ห้องโถงใหญ่จวนเหนียน มีเพียงเหนียนเย่าเป็เ้าภาพในพิธี
หลังผ่านเื่เมื่อครู่ ยามนี้งานรื่นเริงครั้งนี้กลับกลายเป็เื่ประหลาดไม่น้อย
ความตื่นเต้นลดลงผู้คนล้วนจ้องมองไปที่เหนียนเย่าหัวหน้าครอบครัวจวนเหนียนราวกับกำลังรอให้ตัดสินใจ
"นายท่านเหนียน คุณชายเหนียนยังสลบสไลไม่ได้สติ พลาดฤกษ์มงคลแล้วจะเป็ลางร้ายได้นะเ้าคะ” สีหน้าสี่เหนียง [1] ไม่หน้ามองนางวุ่นวายจัดสรรงานสมรสมามากมายทว่าวันนี้กลับเป็ครั้งแรกที่ตระกูลเหนียนมิอาจตัดสินใจด้วยตนเอง
สีหน้าเหนียนเย่ายิ่งมืดมนกว่าเดิม
อัปมงคลหรือ?
จ้าวอิ้งเสวี่ยสวมชุดขาวเดินเข้ามาในจวน งานสมรสนี้มีสิ่งใดที่เป็มงคลเพียงสักนิดด้วยหรือ?
ถึงอย่างไรก็เป็สมรสพระราชทานของฝ่าาถึงที่สุดแล้วเหนียนเย่าก็คงมิกล้าเฉยเมยดูแคลน "ในอดีตเ้าจัดการสถานการณ์เช่นนี้กันอย่างไร?"
บ่าวรับใช้ติดตามเ้าสาวขมวดคิ้ว ยากที่จะอธิบายลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่ง และเอ่ยปากกล่าวว่า"ในอดีตเองก็มีเ้าบ่าวที่เป็โรคร้ายแรง มิสะดวกกราบไหว้ฟ้าดินก็จะมัดไก่แดงตัวผู้ไว้แทน ทว่า..."
สี่เหนียงกล่าวพลางเหลือบมองเ้าสาว จ้าวอิ้งเสวี่ย คำพูดนี้เมื่อเข้าหูผู้คนที่ฟังอยู่ต่างมีสีหน้าผิดปกติแตกต่างกัน
วิธีเช่นนี้เป็เื่ที่พบเห็นได้ธรรมดาเป็พิธีที่แต่งสตรีสูงศักดิ์ ทว่าสตรีที่แต่งเข้ามาส่วนใหญ่เป็สตรีไร้ยศศักดิ์ทว่าเ้าสาวในวันนี้ เป็ท่านหญิงราชนิกุล!
จะกล่าวอย่างไรดีว่านี่เป็เื่ที่น่าอับอายเล็กน้อยที่จะให้ไปร่วมกราบไหว้ฟ้าดินกับไก่ตัวผู้
ท่านหญิงอิ้งเสวี่ยทะนงตัว เย่อหยิ่งเช่นนั้น จะยอมได้อย่างไร?
"เช่นนั้นก็ไปเอาไก่มามัดไว้เถิด"
เสียงแหบแห้งฟังดูประชดประชัน ยิ่งทำให้ผู้คนประหลาดใจท่านหญิงอิ้งเสวี่ยนางพูดอันใด?
มัดไก่มาหรือ?
ความหมายของนางคือให้นำไก่ตัวผู้มาเป็ตัวแทนเหนียนเฉิงร่วมกราบไหว้ฟ้าดินกับนางหรือ?
ทว่านี่...มิใช่ว่าแสวงหาความอัปยศด้วยตัวเองหรือ?
ทว่าไม่นาน บางคนกลับเข้าใจได้ขึ้นมาทันทีเกรงว่าท่านหญิงอิ้งเสวี่ยยอมกราบไหว้ฟ้าดินกับไก่ตัวผู้ดีกว่ายอมกราบไหว้ฟ้าดินกับคุณชายเหนียน!
