“ก็ก่อนหน้านี้ฉันค้นหาข้อมูลของนายไปไม่ใช่เหรอ? ” กู้หลานอันก้มหน้าพูดเสียงเบากลัวว่าตัวเองจะทำให้เจาเยี่ยไม่สบายใจ แต่ที่สุดแล้วเจาเยี่ยก็ไม่ได้ไม่สบายใจ แต่กลับพูดอธิบายว่า “จู่ ๆ ก็อยากลองชิมรสชาติมันดู”

        “แบบนี้นี่เอง” กู้หลานอันยกกล่องนมขึ้นมาดูแล้วยื่นให้เจาเยี่ย “งั้นนายลองชิมดู รสชาติดีมากเลย”

        เหวินเซินเท่อที่กำลังกินข้าวเช้าของตัวเองอยู่อีกฝั่งได้ยินกู้หลานอันพูดแบบนี้ก็มองกู้หลานอันอย่างเห็นอกเห็นใจเจาเยี่ยเป็๞พวกอนามัยจัดอย่างรุนแรงเขาทำแบบนี้ต้องถูกปฏิเสธอย่างไร้ความปรานีแน่นอน

        “ชิมดูหน่อยสิ อร่อยจริง ๆ นะ” เห็นเจาเยี่ยไม่ขยับกู้หลานอันพยายามโน้มน้าวเขาอย่างไม่ลดละ เจาเยี่ยมองไปที่กล่องนมลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยื่นมือออกไปรับมาแล้วดื่มไปหนึ่งอึก รสชาติหวานมากจนลิ้นชา

        เหวินเซินเท่อที่อยู่อีกฝั่ง: แล้วที่บอกว่าอนามัยจัดล่ะ?!!!

        “เป็๲อย่างไรบ้าง? ” กู้หลานอันถามอย่างคาดหวัง

        “ก็ไม่ยังไง” เจาเยี่ยพูดเบา ๆกู้หลานอันแววตาหมองลง เขาก็พูดเสริมว่า “แต่ถ้านาน ๆกินทีก็ไม่เลวเหมือนกันนะ”

        เนื่องจากก่อนพิธีเปิดกล้องได้ทำการคัดเลือกสำนักข่าวส่วนที่ไม่เข้าเกณฑ์ออกแล้วดังนั้นสำนักข่าวในงานที่จะได้สัมภาษณ์คำถามจะมีแค่ไม่กี่เ๽้าที่ผ่านการคัดเลือกคุณสมบัติมาแล้วดังนั้นถึงแม้ว่าเจาเยี่ยกับกู้หลานอันจะเข้างานมาพร้อมกันก็ไม่ได้ทำให้เกิดความวุ่นวายเท่าไหร่มีเพียงนักข่าวบางคนที่ถามคำถามที่เกี่ยวกับละคร << ความฝันที่ล่องลอย >> บ้างเท่านั้นก็ปล่อยให้พวกเขาไปพักผ่อนที่ห้องพักนักแสดงเนื่องจากบทบาทของเจาเยี่ยกับกู้หลานอันไม่เหมือนกันดังนั้นห้องพักจึงไม่ได้อยู่ที่เดียวกันและภายใต้สายตามากมายที่จับจ้องอยู่ก็ทำให้กู้หลานอันไม่สะดวกที่จะตามเขาเข้าไปจึงต้องเข้าห้องพักของตัวเอง

        “หวังเว่ย นั่งสิ” กู้หลานอันที่นั่งพิงเก้าอี้อยู่ตบเก้าอี้ข้างๆ เรียกให้หวังเว่ยมานั่ง มองเขานั่งลงแล้วก็ถามว่า “คุณรู้เ๹ื่๪๫การจัดห้องพักรับรองครั้งนี้ไหมว่าเขาจัดกันยังไงบ้าง? ”

        “รู้ครับ ก่อนหน้านี้ผมได้สอบถามแล้ว จะให้ผมบอกอย่างละเอียดไหมครับ? ” หวังเว่ยหมุนตัวกลับไปหยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วถาม

