อวี๋มู่ลากับที่โรงเรียน พร้อมกับควักเงินเก็บตัวเองในธนาคารเพื่อจ้างทนาย ทั้งยังไปคุยกับเพื่อนบ้านทั้งหลายในชุมชนด้วยตัวเอง ให้ทุกคนยินยอมเป็พยาน
วันที่พิพากษาไต่สวน ฝนตกหนักมาก อวี๋มู่เข็นเหลียงหานที่นั่งรถเข็นไปยังศาล แล้วนั่งเป็โจทย์ร่วมกับเหลียงหาน
เหลียงหวายืนอยู่อีกฟากในฐานะจำเลยสภาพสวมกุญแจมือ ท่าทางดุร้ายเหมือนเคย แต่ก็แอบมีความรู้จักกลัวปนอยู่บ้าง
หลายวันที่ถูกคุมตัว เขาอยากออกมาจัดการอวี๋มู่กับเหลียงหานให้ได้ แต่พอออกมาที่ศาล
ฟังคำร้องเรียนเื่ความรุนแรงที่เขากระทำแต่ก่อนจากปากพยานที่เป็เพื่อนบ้าน แล้วยังมีทนายกล่าวข้อกล่าวหาอย่างละเอียดยิบ ในที่สุดเขาก็เริ่มรู้ตัวว่าครั้งนี้ไม่น่ารอด
เขาตะเบ็งเสียงไปทางอวี๋มู่อย่างดึงดัน แถมยังขู่อีกด้วยว่า “อวี๋มู่ ถึงยังไงฉันก็เป็พ่อของเสี่ยวหาน แม่เขาหาเงินไม่เป็ หากฉันเข้าคุกไป แม่ลูกสองคนก็ต้องอดตายอยู่ดี!”
อวี๋มู่หรี่ตามองเขา กำลังจะเอ่ย เหลียงหานที่อยู่ข้างเขาก็คว้ามือเขาไว้
เด็กหนุ่มที่สีหน้าเ็าตอนนี้เริ่มเผยรอยยิ้ม เขาเอ่ย “พ่อครับ เื่พวกนี้พ่อไม่ต้องห่วง ผมกับแม่ไม่มีพ่อ ชีวิตเรามีแต่จะดีขึ้น”
ในที่สุดเื่ราวของเหลียงหวาที่จงใจทำร้ายร่างกาย ก็ถูกพิพากษาให้โทษจำคุกเป็เวลาสองปี
การพิพากษาจบลง คนที่เข้าร่วมการไต่ส่วนคดีกรูกันออกมา ระหว่างทางยังได้ยินเสียงซุบซิบเกี่ยวกับเหลียงหวาที่ะโอย่างบ้าคลั่งกับความเ็าอย่างมากของเหลียงหาน
อวี๋มู่เข็นเหลียงหานออกมาที่ประตู ฝนตกห่าใหญ่ เบื้องหน้าทั้งสองเป็ม่านฝนขนาดใหญ่
“ครูอวี๋ฮะ…...” เหลียงหานนั่งอยู่บนรถเข็น ก้มตัวลง สองมือกุมหน้า ไม่หันหน้ากลับมา ดวงตาแดงรื้น
“ขอบคุณครับ ขอบคุณครูมากจริงๆ”
อิสรภาพที่แต่ก่อนเหลียงหานไม่กล้าแม่แต่จะคิด
ตอนนี้ได้มาแล้ว
แม้จะยากจน แม้จะลำบาก แต่กลับมีความสุข
สามารถอยู่ห่างจากพ่อ ได้ปกป้องแม่ ได้อยู่เคียงข้างอวี่มู่ นี่คือวันแรกนับจากนี้อีกสองปี อิสรภาพที่ยิ่งใหญ่ที่เขาสามาร
อวี่มู่ถอนหายใจ ขยี้ผมเหลียงหาน “เธอแค่ตั้งใจเรียนก็ถือว่าตอบแทนฉันได้แล้ว”
*
เหลียงหวาจำคุกกลางเดือนกันยายน เจี่ยงหยวนดีใจอยู่นานมาก ดูเหมือนว่าโรคประสาทของเธอจะดีขึ้นมาก ยิ่งทำให้เธอทำงานได้ดีขึ้น ตื่นเช้าทุกวันแล้วกลับมาบ้านดึกดื่น ไม่สนใจเหลียงหาน