"ยังงงงวยเหม่อลอยอันใดอยู่อีก?" มู่อ๋องจ้าวอี้ที่เฝ้าดูอยู่ตลอดเอ่ยปากในทันใดคนที่ฉลาดเฉียบแหลมเช่นเขามองความคิดของจ้าวอิ้งเสวี่ยออกเป็ธรรมดา ถ้าให้เขาพูด ควรจะเอาเหนียนเฉิงผู้นั้นไปปะาพันมีดหมื่นแล่ถึงจะดีทว่าเสด็จพ่อทรงคำนึงถึงอำนาจของตระกูลหนานกงจึงได้เพียงแค่ทำให้อิ้งเสวี่ยลำบากเพราะไม่ได้รับความเป็ธรรม
ทว่าดูจากสถานการณ์ยามนี้แล้ว ท้ายที่สุดก็ยังสรุปไม่ได้ว่าผู้ใดกันแน่ที่ไม่ได้รับความเป็ธรรม!
"นี่..." สี่เหนียงกังวลเล็กน้อย หันมองเหนียนเย่า
เหนียนเย่ารู้ถึงความยุ่งเหยิงและข้อพิพาทระหว่างจวนเหนียนกับจวนจิ้นอ๋องดีจวนเหนียนเป็ฝ่ายผิด ในเวลาเช่นนี้ ยิ่งไม่สามารถขัดเจตนารมณ์ของท่านหญิงอิ้งเสวี่ยและท่านอ๋องมู่ได้เขาจึงโบกมือส่งสัญญาณให้สี่เหนียงไปเตรียมการ
งานสมรสนี้เกรงว่าจะเป็งานสมรสที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เคยมีมา
เ้าสาวที่สวมชุดขาวและไก่ตัวผู้ร่วมกราบไหว้ฟ้าดินเหตุการณ์นี้มิเหมือนงานมงคล ทว่าเหมือนงานศพมากกว่า
หลังกราบไหว้ฟ้าดิน จ้าวอิ้งเสวี่ยก็ถูกส่งตัวเข้าห้องหรูอี้เหนียนเย่าดูแลแเื่ หลังงานเลี้ยงจบก็รีบส่งทุกคนกลับไปทันที
ยามดึกอันเงียบสงัด
จวนเหนียน เรือนหรูอี้ที่จ้าวอิ้งเสวี่ยพักอยู่และหอสูงอี๋ชุนที่เหนียนยวี่อยู่มีเพียงกำแพงกั้นไว้เท่านั้น
ภายในหอสูงอี๋ชุน หลังจากที่เหนียนเฉิงหลับไหลไม่ได้สติก็ถูกนำตัวส่งมาที่นี่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ตื่น
หมอที่รักษาาแกล่าวแค่เพียงให้ดูแลบำรุงรักษาให้ดีมือก็รักษาไว้ได้แล้ว แต่ความเ็ปนั้นเกรงว่ามันจะทรมานเหนียนเฉิงไปอีกนาน
ในเรือนหลักห้องเหนียนเฉิง หนานกงเยวี่ยมีสีหน้าเ็ปใจ นางขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลาไม่สามารถคลายคิ้วอย่างสบายใจได้ ยิ่งคิดถึงเื่ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ความโกรธเกรี้ยวในใจอย่างไรก็มิสามารถระงับต่อไปได้
