยากซับซ้อน กระทั่งค่ายกลเจดีย์ที่เขาเคยใช้เป็ประจำก็ไม่ได้นำออกมาใช้ วิธีการเดินหมากธรรมดาๆ ถึงขั้นที่กล่าวได้ว่าน่าเบื่อหน่ายอยู่บ้าง ทว่ากลับเป็ฝ่ายได้เปรียบและควบคุมเกมได้ั้แ่ต้นจนจบ ช่างเหลือเชื่อจริงๆ!
ในมือถือหมากขาว นางเท้าคางครุ่นคิด
ไท่จื่อน้อยมองหมากบนกระดานแล้วหันกลับมามองคนทั้งสอง ในแววตาเต็มไปด้วยความสงสัยทว่ายังคงรอคอยเงียบๆอย่างว่าง่ายรู้ความ
เซวียนหยวนเช่อเงยหน้าขึ้นมองเฟิ่งเฉี่ยนที่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน ั์ตาดำขลับนั้นทอประกาย เขาเอ่ยปากเนิบๆ “อยากรู้ว่าปัญหาของเ้าอยู่ที่ไหนหรือไม่”
เฟิ่งเฉี่ยนช้อนตามองเขาอย่างกระตือรือร้น
เซวียนหยวนเช่อพูดไม่ช้าไม่เร็ว “ที่จริงสาเหตุอยู่ที่ความ้าเอาชนะของเ้ามีมากเกินไป!”
เฟิ่งเฉี่ยนไม่เข้าใจ “เดินหมากก็มิใช่เพื่อเอาชนะหรือ”
เซวียนหยวนเช่อหัวเราะเบาๆ “ใช่ เป้าหมายสุดท้ายของการเดินหมากคือชัยชนะ แต่หากเ้ามัวแต่คิดที่จะเอาชนะั้แ่ต้นจนจบ ความคิดของเ้าจะเป็ธนูที่ถูกน้าวขึ้นแล่งอย่างเต็มที่ และจะอยู่ในภาวะที่ตึงเครียดตลอดเวลา แต่ความคิดของคนเรานั้นไม่อาจอยู่บนจุดสูงสุดตลอดเวลา เมื่อขึ้นสู่จุดที่สูงสุดแล้วย่อมต้องลงสู่จุดต่ำสุด! และเมื่อลงมาถึงจุดต่ำสุดก็จะเกิดช่องโหว่ง่ายที่สุด และเมื่อช่องโหว่ที่ว่านี้ปรากฏอยู่ต่อหน้าคู่ต่อสู้แล้ว สิ่งที่ตามมาก็คือการโจมตีขั้นปลิดชีพ ความพยายามทั้งหมดที่ทำมาย่อมกลายเป็ศูนย์!”
เฟิ่งเฉี่ยนสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เหตุผลง่ายดายเช่นนี้ ใครๆ ก็รู้ แต่นางกลับไม่เคยคิดถึงมันมาก่อน และไม่เคยนำมาเชื่อมโยงกับการเดินหมาก เวลานี้ได้ยินเขาวิเคราะห์เหตุและผลแล้ว ราวกับเส้นผมที่บังูเานั้นถูกเขี่ยออกไป ทุกอย่างกระจ่างแจ้งแก่สายตา และได้สติกลับมา!
