หลงอีมองไปทางผู้าุโแห่งตระกูล “ท่านพ่อ ท่าน ท่านจะ…”
ผู้าุโพยักหน้า “ทำไม เ้าไม่เห็นด้วยหรือ หลงเหยียนช่วยตระกูลหลงของเราหลายครั้ง เขายังไม่มีสิทธิ์อีกหรือ?”
“ท่านพ่อ ลูกไม่ได้หมายความเช่นนั้น” ตอนนี้เกรงว่าคงเหลือแค่หลงอีแล้วที่กล้าพูดเช่นนี้กับผู้าุโเพราะเขาเป็บิดาของหลงเหยียน
ความจริงหลงเหยียนไม่ได้้าสมบัติของตระกูลเลย และไม่เคยได้ยินเื่ของชิ้นนี้มาก่อนด้วย
จากนั้นหลงอีก็เดินเข้าไปในห้องโถง เงยหน้ามอง้าของห้องโถงตระกูลหลงอู่ รวมพลังปราณไว้ที่ฝ่ามือ ระหว่างนิ้วมือนั้นมีพลังระลอกหนึ่งทะยานขึ้น
คานที่อยู่ตรงกลางห้องโถงมีจุดมืด เมื่อพลังลอยขึ้นมันก็เปิดออก ก่อนที่แสงระยิบระยับร่วงหล่นลง ผู้าุโตระกูลหลงออกแรงส่งที่ปลายเท้า ทะยานตัวขึ้นเจ็ดกว่าเมตรแล้วจับกระบี่สังหารัไว้ในมือ
“ฮ่าๆๆๆๆ …” เขาหัวเราะอย่างสะใจ
ขณะที่กำลังโรยตัวลงมาจากกลางตำหนัก เขามองกระบี่สังหารัในมืออีกครั้ง แววตาผู้าุโแลดูตื่นเต้นเป็อย่างยิ่ง แค่นั้นก็รู้แล้วว่าเขาให้ความสำคัญกระบี่สังหารัเล่มนั้นมากเท่าใด
“เหยียนเอ๋อ เ้ารู้หรือไม่ ตอนนั้นมีิญญามากเท่าไรที่ต้องสังเวยให้มัน รู้หรือไม่ว่าเหตุใดเมืองนี้ถึงได้ชื่อว่าเมืองั และเหตุใดตระกูลหลงอู่ของเราถึงสกุลหลง?”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ผู้าุโก็ตื่นเต้นเหลือเกิน…
“ตอนนั้นหากชักกระบี่เล่มนี้ในเมืองจะสามารถทำให้เมืองัสั่นะเื เมืองเล็กๆ ในรัศมีร้อยลี้ต่างก็เข้ามาชิง”
“ในตอนนั้น ปู่กับผู้นำตระกูลเซียวร่วมมือกันรับมือกับยอดฝีมือทั้งหมดที่มา เมื่อกระบี่สังหารัอยู่ในมือ มีเพียงข้าเท่านั้นที่ยิ่งใหญ่ ไม่มีผู้ใดกล้าขัดขืน ่เวลานั้นข้าอายุยังน้อย ทำงานอยู่ในตระกูลเซียว กระบี่สังหารัถูกข้าใช้กดทับผู้คนมากมาย อาศัยพละกำลังของข้าทั้งหมด สุดท้ายมันตกไปอยู่ในมือผู้าุโเซียว เ้าว่ามีหรือที่ข้าจะยอม”
“จากพี่น้องกลายเป็ศัตรู หากไม่ใช่เพราะข้าเป็แมวเก้าชีวิต หลายครั้งที่ข้าเกือบตายเพราะคนตระกูลเซียว เหลือลมหายใจที่น้อยนิดในการยื้อชีวิตต่อไป ต่อมาข้าได้รับหมัดสายฟ้าแปดทิศและหมัดมายาจึงล้มตระกูลเซียวสำเร็จ นับั้แ่นั้นมา ข้าจึงก่อตั้งตระกูลหลงอู่ของเรา จากเมืองตระกูลเซียวจึงเปลี่ยนกลายมาเป็เมืองั”
เื่พวกนี้ ต่อให้ลุงใหญ่หลงห่าวเทียนก็ยังไม่เคยได้ยินมาก่อน วันนี้ ประสบการณ์ที่ผู้าุโสั่งสมมานานถูกเล่าออกมาแล้ว กระบี่สังหารัเผยออกมา เกรงว่ามันอาจนำมาซึ่งการสังหารดั่งสายโลหิต เพราะครั้งนี้ตระกูลหลงต้องรับมือตระกูลเซียวและศิษย์ของสำนักมาร ทำให้ผู้าุโจำต้องยอม
ขณะที่หลงเหยียนถือกระบี่สังหารัไว้ในมือ ภายในร่างกายก็มีเสียงัคำรามคล้ายรู้สึกตื่นเต้นจนลิงโลด ตัวกระบี่ประดุจมีชีวิตขึ้นมา มันสั่นไม่ยอมหยุด
