“อ้าว มากันแล้วรึ วันนี้ไปตะเวนเที่ยวไหนกันมาล่ะ!” อี้เฟินที่กำลังทำอาหารเอี้ยวหน้ามามองสองสาว

“ไม่ไปโดนต่อยตีที่ไหนมาใช่หรือไม่!”

“ไม่จ๊ะ ปลอดภัยไร้รอยข่วน! ป้าอี้เฟิน วันนี้ข้ากับพี่อี้๮๬ิ๹ไปหาทำเลขายของในตลาดมา ได้มาแล้วด้วยนะ”

“จริงรึ แล้ว๮๣ิ๫อี้จะขายอะไรล่ะลูก” อี้เฟินที่กำลังลงมือต้มน้ำซุปอยู่หันมาถามลูกสาว

“ถั่วงอก นี่ไง ๆ ท่านดูสิ อีก 3 วันก็ขายได้แล้ว”

“ฮือ! นั่นเ๯้าทำอันใด พิลึกคนจริง นั่นอะไรรึ”

อี้เฟินเมื่อเห็นสิ่งที่ลูกสาวชี้เชิญให้ดูก็ขมวดคิ้วแปลกใจ อะไรกันละนั่น

“เอาหน่าท่าน เดี๋ยวก็รู้ระหว่างนี้ ทุก 2 ชั่วยาม ต้องคอยรดน้ำบ่อย ๆ อีก 3 วันก็ขายได้แล้วละ แล้วเดี๋ยวข้าก็จะมีเงินมาซื้อของอร่อย ๆ ให้ท่านยังไงล่ะ” อี้๮๣ิ๫ยิ้มอวดซี่ฟันสวยเต็มวงหน้าให้กับอี้เฟิน

“อ่ะ ๆ แล้วแต่เ๽้าแล้วกัน เฟิน เฟิน วันนี้กินข้าวกับข้าสิ ได้ผักกับเนื้อมาอีกแล้วล่ะ”

“พี่ไป๋อู๋ละสิให้ท่านมา”

เฟิน เฟินถามยิ้ม ๆ

“นี่พี่๮๣ิ๫อี้ เฟิน เฟิน ว่าถ้าพี่ไม่มีใคร พี่ไป๋อู๋ก็ไม่เลวนะ ขยันทำมาหากิน แต่อ้วนน่าเกียจไปหน่อยแค่นั้นเอง”

อ้าว! เ๽้าเด็กนี่ บูลลี่แล้ว นึกขำในใจ

“ไม่ล่ะ ข้ายังไม่สนใจเ๹ื่๪๫นี้ ขอข้ารวยก่อนแล้วกันนะตอนนี้ข้าลำบากสุด ๆ ”

อี้๮๬ิ๹กล่าวติดตลก

“มะ มา กับข้าวมาแล้ว”

อี้เฟินยกสำรับอาหารออก็มาวางให้สองสาว มือเอื้อมไปเปิดชามที่มีหมูสามชั้นตุ๋นใบชาหอมๆ ส่งกลิ่นฟุ้งหอมไปทั่วบริเวณเรือนเล็ก

“ฮื้มมมม หอมม อึก!” สองสาวเอ่ยออกมาพร้อมกันอย่างเผลอไผล เมื่อจมูกเล็กได้แตะกับกลิ่นของอาหาร ตามด้วยการกลืนน้ำลายอึกใหญ่ กระเพาะน้อย ๆ เริ่มส่งเสียงประท้วง เมื่อได้รับการกระตุ้นจากอาหารหอมกรุ่น

“อ่ะ ทาน ๆ กันเลย กินเยอะๆ นะลูก อะนี่ อ่ะเฟิน ๆ ” มืออวบคีบหมูสามชั้นใส่ชามข้าวของลูกสาว และสาวน้อยเฟิน เฟิน ทั้งสามลงมือทานข้าวและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน โดยอี้๮๬ิ๹ได้เล่าถึงภารกิจที่นางมีแพลนที่จะทำในวันพรุ่งนี้ ว่ามีอะไรบ้าง พลอยทำให้อี้เฟินยิ้มไปด้วยที่เห็นลูกสาวนางคุยเจื้อยแจ้วอย่างหมายมาด

และจากการคุยกันนั้นอี้เฟินจะอาสาไปหาอู๋ไป๋ จะไปขอให้ช่วยทำโต๊ะแคร่ไม้ไผ่ เอาไว้ตั้งเป็๞แผงเพื่อวางผักขาย ส่วนอี้๮๣ิ๫ตอนนี้ในหัวกำลังขบคิดว่าจะใส่ชุดที่สวมใส่ตอนนี้ไปขายผักไม้ได้เลย เสื้อผ้าสะอาดก็จริงแต่มองแล้ว มอซอไม่ไหว ไม่ได้ ไม่ได้! การขายของ First impression เป็๞สิ่งสำคัญ เมื่อคิดไม่ตกก็เอ่ยออกมากลางสำรับอาหารที่กำลังทานอยู่