เซวียนหยวนเช่อเห็นดวงตาที่ทอประกายแรงกล้าของนาง รู้ว่านางฟังทุกอย่างกระจ่างแจ้ง จึงพูดอีกว่า “นับั้แ่เริ่มเปิดกระดาน เ้ามิใช่วางกับดักไม่หยุดหย่อน วางค่ายกล ใช้ท่าไม้ตาย คิดจะโจมตีเจิ้น...แต่เ้ากลับลืมไปว่า เมื่อคนเราอยู่ในสภาวะที่้าเอาชนะอย่างแรงกล้าจะเป็เวลาที่ใจร้อนที่สุด เวลาที่ดีที่สุดในการโจมตีคู่ต่อสู้คือเวลาที่ปราการการป้องกันของอีกฝ่ายกำลังอ่อนแอที่สุด ดังนั้น แม้เ้าจะใช้กลเม็ดเด็ดพรายอยู่ตลอดเวลา เจิ้นกลับทำลายได้อย่างง่ายดาย พบค่ายกลทำลายค่ายกล และยังคงเป็ฝ่ายครองความได้เปรียบั้แ่ต้นจนจบ”
เฟิ่งเฉี่ยนหยักหน้าช้าๆ นางกล่าวอย่างเห็นด้วย “สิ่งที่ท่านพูดมีเหตุผล! ทุกครั้งหลังจากใช้ท่าไม้ตาย ข้าจะรู้สึกไม่ได้ดั่งใจอยู่บ้าง และก้าวต่อมาอีกหลายๆ ก้าวที่เดินก็ไม่ได้เป็ไปตามที่คิดไว้นัก”
เซวียนหยวนเช่อพยักหน้า “หลังจากทุ่มเทกำลังเต็มที่แล้วจะต้องผ่อนคลาย หลังจากส่องสว่างเต็มที่ จำต้องมีเวลาที่ดับมืด! ก้าวของคนเราใหญ่เท่าใด ยิ่งมีโอกาสที่จะเหยียบลงบนความว่างเปล่าได้มากเท่านั้น! แต่น่าเสียดาย น้อยคนนักที่จะเข้าใจจุดนี้!”
ดวงตาของเฟิ่งเฉี่ยนทอประกายเจิดจ้า บังเกิดความเลื่อมใสในตัวเขา นางพูดอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน “เช่นนั้นท่านทำได้อย่างไร ทำอย่างไรจึงจะใจเย็นไม่วู่วาม และไม่พ่ายแพ้อีกต่อไป”
“ถามได้ดี!” เซวียนหยวนเช่อมองนางด้วยสายตาชื่นชมปราดหนึ่ง “หลักในการเดินหมากของเจิ้น จะใช้พละกำลังเพียงหกส่วนในการโจมตีเสมอ ส่วนพละกำลังอีกสี่ส่วนนั้นต้องป้องกันกักเก็บเอาไว้ เช่นนี้แล้วจึงจะสามารถรักษาสมดุลให้ตนเองใจเย็นสุขุมมั่นคงได้ั้แ่ต้นจนจบกระดาน ยืนอย่างมั่นคงเดินหมากอย่างมั่นคง ย่อมลดโอกาสผิดพลาดได้ ทำให้ศัตรูไม่มีทางฉวยโอกาสโจมตี!”
ดวงตาของเฟิ่งเฉี่ยนเปล่งประกายอีกครั้ง “กำลังหกส่วนโจมตี สี่ส่วนรักษาไว้หรือ”
เซวียนหยวนเช่อพยักหน้า
เฟิ่งเฉี่ยนใคร่ครวญคำพูดของเขาแล้วถามอีกว่า “หรือพวกเราไม่จำเป็ต้องค้นคว้าหากลเม็ดเด็ดพรายหรือท่าไม้ตายอีกแล้วหรือ”
เซวียนหยวนเช่อยกยิ้มมุมปากอย่างสง่างาม “ในสายตาของเจิ้นแล้ว การเดินหมากที่งดงามที่สุดก็คือเมื่อมองออกถึงความเย้ายวนของเคล็ดลับนั้นๆ แล้วเดินหมากที่สุดแสนจะธรรมดาก้าวหนึ่ง”
“ที่แท้เป็เช่นนี้!” เฟิ่งเฉี่ยนพลันแจ่มแจ้งแก่ใจ
คำพูดเหล่านี้ของเซวียนหยวนเช่อ ทำให้ความคิดในการเดินหมากของนางหกคะเมนตีลังกาเสียสิ้น ราวกับนางเพิ่งตื่นขึ้นมาและได้เรียนรู้อย่างลึกซึ้ง!