ผู้าุโแห่งตระกูลมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความใ เขาไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง สมบัติที่เก็บมานานนั้นสั่นรุนแรงเมื่อพบหลงเหยียน
กระบี่สังหารัชักออกมาจากฝัก ทั้งเปล่งลำแสงที่เจิดจ้าอย่างอธิบายไม่ได้ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์พลันรู้สึกแสบตาทันที
ทว่าเมื่อหลงเหยียนเห็นกระบี่เล่มนี้ แววตาทั้งสองก็เปล่งประกาย ความตื่นตระหนกในใจพลุ่งพล่าน
ตำนานเล่ากันว่า กระบี่สังหารัเคยสังหารัร่างใหญ่มาก่อน ถูกสายฟ้าผ่าร่วงลงจาก์ กดทับไว้ในโลกมนุษย์ ลำตัวของกระบี่ส่องแสงระยิบระยับ เจิดจ้าจนแสบตา กระบี่มีรูปร่างคล้ายั มาจากดินแดนทุกข์ยากทางใต้ สร้างจากคริสตัลเขียวนับหมื่นก้อน วันที่หลอมกระบี่สำเร็จมีเสียงฟ้าผ่าดังกึกก้อง ฝนตกคล้ายโลหิตั มันจึงถูกเรียกว่ากระบี่สังหารั
ในเมื่อกระบี่เล่มนี้มีิญญาทำให้หลงเหยียนตกตะลึงมาก เวลานี้ผู้าุโก็รู้แล้วว่าระหว่างที่เขาแย่งชิงกระบี่เล่มนี้มา ผู้าุโเซียวเคยบอกเอาไว้ มันไม่ใช่สมบัติธรรมดา ทว่าเป็อาวุธที่มีจิติญญา เมื่อผสานเข้ากับคนจึงสามารถควบคุมมันผ่านจิติญญาได้
เมื่อก่อนผู้าุโไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน ในที่สุดวันนี้เขาก็เข้าใจ แท้จริงแล้วกระบี่เล่มนี้กำลังรอเ้าของมันอยู่
“ท่านปู่ กระบี่เล่มนี้มีมูลค่าสูงเกินไป เหยียนเอ๋อไม่กล้ารับไว้ อีกอย่างตอนนี้ข้ามีหมัดสายฟ้าแปดทิศ หมัดมายา และสะท้านปฐี เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว อีกทั้งข้ายังไม่รู้จักวิชากระบี่อะไรด้วย”
ผู้าุโจับมือทั้งสองข้างของหลงเหยียนแน่น “เหยียนเอ๋อ ในยามคับขัน เราไม่มีเวลามาคำนึงถึงปัญหาเื่เ้าของกระบี่สังหารัแล้ว เพราะครั้งนี้คนที่ตระกูลเราต้องเผชิญหน้าคือศิษย์สำนักมาร เขาอาจเป็ยอดฝีมือระดับชีพเทพ ตระกูลเราไม่มีโอกาสชนะเลย มีเพียงเ้าเท่านั้นที่ยังเป็ความหวังของเรา หากไม่มอบกระบี่เล่มนี้แก่เ้าแล้วคิดว่าข้าควรทำอย่างไร”
เมื่อของสิ่งนี้ปรากฏแก่ภายนอก เกรงว่าเมืองนี้คงต้องจมสู่ความวุ่นวาย แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น…
ความหมายของผู้าุโก็คือต่อให้หลงเหยียนอยากหรือไม่อยากรับไว้ ก็ต้องรับไว้
เห็นความแน่วแน่ของผู้าุโ หลงเหยียนจึงไม่มีทางเลือก “ในเมื่อเป็เช่นนั้นย่อมได้ ข้าจะรับไว้ ทว่าข้าไม่มีทางใช้มันสุ่มสี่สุ่มห้านอกเสียจากตกอยู่ในสถานการณ์จำเป็ ข้าถึงใช้มัน”
ความคิดหนึ่งผุดเข้ามาในสมองหลงเหยียน มันเริ่มถูกหล่อเลี้ยงในใจเขาเพราะหลงเหยียนนึกขึ้นได้ว่าเขา้าใช้วิชาสะท้านปฐีหลอมเข้ากับกระบี่สังหารั ปลดปล่อยพลังเก้าพันระลอกออกมาทางกระบี่
