“อุ๊ย… พี่แดนน์บ้าพูดอะไรไม่อายลุงแสน”

    ดอกแก้วเอามือตีแขนของแดนน์เสียงดังเพียะ

    “ไม่ต้องอายน่ะลุงเข้าใจ ในตู้นี้มีผ้าถุงเก่าๆ ของชบาแม่ของแดนน์อยู่นะ… หนูแก้วน่าจะใช้ได้”

    ลุงแสนกล่าวแล้วชี้มือไปที่ตู้ไม้สูงราวสองเมตร ตั้งอยู่ปลายเตียง

    “ขอบคุณค่ะลุงแสน… ”

    ดอกแก้วกล่าว…

    แดนน์มองไปยังตู้ไม้ที่เคยเห็นจนคุ้นตา เพราะ๰่๥๹ชีวิตวัยเด็กก็เคยอาศัยอยู่ที่นี่กับแม่ ไม่คิดว่าลุงแสนจะยังเก็บเสื้อผ้าของชบาผู้เป็๲แม่ไว้ในตู้หลังนี้ ทั้งที่ก็เลิกกันไปนานแล้ว

    สายตาของแดนน์ยังไม่ละจากตู้ไม้ เห็นทีไรก็อดนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งตอนเด็กไม่ได้

    ยังจำวันนั้นได้ไม่ลืม วันที่ตัวเองเล่นซนเข้ามาแอบซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้า โดยไม่รู้ว่าตอนนั้นลุงแสนจะพาชบาผู้เป็๲แม่ของตนเข้ามาเล่นจ้ำจี้ในห้องนี้

    และวันนั้น…

    มันคือวันที่แดนน์ได้เปิดโลกกับเ๱ื่๵๹เพศอย่างแท้จริงกับสิ่งที่ได้เห็นและได้ยิน ภาพของคนเอากันในวันนั้น ยังจำติดตามาถึงทุกวันนี้ คิดถึงทีไรใจก็เต้นแรง เหงื่อซึมออกมาชื้นอยู่ในอุ้งมือทั้งสองข้าง

    ครู่ต่อมา…

    แดนน์กับลุงแสนพากันเดินออกมาจากห้อง ปล่อยให้ดอกแก้วจัดที่หลับที่นอนไปเพียงลำพัง

    และเมื่อมีโอกาสอยู่ด้วยกันลำพังสองต่อสอง แดนน์ก็เอ่ยประโยคหนึ่งขึ้นมา ทำเอาลุงแสนได้ยินแล้วตกใน

    “ลุงครับ… วันนี้ผมทำตามสัญญาแล้วนะครับ… ”

    แดนน์กล่าว…

    “สัญญาอะไรของเอ็งวะไอ้แดนน์… ”

    ลุงแสนย่นหน้าผากสงสัย…

    เพราะน้ำเสียงของแดนน์จริงจัง แกพยายามนึกก็นึกไม่ออกว่าเคยสัญญาอะไรกันไว้เมื่อในอดีต

    “ก็สัญญาที่ผมบอกเอาไว้ว่าสักวันหนึ่งจะหาสะใภ้มาให้ลุง… ”

    แดนน์มองสบตาลุงแสน… ทั้งน้ำเสียงและแววตาดูจริงจังในสิ่งที่พูด

    “เอ็งแน่ใจนะว่าจะ ‘ให้’ ลุง… ”

    ลุงแสนเน้นคำว่า ‘ให้’…

    แล้วคำพูดของแดนน์เมื่อในอดีตก็ดังก้องเข้ามาในหูของลุงแสนอีกครั้ง

    วันนั้นลุงแสนยังไม่เคยลืมเช่นกัน ในวันที่แดนน์ร้องไห้ขอโทษแทนนางชบาผู้เป็๞แม่ที่หนีลุงแสนไปแต่งงานใหม่กับชายอื่น ทั้งที่ลุงแสนคือคนที่ยื่นมือเข้ามาให้ความช่วยเหลือทุกอย่างในตอนที่ชีวิตของสองแม่ลูกกำลังตกระกำลำบาก

    “ให้จริงๆ ครับ… ลุงอยากเอาดอกแก้วไหมครับ”

    แดนน์ถามอย่างตรงไปตรงมา…

    “เอ็งบ้าไปแล้วไอ้แดนน์… ไม่เป็๲ไร ลุงจะคิดเสียว่าเอ็งพูดออกมาเพราะความเมา… ”

    ลุงแสนไม่ถือสา…

    แต่ยังจดเหตุการณ์ในวันนั้นได้ไม่ลืม… คืนนั้นแดนน์ร้องไห้ฟูมฟาย ดื่มจนเมามาย ก้มลงกราบเท้าขอโทษที่ผู้เป็๲แม่หนีไป แล้วให้สัญญาว่าสักวันหนึ่งจะหาเมียมาให้ลุงเพื่อเป็๲การชดเชยให้…

    “ผมไม่ได้เมาครับลุง… ผมมีสติครบถ้วน ลุงตอบผมมาคำเดียวว่าอยากได้ดอกแก้วเป็๞เมียไหม… ”

    แดนน์ยืนยันในสิ่งที่พูด

    “ไอ้บ้า…  ลุงทำไม่ได้ เอ็งเลิกพูดเ๹ื่๪๫นี้เถอะนะ”

    กลับทำให้ลุงแสนยิ่งรู้สึกร้อนวูบวาบในร่างกายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะคำพูดของแดนน์ที่ว่า ‘ลุงอยากได้ดอกแก้วเป็๲เมียไหม’ ยังดังกึกก้องอยู่ในหูไม่หาย

    ลุงแสนจึงแอบตอบคำถามนี้อยู่ในใจว่าผู้หญิงที่มีความเซ็กซี่เย้ายวนใจอย่างดอกแก้ว ถ้าใครเห็นแล้วไม่อยากจับเอาทำเมียก็บ้าแล้ว