ก่อนหน้านี้ที่ได้พบกับอาจิ่วตัวเล็กที่ตำหนักบรรทมทั้งยังรู้จักออดอ้อนอวี๋เคอเมื่อเทียบกับอาจิ่วที่กำลังหัวเราะเยาะและพูดจาถากถางซ่งฉียวนแล้วสองคนนี้ช่างแตกต่างกันราวกับเป็คนละคนจริงๆ จะพูดว่าอย่างไรดี? เหมือนกับว่าภายในใจของผมรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูกทว่าก็อดไม่ได้ที่จะกังวลว่ากิริยาท่าทางของพวกเราทั้งสองคนที่มีต่อซ่งฉียวนในตอนนี้จะก่อให้เกิดความหายนะขึ้นในภายหลังหรือไม่
เมื่อลองไตร่ตรองดูแล้วผมคิดว่าเื่ที่ผมได้วางแผนเอาไว้ว่าจะปฏิบัติต่อซ่งฉียวนอย่างดีนั้นผมไม่จำเป็ต้องบอกให้กู้จิ่นเฉิงรู้ก็ได้แต่ไม่อาจปิดบังหงส์เพลิงที่ตัวติดอยู่กับอวี๋เคอมาโดยตลอดได้อย่างแน่นอนอย่างไรเสียผมก็สามารถสั่งให้กู้จิ่นเฉิงเลิกติดตามผมได้แต่กับเด็กน้อยคนหนึ่งนั้นผมไม่สามารถขอให้เขาเลิกตามผู้ปกครองได้
แม้ว่าการใช้คำอุปมาอาจจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนักทว่ากล่าวโดยสรุปแล้วก็คือหลักการนี้สิ่งที่กำลังทำให้ผมปวดหัวอยู่นั้นคือจะอธิบายเื่นิสัยของผมที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันให้อาจิ่วฟังว่าอย่างไรดี?
ภายในจิตสำนึกของสัตว์เทพนั้นไม่เคยแบ่งแยกเื่ความดีความชั่วมาั้แ่ไหนแต่ไรแล้วเพียงแค่แบ่งว่าชอบหรือไม่ชอบก็เท่านั้นถ้าหากอาจิ่วชอบผู้นั้นแล้วก็จะปฏิบัติต่อเขาเป็อย่างดีแต่เมื่อได้พบกับผู้ที่ไม่ชอบ แม้แต่จะสนใจสักนิดก็หามีไม่ หากว่าได้พบหน้ากับคนที่ไม่ชอบไม่ฆ่าตายก็นับว่าดีมากแล้ว ดังนั้นตอนนี้ผมเกือบจะเข้าใจความรู้สึกของอาจิ่วทั้งหมดแล้วเพราะซ่งฉียวนไม่มีส่วนใดที่เขาชอบเลยดังนั้นเขาจึงทำกิริยาท่าทางที่เลวร้ายเช่นนี้กับอีกฝ่าย
“อาจิ่ว เ้าจะกินเขาไม่ได้ เขายังมีประโยชน์” หลังจากปล่อยให้เวลาผ่านไปนานกว่าครึ่งค่อนวันแล้วผมจึงข่มอารมณ์เอาไว้และแสร้งใช้น้ำเสียงจริงจังพูดประโยคเช่นนี้ออกมาคล้ายกับว่าลึกล้ำมากเป็พิเศษ ผมจะต้องพูดหลอกล่ออาจิ่วก่อนเพื่อไม่ให้เขาเพิ่มความเกลียดชังมากขึ้นไปอีก
ปกติอาจิ่วมักจะเชื่อฟังคำพูดของอวี๋เคอมากที่สุดเพียงแค่อวี๋เคอสีหน้าเปลี่ยนไป เขาก็จะหายโกรธ ยามนี้กลิ่นหอมจากการย่างเนื้อยังคงฟุ้งกระจายไปทั่วดูเหมือนเนื้อจะย่างสุกหมดแล้วอย่างเห็นได้ชัด อาจิ่วเหลือบมองไปยังอาหารของตัวเองทั้งยังมองมาที่ผมและซ่งฉียวน ในที่สุดก็มีเสียง “ฟู่” ดังขึ้นเสียงหนึ่ง จากนั้นตัวเขาก็ค่อยๆหดลงจนขนาดลำตัวเล็กลงอย่างมาก หยิบเนื้อย่างขึ้นมาแล้ววิ่งไปด้านข้างปากที่เล็กแหลมบุ้ยมาทางผม เอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ “ผู้ใดอยากกินเขาก็แปลกแล้วทั้งตัวมีแต่กลิ่นเหม็นเหมือนเนื้อเปรี้ยว”
ส่วนเด็กน้อยที่นั่งอยู่ในกรงเหล็กคล้ายกับว่าคุ้นชินกับกิริยาท่าทางของอาจิ่วแล้วเขายังคงนั่งพิงกำแพง เบิกตากว้างพยายามมองหาทิศทางที่ผมอยู่จากน้ำเสียงแล้วเขาก็มองมายังผมได้อย่างถูกต้อง พยายามเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งแ่เบาทว่ากลับเยือกเย็นราวกับโจมตีเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เกิดความเสียหายได้
“อวี๋เคอ ไม่คิดเลยว่าข้าจะยังมีประโยชน์ต่อเ้าที่แท้เหตุผลที่เ้ายังไว้ชีวิตข้ามาสามเดือนเพราะว่าข้ายังมีประโยชน์มีคุณค่าใช่หรือไม่?