อวี๋มู่เห็นเช่นนี้ ได้แต่พาเหลียงหานมาดูแลที่บ้าน
อาการที่ขาของเหลียงหานยังไม่หายดี ยังต้องใช้รถเข็น เดิมอวี๋มู่อยากให้เขาถอดใจเื่การแข่งขันโอลิมปิกตอนเดือน 10 แต่ถูกเขาปฏิเสธ
เหลียงหานดึงดันจะไปสอบ และแล้วก็ได้อันดับหนึ่งกลับมา จากนั้นคืนเงินห้าร้อยให้กับอวี๋มู่
เขายังพูดอีกว่ารอขาหายดีแล้ว จะไปหาเงินมาคืนอวี๋มู่ เพราะครูอวี๋คือ ‘เ้าหนี้รายใหญ่’ ของเขา
อวี๋มู่หัวเราะ สุดท้ายก็ต้องตามใจเขา
ที่จริงสถานะของเขากับเหลียงหาน เหมือนกับว่าเขากำลังเลี้ยงดูเหลียงหานจริงๆ ตอนนั้นเงินที่ใช้กับคดีไปไม่น้อยทีเดียว แล้วยังเงินค่ารักษาพยาบาล ค่ายา ค่าเทอม ล้วนแล้วแต่ใช้เงินเก็บของอวี๋มู่ทั้งนั้น
มาตอนนี้เขายังเป็คนดูแลเื่กินเื่อยู่ของเหลียงหานอีกด้วย
เหลียงหานนั้นจดจำทุกรายละเอียด ตอนนี้เริ่มรู้สึกหัวเสียกับความอ่อนแอของตัวเอง ดังนั้นจึงยิ่งพยายามตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม
กลางเดือนตุลาคม อวี๋มู่รับหน้าที่รับส่งเขาไปโรงเรียนทุกวันด้วยจักรยาน เหลียงหานซ้อนท้าย มือนึงถือไม้เท้าไว้อีกมือนึงโอบเอวอวี๋มู่แน่น พิงตัวแนบหลัง รู้สึกจิตใจสงบ อบอุ่น
ความเคยชินเป็สิ่งที่น่ากลัว แต่ก่อนอวี๋มู่ไม่ได้ชอบที่เหลียงหานโอบกอดเขาแบบนี้ ตอนนี้เวลาขี่จักรยาน หากไม่มีมือข้างนึงยื่นมากอดจากด้านหลัง เขากลับรู้สึกไม่ชินเอาเสียเลย
อวี๋มู่จอดจักรยานไว้ที่ลาน เหลียงหานยืนค้ำไม้เท้ารออยู่อีกด้าน สักพักก็มีนักเรียนในห้องทักทายเขา แต่ก็มีบางคนที่อยู่ชั้นอื่นมองเขาแล้วซุบซิบ
เื่ราวในบ้านของเหลียงหานเป็ข่าวดัง ในอำเภอเล็กๆ เช่นนี้ ปากต่อปาก สักพักก็รู้ทั่วกัน
แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะรู้สึกเห็นใจที่เขาได้รับการทารุณ แต่ข่าวที่แพร่มาก็มีกล่าวถึงเื่ความเ็าของเขาที่มีต่อพ่อในวันที่ส่งพ่อเข้าคุก
เมื่อเทียบกันแล้ว เขากลับกลายเป็หมาขี้ขลาดตาขาวที่เลี้ยงไม่เชื่องไปเสียอย่างงั้น
เหลียงหานกลับไม่ได้ใส่ใจ
คนอื่นจะมองอย่างไรเขาไม่สนแม้แต่นิด เขาสนเพียงครูอวี๋คิดเห็นยังไงมากกว่า
อวี๋มู่จอดรถเสร็จ เถียนฟาง ครูห้องพยาบาล ก็เดินเข็นจักรยานมาพอดี เธอมองเห็นเหลียงหานก่อนจึงส่งยิ้มให้แล้วเอ่ยทักทาย “อรุณสวัสดิ์ เหลียงหาน วันนี้ครูอวี๋ก็มาส่งอีกแล้วสินะ?”