ก่อนหน้านี้คู่ต่อสู้ที่นางเผชิญหน้ามาล้วนอ่อนด้อย ดังนั้นการเดินหมากที่เป็กลเม็ดของนางจึงใช้ได้ผล และควบคุมศัตรูจนตนเองเป็ฝ่ายได้รับชัยชนะ แต่เมื่อใดที่นางต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือระดับแนวหน้าเช่นเซวียนหยวนเช่อ นางจะไม่ได้เปรียบแม้สักกระผีกเดียว นางขบคิดปัญหานี้ไม่แตกมาโดยตลอด บัดนี้ได้ยินเซวียนหยวนอธิบายอย่างละเอียด นางราวกับเห็นพระอาทิตย์หลังจากเมฆาเคลื่อนคล้อย ทุกอย่างแจ่มแจ้งกระจ่างตา
เซวียนหยวนเช่อมองแววตายินดีลึกๆ ของนางแล้วพูดอีกประโยคหนึ่ง “มอบอักษรให้เ้าอีกแปดตัว-- “ไม่โลภเอาชนะ คว้าชัยชนะเสมอ!”
“ไม่โลภเอาชนะ คว้าชัยชนะเสมอ!” เฟิ่งเฉี่ยนท่องคำแปดคำนี้ซ้ำไปซ้ำมา สายตาที่มองเซวียนหยวนเช่อเปี่ยมไปด้วยความเลื่อมใสยิ่งขึ้นไปอีก
ไม่โลภเอาชนะ คว้าชัยชนะเสมอ...การเดินหมากเป็เช่นนี้ การเป็คนก็เป็เช่นนี้
ทุกคนล้วนคิดแต่จะเป็ผู้ชนะ ทว่าจิตใจที่โลภในชัยชนะกลับรังแต่จะทำให้คนอยู่ห่างจากชัยชนะมากขึ้น!
นาทีนี้นางจึงกระจ่างแจ้งแก่ใจว่า ที่จริงแล้วตนเองมิได้พ่ายแพ้ให้กับศิลปะการเดินหมากอะไรเลย แต่นางพ่ายแพ้ให้กับทัศนคติและประสบการณ์!
ใช่แล้ว ทัศนคติและประสบการณ์ของนางยังหยุดอยู่แพ้ชนะกันด้วยการเดินหมากเพียงก้าวเดียว ส่วนทัศนคติและประสบการณ์ของเขานั้นก้าวขึ้นไปสู่ขั้นสูงอีกขั้นหนึ่ง
ดังนั้น นางไม่มีทางเอาชนะเขาได้!
นางกระจ่างแจ้งโดยพลันและยิ้มกับเขาแล้วพูดว่า “พวกเราเดินหมากต่อ!”
ในคฤหาสน์ลับตาคนแห่งหนึ่งในเมืองมู่เฉิง ซือคงจวินเย่ถึงกับมีสีหน้าตกตะลึงเมื่อได้รับรายงาน
“เ้ากำลังบอกว่า แม่นางเฟิงท่านนั้นไปวังหลวงหลังจากออกไปจากชุมนุมเดินหมากหรือ”
บ่าวรับใช้ “พ่ะย่ะค่ะ ทูลไท่จื่อ! บ่าวทำตามที่พระองค์กำชับไว้ สะกดรอยตามไปตลอดทาง เห็นแม่นางเฟิงท่านนั้นเข้าประตูวังไปกับตาพ่ะย่ะค่ะ”
“ได้สืบฐานะที่แท้จริงของนางหรือไม่”
บ่าวรับใช้ตอบ “แม่นางเฟิงท่านนั้นระมัดระวังตัวอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ ราวกับเคยผ่านการฝึกฝนมาเป็พิเศษ บ่าวมิกล้าตามในระยะใกล้เกินไป ดังนั้นขณะนี้ยังไม่ได้ตามสืบฐานะที่แท้จริงของนาง แต่ได้ยินคนในชุมนุมเดินหมากเ่าั้พูดว่า ดูเหมือนนางจะเป็เพียงนางกำนัลธรรมดาสามัญคนหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ”
“นางกำนัลธรรมดาสามัญหรือ” ซือคงจวินเย่ส่ายหน้า “นางกำนัลธรรมดาสามัญไหนเลยจะมีบุคลิกท่าทางไม่ธรรมดาเหนือผู้อื่นเช่นนี้ หากนางเป็นางกำนัลธรรมดาคนหนึ่งจริงๆ เซวียนหยวนเช่อก็มองข้ามบุคคลผู้มากความสามารถเกินไปแล้ว!”
