เขาขยับเข้าใกล้หลงหยียน สีหน้าที่ดูอวดดีคล้ายไม่เห็นหลงเหยียนอยู่ในสายตา เหมือนหลงเหยียนต้องพ่ายให้เขาอยู่แล้ว
“หลงเหยียน เ้าคิดว่าที่เ้ายังมีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้เป็เพราะคนตระกูลเซียวจัดการเ้าไม่ได้งั้นหรือ ติดก็เพียงแค่อำนาจของผู้าุโแห่งตระกูลหลงเท่านั้น ไม่อย่างนั้น เกรงว่าเ้าคงตายไปมากกว่าร้อยครั้งแล้ว”
หลงเหยียนกำหมัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ กัดฟันกรอด เขามองราชสีห์หิรัณย์ที่อยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง
“งั้นหรือ ใครๆ ก็พูดได้ทั้งนั้น หากอยากฆ่าข้าก็เข้ามาสิ ตัวข้ายืนอยู่ตรงนี้ แต่ข้าคงต้องทำให้เ้าผิดหวังแล้ว หากหลงหยุนฉีเป็อะไรไปเพราะพวกเ้า ข้าจะทำให้คนทั้งตระกูลเซียวต้องชดใช้”
เมื่อพูดถึงเื่นี้หลงเหยียนก็โมโหยิ่งนัก หลงอวี่ซีและคนอื่นๆ ทอดทิ้งตนเองแล้ว หลงป้าเทียนจากไป อีกทั้งหลงหยุนฉีที่ยังไม่รู้เป็ตายร้ายดี เป็ไปได้อย่างไรที่คนตระกูลหลงจะไม่ถูกคนตระกูลเซียวเล่นงาน
พูดมากก็ไร้ประโยชน์ พลังปราณที่อยู่ในร่างกายหลงเหยียนกำลังคลั่ง คล้ายพร้อมปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ กายสุริยะของเขาก็ทำงานอย่างเต็มที่ รวมกับพลังปราณที่อยู่เป็พลังเสริมในหินวิเศษ แน่นอนว่ายังมีหมัดมายาแปดทิศที่หลงเหยียนคิดค้นขึ้นมาเองด้วย
เชื่อว่าทั้งหมดนี้ต้องทำให้เขามีโอกาสเอาชนะเซียวหลานเฟิงแน่ และเซียวหลานเฟิงต้องประหลาดใจมากเช่นกัน
ขณะที่พลังปราณในร่างกายหลงเหยียนเริ่มถูกขับเคลื่อน กระดูกของเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลง พลังที่มาจากเส้นพลังที่หกเริ่มะเิออกมา เพราะหลงเหยียนไม่อยากเสียเวลา ไม่แน่หากยื้อเวลานานกว่านี้ หลงหยุนฉีอาจประสบเหตุร้ายก็ได้
“ไม่เลวนี่ พลังชีพัขั้นที่หกทำให้ข้ากลัวมากจริงๆ บัดนี้ตัวข้าจะทำให้เ้ารู้ว่าอะไรคือความน่ากลัวของพลังชีพัขั้นที่เจ็ด”
เซียวหลานเฟิงพูดจบ รังสีพลังที่แข็งแกร่งก็กระจายออกมารอบๆ ตัวเขาทันที วินาทีนั้น พลังปราณของเขาก็มีปริมาณมากกว่าหลงเหยียนเป็สิบเท่า
พลังที่แข็งแกร่งทำให้หลงอวี่ซีและคนอื่นๆ ไม่กล้าดูอีกต่อไป เพราะพวกเขากลัวหลงเหยียนจะตายอย่างอนาถ ดูเหมือนนี่ก็คือสัจธรรมในชีวิต
“หลงเหยียน ตายเสียเถอะ!” เซียวหลานเฟิงขู่คำรามเสียงดัง พลังที่แข็งแกร่งพุ่งม้วนเข้ามาหาหลงเหยีนน ท้องฟ้าก็ปกคลุมไปด้วยพลังที่น่าหวาดผวา
ทว่าทันใดนั้นเอง หลงเหยียนรวบรวมพลังปราณจากหินวิเศษ รับแรงโจมตีจากเขา
“อะไรกัน? นี่เ้าเลียนแบบข้าอย่างนั้นหรือ ไม่ใช้ทักษะการต่อสู้ของเ้า ข้าไม่ใช้วิชาการต่อสู้ เ้าก็ไม่ใช้เช่นกันหรือ อีกทั้งยังไม่อาจทำให้เ้าถอยได้แม้แต่ก้าวเดียว?”
หลงเหยียนกระตุกยิ้มที่มุมปาก “เ้านึกว่าไม่ใช้ทักษะการต่อสู้แล้วจะล้มข้าได้? ใมากใช่หรือไม่เล่า?”