“อื้อ” เหลียงหานขมวดคิ้วเบาๆ
พูดจบ เถียนฟางก็เห็นอวี๋มู่ รอยยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม เธอเข็นรถพร้อมวิ่งเหยาะๆ ไปข้างอวี๋มู่ ล้วงตั๋วหนังออกมาจากกระเป๋าสองใบยื่นให้อวี่มู่ “ครูอวี๋ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้ว พี่ชายฉันให้ตั๋วหนังมาสองใบ สนใจไปดูด้วยกันหรือเปล่าคะ?”
จู่ๆ เหลียงหานก็จับไม้ประคองแน่น สีหน้านิ่งลง
อวี๋มู่ทำหน้าครุ่นคิด
อยู่มาก็จนอายุยี่สิบแปดแล้ว เคยคบแฟนมาสองสามคน ความหมายของเถียนฟางใช่ว่าเขาจะไม่รู้ แต่เขาถูกกำหนดแล้วว่าห้ามตอบรับความรู้สึกกับคนในโลกนิยายที่อยู่บนหน้ากระดาษ
เขากับเถียนฟางสนิทสนมกันมากขึ้นจากเื่ของเหลียงหาน ต่อมา เขายังถามไถ่วิธีดูแลคนกระดูกหักจากเถียนฟางมากมายหลายครา ไปมาหาสู่กันบ่อยเข้า คงทำให้เถียนฟางเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างกับเขา
เห็นทีอีกหน่อยต้องรักษาระยะห่างแล้ว
“ขอโทษด้วยนะ เสี่ยวเถียน” อวี๋มู่รีบหาเหลียงหานเป็ไม้กันหมา “พรุ่งนี้ผมต้องพาเสี่ยวหานไปถอดเฝือก ไปดูกับคุณไม่ได้ คุณลองชวนคนอื่นไปดูเถอะ”
“อย่างนี้นี่เอง…...” เถียนฟางแอบผิดหวัง แต่ก็รวบรวมสติ เอ่ยถามอวี๋มู่ “งั้นวันหลัง…...”
“ครูอวี๋ฮะ จะเข้าเรียนแล้ว!” ทันใดนั้นเหลียงหานก็ขัดเถียนฟางขณะกำลังจะพูด ดวงตาคู่นั้นจ้องมองอวี๋มู่ แววตาแสดงความเป็เ้าของ
กริ่งคาบเช้าดังขึ้น อวี๋มู่ดีใจที่ขอตัวออกมาได้ รีบกล่าวลาเถียนฟาง หันหลังแล้วพยุงเหลียงหานเดินไปยังตึกเรียน
“วันเสาร์ผมไปโรงพยาบาลเองก็ได้ฮะ” เหลียงหานเม้มปาก เก็บซ่อนแววตาหวาดหวั่น แล้วเอ่ย “หากว่าครูอวี๋อยากไปดูหนังกับครูเถียน ไม่ต้องเป็ห่วงผมหรอก”
อวี๋มู่เลิกคิ้ว กำลังจะตอบ ทันใดนั้นระบบก็โผล่หัวออกมา เอ่ย
[เขากำลังทดสอบคุณอยู่]
ขณะเดียวกัน หัวใจห้าดวงเหนือหัวเหลียงหานก็ปรากฏออกมา หัวใจดวงที่สี่ที่เติมมาครึ่งดวงกำลังสั่นไหว เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง
อวี๋มู่ : …….เขากำลังหึงอยู่งั้นหรือ?
