แม้ว่าจะใกล้สางแล้วแต่ฟ้ายังมืดอยู่ โดยเฉพาะเมื่อหมอกหนาปกคลุมอย่างไม่เคยมีมาก่อน หมอกขาวกระจายเต็มพื้นที่ป่า มองไม่เห็นสิ่งใด
บรรยากาศเช่นนี้ย่อมทำให้ผู้คนหวาดหวั่นอยู่แล้ว เมื่อเด็กหนุ่มผู้นั้นร้องขึ้นมาด้วยเสียงอันดัง ในเวลาเช่นนี้ย่อมทำให้ประสาทของผู้คนตึงเครียดยากจะทานทน
“อ๊าก...”
คนในรถไฟหลายคนที่ลงจากรถมาพร้อมกัน สองคนในนั้นใถอยกรูดจนแทบจะลงไปกองอยู่กับพื้น แหกปากร้องเสียงดังลั่นจนน่าขยาด
“นายร้องหาอะไร อยากให้คนใตายกันเรอะ?!” โจวเฉวียนถลึงตาใส่ เขาเองก็ใไม่เบาขนลุกขนพองไปหมดแล้ว
“นายไปเห็นอะไรเข้า?” ฉู่เฟิงถาม เขากับโจวเฉวียนเดินไปด้วยกัน ห่างจากคนกลุ่มนี้ออกไปอีก่ หมอกหนาที่ปกคลุมทำให้มองไม่เห็นคนอื่นแม้ห่างออกไปไม่กี่เมตร
“มะมะ...มะมะ...” คนคนนั้นปากสั่นระริก แตกตื่นเสียจนปากคอสั่นไปหมด นิ้วมือชี้ที่กลางอากาศ ขาทั้งสองข้างไม่เชื่อฟังคำสั่งของเ้าของที่อยากจะถอยหนีแต่กลับค้างแข็งอยู่ตรงนั้น
“มีเงาดำกลุ่มหนึ่งตรงนั้น ฉันเห็นมัน!”
“นั่นมันอะไร?”
สองคนที่ก่อนหน้านี้ช็อกจนแข็งค้าง ตอนนี้ต่างก็เงยหน้าขึ้นใเสียจนตัวสั่น ปากคอสั่นเหมือนคนที่ร้องเสียงหลงนั่น ทั้งร่างซวนเซสะเปะสะปะถอยหนี
วินาทีนั้นบนรถก็ปั่นป่วน ผู้โดยสารได้ยินเสียงร้องจากข้างนอก พวกผู้หญิงบางคนก็กรีดร้องขึ้นมาทันที โกลาหลกันไปหมด
สถานที่แห่งนี้ แต่เดิมเป็สนามรบแต่ยุคโบราณว่ากันว่ามีคนตายไปไม่น้อย ยามนี้ถูกหมอกหนาล้อมรอบอีกทั้งเครื่องมือสื่อสารก็ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก จะไม่ให้ผู้คนหวาดกลัวได้อย่างไรกัน?
บางคนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว
“ยังเห็นไม่ชัดเลย ร้องอะไรกันหามีอะไรน่ากลัวกัน!” ฉู่เฟิงตวาด
เขากับโจวเฉวียนเดินข้ามไปดูพร้อมกัน ในความคลุมเครือนั้นมองเห็นเงาดำกลุ่มหนึ่งห้อยโหนอยู่กลางอากาศ หมอกหนาบดบังทัศนียภาพ ทำให้เลือนรางอย่างยิ่ง ไม่อาจมองเห็นได้ชัดเจน
“หวา!”
คนคนนั้นแหกปากร้องอีกครั้ง เขาอยู่ใกล้กับเงาดำกลางอากาศข้างใต้พอดิบพอดี เขาควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว พอก้นแตะถึงพื้นก็ตะเกียกตะกายคลานหนี เหมือนกับหวาดกลัวอย่างสุดขีด
“เื เืดดดดด ฉันเห็นมันแล้ว!”
ตอนแรกขาของเขาแข็งค้าง แต่ตอนนี้ถูกกระตุ้นรุนแรงจึงเคลื่อนไหวได้ในที่สุด ลนลานคลานหนีจากที่นั่น
“พระเ้า หน้านายมีเืแน่ะ!”