“เหอะ!” ฝืนไปก็รั้นแต่จะทำให้เ้าตายอนาถยิ่งกว่าเก่า! ได้ ในเมื่อข้าทำเพื่อ้าสาวงาม เช่นนั้นเราก็มาจบการเล่นนี้กันเสียที”
สามารถทำให้เซียวหลานเฟิงใช้วิชาการต่อสู้ระดับสูง เพียงเท่านั้นก็ทำให้หลงอวี่ซีประหลาดใจมากแล้ว ไม่ว่าอย่างไรนางก็นึกไม่ถึงว่าหลงเหยียนจะทำได้
ทว่าหมัดธรรมดาเมื่อครู่ที่หลงเหยียนใช้กลับทำให้เซียวปิงมั่วที่อยู่ข้างๆ ประหลาดใจอย่างยากจะอธิบาย ‘หรือว่าพลังของเ้าหลงเหยียนมันเพิ่มขึ้นอีกแล้ว? ชีพัขั้นที่หกงั้นหรือ?’ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงหลงเหยียนที่มีพลังชีพัขั้นที่ห้ากลับสามารถล้มเซียวเทียนเซี่ยวและเซียวเทียนอวี่ที่มีพลังระดับชีพัขั้นที่หกที่ตลาดอู่จี้ฟาง เมื่อนึกได้เช่นนั้น เหงื่อก็เริ่มซึมออกจากรูขุมขน
“พี่เฟิง ท่านระวังตัวด้วย เ้าหลงเหยียนนั่นเ้าเล่ห์นัก อย่าชะล่าใจเพราะเขาอ่อนแอเล่า”
เซียวหลานเฟิงนึกในใจ ‘พลังเพียงขั้นที่หก เ้าอย่ามาข่มข้าเลยดีกว่า’
“ในเมื่อเป็เช่นนั้น ข้าคงต้องใช้วิชาทะลวงฟ้ามารับมือกับเ้าแล้ว คาดว่าวิชาหมัดสายฟ้าและหมัดมายาที่เ้าใช้คงไม่สมบูรณ์สินะ ฮ่าๆๆ” เขาไม่มีทางเชื่อหรอกว่าหลงเหยียนเพิ่งได้วิชาหมัดสายฟ้าแปดทิศและหมัดมายาเพียงไม่นาน แต่จะบรรลุวิชาในเวลาอันสั้น ต่อให้เขามีพร์แต่ก็ทำไม่ได้
เซียวหลานเฟิงที่กำลังอวดดี ครั้งนี้รวบรวมพลังปราณที่มากกว่าเก่า พลังระลอกหนึ่งก่อตัวเป็หมัดทะลวงฟ้า ทันทีที่เขาะโตัวขึ้น หมัดก็ฟาดลงมายังตำแหน่งที่หลงเหยียนยืนอยู่
หมัดมาพร้อมคลื่นลมที่โหมกระหน่ำทำให้หลงเหยียนที่อยู่ด้านล่างรับรู้ได้ถึงแรงสั่นะเืของห้วงอากาศ
“ฮึ เ้าประเมินข้าต่ำเกินไปแล้ว ได้ วันนี้ข้าจะให้เ้าได้เห็นฤทธิ์ของหมัดมายาและหมัดสายฟ้าแปดทิศว่ามันแสดงพลังออกมาพร้อมกันได้น่ากลัวเท่าใด”
“หมัดทะลวงฟ้า!” หมัดนี้เคยถูกยอดฝีมือระดับสูงใช้หลายครั้ง จะประเมินความน่ากลัวของมันต่ำเกินไปไม่ได้
“หมัดสายฟ้าแปดทิศ...” หลงเหยียนะโ หมัดของเขาหลอมไปด้วยพลังสายฟ้า แล้วหมัดทั้งสองก็ปะทะกัน
เวลานี้ คนที่ประหลาดใจยิ่งกว่าคือหลงอวี่ซี เพราะนางรู้จักหมัดสายฟ้าแปดทิศดีมากกว่า รู้ว่าการควบคุมมันเป็อย่างไร ตนใช้เวลาฝึกนานครึ่งปีทว่าก็ใช้หมัดสายฟ้าได้เพียงเจ็ดครั้งเท่านั้น
“หลงเหยียน หลงเหยียนสามารถฝึกวิชาระดับทองคำขั้นสูงทั้งสองเล่มสำเร็จภายในเวลาครึ่งเดือนหรือ?”
ทันใดนั้น เซียวหลานเฟิงก็เบิกตาโต หยุดชะงักไป “เป็ไปได้อย่างไร? เขาสามารถใช้หมัดสายฟ้าแปดทิศได้จริงๆ?”
ขณะที่เซียวหลานเฟิงค่อยๆ ลงมาบนพื้น เท้ายืนไม่มั่นคง เซถอยหลังสามก้าว ในใจรู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก
หลงเหยียนไม่รีรอ รีบพุ่งเข้าไปทันที
“หนึ่ง ผนึกจิต”
“สอง ทะลวงจิต”
“สาม ทำลายกาย”
“สี่ วิบากชะตา”
...