ทุกสรรพสิ่งบนโลกนี้ล้วนพึ่งพาอาศัยกัน ในเมื่อเื่เล่าของกระบี่สังหารัพูดถึงสายฟ้า นั่นก็หมายถึงว่าวิชาสะท้านปฐีหรือหมัดสายฟ้าแปดทิศล้วนสามารถนำพลังสายฟ้าเข้ามาผสานกับกระบี่ได้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะทำสำเร็จหรือไม่
จากนั้นหลงเหยียนก็เก็บกระบี่สังหารัไว้ในถุงผ้าเฉียนคุน จากนั้นก็มองไปยังผู้าุโ ในใจรู้สึกตื้นตันเหลือเกิน แสดงว่าผู้าุโยอมรับหลงเหยียนอย่างแท้จริงแล้ว
นับั้แ่วันนี้เป็ต้นไป ชะตาชีวิตของคนทั้งสามรุ่นในตระกูลรวมไปถึงผู้คนที่เหลือในตระกูลถูกมัดรวมกันแล้ว พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับศิษย์สำนักมาร ยอดฝีมือระดับชีพเทพ แรงกดดันของหลงเหยียนสามารถเปรียบได้กับขั้นวิกฤติแล้ว
หลงเหยียนหยิบตำราสามเล่มขึ้นมา ‘ชิงิญญา’ ‘สะท้านปฐี’ ‘สะท้านจิต’
“ท่านปู่ ตอนแรกข้าอยากมอบตำราทั้งสามเล่มนี้ให้ท่านเป็สมบัติตระกูลหลังจบเื่แล้ว อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ข้าสามารถใช้วิชาสะท้านปฐีได้แล้ว ทั้งยังปล่อยพลังออกมาเก้าพันระลอก ถือเป็ขั้นสูงสุดของวิชาแล้ว”
ผู้าุโกอดหลงเหยียนไว้กลางอก สิบหกปีมานี้ นี่เป็ครั้งแรกที่ผู้าุโแห่งตระกูลกอดหลานด้วยความรักเช่นนี้
“ท่านปู่ ข้ามีข้อเสนอแนะ เราให้พี่ใหญ่กับพวกเขาฝึกวิชาต่อสู้พวกนี้ดีหรือไม่ เช่นนั้นตระกูลหลงของเราก็มีกำลังมากขึ้นแล้ว”
หลงเหยียนอยากเปลี่ยนแปลงความคิดที่ว่า ดูแต่ตามืออย่าต้องของผู้าุโ หลงกงฉู่หัวเราะเสียงดัง ผ่านความเป็ความตายร่วมกันมาหลายครั้ง มุมมองความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปมากแล้ว
“ได้ ปู่จะเชื่อเ้า ข้าขอประกาศนับั้แ่วันนี้เป็ต้นไป เด็กรุ่นถัดไปในตระกูลหลงของข้าทุกคนมีสิทธิ์เข้าไปทำความคุ้นเคยและฝึกวิชาการต่อสู้ในหอดารา!”
นี่เป็ข่าวที่ดีที่สุดในวันนี้ หากไม่มีกฎกำหนดเวลาเข้าฝึกวิชาในหอดารา เช่นนั้นคนรุ่นถัดไปในตระกูลก็สามารถเข้าออกได้ทุกเมื่อ ทว่าเพราะมีลุงใหญ่หลงห่าวเทียนควบคุมอยู่ คนส่วนใหญ่จึงไม่มีใครกล้าหยิบวิชาการต่อสู้ออกมาเองโดยไม่ได้รับอนุญาต
หลงป้าเทียนเอาแต่มัวเมาฝันหวาน บางครั้งก็มีสติบ้าง ทว่าขณะที่มีสติยังทำร้ายตระกูลหลงอีก ครั้งนี้ไม่มีผู้ใดสนใจความเป็ความตายของเขาแล้ว ส่วนบิดาของเขา บุตรคนอื่นของผู้าุโก็หายหัวตายจากไปตั้งนานแล้ว
นี่ยังไม่ใช่เื่ที่น่าโมโหที่สุด แต่เื่น่าโมโหที่สุดคือการที่เขาแอบขโมยวิชาสะท้านปฐีไป โชคดีที่หลงเหยียนชิงกลับมาได้ ต้องเข้าใจว่าตำราการต่อสู้ทุกเล่มแลกมาซึ่งความลำบากของผู้าุโ
มือทั้งคู่ของเขาเปื้อนเืมากเท่าไร แม้แต่หลงกงฉู่เองก็ยังไม่รู้เลย…
--------------------