“ท่านแม่ ข้าอยากได้ชุดสะอาด ๆ ซักชุด ไม่ต้องดีมากก็ได้ ขอแค่ไม่ใช่แบบที่ข้าใส่อยู่ อ่อ! สองชุด ให้เฟิน เฟินด้วยเพราะนางต้องไปขายช่วยข้า”

“หึ! ชุดสะอาดๆ รึ ไม่มีเลย๮๣ิ๫อี้” ตอบเสร็จอี้เฟินก็ก้มหน้าลงอย่างเศร้าสลด นางเวทนาตนเองที่ไม่มีกำลังทรัพย์ใด ๆ ช่วยลูกสาวได้เลย แม้แต่อาภรณ์ดี ๆ ซักผืนก็ยังไม่มีปัญญาหาให้ได้ คิดแล้วก็สะท้อนในอก ถอนหายใจออกมาอย่างเสียไม่ได้ ใบหน้าที่เริ่มหย่อยคล้อยแต่ยังคงเค้าโครงความงามพลันเศร้าหมองลงทันตา

อี้๮๬ิ๹เห็นเช่นนั้นก็อดสงสารนางไม่ได้ ยื่นมือไปกอบกุมมือมารดาแล้วให้กำลังใจ

“ไม่เป็๞ไรท่านอย่าคิดมากนะ ท่านนะดีที่สุดแล้ว ดูสิอาหารที่ข้าได้กินแต่ละมื้อถึงแม่จะน้อย แต่ท่านทำอร่อยทุกอย่างเลยนะ ไม่มีไม่เป็๞ไรนะท่าน ไว้ข้าขายผักได้เงินเยอะ ๆ เดี๋ยวค่อยไปซื้อก็ได้ ท่านวางใจเถอะนะ!”

อี้เฟินค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองดูลูกสาว ปีนี้ลูกสาวนางโตเป็๲ผู้ใหญ่แล้วจริง ๆ สินะ อดยิ้มกับคำพูดเมื่อครู่ของนางไม่ได้ แล้วยกมือขึ้นลูบศีรษะสวยอย่างรักใคร่เอ็นดู ทั้งสามเมื่อทานอานหารเสร็จก็แยกย้ายกัน

“๮๣ิ๫อี้ ข้าจะดับไฟแล้วนะ”

เมื่อไร้การตอบรับ อี้เฟินก็ดับตะเกียงแล้วล้มตัวลงนอนบนตั่งเตียงแข็งแล้วเข้าค่อย ๆ ดำดิ่งเข้าสู่นิทราในที่สุด

ด้าน๮๣ิ๫อี้ กายบางพลิกไปมา เปลือกตาบางที่หลับอยู่ขยับขยุกขยิกไปมา ในที่สุดก็ทนไม่ไหวเปิดเปลือกตาสวยแล้วมองไปในความมืดอย่างใช้ความคิด เธออยากให้วันแรกของการเปิดร้านดีที่สุด อยากให้ตอนที่ผู้คนที่ผ่านไปมามองร้านนางแล้วประทับใจ ฉะนั้น First impression จึงสำคัญที่สุด เธอเชื่อว่าถ้าเริ่มต้นได้ดี ทุกอย่างก็จะราบรื่นตามไปด้วย อื้มมม! เมื่อพลิกตัวไปมาเช่นไรก็นอนไม่หลับ ร่างบางจึงลุกขึ้นนั่งจุดตะเกียง แล้วเดินไปส่องดูถั่วงอกที่เพาะไว้ มือบางค่อย ๆ คลี่เปิดกระสอบป่านออก ล้วงมือลงไปหยิบผ้าที่ใช้ปิดทับเมล็ดถัวเขียวออก แล้วใช้ตะเกียงส่องดูผลงานตนเอง พลันใบหน้านวลปรากฎรอยยิ้มสวยออกมาเต็มวงหน้า เมื่อแลเห็นเมล็ดถั่วเขียวเริ่มแตก พร้อมแตกโตเป็๞ถั่วงอกต่อไป วางตะเกียงไว้แล้วคว้าเอาถังน้ำที่เตรียมไว้ข้าง ๆ ขึ้นมา มือบางค่อย ๆ จุ่มลงไป แล้วตวัดน้ำค่อยๆ ใช้มือรดลงไปยังถั่วเขียวจนเปียกชุ่ม เมื่อรดจนทั่วแล้วก็ปิดกระสอบกลับไว้ที่เดิม เดินไปยังตั่งเตียงแข็งที่บัดนี้เริ่มจะคุ้นชินกับมันบ้างแล้ว สอดตัวล้มลงนอนแล้วดึงผ้าห่มผืนบางกลางเก่ากลางใหม่มาคลุมตัว ปากสวยเป่าตะเกียงให้ดับ ล้มศีรษะทุยสวยลงที่หมอนแล้วหลับเข้าสู่นิทราตามมารดาไป

ߍ㰟탰ߍ㰟탰ߍ㰟탰