เขาพลันนึกถึงอะไรขึ้นมาได้ ดวงตาเปล่งประกาย “ช้าก่อน! แม่นางเฟิงท่านนั้นมีนามว่าอะไร”
บ่าวรับใช้ตอบ “ดูเหมือนจะชื่อ เฟิงเฉี่ยน พ่ะย่ะค่ะ”
คิ้วกระบี่ของซือคงจวินเย่ขมวดน้อยๆ “เฟิงเฉี่ยนหรือ เฟิงเฉี่ยน...เหตุใดชื่อนี้จึงฟังดูคุ้นหูเหลือเกิน”
เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง คิ้วที่ขมวดนั้นคลายตัวลง เขานึกออกแล้ว “เฟิงเฉี่ยน เฟิ่งเฉี่ยน! หรือ...นางก็คือเฟิ่งเฉี่ยน ฮองเฮาแห่งแคว้นเป่ยเยียนหรือ”
ต่อมาเขาส่ายหน้าอีก “แต่ไม่ถูกต้อง ตามที่ได้ยินมาคนกล่าวว่า เฟิ่งเฉี่ยน ฮองเฮาแห่งแคว้นเป่ยเยียนเป็สตรีหน้าอกใหญ่ไร้สมองคนหนึ่ง เหตุใดจึงมีบุคลิกและความสามารถเหนือผู้อื่นเช่นนี้ ซ้ำยังเป็นักเดินหมากฝีมือยอดเยี่ยมคนหนึ่งอีก”
เขาหัวเราะกับตัวเองเบาๆ “หากเฟิงเฉี่ยนคนนี้คือเฟิ่งเฉี่ยนคนนั้น เหตุใดจึงถูกเซวียนหยวนเช่อทอดทิ้งมาหลายปีเช่นนี้ กลายเป็สตรีที่ถูกทอดทิ้งในวังหลวง ต้องเป็เพราะข้าคิดมากเกินไปแน่ๆ!”
บ่าวรับใช้กล่าวอีกว่า “เช่นนั้นจะส่งสารเข้าไปในวังหลวงให้องค์หญิงตรวจสอบดูหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
ซือคงจวินเย่ใคร่ครวญแล้วพยักหน้า “ก็ดี มีข่าวอะไร ให้รีบมารายงานเปิ่นไท่จื่อทันที”
“พ่ะย่ะค่ะ” บ่าวรับใช้อออกไปอย่างรวดเร็ว
เฟิ่งเฉี่ยนไม่รู้เลยว่าเวลานี้มีคนกำลังตรวจสอบฐานะของนาง คืนนี้นางและเซวียนหยวนเช่อประลองกันหลายกระดาน เมื่อได้พบคู่ต่อสู้ที่คู่ควร จึงเดินหมากกระดานแล้วกระดานเล่า
เฟิ่งเฉี่ยนรู้สึกว่าความสามารถในการเดินหมากของนางกำลังพัฒนาก้าวหน้าขึ้นแบบก้าวะโภายใต้การชี้แนะของเซวียนหยวนเช่อ ขณะที่กำลังเดินหมากอย่างเมามัน ยังคิดจะเดินหมากอีกสักกระดานหนึ่ง เซวียนหยวนเช่อกลับลุกขึ้นกล่าวว่า “วันนี้ถึงตรงนี้ก็พอกระมัง ที่เหลือต้องอาศัยตัวเ้าเองแล้ว!”
เฟิ่งเฉี่ยนคิดถึงการเดินหมากในวันรุ่งขึ้น นางทอดถอนใจยืดยาว
เซวียนหยวนเช่อถาม “อย่างไรเล่า รู้สึกไม่มั่นในตัวเองหรือ”