อีกสองคนที่อยู่ไม่ห่างจากเขาเท่าไหร่เห็นเืบนใบหน้าเขา ยิ่งหวาดหวั่น ที่นี่พิลึกพิลั่นอย่างถึงที่สุด พวกเขากลัวจนหัวหดไปหมดแล้ว
“นี่ไม่ใช่เืฉัน นั่นต่างหาก เืจากร่างนั่น!” ใบหน้าของคนผู้นั้นหวาดกลัวสุดขีด มือชี้ไปยังกลางอากาศ
“มีกลิ่นคาวเืจริงๆ ด้วย!” โจวเฉวียนพึมพำ
ฉู่เฟิงก้าวยาวๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึง มองเห็นเงาดำกลางอากาศคล้ายกับคนคนหนึ่งถูกแขวนอยู่ตรงนั้น เงาดำทะมึนมีเืหยาดหยด
“ปีศาจ มีปีศาจอยู่ในอากาศ!”
ชายคนที่หวาดกลัวถึงขีดสุดคนนั้นกรีดร้องอย่างขวัญหนีดีฝ่อ เขาตะกายลุกขึ้นกลับหลังหันเผ่นพุ่งไปยังตู้โดยสาร อีกสองคนที่เหลือก็กระโจนตามเขาไปอย่างรวดเร็ว
ตาอ้วนโจวเสียวสันหลังวาบแต่ไม่หนี ยังฝืนทำใจดีสู้เสือตามฉู่เฟิงไปติดๆ นับว่ายังมีความกล้าอยู่บ้าง
“มีคนตายที่นี่จริงๆ ด้วย ถูกฆาตกรรมหรือเปล่าเนี่ย?” โจวเฉวียนเงยหน้าขึ้นมอง
บนพื้นคือกองเื ที่ลอยตามลมอยู่ในอากาศคือร่างไร้ิญญาร่างหนึ่ง ที่ยังมีเืสดๆ ไหลนอง
“เขาถูกแขวนอยู่กลางอากาศอย่างนี้ได้ยังไงกัน?” ฉู่เฟิงรู้สึกหนาวเยือกเล็กน้อย ถึงเขาจะใจกล้า แต่พบเจอเื่อย่างนี้ในเวลาเช่นนี้ก็ยังรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ
“นั่นสิ ตรงนี้ก็อยู่ห่างจากหมู่ไม้พอประมาณเลยนะ เขาถูกแขวนอยู่กลางอากาศได้ยังไงกัน!?” โจวเฉวียนตาเหลือก พลางถอยแท่ดแท่ดแท่ด จะยังไงเขาก็ยังปอด
คนบนรถได้ยินพวกเขาคุยกันก็ยิ่งขนหัวลุก พวกผู้หญิงกรีดร้องด้วยความกลัว คนที่ขี้กลัวหน่อยถึงกับร้องไห้ บรรยากาศขนพองสยองเกล้า
“ปีศาจ...ปีศาจในอากาศ!” คนหนุ่มที่วิ่งขึ้นรถไปคนแรกใบหน้าขาวซีด เอาแต่พูดบ่นพึมพำอยู่ตรงนั้น บนใบหน้าของเขาเปรอะเปื้อนคราบเืจากศพ ยิ่งทำให้ดูน่าเกลียดน่ากลัว
นั่นยิ่งทำให้คนบนรถขวัญกระเจิงกันเข้าไปใหญ่!
รถไฟจอดค้างอยู่กลางเขาที่ที่มีคนตายเป็เบือ ท่ามกลางหมอกหนาอย่างตอนนี้ พิลึกพิลั่นอย่างนี้ ใครมันจะไม่สติแตกบ้าง?
