สตรีแซ่จางเอ่ยพลางแย้มยิ้มมองอวี๋ฉี่เจ๋ออย่างนึกสงสาร “คนครอบครัวเดียวกันจะขอบคุณทำไมกันรีบเอาไปส่งให้แม่นางเมิ่งเถิด”
อวี๋ฉี่เจ๋อพยักหน้าแล้วรีบเดินออกไปข้างนอกสตรีแซ่จางใช้หม้อต้มยาจีนตักน้ำมาต้มบนเตา โป้ปดแล้วยังต้องคลี่คลายให้ลุล่วงหลีกเลี่ยงไม่ให้น้องสามจับผิดนางได้
อวี๋ฉี่เจ๋อยกสมุนไพรเข้าไปในห้องตะวันออกสตรีแซ่ซ่งกำลังเช็ดตัวให้อวี๋เมิ่งซานเพราะอากาศคล้อยบ่ายร้อนอบอ้าวเมื่อเห็นอวี๋ฉี่เจ๋อเดินเข้ามาในห้องด้วยมือเปล่าจึงเงยหน้าเอ่ยถาม “ถ้วยเล่า?”
“นางยังกินไม่เสร็จขอรับ” อวี๋ฉี่เจ๋อกล่าวจบจึงเข้าไปหาครกและสากในห้องเทสมุนไพรใส่ลงในแอ่งเว้า เตรียมบดให้เป็ผงละเอียด
สตรีแซ่ซ่งเห็นเข้าจึงรีบเช็ดตัวอวี๋เมิ่งซานให้เรียบร้อยเอ่ยว่า “เ้าเตรียมบดยาทำไมกัน? ไม่ต้องเหนื่อยแล้วรีบเข้าไปพักผ่อนภายในห้องเถิด”
อวี๋ฉี่เจ๋อเอ่ยอย่างกระชับ“ไม่เหนื่อยขอรับ” ข้อมืองดงามกำสาก จากนั้นเริ่มบดสมุนไพรอย่างละเอียด
อวี๋เมิ่งซานรู้ว่าภายในครกล้วนแต่เป็สมุนไพรใช้ภายนอกเพื่อลดอาการบวมและห้ามเืเอ่ยถามว่า “กำลังทำยารักษาาแให้แม่นางเมิ่งอย่างนั้นหรือ?”
อวี๋ฉี่เจ๋อไม่ส่งเสียงใดนับว่ายอมรับแล้ว
บนใบหน้าของอวี๋เมิ่งซานฉายแววเป็กังวลเอ่ยกับสตรีแซ่ซ่งว่า “ฟังจากที่เ้าเอ่ยมาก่อนหน้านี้แม่นางเมิ่งถูกเ้าสามตีจนาแสาหัสไม่น้อยเกรงว่าแค่ยารักษาาแภายนอกอาจจะช่วยอะไรไม่ได้แม้แต่น้อย”
“ท่านพ่อบอกั้แ่อยู่บนโต๊ะอาหาร ห้ามไม่ให้ผู้ใดในจวนของพวกเรารักษาแม่นางเมิ่งอีกทั้งยังห้ามไม่ให้ผู้ใดเอาอาหารให้นาง”สตรีแซ่ซ่งเก็บอาภรณ์ที่อวี๋เมิ่งซานเปลี่ยนแล้วเอ่ยกับอวี๋ฉี่เจ๋อที่กำลังบดยา“ตอนเอายาไปส่งให้แม่นางเมิ่ง เ้าจะต้องระมัดระวังสักหน่อยอย่าได้ถูกผู้ใดเห็นเข้า”
อวี๋ฉี่เจ๋อพยักหน้าสตรีแซ่ซ่งเก็บเสื้อผ้าสกปรกทั้งเรือนจนเต็มตะกร้าจากนั้นแบกตะกร้ามุ่งหน้าไปยังริมลำธารสายเล็กหน้าทางเข้าหมู่บ้าน
อวี๋ฉี่เจ๋อร่างกายอ่อนแอถึงแม้การบดยาจะใช้เรี่ยวแรงไม่มาก แต่เขาบดได้ไม่นานบนหน้าผากกลับมีเหงื่อเม็ดละเอียดผุดออกมา