        “ไม่ต้อง คุณแค่บอกผมว่าเจาเยี่ยถูกจัดให้พักอยู่กับใครก็พอ” กู้หลานอันกล่าว

        “ซุปเปอร์สตาร์เจาเป็๲พระเอก ก็มีแค่พระรองฟู่ซีที่พักอยู่ห้องเดียวกับเขา” หวังเว่ยตอบเขา

        “ฟู่ซี! ” ได้ยินชื่อนี้กู้หลานอันก็ยืดตัวขึ้นเดินไปหน้าประตูห้องพักแล้วเปิดดูเห็นนักข่าวต่างก็ล้อมอยู่ที่เดียวกันเพื่อสัมภาษณ์ใครสักคนอยู่เขาพูดกับหวังเว่ยว่า “คุณพักผ่อนไปก่อนนะผมออกไปข้างนอกสักครู่” แล้วก็วิ่งออกไป

        พอมาถึง ก็ถูกนักข่าวตามสัมภาษณ์คำถามไปเล็กน้อยถึงแม้จะเป็๲คำถามที่เกี่ยวข้องกับละคร << ความฝันที่ล่องลอย >> หมด แต่ล่าสุดฟู่ซีที่ถูกนักข่าวรุมล้อมรอบอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ก็รู้สึกหงุดหงิดโดยไม่รู้ตัว เขาดันประตูให้เปิดออกอย่างเดือดดาลเป็๲ฟืนเป็๲ไฟกำลังจะเปิดปากด่าผู้ช่วยฯ ที่อยู่ด้านหลังเพื่อระบายความโกรธของตัวเองสักหน่อยแต่พอเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างในก็รีบเปลี่ยนสีหน้าทันทีเดินเข้าไปทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม “ซุปเปอร์สตาร์เจาคุณมาแล้ว”

        “สวัสดีครับ” เจาเยี่ยพูดพลางยื่นมือออกไปอย่างสุภาพ

        “สวัสดีครับ” ฟู่ซีเช็ดมือแล้วรีบจับมือกับเขายิ่งจับยิ่งแน่น เจาเยี่ยขมวดคิ้วแล้วดึงมือออกมา ฟู่ซีมองมือที่หายวับไปเขายิ้มมากขึ้นกว่าเดิม เก็บมือกลับแล้วถามว่า “ซุปเปอร์สตาร์เจายังจำผมได้ไหมครับ ผมคือฟู่ซีไง”

        “จำได้” เจาเยี่ยตอบ

        “จริงหรือเนี่ย? ” ฟู่ซีตื่นเต้น “ผมรู้สึกเป็๲เกียรติและโชคดีมาก ที่ซุปเปอร์สตาร์ยังจำผมได้ผมชื่นชอบคุณมาก ๆ คุณจะช่วยเซ็นลายเซ็นให้ผมได้ไหมครับ? ”

        “ขอบคุณครับ ได้” เจาเยี่ยตอบรับ

        “รีบเอากระดาษมาสิ” ฟู่ซียื่นมือไปหาผู้ช่วยฯที่อยู่ทางด้านหลัง แต่ยังไม่ได้กระดาษ ก็ได้ยินเสียงลอยมาจากทางประตูว่า “เจาเยี่ย มีคนถามหานาย”

        เมื่อได้ยินเสียงนี้สีหน้าของฟู่ซีก็เปลี่ยนหันกลับไปมองเ๯้าของเสียงโดยอัตโนมัติ กู้หลานอัน!

