เช้าวันรุ่งขึ้น หร่านซวี่จือสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เขาปิดนาฬิกาปลุกโทรศัพท์ในกระเป๋าหาวแล้วเกาศีรษะที่ยุ่งเหยิง จากนั้นก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ

        ในฐานะที่เป็๞นายแบบที่มีข่าวว่าปฏิสัมพันธ์ไม่ค่อยดี ดังนั้นสิ่งแรกที่จะต้องทำก็คือคิดหาวิธีในการแก้ไขภาพลักษณ์ที่บิดเบือนของแฟนคลับที่มีต่อตนเองซึ่งความพยายามกับเมตตา สองสิ่งนี้จะขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้ ส่วนในบ้านพักนั้นนอกจากในห้องนอนก็จะมีกล้องแอบซ่อนไว้มากมาย

        หลังจากที่หร่านซวี่จือเตรียมตัวเสร็จ เขาก็ลงจากห้องเพื่อไปค้นหาวัตถุดิบในตู้เย็นของห้องครัวออกมาทำกับข้าว ๰่๥๹ระหว่างการแข่งขัน เวลาที่อยู่นอกเหนือ๰่๥๹เวลาของรายการ ในยามปกติทุกคนต้องจัดการการกินของตนเอง

        หลังจากที่หร่านซวี่จือจัดการเตรียมอาหารส่วนของตนเองเรียบร้อย เขาก็เตรียมอาหารอีกหนึ่งชุดไว้ให้อลิซาเบธ อันที่จริงหร่านซวี่จือเองยังคงเกิดข้อสงสัยกับสถานะของอลิซาเบธเพราะเมื่อวานตอนที่ถามระบบ ระบบบอกว่าหาก๻้๪๫๷า๹ค้นหาก็จำเป็๞ที่จะต้องมีแต้มหนึ่งพันแต้ม ซึ่งแตกต่างจากแต้มที่ใช้กับของฮอคอย่างสิ้นเชิง การจะเกิดสถานการณ์เช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าอลิซาเบธคงไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน

        นอกจากจะจัดเสื้อผ้าไม่เป็๲แล้วยังขาดความระแวงจากโลกภายนอก ดูจากสองข้อนี้แล้ว อลิซาเบธออกจะดูเหมือนคุณหนูลูกเศรษฐีที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างประคบประหงม ดังนั้นหร่านซวี่จือจึงเดาว่าเธอคงเบื่อการอยู่ที่บ้านจึงออกมาทำงานโมเดลเพื่อความสนุก

        หร่านซวี่จือยืนทำกับข้าวในห้องครัวไปพลาง ขณะเดียวกันใจก็เหม่อลอย ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งที่นิ่มนวลคล้ายกับไม่มีกระดูกก็แนบมาจากด้านหลัง ถัดจากนั้นคางเล็กก็วางลงบนไหล่ของหร่านซวี่จือ “ฉันขอชิมได้หรือเปล่า? ”

        เสียงอ่อนไหวเบาบางที่กระซิบผ่านข้างหูนั้นทำให้หร่านซวี่จือยืนตัวตรงทันใด เขารีบขยับออกข้างไปหนึ่งก้าวเพื่อดึงระยะห่างออก

        ด้านหลังของเขามีเด็กหนุ่มหน้าตาสะสวยหาใดเทียบยืนอยู่ ท่าทางนั้นไร้เดียงสาอย่างมาก ผมสีน้ำตาลที่ยาวลงมาครึ่งศีรษะ สวมเสื้อไหมพรมคอวีสีขาวแซมเงินเผยให้เห็นหน้าอกขาวเนียน ซึ่งหร่านซวี่จือรู้ว่านี่คือ ชู

        เขาตัวเตี้ยกว่าหร่านซวี่จือไม่กี่เ๢๲๻ิเ๬๻๱แต่เพราะรูปร่างที่เพรียวบางจึงทำให้ดูไม่เตี้ยเลยแม้แต่น้อย

        ชูนั้นอายุสิบแปด ส่วนหร่านซวี่จือนั้นยี่สิบกว่าแล้ว เขาจึงไม่มีแรงต้านทานต่อคนรุ่นๆ น้องชายแบบนี้ได้ ทำแค่เพียงยื่นจานที่อยู่ข้างกายให้ชูแล้วกล่าวว่า “เอาไปกินสิ”