“อย่ากลัว ก็แค่ศพเท่านั้น มีปีศาจที่ไหนกัน!” ฉู่เฟิงเอ่ยปากเสียงดัง สยบความแตกตื่นของทุกคน
โจวเฉวียนเองก็สงบลงด้วย เพราะเมื่อยืนอยู่ตรงนี้แต่ก็ไม่มีเหตุร้ายใดๆ เกิดขึ้น กำลังใจของเขาก็เริ่มมา เขาะโเสียงดัง “ถ้าเขาแหกปากร้องซี้ซั้ว ทำให้คนบนรถกลัวอีกล่ะก็ พวกนายก็โยนมันลงมาแล้วกัน”
ที่จริงแล้ว ทั้งฉู่เฟิงและโจวเฉวียนต่างก็ยังไม่มั่นใจ
เป็เพราะศพที่แขวนห้อยลอยเคว้งคว้างตามลมอยู่นั้น เส้นผมทั้งยาวทั้งหนาปิดคลุมส่วนใบหน้าทั้งหมด ภาพที่เห็นชวนให้ขนหัวลุกอย่างยิ่ง
“เด็กๆ ที่แข็งแรงหน่อยลงมานี่ซิ พวกเราช่วยกันเอาลงมาดูว่าเขาตายยังไง ก็แค่ศพไม่ใช่เหรอ จะไปกลัวอะไรกันเล่า” โจวเฉวียนะโ
ที่จริง ตัวเขาเองก็ปอด ที่เรียกคนอื่นๆ ลงมาคือหาพวกเพื่อความอุ่นใจ
คนอื่นๆ เห็นพวกเขาสองคนสงบนิ่ง ไร้ซึ่งความหวาดกลัวอย่างนั้น ก็สงบจิตสงบใจกันได้ไม่น้อย ไม่หวาดหวั่นกันเช่นก่อนหน้า
ไม่นานนัก ก็มีคนหนุ่มท่าทางแข็งแรงหลายคนลงจากรถ มาสมทบกับคนทั้งสอง เพื่อประเมินเงาลึกลับที่แขวนอยู่กลางอากาศ
ฉู่เฟิงปีนขึ้นไปบนหลังคารถไฟ จากตรงนี้สามารถมองเห็นได้ชัดเจนขึ้นหน่อย ขณะเดียวกัน หากคิดจะปลดศพนั้นลงจุดนี้ก็เป็ตำแหน่งที่พอจะฝืนยื่นมือออกไปได้
เมื่อยืนอยู่ตรงนี้ ฉู่เฟิงใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เนื่องด้วยเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของคนผู้นั้นผิดแผกจากยุคปัจจุบัน ดูแล้วอย่างกับชุดของคนโบราณซะอย่างนั้น!
เมื่อรวมกับเส้นผมที่ทั้งยาวทั้งหนา ปิดบังไปทั้งศีรษะ ก็ยิ่งดูน่าสยดสยอง
หรือว่าจะเกิดเหตุพิสดารอะไรอีก? ในใจเขารู้สึกเสียววาบ
โจวเฉวียนก็ปีนตามฉู่เฟิงขึ้นไปด้วย ถึงจะอ้วนแต่สภาพร่างกายกลับดีมาก ไม่ทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเขางุ่มง่าม ปีนไม่กี่ทีก็ถึงหลังคาแล้ว
คนหนุ่มแข็งแรงที่อยู่ด้านหลังหลายคนนั้น พอเห็นดังนี้แล้วก็ชักจะมีความกล้า พอมีมากคนเข้าก็ไม่ค่อยกลัวแล้ว ปีนขึ้นไปตามๆ กัน
“นี่มัน...ถ่ายละครอยู่หรือเปล่าเนี่ย ที่เขาใส่อยู่มันชุดอะไรกัน?!” พอโจวเฉวียนเห็นคนผู้นั้นชัดเจน ก็ใจนแทบจะปล่อยคำหยาบออกมา
“เขา...เป็ใครกัน ทำไมถึงแต่งตัวอย่างนี้?!” คนหนุ่มอีกคนทำหน้าแปลกๆ
“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่านี่คือคนยุคโบราณนะ? ควรจะถูกฝังอยู่ในสนามรบนี่มากกว่า ทำไม...เขาถึงถูกแขวนอยู่กลางอากาศอย่างนี้ล่ะ?” อีกคนพูดขึ้นมา
คำพูดพวกนี้เมื่อพูดออกไป คนที่อยู่บนหลังคารถต่างก็รู้สึกเย็นวาบ ทั่วทั้งร่างถูกห่อหุ้มด้วยความหนาวเยือก บริเวณนี้ออกจะหนาวเย็นไปหน่อยแล้ว
“บนตัวเขานี่...คือโซ่เหล็กใช่ไหม? แล้วแขวนอยู่กลางอากาศอย่างนี้ได้ยังไงกัน มันไม่น่าจะเป็ไปได้เลยนะ!”
ตาอ้วนโจวชักจะนิ่งไม่ไหวแล้ว แขนเสื้อของฉู่เฟิงถูกเขาดึงแล้วดึงอีก แล้วพูดเสียงต่ำว่า “พี่น้อง เื่นี้เรารับมือกันไม่ไหวหรอก เจอเื่ยากอธิบายอย่างนี้รีบเผ่นดีกว่า!”