โดยปกติมักมีอวี๋เมิ่งซานเป็คนช่วยท่านผู้เฒ่าบดสมุนไพรอวี๋ฉี่เจ๋อแค่คอยดูไม่กี่ครั้งเท่านั้น ตอนนี้พึ่งจะรู้ว่าการบดยาใช้กำลังไม่น้อย
“มิเช่นนั้นให้พ่อลงมือแทนเถิด? ” อวี๋เมิ่งซานเห็นเขาเหน็ดเหนื่อยอย่างยิ่ง เอ่ยออกไปอย่างไม่อาจหักใจ
อวี๋ฉี่เจ๋อส่ายหน้าผ่านไปครึ่งค่อนวันถึงสามารถทำให้สมุนไพรเ่าั้เริ่มแหลกเพียงแต่ไม่ละเอียดสักนิด ฮั่นเหลียนเฉ่าละเอียดเป็ผงแล้วแต่ใบต้นจ้าวแค่ละเอียดเป็เศษเล็กเศษน้อย อวี๋ฉี่เจ๋อเทผงยาสมุนไพรออกมาจากครกใช้กระดาษหญ้าเหลืองห่อให้เรียบร้อย หยิบสุราสมุนไพรแล้วหยัดกายลุกขึ้นนำไปส่งที่ห้องเล็ก
อวี๋เจียวกำลังนอนอยู่บนกองฟางอย่างเบื่อหน่ายคิดว่าภายหน้าจะไปที่ไหนและทำอะไรดี
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงผลักประตูนางเงยหน้าขึ้น สายตาจับจ้องไปยังห่อยาในมืออวี๋ฉี่เจ๋อทันใดนั้นแย้มยิ้มอย่างเบิกบาน หัวคิ้วโค้งงอพลางยื่นมือไปรับห่อยาปากยังไม่ลืมเอ่ยออกไปว่า "ข้ารู้ว่าพี่ห้าเป็คนดีคนดีจะสุขสงบปลอดภัยไปชั่วชีวิต"
นางรีบเปิดห่อกระดาษออกอย่างอดใจรอไม่ไหวพบว่าข้างในคือผงยา ''ชิ้นเล็กชิ้นน้อย'' ไม่ละเอียดอย่างยิ่ง ดวงตาดังผลซิ่งฉายแววรังเกียจเล็กน้อย "นี่เ้าบดหรือ?"
บดสมุนไพรเป็ผงหยาบเช่นนี้หากอยู่ในสำนักแพทย์แผนจีนของตระกูลนาง ศิษย์เช่นนี้คงถูกขับไล่ออกไปนานแล้ว
อวี๋ฉี่เจ๋อหรี่ดวงตาดอกท้อลงเล็กน้อยขมวดคิ้วแล้วเอ่ยอย่างเ็าว่า "ใช้ไม่ได้หรือ? "
อวี๋เจียวตระหนักได้ในทันใดตอนนี้ส่งคนใต้รั้ว[1]กระทั่งจะยืดลมหายใจสุดท้ายยังต้องอาศัยจมูกผู้อื่น นางจะเลือกมากได้อย่างไร?
อวี๋เจียวยกยิ้มอย่างประจบสอพลอ"ใช้ได้ ใช้ได้! ผลลัพธ์เหมือนกัน ลำบากพี่ห้าแล้ว"
ใบหูของอวี๋ฉี่เจ๋อร้อนผ่าวเล็กน้อยทั้งๆ ที่เป็เพียงคำว่า ''พี่ห้า'' ธรรมดาทั่วไปแต่เมื่อออกมาจากปากของเมิ่งอวี๋เจียวกลับฟังดูเป็การเอ่ยคำว่าพี่ห้าอย่างเย้ายวน
เขาวางสุราสมุนไพรลงหันหลังกลับเพื่อเดินจากไป แต่อวี๋เจียวกลับเรียกเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล"พี่ห้า ซี่โครงหน้าอกข้าหักแล้ว ไม่สะดวกจะก้มลง ท่านช่วยใส่ยาให้ข้าก่อนแล้วค่อยไปได้หรือไม่?"
