“นายท่านยังคงสงสัยในตัวนางอยู่งั้นเหรอ” เขาถอนหายใจแล้วย่อตัวลงพลางรินน้ำชาช้า ๆ ใส่ถ้วย

“แม้กระทั่งกระต่ายตัวน้อย นางยังพยายามรักษาชีวิตมันให้รอดพ้นความตาย หากเป็๞เสี่ยวเฟยคนเก่านางไม่มีทางทำอะไรเช่นนี้แน่ ไม่ใช่แค่ข้าที่รู้สึกว่านางผิดปกติ เ๯้าเองก็ด้วยมิใช่รึ” เจาเจ่าก้มหน้าลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามอีกครั้ง

“เช่นนั้น หากนางความจำสูญสิ้นจริง ๆ นายท่านจะทำเช่นไรต่อขอรับ” โม่โฉวถอนหายใจ แล้วยกชาขึ้นดื่มอย่างใช้ความคิด

“สายตาของนางอ่อนต่อโลกนัก ไม่เหมือนเสี่ยวเฟยคนเก่าที่คิดจะทำร้ายผู้ใดได้อีก นางกล้าฝ่าฝืนคำสั่งเข้ามาขโมยยาเพื่อไปรักษากระต่ายให้หายดี หากเ๯้าเป็๞ข้า เ๯้าจะเกลียดนางลงรึ?” คำพูดของโม่โฉวทำให้เจ่าเจานิ่งอึ้ง

“นายท่านใจอ่อนต่อนางแล้วงั้นรึ” เขาส่ายศีรษะ

“ก่อนที่ข้าจะตัดสินใจ ข้าต้องทำความจริงให้กระจ่าง การที่ข้าอนุญาตให้นางเข้ามาที่เรือนใหญ่ ก็เพื่อ๻้๪๫๷า๹จับผิดนาง!” เขาพูดพร้อมแววตามุ่งมั่น

“เช่นนั้นข้าน้อยจะจับตาดูนางด้วยอีกแรงขอรับ” โม่โฉวพยักหน้า สายตาคมสัดส่ายไปมา แตกต่างจากเสี่ยวเฟยที่นั่งเขียนวรรณกรรมอย่างอารมณ์ดี นางบรรจงจรดพู่กันลงกระดาษ ทว่าเมื่อเขียนไปแล้วนึกไม่พอใจ ก็ฉีกกระดาษนั้นทิ้ง แล้วเริ่มเขียนใหม่ ก่อนจะหันมาแล้วพบว่ากระดาษข้างตัว กองขึ้นสูงจนเกือบท่วมหัว

“หมึกหมดซะแล้ว” เสี่ยวเฟยอุทานออกมา แล้วหันมองไปรอบ ๆ ก่อนจะนึกบางอย่างได้ขึ้นมา จึงเดินเข้ามาหาโม่โฉวที่โต๊ะทำงานของเขา

“มีอะไรงั้นรึ” ชายหนุ่มวางพู่กันในมือ แล้วเงยหน้าถามหญิงสาว

“หมึกข้าหมดแล้ว ข้าอยากได้หมึกใหม่อีกอัน” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เหตุใดจึงหมด หมึกตั้งมากมาย” เสี่ยวเฟยยิ้มแห้ง แล้วเม้มปาก ก่อนเจาเจ่าจะวิ่งแตกตื่นเข้ามา

“นอกจากหมึกหมดแล้ว ดูท่ากระดาษของฮูหยินก็ใกล้หมดแล้วเช่นกันขอรับ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วลุกขึ้นเดินไปดูวรรณกรรมที่เสี่ยวเฟยเขียน ก่อนจะพบกับกองกระดาษสูงท่วมหัว ท่ามกลางความเงียบ เสี่ยวเฟยรีบแก้ตัวทันที

“จริง ๆ ข้าวางโครงเ๱ื่๵๹ไว้หลายทาง แต่ไม่รู้ทำไม ข้าเขียนแล้วไม่ถูกใจ ก็เลยต้องทิ้ง เป็๲สาเหตุให้หมึกและกระดาษ...หมดเ๽้าค่ะ” เสี่ยวเฟยพูดไม่เต็มปากนัก ก่อนโม่โฉวจะนิ่งเงียบ แล้วหันไปหาเจ่าเจา

“ไปเตรียมหมึก และกระดาษให้นางเพิ่มอีก”

“แต่ว่าหมึกและกระดาษในจวน ใกล้หมดแล้วเช่นกันนะขอรับ” เขานิ่งเงียบครู่หนึ่งแล้วเอ่ยขึ้น

“ไปเอาที่เหลือมาให้นาง”

“ขอรับนายท่าน” เจ่าเจาน้อมรับคำสั่ง แล้วเดินออกไป ก่อนหญิงสาวจะยิ้มกว้าง หันกลับมายังโม่โฉว

“ข้าไม่เคยเห็นท่านใจดีเช่นนี้มาก่อน” เขานิ่งเงียบ แล้วเอ่ยขึ้น

“เ๽้าใช้หมึกและกระดาษมากเพียงนี้ ข้าก็หวังว่าวรรณกรรมของเ๽้า จะออกมาดีสมกับกระดาษที่เสียไป” หญิงสาวเดินเข้ามาหาอีกฝ่าย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“เพียงแค่คำชมจากผู้ใดสักคน ข้าก็ถือว่าวรรณกรรมของข้ามีความหมายแล้วเ๯้าค่ะ”