หมอกเริ่มลงหนา มองทางไหนก็ไม่ชัดเจน
บรรยากาศขมุกขมัว ชวนให้สงสัยว่าอาจมีโซ่เหล็กขนานลำแขนพร้อมกับซากศพแขวนห้อยลงมาเส้นแล้วเส้นเล่า ทำให้หนังหัวชายิบ เหมือนอยู่ในเขตลงทัณฑ์ของแดนมิคสัญญี
คนอื่นที่ได้ยินคำพูดของโจวเฉวียนใบหน้าพลันเปลี่ยนสี อยากจะหมุนตัวลงจากหลังคารถ สถานที่ที่ทำให้ผู้คนกระวนกระวายเช่นนี้ ทำให้พวกเขารู้สึกตื่นกลัว
“ไม่มีอะไร เป็เถาวัลย์ไม่ใช่โซ่เหล็ก”
จังหวะที่ฉู่เฟิงเอ่ยปากถึงกับทำให้ทุกคนสะดุ้ง
“เถาวัลย์ูเา เลื้อยยาวมาถึงตรงนี้เลยเหรอ?” ตาอ้วนโจวสงสัย เขามองแล้วมองอีกในเงาหมอก โซ่เหล็กนั่นดูเหมือนจะมีสิ่งคล้ายๆ ใบไม้ติดอยู่
“ดูท่าจะเป็เถาวัลย์จริงๆ แฮะ” พอมีคนพยักพเยิด เสียงถอนใจยาวเหยียดก็ตามมา
“ท่าทางคนผู้นี้จะตกลงมาจากูเา้านะ ถ้านี่เป็การถ่ายทำละครก็ทุ่มเทเสียเหลือเกิน ถึงกับเอาชีวิตมาแขวนอย่างนี้” ชายหนุ่มตัวสูงพูดพลางส่ายหัว
ฉู่เฟิงถอดเสื้อนอก จับแขนเสื้อข้างหนึ่งไว้มั่น แล้วเหวี่ยงเสื้ออย่างแรงให้ไปพันกับเถาวัลย์ เขาออกแรงดึงเข้าหาตัว
ซากศพนั้นเหวี่ยงตามแรงทันที จนเข้ามาใกล้
“อ๊าก...” อีกสองคนร้องเสียงหลง
“นี่พี่น้อง ฉันว่านายก็กล้าเสียเหลือเกิน ลงมือซะอย่างเร็ว?” ตาอ้วนโจวก็ถึงกับสะดุ้ง แต่ยังดีที่คุมสติได้รวดเร็วจึงรีบเข้ามาช่วย
“รีบเข้ามาช่วยกันเร็วเข้า!” โจวเฉวียนส่งเสียงเรียกคนอื่นๆ
คนอื่นๆ ต่างข่มความกลัวเข้ามาช่วย ไม่อยากแตะต้องศพเลยให้ตายสิ
ฉู่เฟิงตะลึง เพราะตอนที่ดึงลากเถาวัลย์เข้ามานั้น เขามองเห็นอาวุธอย่างหนึ่ง เก่าคร่ำเรียบง่ายแต่ว่าน่าตื่นตา
มันคือกระบี่สั้นเล่มหนึ่ง ดำมืดไปทั้งด้ามไร้ซึ่งประกายเงาวาวแต่อย่างใด อย่างกับหล่อหลอมมาจากน้ำมันดิบ มันถูกกุมแน่นอยู่ในมือของศพนั้น แม้ตายไปแล้วก็ไม่ยอมวางมือ
พวกเขาคลายเถาวัลย์ที่พันรัดอยู่ออก แล้ววางศพนั้นลง
“ยังมีกระบี่อีกเล่มด้วย!” มีคนร้องอย่างใ
ฉู่เฟิงคลายมือของคนผู้นั้นออก เอากระบี่สั้นเล่มนั้นออกมาถือในมือก็ใอยู่ไม่น้อย เพราะกระบี่เล่มนั้นไม่เพียงยาวฟุตกว่า หากยังหนักมากอีกด้วย
“ให้ฉันดูหน่อย เฮ้ย!” ตาอ้วนโจวรี่เข้ามาใกล้ มือไม้สั่นจนแทบจะทำกระบี่ร่วง เขาร้องลั่น “ทำไมมันหนักอย่างนี้เนี่ย?”