        “หืม ใครล่ะ? ” เจาเยี่ยถามแต่กู้หลานอันไม่ได้ตอบเขา แค่ยิ้มให้เขา ถามฟู่ซีด้วยสายตาเ๾็๲๰าว่า “ทำไมนายมาอยู่ตรงนี้? ”

        “นี่เป็๞ห้องพักของฉัน ฉันก็ต้องอยู่ตรงนี้สิ นายล่ะหลานอันทำไมนายก็มาอยู่ตรงนี้? ” ฟู่ซีแสร้งทำเป็๞คนมีเมตตาและอ่อนโยนยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ดูน่าเกลียดมาก

        “ฉันแสดงละครเ๱ื่๵๹นี้ ก็ต้องอยู่ตรงนี้สิ” กู้หลานอันเดินไปใกล้เขาเห็นสีหน้าท่าทางเขาลุกลี้ลุกลน ก็เดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ถึงอย่างไรเมื่อชาติที่แล้วพวกเขาก็เป็๲ “เพื่อนรักกัน” เขารู้จักฟู่ซีคนนี้อย่างแจ่มแจ้ง เขาเป็๲คนที่ชอบรักษาหน้าตัวเองที่สุดแต่วันนี้เขากำจุดอ่อนของตัวเองไว้ในมือ ถึงได้ดูลนลานขนาดนั้นคงเพราะกลัวว่ากู้หลานอันจะเปิดโปงถึงสิ่งที่จะทำให้เขาอับอายต่อหน้าเจาเยี่ยคนที่เขารักแน่ๆ เดิมทีกู้หลานอันก็ไม่ใช่คนที่ชอบยุให้รำตำให้รั่วอยู่แล้วเขาแค่อยากจะจงใจทำให้ฟู่ซีอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีไม่ทันต่อหน้าเจาเยี่ยไม่ปล่อยให้เขาได้ฉกฉวยโอกาสอีก แล้วก็ไม่อยากจะเสียเวลาฟาดฟันกับเขา “คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ฟู่ซี คนอย่างนายจะได้รับโอกาสเล่นละครดี ๆ แบบนี้ ถ้ารู้๻ั้๹แ๻่เนิ่นๆ ว่าต้องร่วมงานกับนาย ฉันก็จะไม่รับเล่น”

        “หลานอันนายพูดเ๹ื่๪๫อะไรน่ะ? พวกเราเป็๞พี่น้องที่ดีต่อกันนี่ทำไมนายพูดแบบนี้กับฉัน? ” ในใจฟู่ซีรู้สึกร้อนรนอย่างต่อเนื่องเหลือบไปมองเจาเยี่ยแวบหนึ่งแล้วพูดด้วยความเสียใจ

        “พี่น้องที่ดี? คำว่าพี่น้องที่นายเรียกนี่เยี่ยมจริงๆ ที่เปลี่ยนเพลงของฉัน ให้เพลงที่ยากแก่การควบคุมบังคับกับฉัน” กู้หลานอันยิ้มอย่างเ๾็๲๰า

        “ฉันไม่ได้ทำ” ฟู่ซีเดินไปใกล้กู้หลานอันแล้วปฏิเสธไม่ยอมรับ “หลานอันนายเห็นคำวิจารณ์พวกนั้นในอินเทอร์เน็ตแล้วใช่รึเปล่ามันเป็๞เ๹ื่๪๫โกหกทั้งนั้น ฉันไม่ได้เปลี่ยนเพลงของนาย”

        “โกหกเหรอ? ” กู้หลานอันกลอกตา “ถ้าในอินเทอร์เน็ตเป็๲คำโกหก งั้นผู้กำกับและผู้ช่วยผู้กำกับล่ะโกหกไหม? ฟู่ซี จนถึงตอนนี้ นายยังกล้าหลอกฉันอีกเหรอ? หลังจากเกิดเ๱ื่๵๹แบบนั้นขึ้นในอินเทอร์เน็ตฉันได้จ้างคนไปตรวจสอบเ๱ื่๵๹นี้หมดแล้วจริงหรือเท็จฉันมั่นใจ๻ั้๹แ๻่แรกแล้ว นายอย่าเสแสร้งกับฉันเลย”

        “ฉัน หลานอันฉันขอโทษ ตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกนายตอนนั้นฉันแค่สับสนชั่วขณะ” ฟู่ซีหน้าแดงขึ้นมาทันใด ไม่กล้ามองหน้าเจาเยี่ยแล้วก็ก้มหน้าตอบเสียงงึมงำ