“แปด สายฟ้าพิโรธ!”
“ตูมๆๆๆๆ!” เซียวหลานเฟิงถอยหลังเรื่อยๆ ทุกหมัดของหลงเหยียนเข้าเป้า ชกเข้าใส่ร่างของเขา ทุกหมัดมาพร้อมพลังสายฟ้า ไม่เพียงแค่ทำลายการโจมตีของหมัดทะลวงฟ้าเท่านั้น ขณะที่เขากำลังถอยหลังอย่างอนาถ ในที่สุดหมัดสายฟ้าพิโรธหมัดสุดท้ายของหลงเหยียนก็มาถึง เซียวหลานเฟิงล้มลงกับพื้น พื้นแตกกระจาย
“พรวด!” เซียวหลานเฟิงพ่นเืสดออกมาอย่างมิอาจควบคุม ในสายตาของเขามีแต่ความคาดไม่ถึง เวลาเดียวกัน หมัดมายาที่ทรงพลังของหลงเหยียนก็มาถึงแล้วเช่นกัน…
ตูม!
ครั้งนี้เซียวหลานเฟิงแทบตั้งตัวไม่ได้ ร่างจมลงไปในดินลึกหนึ่งเมตร
หลงอวี่ซีและหลงเซ่าโหยวกำลังใกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลงห่าวเทียนและคนอื่นๆ เบิกตาโพลง ไม่กล้าเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ส่วนหลงเหยียนยังคงไม่หยุดลง ในแววตาที่กำลังตกตะลึงของพวกเขา มีดเงาโลหิตก็ปรากฏในมือของหลงเหยียน
“มีดเงาโลหิต”
ใช้เท้าเหยียบหน้าอกของเขาแล้วจ่อมีดเงาโลหิตไว้ที่คอของเซียวหลานเฟิง
“เซียวหลานเฟิง หาใช่ข้าที่ไม่ยอมให้โอกาสเ้ามีชีวิตรอด แต่เป็เ้าเองที่บีบข้า เป็อย่างไรเล่า ตอนนี้เสียใจแล้วใช่หรือไม่ที่ตั้งตัวเป็ศัตรูข้า เ้านึกว่าตัวเองชนะแน่นอนงั้นหรือ ข้าเคยบอกแล้ว ใครที่มีเื่กับข้า จุดจบต้องตายอย่างอนาถ”
หลงเหยียนมองเขาด้วยความดุร้าย ร่างกายปกคลุมด้วยพลังที่แข็งแกร่ง ทำให้เซียวหลานเฟิงที่มีพลังระดับชีพัขั้นที่เจ็ดไม่เชื่อว่าตนได้แพ้เสียแล้ว อีกทั้งยังแพ้ได้ราบคาบเช่นนี้
“วิธีการของข้าเป็แบบที่เ้านึกไม่ถึง ส่วนเ้า ไม่เหมาะให้ข้าใช้วิชาขั้นสูงสุดด้วยซ้ำ” หลงเหยียนพูดจบเขาก็มองไปยังเซียวปิงมั่วที่สั่นเล็กน้อย
“หลง หลงเหยียน เป็... เป็ไปไม่ได้ ระยะเวลาเพียงครึ่งเดือน เ้าจะฝึกวิชาต่อสู้สองเล่มสำเร็จได้อย่างไร อีกอย่างพลังปราณของข้ามีมากกว่าเ้าเป็สิบเท่า สิบเท่าเชียวนะ”
ต่อให้จะคิดเช่นไรเขาก็ไม่เข้าใจ เขาไม่มีทางรู้เลยว่าในร่างกายของหลงเหยียนมีิญญาัที่นับได้ว่าเป็ระดับสูงสุดหนุนอยู่ รวมกับพลังปราณที่แข็งแกร่งจากหินวิเศษ
เซียวหลานเฟิงไม่ยอมเชื่อ ลมหายใจของเขาเริ่มรวยริน จิตใจกระสับกระส่าย เงาของคนที่อยู่ตรงหน้าคล้ายใหญ่ขึ้นอย่างไร้เหตุผล
หน้าของเขาซีดเหมือนกระดาษ ถูกจู่โจมจนทำให้เสียความมั่นใจอย่างหนัก เืภายในกายพลุ่งพล่าน พยายามใช้มือขุดดินออกจากตัว ทว่ากลับรู้สึกเหมือนมีแรงบางอย่างกดอยู่ที่หน้าอกทำให้เขาขยับไม่ได้
ถึงกระนั้น เซียวหลานเฟิงพลันเปลี่ยนไป ฉีกยิ้มที่มุมปาก
ฟันที่เปื้อนเืปรากฏ รอยยิ้มของเขาดูน่าหวาดหวั่นนัก
“หลงเหยียน เ้าอยากฆ่าข้า แต่อีกไม่นานตระกูลหลงของเ้าก็จะจบเห่แล้ว”
--------------------