“เอาเขาลงไปข้างล่างเถอะ” โจวเฉวียนส่งกระบี่ให้ฉู่เฟิง จากนั้นไปช่วยคนอื่นๆ แบกศพลงมา
หลังจากนั้นไม่นาน บางคนในตู้โดยสารก็ออกมาล้อมรอบศพที่วางอยู่บนพื้น ล้วนแต่รู้สึกใจเต้นไม่เป็ส่ำ ขณะเดียวกันสีหน้าก็งุนงง
ศพนี้เป็ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ เครื่องแต่งกายไม่ใช่คนในยุคปัจจุบันนี้ อีกทั้งาแของเขาก็สาหัสถึงแก่ชีวิต ตรงทรวงอกมีรอยทะลุจนถึงด้านหลังขนาดประมาณกำปั้น เืยังคงหยาดหยดไม่แห้งกรังจนกระทั่งตอนนี้
“นี่เหมือนกับถูกอาวุธร้ายแรงขนาดใหญ่แทงทะลุ แม้แต่กระดูกซี่โครงที่เชื่อมติดกันยังถูกตัดขาด เลยเกิดรูขนาดใหญ่น่ากลัวขนาดนี้” ใครสักคนพูดเสียงต่ำ
เป็ภาพที่น่าสยดสยอง พวกผู้หญิงบนรถต่างไม่กล้ามองดู
“พี่น้อง แล้วทำไมนายยังไม่ลงมาล่ะ?” โจวเฉวียนงุนงง ะโถามฉู่เฟิงที่ยังคงอยู่บนหลังคารถไฟ
ฉู่เฟิงโบกมือส่งสัญญาณให้เขากลับขึ้นไป
ตาอ้วนโจวปีนกลับขึ้นไปบนหลังคา แล้วเดินตามหลังฉู่เฟิงไปตามแนวหลังคารถ
“นายดูนี่!” ฉู่เฟิงชี้นิ้ว
กลางอากาศ มีเถาวัลย์เส้นหนาขนาดข้อมือห้อยลงมาทีละเส้นๆ เอื้อมมือออกไปนิดเดียวก็คว้าจับได้แล้ว
“ทำไมมีเถาวัลย์ูเาเยอะขนาดนี้เนี่ย ยาวมาถึงตรงนี้เลย ถ้าลงมาเรื่อยๆ อย่างนี้ รถไฟคงไม่อาจผ่านไปจากตรงนี้ได้” โจวเฉวียนพึมพำ
“นี่มันไม่เหมือนเถาวัลย์ูเา เพราะว่าตอนที่รถไฟหยุดเมื่อคืนนี้ ฉันเห็นว่าเทือกเขาทั้งสองข้างห่างจากตรงนี้อยู่่หนึ่ง เถาวัลย์ูเาไม่สามารถเลื้อยมาถึงตรงนี้ได้” ฉู่เฟิงพูด เขาเงยหน้ามองไปทางขอบฟ้า
โจวเฉวียนเบิกตาโพลงทันที สีหน้าเต็มไปด้วยแววใพูดว่า “ไมใช่เถาวัลย์ูเา หรือว่ามันแขวนลงมาจากท้องฟ้า?!”
เขาเงยหน้ามองขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับฉู่เฟิงที่กำลังแหงนมองเบื้องบน
แต่ว่าหมอกลงหนาจัดขาวโพลนไปทั่ว มองไม่เห็นอะไรเลย
ฉู่เฟิงยกกระบี่เหล็กดำเล่มนั้น ฟันเถาวัลย์ที่ห้อยย้อยลงมาต่ำเกินไป ค่อยๆ เดินหน้าไปบนหลังคารถไฟ
ทันใดนั้นเขาชะงักเท้า ร่างทั้งร่างค้างเกร็ง รูม่านตาหดวูบ เขาตกตะลึงอย่างถึงที่สุด เส้นประสาทเขม็งตึง
“ทำไมไม่เดินต่ออ่ะ?” ตาอ้วนโจวที่ตามมาติดๆ ข้างหลังเอ่ยถาม
วินาทีนั้น เขาแทบจะกลายเป็หิน ร่างกายติดตรึงอยู่ตรงนั้น สุดท้ายก็ไม่อาจควบคุมตัวเองสบถออกมา
“บ้าเอ๊ย! คงไม่ใช่มันหรอกนะที่ตกใส่หลังคารถไฟจนะเืไปหมดใน่ครึ่งคืนหลังน่ะ?!” โจวเฉวียนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาตัวเองเห็น ได้แต่ตื่นตะลึงอย่างสุดขีดเหมือนกับฉู่เฟิง
ของสิ่งนั้นถูกเถาวัลย์พันรัด รั้งลงมาตกใส่หลังคารถไฟ
โจวเฉวียนแหงนหน้าขึ้นมอง ท่าทางเหมือนยังไม่ตื่นแล้วพูดว่า “นี่มัน...ดาวเทียมใช่ไหม ถูกเถาวัลย์เลื้อยพัน แล้วลากตกลงมาจากชั้นบรรยากาศ?!”
เขาไม่อยากจะเชื่อ มันยากที่จะยอมรับได้จริงๆ