[จะว่าแบบนั้นก็ได้ ถึงยังไงความรู้สึกตอนนี้ที่เขามีให้คุณก็ไม่ได้ห่างไกลจากคำว่ารักเลย]
อวี๋มู่ : …….
อวี๋มู่แสดงท่าทีไม่เข้าใจถึงความรักของเ้าเด็กนี่ แต่การเติมคะแนนความประทับใจให้เต็มคือหน้าที่ของเขา ทางที่ดีเขาปลอบเหลียงหานไว้ก่อนจะดีกว่า
ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้ชอบเถียนฟางอยู่แล้ว
อวี๋มู่ตอบเขา “หนังจะดูเมื่อไหร่ก็ได้ ฉันไม่ไว้ใจให้เธอไปโรงพบาบาลคนเดียวด้วย”
เหลียงหานชะงัก จากนั้นพริบตาหัวใจดวงที่สี่ก็พุ่งปรี้ดขึ้นมาจนเต็มดวง
อวี๋มู่กำลังจะดีใจ แต่แล้วก็เห็นหัวใจมันลดลงไปอยู่ที่สามดวงครึ่งเหมือนเดิม
……?
“อย่างว่าสินะ ครูก็ยังอยากไปดูหนังกับครูเถียนอยู่ดี” เหลียงหานหัวเราะขมขื่น “ผมไม่ดีเอง ที่ทำให้ครูลำบาก”
พูดจบ เขาก็เกาะราวบันไดปีขึ้นชั้นเรียนเอง
อวี๋มู่ : ??? เ้าระบบ ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ? นี่มันเื่อะไรเนี่ย?
ระบบ : [ อืม... ผมจะลองวิเคราะห์ให้คุณฟังนะครับ โฮสต์ลองดูว่าสองประโยคที่คุณพูดมา ประโยคแรก “หนังจะดูเมื่อไหร่ก็ได้” หมายความว่า คุณก็ยังอยากไปดูหนังอยู่ ที่ครั้งนี้ไม่ไปเพราะว่าต้องพาเหลียงหานไปถอดเฝือก แต่ก็ไม่ได้รับประกันว่าอีกหน่อยคุณจะไม่ไปกับเถียนฟางอย่างสวีทหวานแหววสองคน ความพอใจของเขาเพิ่มขึ้นเพราะคำพูดประโยคหลัง แต่ก็ลดลงฮวบเพราะประโยคหลังอีกเหมือนกัน ประโยคหลังคุณพูดว่า “ฉันไม่ไว้ใจให้เธอไปโรงพยาบาลคนเดียวด้วย” นั่นเป็การห่วงใยเขา คุณยอมไม่ไปดูหนังเพราะห่วงใยเขา เขาดีใจมาก แต่ว่า นี่ก็อาจจะเป็ความห่วงใยต่อนักเรียน ทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้เป็คนพิเศษอะไร ดังนั้นจึงรู้สึกเสียใจ]
อวี๋มู่ : …...เ้าระบบ ไม่เสียแรงที่นายเป็ผู้เชี่ยวชาญด้านความรัก การวิเคราะห์อย่างละเอียดนี้ ฉันให้คะแนนเต็ม แต่ว่าความรู้สึกของเหลียงหาน เด็กคนนี้ละเอียดอ่อนเกินไป เดาว่าขนาดผู้หญิงคงยังเทียบเขาไม่ได้
[โฮสต์ครับ วายร้ายส่วนใหญ่ก็เป็แบบนี้แหละครับ หัวใจหนึ่งดวงมักจะละเอียดอ่อนและเปราะบางแบบนี้ ทั้งเคียดแค้นทั้งเ็ปง่าย ทั้งคิดวอกแวกเก่ง คุณต้องทำใจให้กว้างหน่อยนะครับ]
“เฮ้อ…...” อวี๋มู่ถอนหายใจ เดินไปทางห้องพักครู กะปล่อยวางเื่พวกนี้ไว้ก่อน เดาว่าอีกเดี๋ยวเด็กนี่ก็คงลืม
-------------------------------------------------------------------------------------------------