"พี่ใหญ่ จวนจิ้นอ๋องทำเกินไปแล้วคนผู้นั้นที่ทำร้ายเฉิงเอ๋อร์เมื่อครู่นี้ เห็นได้ชัดว่าเป็คนของจวนจิ้นอ๋อง"แม้หนานกงเยวี่ยจะนึกห่วงใยบุตรชายของนางอยู่ตลอด ทว่าก็มิพลาดเห็นชายหนุ่มผู้นั้นจ้องมองทางจ้าวอิ้งเสวี่ย
หนานกงเลี่ยขมวดคิ้ว เื่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในจวนเหนียนวันนี้เขาเห็นทุกสิ่งด้วยสายตาของตน ยามนี้อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา"จวนจิ้นอ๋อง้าชีวิตของเหนียนเฉิงอย่างไรเสียยามนี้ก็รักษาชีวิตของเหนียนเฉิงไว้ได้แล้ว"
"รักษาชีวิตไว้ได้แล้วอย่างไร? ท่านดูเื่ที่จ้าวอิ้งเสวี่ยนั่นทำสิร่วมกราบไหว้ฟ้าดินกับไก่ตัวผู้ นี่มิใช่ว่านางกำลังสาปแช่งบุตรชายข้าอยู่หรือ? จวนเหนียนแต่งภรรยาเหมือนแต่งกับบรรพบุรุษ [2] วันหน้ากลัวเหลือเกินว่าเฉิงเอ๋อร์ของข้าจะต้องทนทุกข์ทรมาณ"หนานกงเยวี่ยมีสีหน้าเ็า คิดอะไรบางอย่างได้นางก็ตบฝ่ามือลงบนโต๊ะ "ไม่ได้การนางเป็ท่านหญิงแล้วอย่างไร? บุตรชายข้ามิยอมให้ผู้ใดมารังแกได้ง่ายๆ”
"ท่านป้า เป็เหนียนเฉิงเปี่ยวตี้ [3] ที่พรากความบริสุทธิ์ของผู้อื่นก่อน..."หนานกงจื้อเอ่ยปากกล่าวถูกหรือผิด คนที่รู้เบื้องลึกเื้ัต่างล้วนเข้าใจรับรู้ ทว่าป้าของตัวเองนางที่รักใคร่ดูแลปกป้องบุตรชายขนาดนั้น... อย่างที่คาดไว้พูดเพียงประโยคเดียวหนานกงเยวี่ยก็ส่งสายตาไม่พอใจหันมอง หนานกงจื้อสงบปากสงบคำทันที
"ความบริสุทธิ์หรือ? นางมีความบริสุทธิ์อะไรอีกหรือ? เหอะ เมื่อครู่นี้ด้านนอกจวนผู้คนล้วนเห็นกันหมดว่าบุรุษที่ทำร้ายเฉิงเอ๋อร์ขยิบคิ้วขยิบตาให้จ้าวอิ้งเสวี่ยเดิมทีนางจิ้งจอกผู้นี้ก็ร้ายกาจอยู่แล้ว เฉิงเอ๋อร์ที่ถูกนางล่อลวงตอนนั้นเพิ่งตกไปในหลุมของนาง เป็ลูกข้าที่ถูกนางล่อลวงก่อน!" หนานกงเยวี่ยกล่าวทุกอย่างให้กลับตาลปัตรราวกับเหนียนเฉิงเป็ผู้เคราะห์ร้ายที่ได้รับเื่ร้ายแรงที่สุดก็ไม่ปาน
นางกล่าวถึงขนาดนี้ หนานกงเลี่ยและหนานกงจื้อก็ไม่รู้จะกล่าวอะไรอีก
ในขณะนี้ สาวใช้ที่อยู่นอกประตูเข้ามาข้างในด้วยท่าทางตื่นตระหนก“ฮูหยิน ข้างนอก...สาวใช้ที่ติดตามท่านหญิงที่อยู่ข้างนอกขอเข้าพบเ้าค่ะ"
สาวใช้ของจ้าวอิ้งเสวี่ยหรือ?
