แต่เวลาของคนรอมันมักเคลื่อนคล้อยไปอย่างเชื่องช้าเสมอ เพราะความรู้สึกที่แสนยาวนานในขณะที่ผมรอกระทั่งจวบจนแสงของรุ่งอรุณวันใหม่ฉายพาดเข้ามาในห้องนอนบนเพนท์เฮ้าส์สุดหรูมันช่างทรมานเหลือเกิน ทั้งที่โดยปกติแล้วผมมักจะเกลียดแสงที่สาดเข้ามากระทบใบหน้าหล่อ ...