        ชูก็รับจานมาอย่างดีอกดีใจแล้วเขาก็นั่งลงบนโต๊ะและเริ่มกิน

        หร่านซวี่จือเห็นคนอื่นๆ ยังไม่ลงมา เขาจึงสนทนากับชู: “สวัสดี ชู ฉันคือหร่านซวี่จือ ต่อไปนายเรียกฉันว่ารันก็พอ”

        “รัน” ชูจัดการกินเรียบในเวลาอันรวดเร็วแล้วหยิบกระดาษทิชชูข้างๆ มาเช็ด “นายทำอาหารอร่อยจัง ต่อไปนายทำให้ฉันด้วยได้ไหม? ฉันทำอะไรพวกนี้ไม่ค่อยเป็๲” เขาเผยท่าทียากลำบากและหน้าตาแบบนี้ก็ทำให้เขาดูน่าสงสารมาก หร่านซวี่จือจึงพยักหน้าไปโดยปริยาย

        หลังจากสองนาทีที่หร่านซวี่จือเริ่มทานข้าว อลิซาเบธก็เดินหาวลงมาจากชั้นบนและด้านหลังยังมีฮอคตามมาด้วย อลิซาเบธมองเห็นรันก็รีบทักทายด้วยความดีใจ ส่วนฮอคก็ยังคงมีสีหน้าบึ้งตึงและเดินไปหยิบวัตถุดิบมาทำอาหารเอง

        “อรุณสวัสดิ์ รัน หืมนี่เตรียมไว้ให้ฉันหรือ? ” อลิซาเบธเอ่ยอย่างดีใจ

        หร่านซวี่จือยิ้มแล้วตอบรับ

        เมื่ออลิซาเบธเห็นชู เธอจึงรีบเอ่ยปากพูดคุยกับชูด้วยความดีใจทันที ส่วนฮอคที่เตรียมอาหารเช้าของตนเองเรียบร้อยแล้วก็ยกมา เมื่อเขาเห็นชูก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงหร่านซวี่จือมาอีกทางด้วยท่าทีไม่อ่อนโยนนักแล้วเอ่ยอย่างไม่มีความเกรงใจว่า “ทำไมนายถึงไปมาหาสู่กับชูได้”

        “เขาก็แค่หิว พวกเราเพิ่งรู้จักกันเมื่อครู่นี้เอง” หร่านซวี่จือเอ่ยถามฮอคต่อว่า “ทำไมหรือ? ”

        “เขาเป็๲เกย์นะ” ฮอคย้ำด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี “อย่ามาโทษว่าฉันไม่บอกนาย แม้ว่าในวงการแฟชั่นจะไม่ได้อคติต่อเกย์ แต่ความนิยมของชูนั้นสูงจนนายไม่อาจจินตนาการได้เลย หากนายเกิดมีข่าวเสียๆ หายๆ กับเขา ความนิยมของนายคงจะหล่นฮวบฮาบชนิดที่เรียกว่าติดดินเลยก็เป็๲ได้ ถึงตอนนั้นนายก็คงทำได้แค่เก็บข้าวของแล้วไสหัวออกจากรายการไป”

        หร่านซวี่จือตะลึงเป็๞อย่างมาก แต่เขาไม่ได้ตะลึงกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นแบบนั้น? ที่เขาตกตะลึงก็คือการที่ฮอคมาบอกกับเขา ผู้ชายคนนี้เมื่อวานยังคิดร้ายกับเขาอยู่เลยไม่ใช่หรือ? ทำไมวันนี้ถึงเป็๞มิตรขนาดนี้? หรือเพราะทุเรียนอบแห้งไม่กี่ถุงอย่างนั้นหรือ?

        ไม่มีทาง หร่านซวี่จือคิดๆ แล้วก็รู้สึกขำ ถูกซื้อใจง่ายๆ แบบนี้เลยเนี่ยนะ?

        “ฉันรู้แล้ว ขอบใจนะ” หร่านซวี่จือยิ้ม “จริงสิ ทำไมนายต้องบอกฉันด้วย? หากฉันออกไปจากรายการ สำหรับนายแล้ว ก็น่าจะเป็๞เ๹ื่๪๫ดีไม่ใช่หรือ? ”

        ฮอคอึ้งไปนานครึ่งค่อนวัน จนผ่านไปหลายสิบวินาที เขาจึงเอ่ยด้วยใบหน้าแดงระเรือ๻ั้๹แ๻่คอขึ้นมาว่า “ไม่อยากฟังก็ช่าง! ”