หนานกงเยวี่ยลุกขึ้นทันที "นางมาทำอะไร? รีบจัดการเสีย อย่าให้นางเข้ามา"
เมื่อเป็เื่ของจ้าวอิ้งเสวี่ย ย่อมต้องไม่มีเื่ดี
ทว่าทันทีที่นางเอ่ยจบ ผิงเอ๋อร์ก็เดินเข้ามาข้างในห้อง
"ฮูหยิน บ่าวรับคำสั่งของท่านหญิง มาเชิญให้จวิ้นหม่าเย๋ กลับห้องเ้าค่ะ"ผิงเอ๋อร์โค้งคำนับให้ผู้คนด้วยท่าฝูเชินอย่างสุภาพ
"กลับห้องหรือ? ห้องอะไร? ตอนนี้เขาก็อยู่ในห้องของตัวเองแล้วมิใช่หรือ ยังกลับห้องอะไรอีก?” หนานกงเยวี่ยกล่าวอย่างโมโหรุนแรงเต็มไปด้วยข้อกังขาเตรียมป้องกัน จ้าวอิ้งเสวี่ยเพิ่งเข้าจวนมาวันนี้ก็สร้างความอึดอัดให้กับนางแล้วในใจไม่ว่าจะคิดอย่างไรล้วนโกรธจนทนแทบไม่ไหว
ผิงเอ๋อร์เองก็ไม่รีบร้อน กล่าวอย่างขบขัน "ฮูหยินกล่าววาจาขบขันล้วเ้าค่ะวันนี้เป็งานมงคลสมรสที่สำคัญอย่างยิ่งของท่านหญิงและจวิ้นหม่าเย๋ ขั้นตอนสุดท้ายของพิธีต้องส่งตัวบ่าวสาวร่วมเรือนหอดังนั้นจวิ้นหม่าเย๋ควรกลับเรือนหอเ้าค่ะ"
"ไม่...ข้าไม่อยากไป"
เหนียนเฉิงที่เพิ่งถูกรบกวนให้ตื่น ได้ยินคำว่า ‘กลับเรือนหอ’ สามคำนี้ก็นึกถึงจ้าวอิ้งเสวี่ยภาพมืออันน่าหวาดกลัวนั่นปรากฎขึ้นมาในหัวของเขา ในใจเต็มไปด้วยการขับไล่ปฏิเสธ
ร่างกายอันน่ารังเกียจปานนั้น ให้เขาไปร่วมเรือนหอกับนางเช่นนั้นสู้ฆ่าเขาไม่ดีกว่าหรือ!
หนานกงเยวี่ยเมื่อได้ยินเสียงของเขาก็รีบเดินไปหน้าเตียงทันทีเหนียนเฉิงยื่นมือไปทางหนานกงเยวี่ย "ท่านแม่ ข้าไม่อยากไปข้าไม่อยากพบสตรีนางนั้น..."
หนานกงเยวี่ยกุมมือเหนียนเฉิงอย่างปลอบประโลมกล่าวกับผิงเอ๋อร์อย่างเ็าว่า "ยามนี้เขามีสภาพเช่นนี้จะเรียกให้เขาไปร่วมเรือนหอได้อย่างไร เ้ากลับไปเรือนท่านหญิงของเ้าเถิดบอกไปว่าร่างกายเหนียนเฉิงไม่พร้อม หากยังประสงค์ร่วมหอเช่นนั้นก็รอจนกว่าแผลจะหายดีเสียก่อน"
"ร่างกายมีาแ มิอาจร่วมหอได้ทว่าถึงอย่างไรก็ต้องอยู่ห้องเดียวกันเ้าค่ะอยู่แยกห้องในค่ำคืนสมรสวันแรกเช่นนี้ หากข่าวลือแพร่กระจายออกไป อย่างไรก็ไม่เป็ผลดีนะเ้าคะ"ผิงเอ๋อร์กล่าวอย่างไม่รีบร้อนไม่เฉื่อยช้า นางเป็สาวใช้ที่จิ้นหวังเฟยเลือกเป็พิเศษให้ติดตามข้างกายจ้าวอิ้งเสวี่ยก่อนที่ออกจากจวนจิ้นอ๋องจิ้นหวังเฟยมอบหน้าที่เป็พิเศษ ท่านหญิงปรารถนาสิ่งใดนางจะต้องพยายามเต็มที่เพื่อสนองความปรารถนาของท่านหญิง ผลที่ตามมาทั้งหมด ไม่ว่าจะดีหรือร้ายจวนจิ้นอ๋องจะรับผิดชอบเอง
เพราะฉะนั้นการเผชิญหน้ากับหนานกงเยวี่ย แม้กระทั่งหนานกงเลี่ยที่อยู่ด้วยในใจนางก็ยังไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความกลัวเลยแม้แต่น้อย
"ไม่ ท่านแม่ หากต้องอยู่ด้วยกัน จ้าวอิ้งเสวี่ยนางต้องทำร้ายข้าแน่ท่านดูแผลบนแขนข้า ล้วนเป็เพราะนาง เป็จ้าวอิ้งเสวี่ยที่ทำร้ายข้า นาง้าฆ่าข้า..."มือของหนานกงเยวี่ยที่เหนียนเฉิงกุมอยู่บีบแน่นขึ้นจ้าวอิ้งเสวี่ยปรารถนาที่จะให้เขาตาย แล้วจะ้านอนห้องเดียวกับเขาได้อย่างไร?