มิใช่ว่านางมองไม่ออกว่าอวี๋ฉี่เจ๋อ้าหลบเลี่ยงนางแต่ตอนนี้มีเพียงเขาคนเดียวที่นางสามารถเรียกใช้
อวี๋ฉี่เจ๋อไม่เต็มใจเมิ่งอวี๋เจียวาเ็ที่ขา หากเขาช่วยนางใส่ยาย่อมต้องกระทำอะไรเกินเลยแน่นอนแต่ตอนนี้นางไม่สะดวกที่จะทายาให้ตัวเองจริงๆ อวี๋ฉี่เจ๋อจึงลังเลอยู่บ้าง
พอเห็นอวี๋เจียวเอาแต่มองมายังเขาด้วยดวงตาใสกระจ่างริมฝีปากหยักโค้ง ดวงตาแฝงรอยยิ้ม ท่าทางอ่อนโยน ในที่สุดอวี๋ฉี่เจ๋อก็ยอมใจอ่อนเสียแล้ว
"พี่ห้าดีที่สุดแล้ว"อวี๋เจียวเห็นเขาหันกลับมาหยิบเหล้าสมุนไพรขึ้นมานางจึงแย้มยิ้มอย่างเบิกบานใจพลางเอ่ยเสียงอ่อนโยน
อวี๋ฉี่เจ๋อค่อยๆยกชายกระโปรงเปื้อนเืของอวี๋เจียวขึ้นเล็กน้อยพบว่าขากางเกงสีขาวใต้ชายกระโปรงของนางถูกทุบตีจนขาดรุ่งริ่งและเศษเืเนื้อแนบติดกับขาทั้งสองข้างทำให้อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย ท่านอาสามลงมือรุนแรงเกินไปแล้ว
อวี๋ฉี่เจ๋อมองขาทั้งสองข้างของอวี๋เจียวไม่รู้ว่าควรจะลงมืออย่างไร อวี๋เจียวเอ่ยเตือนว่า "ดึงขากางเกงขึ้นอมเหล้าสมุนไพรเอาไว้หนึ่งอึกแล้วพ่นใส่แผล จากนั้นโรยผงยาลงไปก็พอแล้ว"
ปลายนิ้วของอวี๋ฉี่เจ๋อพลิกขากางเกงของอวี๋เจียวอย่างระมัดระวังรอยแผลเรียงรายราวเกล็ดของปลา [2] สะท้อนในดวงตาดังดอกท้อของเขา ทำให้อวี๋ฉี่เจ๋อชะงักไปเล็กน้อยอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองอวี๋เจียว
อวี๋เจียวยกยิ้มกลับให้เขาเช่นกัน
อวี๋ฉี่เจ๋อหลุบตาลงสตรีนางนี้ช่าง... อดทนเก่งเสียจริง ทั้งๆ ที่เืเนื้อของขาสองข้างเละเทะเนื้อผ้าถูกทุบตีจนแทรกเข้าไปในเืเนื้อแต่ยังคงพูดคุยหัวเราะอย่างไม่สะทกสะท้าน หากถามตนเองเขาก็ยังทำไม่ได้
อวี๋ฉี่เจ๋อไม่ได้ทำตามที่อวี๋เจียวพูดแต่หยัดกายลุกขึ้นยืน “ข้าจะไปตักน้ำมาหนึ่งอ่าง” แล้วออกไปจากห้องเล็ก
อวี๋เจียวเอนกายพิงกำแพงมุมปากกระตุกยิ้มแฝงการใคร่ครวญ พี่ห้าของสกุลอวี๋ยังคงมีมนุษยธรรมอย่างมากแม้ว่านิสัยใจคอจะเ็า แต่ยังรู้จักเมตตาปรานีผู้อื่น นางไม่เข้าใจจริงๆละทิ้งสามีผู้มีความสามารถเช่นนี้ คิดจะปีนเตียงผู้อื่นให้จงได้ภายในใจของอวี๋เจียวคิดว่า อวี๋เจียวคนเก่าช่างโง่เขลาเสียจริง