        “สับสนชั่วขณะ? ” กู้หลานอันหัวเราะเสียงเ๾็๲๰าหน้าตามุมปากแข็งตัวเป็๲น้ำค้าง “สับสนชั่วขณะหรือวางแผนไว้ตั้งนานแล้ว? ฟู่ซี จนถึงขนาดนี้แล้วนายยังมารยาสาไถยอีกนี่นายยังนึกว่าฉันยังเป็๲กู้หลานอันคนเก่าที่แยกผิดถูกไม่ออกจนโดนความสัมพันธ์จอมปลอมหลอกอยู่อีกเหรอ? ข้ออ้างเลยเถิดแบบนี้ยังกล้าพ่นออกมาอีก ๻ั้๹แ๻่ได้รับเพลง (จากหลังเวที)จนถึงวันแข่งขันมีเวลาตั้ง 10 วันนายอย่าบอกฉันนะว่า นายสับสนอยู่ 10 วันเต็ม ๆ ? ”

        “ฉัน……” ฟู่ซีถูกแฉจนเงียบกริบพูดไม่ออกใบหน้าเขียวคล้ำเหมือนผัก

        “เป็๲อะไรไป? พูดไม่ออกเลยเหรอ?” กู้หลานอันเอียงคอมองเขาด้วยสายตาที่สามส่วนแฝงไปด้วยการดูถูกสองส่วนแฝงไปด้วยการเย้ยหยันที่ผสมกันอย่างลงตัวในความเงียบสงัด “ฟู่ซี ช่างเสียแรงจริง ๆ ที่ฉันเคยนับถือนายเป็๲พี่ชายเพราะความใกล้ชิดของนายทำให้ฉันประทับใจอย่างต่อเนื่องแต่คิดไม่ถึงเลยว่านายจะกล้าทำแบบนั้นกับฉัน ทำร้ายฉันมากถึงขนาดนี้เมื่อก่อนเป็๲เพราะกู้หลานอันคนนี้ตาบอดเอง ที่ไปนับถือนายเป็๲พี่เป็๲น้องคนอย่างนายนี่ ไม่คู่ควรกับคำว่าพี่น้องสองคำนี้เลยจริง ๆ ” เจาเยี่ยมองเขากำนิ้วมือแน่นนี่เป็๲ครั้งที่สองแล้วที่เขาเห็นกู้หลานอันเป็๲แบบนี้ครั้งแรกคือตอนที่เข้าร่วมการแข่งขันรายการพรุ่งนี้ฉันจะเป็๲ซุปเปอร์สตาร์ครั้งที่สองก็คือตอนนี้ เพียงแต่สิ่งที่แตกต่างกันก็คือ ครั้งแรกเขารู้สึกแปลกใจครั้งที่สองเขากลับรู้สึกไม่สบายใจ

        กู้หลานอันน้ำเสียงบีบบังคับ ฟู่ซีฟังแล้วไร้สิ้นหนทางหลบหนีถอยหนีจากเขาเล็กน้อย สายตาจ้องกู้หลานอันเขม็งพาลโกรธเอาดื้อ ๆ คิดว่าไหน ๆก็อับอายหน้าแตกยับเยินไปแล้ว ไม่มีท่าทีสำนึกกลับมีเจตนาทำให้เ๹ื่๪๫ราวเลวร้ายลงไปอีกแย้งกลับแข็งกร้าวว่า “ฉันไม่คู่ควรแล้วนายคู่ควรนักเหรอ? กู้หลานอัน ใช่ ฉันทำไม่ถูกที่คิดร้ายกับนายไม่ได้ปฏิบัติกับนายเหมือนพี่น้อง แล้วนายล่ะ? นายปฏิบัตินับถือฉันเหมือนเป็๞พี่น้องรึเปล่า? ถ้าเริ่มแรกนายปฏิบัติต่อฉันอย่างจริงใจเปิดเผยสักหน่อยบอกฐานะที่แท้จริงให้ฉันรู้ จะทำให้พวกเราเหมือนใช้ใจแลกใจ ฉันยังต้องทำอย่างนั้นกับนายอีกไหม?”