จ้าวอิ้งเสวี่ย้าให้เขากลับเรือนหอ คงไม่มีเจตนาดีแน่!
"ข้าบอกว่าไม่ไป ก็คือไม่ไป เ้าไม่ได้ยินหรือ?" หนานกงเยวี่ยลุกพรวด เดินไปหาผิงเอ๋อร์อย่างไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์ใดๆ"ออกไป ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!"
หนานกงเยวี่ยเต็มไปด้วยความดุดันร้ายกาจผิงเอ๋อร์มองเข้าไปในดวงตานาง ไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่หนึ่ง สุดท้ายกลับไม่ยืนกรานโค้งเคารพด้วยท่าฝูเชิน หันหลังกลับและออกจากห้องไป
เหนียนเฉิงได้แต่ถอนหายใจโล่งอก หนีค่ำคืนนี้มาได้ทว่าหลังจากนี้...ควรจะทำอย่างไรดี?
เมื่อกลับถึงหอหรูอี้ผิงเอ๋อร์เข้าไปในเรือนหออย่างไม่บอกกล่าวผู้ใด
จ้าวอิ้งเสวี่ยที่อยู่หน้าโต๊ะเห็นผิงเอ๋อร์เดินเข้ามาผู้เดียวในใจก็เข้าใจแจ่มแจ้งว่าผลลัพธ์ครั้งนี้ดูเหมือนจะอยู่ในความคาดหมายของนาง
"ฮูหยินเหนียนปกป้องเหนียนเฉิงไม่ให้มาที่นี่อย่างที่คิดไว้จริงๆเ้าค่ะ" ผิงเอ๋อร์กล่าวรายงาน
"ปกป้องหรือ? ปกป้องแล้วอย่างไร? หนานกงเยวี่ย... นางปกป้องได้ครั้งหนึ่งแล้วจะปกป้องได้ตลอดชีวิตหรือ?" มุมปากภายใต้ผ้าคลุมหน้า จ้าวอิ้งเสวี่ยยกยิ้มขึ้นบางๆ"นางไม่ให้เหนียนเฉิงมานี่ เช่นนั้นข้าก็จะไปหาเขาเอง"
นางแต่งเข้ามาในจวนเหนียนแล้ว เหนียนเฉิง้าจะหลบหนีแล้วนางจะยินยอมได้ง่ายๆ เช่นนี้หรือ?
เชิงอรรถ
[1] สี่เหนียง หญิงที่แต่งงานแล้วทำหน้าที่เป็เพื่อนเ้าสาว
[2] แต่งกับบรรพบุรุษ อุปมาแต่งกับคนที่ไม่สามารถดุได้ เอาชนะไม่ได้บางครั้งยังต้องทนรับความโกรธกลับมา
[3] เปี่ยวตี้ ญาติผู้น้องและเป็ผู้ชาย