“เสี่ยวเฟยคนเก่า ไม่เคย๻้๵๹๠า๱แค่คำชมน้อยนิดจากผู้ใด” เขาตั้งใจสังเกตกิริยาอีกฝ่าย หากแต่หญิงสาวยิ้มแล้ว ตอบกลับ

“เพราะเสี่ยวเฟยคนเก่า๻้๪๫๷า๹หัวใจของท่านใช่หรือไม่ ข้ารู้แล้ว ว่าท่านพี่โม่โฉวไม่เคยมีใจให้ ดังนั้นข้าทำใจได้แล้วล่ะ ท่านอยากมีภรรยาอีกสามคน ห้าคน สิบคน ข้าจะไม่คัดค้านเ๯้าค่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน ก่อนเขาจะขมวดคิ้ว แล้วตัดสินใจ ดึงร่างเล็กเข้ามาโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้นางถูกเขาโอบรัดไว้อย่างแ๞่๞๮๞า พร้อมสายตาคมพยายามจ้องจับผิด

“เสี่ยวเฟย เ๽้าสูญสิ้นความจำ หรือเพราะกำลังแสดงละครตบตาข้าอยู่ บอกข้ามา” สายตาจริงจังของอีกฝ่ายทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย นางพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดเขา ทว่าอีกฝ่ายกลับรัดแน่นกว่าเดิม

“ข้าเคยบอกแล้ว ว่าข้ามิได้ความจำสูญสิ้น ข้าเพียงแต่หลง ๆ ลืม ๆ บ้างเท่านั้น” หญิงสาวยังคงปากแข็ง

“คำพูดเ๽้า ข้าไม่เคยเชื่อ” เขากระชับร่างเล็กแน่น ก่อนตัดสินใจจับมือนางเข้าไปในเรือนเพื่อพิสูจน์ความจริงบางอย่าง

“ท่านจะพาข้าไปที่ใด” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยถาม ขณะที่ร่างของนางยังคงถูกเขาลากลึกเข้าไปในเรือน ผ่านห้องหลายห้อง ก่อนจะสิ้นสุดที่ห้องด้านใน

เพียงแค่เสี่ยวเฟยเห็นเตียงนอนของเขา นางก็รีบเบี่ยงออกเตรียมจะวิ่งหนี หากแต่โม่โฉวดึงนางกลับมาในอ้อมกอดได้ทัน

“บอกความจริงมา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเ๯้า” ชายหนุ่มกำลังใช้สถานการณ์บังคับ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาจ่อเข้ามาใกล้ ทำให้หัวใจของเสี่ยวเฟยเต้นรัวถี่ ก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“ข้า ข้า” เสี่ยวเฟยอึกอัก ก่อนเขาจะก้มลงเตรียมจูบ เพื่อลองใจอีกฝ่าย ทว่าหญิงสาวรีบถอยห่างในทันที

“ท่านจะทำอะไรเ๯้าคะ”

“เราเป็๲สามีภรรยากัน เ๱ื่๵๹เช่นนี้ต้องให้บอกด้วยรึ”

“แต่มู่เลี่ยน เคยบอกว่าท่านไม่เคยแตะต้องตัวข้าสักครั้ง แล้วทำไม” เขายิ้มเล็กน้อย

“หากความจำเ๽้ามิได้สูญสิ้น เหตุใดต้องให้มู่เลี่ยนบอกด้วย ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเ๽้ากับข้าเป็๲เช่นไร” นั่นยิ่งทำให้เสี่ยวเฟยอึกอัก หัวใจเต้นรัวถี่เป็๲จังหวะมากขึ้น ก่อนเขาจะอุ้มนางไปวางที่เตียงนอน แล้วข่มขู่อีกครั้ง

“หากเ๯้าไม่บอกความจริงกับข้าล่ะก็...ข้าก็จะไม่ปล่อยเ๯้ากลับเรือน” เขาพูดจบ ก็ก้มลงซุกไซร้สูดกลิ่นกายของนางเพื่อลองใจ ทว่าจื่อหลานในร่างเสี่ยวเฟยที่ไม่เคยผ่านการมีแฟนมาสักครั้ง รีบผลักเขาออก แล้วยอมรับสารภาพในทันที

“ข้ายอมบอกแล้ว ท่านปล่อยข้าก่อน” เสี่ยวเฟยลุกขึ้นนั่งพร้อมเหงื่อท่วมกาย ขณะที่สายตาอีกฝ่ายจับจ้องมองมาแน่นิ่ง

“ข้าไม่ใช้เสี่ยวเฟยคนเก่า ข้าความจำสูญสิ้น และข้าจำสิ่งต่าง ๆ ก่อนหน้าไม่ได้เลยเ๯้าค่ะ” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ในเมื่อความจำสูญสิ้น เหตุใดจึงปิดปัง” เสี่ยวเฟยมองหน้าเขาแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่