ไม่นานนักอวี๋ฉี่เจ๋อยกอ่างน้ำกลับเข้ามาแล้ววางไว้ข้างเท้าของอวี๋เจียวหลังจากหยิบผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำเปียกออกมา เขาจึงเอ่ยกับอวี๋เจียวว่า"อดทนไว้สักหน่อย"
กล่าวจบใช้ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดคราบเืบนขาของอวี๋เจียว อวี๋เจียวเจ็บจนคิ้วขมวดเข้าหากัน นางกัดฟันแน่นใบหน้าเรียวเล็กซีดเผือด
อวี๋ฉี่เจ๋อไม่ได้เงยหน้ามองเขาหลีกเลี่ยงแผลสดที่ยังไม่ตกสะเก็ดอย่างระแวดระวัง ไม่นานนักผ้าเช็ดหน้าทั้งผืนก็ถูกย้อมเป็สีแดงสด
เขาเอาผ้าเช็ดหน้าลงไปซักในอ่างให้สะอาดหนึ่งรอบเช็ดคราบเืบนขาทั้งสองข้างของอวี๋เจียวจนสะอาดสายตาจับจ้องไปยังาแที่ลึกที่สุดบนขาขวาของอวี๋เจียวเศษผ้าเปื้อนเืแห้งแนบติดไปกับแผลปริแตกเสียแล้ว หากดึงเอาผ้าออกมาไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเ็ปมากเพียงใด
อวี๋เจียวเห็นเขาชะงักชั่วครู่สูดลมหายใจแ่เบาหนึ่งเฮือก เอ่ยอย่างใจเย็นว่า "ไม่เป็อะไร ข้าไม่กลัวเ้าฉีกมันออกเถิด"
อวี๋ฉี่เจ๋อถือเสียว่านางไม่รู้จักความเ็ปจริงๆเพราะถึงอย่างไรต่อให้บุรุษมีาแเช่นนี้ก็น่าจะเจ็บจนร้องออกมาไม่ยอมหยุดแต่เมื่อครู่เขาถูแผลของนางหลายครั้ง นางกลับไม่ส่งเสียงอะไรออกมา
ดังนั้นเขาจึงลงมือจริงๆจัดการฉีกผ้าที่ติดอยู่ภายในเนื้อออกมาจริงๆอวี๋เจียวรู้สึกเจ็บจนร้องครวญครางออกมา เหงื่อเย็นไหลลงจากหน้าผากขากรรไกรขบกัดเข้าหากันจนเืซึมออกมา ตอนนี้ใบหน้าของนางซีดเผือดแม้แต่ริมฝีปากยังไร้สีเช่นกัน
อวี๋ฉี่เจ๋อกำผ้าสีเืเอาไว้แน่นมองใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษของอวี๋เจียวทันใดนั้นบอกไม่ได้ว่าภายในใจของเขารู้สึกอย่างไร
อวี๋เจียวทักทายบรรพบุรุษของอวี๋ฮั่นซานทั้งสิบแปดชั่วอายุคนอยู่ภายในใจถึงผ่อนคลายลงและพบว่าอวี๋ฉี่เจ๋อหยุดชะงักอยู่ตรงนั้น อวี๋เจียวสูดหายใจเข้าลึกๆเอ่ยด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายว่า "อย่ามัวแต่นิ่งอึ้งพ่นสุราสมุนไพรแล้วใส่ยาเถิด"
เชิงอรรถ
[1] ส่งคนใต้รั้ว หรือ 寄人篱下. Jì rén lí xià. อาศัยอยู่กับคนอื่น; พึ่งคนอื่น ;พึ่งพาอาศัยคนอื่น
[2] เกล็ดปลาซี่หวี 鳞次栉比หมายถึง เรียงรายเป็ระเบียบราวเกล็ดของปลา
