ความทรงจำนั้นเป็ดั่งไวน์ ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าใด ความหอมหวานก็ยังคงอยู่
การพบกันครั้งแรกของหยางเฉินกับเฉียงเวยนั้นเต็มไปด้วยความระทึกและกลิ่นคาวเื
"หยางเฉินก่อนที่นายจะมา รู้ไหมว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่"
"หืม...?"
"ฉันจำได้ว่านิทานที่แม่ชอบเล่าให้ฟังตอนเด็กๆ มันเป็เื่ราวของเ้าหญิงผู้อ่อนแอที่กำลังตกอยู่ในอันตราย แต่แล้วก็ปรากฏอัศวินขี่ม้าขาวช่วยเธอไว้ และในท้ายที่สุดเ้าหญิงก็อยู่กับเขาอย่างมีความสุข ฉันคิดอยู่เสมอว่ามันเป็เื่เพ้อฝัน… แต่นายกลับทำให้มันเป็ความจริง"
"ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณก็มีมุมนั้นด้วย"
"หึ..."
"ฉันจะทำอย่างไรดี… ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่เ้าหญิง และนายก็ไม่ใช่อัศวินขี่ม้าขาว นายแค่ร่อนลงจากฟ้าเหมือนภูตผี... ฉันแค่คิดว่าหากมีคนแบบนั้นอยู่เคียงข้างฉัน ไม่ต้องปกป้องฉันตลอดทั้งวัน แค่ทำให้ฉันมีความสุข เมื่อฉันก้าวเดินต่อไปไม่ได้เขาก็จะช่วยฉัน เมื่อฉันทุกข์ทรมานเขาจะให้ฉันซบไหล่ ไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป นี่คือสิ่งที่ฉัน้า"
"เฉียงเวย..."
"ผมจะบอกคุณตามตรง ผมไม่ใช่คนดี เมื่อก่อนผมนอนกับผู้หญิงมามากกว่า 800 ไม่ก็ 1,000 คน อย่างที่ผมเคยบอกไว้ คุณไม่จำเป็ต้องมีคนที่แข็งแกร่งอยู่เคียงข้าง ด้วยสถานะของคุณ บางทีคุณอาจจะเจอคนที่ดีและเหมาะสมกับคุณ"
"ไม่มีทาง" สายตาเฉียงเวยเปลี่ยนเป็ซุกซน
"หยางเฉิน นายรู้ความสัมพันธ์ของจ่าฝูงลิงกับบริวารไหม"
"จ่าฝูงลิง?" หยางเฉินงุนงงถามต่อไปว่า "คุณกำลังจะบอกอะไรกันแน่?"
"ในสังคมลิงนั้น จ่าฝูงคือตัวผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ตัวเมียที่เหลือก็จะผสมพันธุ์กับจ่าฝูง วิธีนี้ลูกหลานของพวกมันจะมียีนที่แข็งแกร่ง เฉกเช่นในสมัยก่อน มนุษย์ก็ใช้วิธีเดียวกันนี้ นายลองคิดดูสิว่าทำไมผู้ยิ่งใหญ่ถึงมีภรรยาและนางสนมจำนวนมาก แม้แต่คนที่โดนบังคับ นายคิดว่าพวกเขาไม่เต็มใจงั้นหรือ แน่นอนว่าผู้คนต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด"
หยางเฉินไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี "จากที่คุณว่ามา ดูเหมือนเราจะกลายเป็ลิงไปแล้ว"
"ฉันแค่เปรียบเทียบให้ฟังเฉยๆ ฉันอยากให้นายรู้ว่าั้แ่แรกที่เราพบกัน ในชีวิตนี้ฉันไม่สามารถมีชายอื่นได้อีก ในสายตาของฉันนายอาจไม่ใช่ที่หนึ่งในโลก แต่นายคือที่หนึ่งในใจฉัน" สายตาของเธอเปลี่ยนเป็เด็ดเดี่ยวจริงจัง จ้องมองหยางเฉิน "ฉันรักนาย หยางเฉิน"
ความเงียบหายไปในเวลาไม่นาน รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าหยางเฉินซึ่งมีเค้าลางของความสนุกสนาน
"คุณเป็ผู้หญิงที่โง่จริงๆ"
สายตาเธอตกตะลึงและแสดงถึงความสุข พลางส่ายหัวกล่าวว่า "ฉันยอมเป็คนโง่"
"คุณรู้หรือไม่ว่าผมมาที่นี่เพราะอะไร" สายตาหยางเฉินขยับขึ้นลงราวกับพยายามจะล่วงล้ำเข้าไปในเสื้อผ้า
แม้เธอจะมีความมั่นใจเปี่ยมล้น แต่ด้วยสายตาแหลมคมของหยางเฉินที่มองมา ทำให้เธอเขินอายกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก
"นาย… นาย้าอะไร?"
หยางเฉินเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ใบหู ค่อยๆ ััมันอย่างแ่เบา
"อื๋อ..."
กระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านทั่วร่างเฉียงเวย เธอซบลงบนอกของหยางเฉินอย่างหมดแรงพร้อมลมหายใจหนักหน่วง
"วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อจัดการคุณ เ้าลิงตัวเมียแสนน่ารัก"
โดยไม่รอให้เฉียงเวยได้โต้ตอบ หยางเฉินยกร่างอันเย้ายวนของเธอกระแทกลงตรงกลางเตียงอย่างนุ่มนวล
เฉียงเวยเลิกคิ้วด้วยความแตกตื่นและหลับตาลง อนุญาตให้หยางเฉินจัดการกับร่างกายของเธอตามอำเภอใจ ความรู้สึกเสียวซ่านเข้ารุมเร้า สองมือของเธอจับผ้าปูเตียงแน่น
ชุดเดรสไหมเรียบลื่นถูกฉีกกระชากออก เผยให้เห็นผิวกายขาวนวลราวกับหิมะ
หยางเฉินประกบปากอันร้อนแรงกับผิวกายผุดผ่อง เริ่มจากสะดือขึ้นไปตามหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะปลดชุดชั้นในผ้าชีฟองสีดำ ดอกบัวคัพ D หรือเหนือกว่าเผยต่อหน้าหยางเฉิน เขาไม่รีรอประกบปากโดยพลันพลางดูดอย่างเร่าร้อน
เป็เวลานานที่หยางเฉินไม่ได้ััร่างกายอันอ่อนนุ่มของหญิงสาวเช่นนี้ อารมณ์ของเขาปะทุออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
"หอมจริงๆ..."
ท่าทางของเฉียงเวยเหมือนสาวน้อยขี้อายไร้เดียงสา เมื่อได้ยินคำชมของหยางเฉินดังนั้น แก้มชมพูอ่อนพลันขึ้นสีแดงระเรื่อ
ในที่สุดหยางเฉินก็ประกบริมฝีปากบางสีเชอร์รี่อย่างรวดเร็วและร้อนแรง ลิ้นทั้งสองสอดประสานตวัดเกี่ยวโดยไม่หยุดยั้ง เฉียงเวยหายใจอย่างยากลำบาก หยางเฉินไม่จูบส่วนอื่น กลิ่นน้ำหอมอบอวลของเธอนำพาหยางเฉินมัวเมาราวกับไม่มีที่สิ้นสุด
ร่างกายของเธออ่อนยวบดั่งทำมาจากน้ำ ประสาทััทั่วร่างตื่นตัว ทุกส่วนของร่างกายไวต่อการัั แม้เพียงััแ่เบาก็เพียงพอให้น้ำหวานไหลทะลักอย่างควบคุมไม่ได้ เธอสูญเสียการควบคุมอย่างสมบูรณ์
หยางเฉินไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้อีกต่อไป มือหนึ่งล่วงล้ำไปในสวนดอกไม้งาม ความเปียกชื้นหลั่งไหลพรั่งพรูจากการกระตุ้นโดยฮอร์โมนของหยางเฉิน
"ว้าว เฉียงเวยที่รัก คุณอ่อนไหวเหลือเกิน ดูน้ำพวกนี้สิ สามารถนำไปอาบน้ำได้เลย"
"ฮื้อ..." โดยไม่สามารถระงับความเอียงอายก่อนจะหันหน้าหนี เธอไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน และไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ประท้วงด้วยท่าทีเบาบาง
หยางเฉินไม่สามารถอดกลั้นต่อไปได้อีก เขาไม่พูดไม่จาพลางล้วงแท่งร้อนยาวราวกับเศียรัจ่อหน้าดอกไม้งาม ก่อนจะส่งเข้าไปในความคับแน่นที่มีน้ำหวานฉ่ำหล่อเลี้ยง
เฉียงเวยรู้สึกว่า่ล่างถูกทิ่มแทง ความเ็ปและความสุขที่รอคอยมานานโหมกระหน่ำ น้ำตาสองสายร่วงหล่นอย่างกลั้นไม่อยู่ สิ่งที่ตามมาคือจังหวะอันอ่อนแรงกระแทกกระทั้นอย่างไม่หยุดหย่อน
อุณหภูมิเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจากลมหายใจอันร้อนแรงของชายหนุ่ม และเสียงครวญครางของหญิงสาวสะท้านไปทั่วห้อง