อันที่จริงข้าคิดไม่ออกเลยว่าตัวเองไปมีความแค้นอะไรกับเ้าและไม่เข้าใจด้วยว่าเ้ากับตระกูลซ่งของพวกเรามีความแค้นอะไรต่อกันจนทำให้เ้าต้องระดมกำลังบุกข้ามแม่น้ำแห่ง์มายังแดน์เพื่อฆ่าล้างตระกูลซ่งแล้วพาตัวข้ากลับมา
ั้แ่ข้าเกิดและใช้ชีวิตอยู่มาจนอายุครบสิบปี แม้กระทั่งตัวเ้าข้าเองก็ไม่เคยพบเจอ และไม่เคยทำเื่อันใดที่ทำให้เ้าไม่พอใจ เ้า...เพราะเหตุใดเ้าจึงต้องตามหาข้า? ”
ั์ตาเขาดูว่างเปล่าล้ำลึก หางตาเริ่มแดงคล้ายกับว่าน้ำตากำลังจะไหลออกมา ซ่งฉียวนจ้องมาที่ผมโดยตรงเช่นนี้เอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งจนลำคอแทบจะทนไม่ไหวซึ่งไม่เพียงจะไม่ไพเราะเท่านั้น แต่ยังแฝงไปด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นเล็กน้อย
ผมคิดว่าตัวเองอาจจะติดมาจากเขาแล้วก็ได้ เพราะลำคอของผมก็เริ่มจะแห้งผากเช่นกันรู้สึกเหมือนกับว่าหมั่นโถวลูกหนึ่งติดอยู่ที่ลำคอ จะกลืนก็ไม่ได้จะคายก็ไม่ออกแทบจะทนไม่ไหวจนสำลักออกมา
ผมเดินเข้าไปใกล้กรงเหล็ก ย่อตัวลงให้ระดับสายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับเขา ถึงแม้จะรู้ว่าเขามองไม่เห็นผมแต่ผมคิดว่าเขาจะต้องรับรู้ได้อย่างแน่นอน
ผมเข้าไปใกล้ซ่งฉียวน จ้องไปที่เขาโดยที่ยังมีเสาโลหะที่เย็นเยือกกั้นเอาไว้ผมเริ่มเปิดปาก จากนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแ่เบา “ซ่งฉียวน ข้าขอโทษ”
ถึงแม้ผมจะรู้ว่า ณ เวลานี้ ในสถานที่แห่งนี้ด้วยฐานะที่ผมเป็อยู่อีกทั้งสถานการณ์และเื่ราวที่ผ่านมาทั้งหมดระหว่างพวกเราสองคนในตอนนี้นั้นหากผมเอ่ยคำนี้ออกไปก็คงจะดูแปลกอย่างยิ่ง หรือแม้กระทั่งอาจจะดูว่าโง่มากแต่ผมกลับอดไม่ได้ที่จะเอ่ยขอโทษซ่งฉียวนเพราะทุกสิ่งที่อวี๋เคอได้กระทำกับเขานั้นเป็สิ่งที่ผมเขียนมันขึ้นมาเองผู้ที่อยู่เื้ัเื่ราวเลวร้ายทั้งหมดก็คือตัวผม
เมื่อได้มองไปที่ซ่งฉียวนในเวลานี้แล้วผมกลับรู้สึกเสียใจที่ตัวเองได้สร้างโลกใบนี้ขึ้นมาผมเป็คน่ชิงทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็ของลูกรักของพระเ้าคนนี้ไปทำให้เขาต้องสูญเสียญาติพี่น้องหลังจากที่ประสบกับความอัปยศทั้งหมดแต่กลับบีบบังคับให้เขาต้องมองโลกในแง่ดีและจะต้องมุ่งเข้าสู่เส้นทางการบำเพ็ญตนเพื่อเป็เซียน
เห็นได้ชัดว่าเขาชะงักไปครู่หนึ่งใบหน้าเขาแสดงออกถึงความรู้สึกว่าไม่อยากจะเชื่อนั่นยิ่งทำให้เขาดูน่ารักขึ้นมาอีกเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูกผมเผลอยื่นมือไปลูบหัวที่สกปรกของเขาอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นก็เอ่ยขึ้น“เ้าจะได้ออกไปจากที่นี่ในเร็ววัน และไม่ช้าก็เร็วสักวันหนึ่งเ้าจะมีทุกสิ่งทุกอย่างที่เ้า้าข้าจะรอให้ถึงวันที่เ้าแข็งแกร่งขึ้น”
ผมจบประโยคนี้ได้อย่างลึกซึ้งจนไม่อาจคาดเดาทันใดนั้นก็รู้สึกว่าความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ตรงหน้าของตัวเองเพิ่มสูงขึ้นอย่างมากในชั่วพริบตา
ผมเคยได้ยินมาว่าการมอบฟางเส้นหนึ่งให้กับผู้ที่ตกอยู่ในความสิ้นหวังเขาก็จะจับมันอย่างเอาเป็เอาตาย ทั้งยังใช้ยึดเพื่อปีนป่ายขึ้นมาได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตามผมหวังว่าคำพูดเหล่านี้ที่ผมได้พูดออกไปทั้งหมดจะทำให้จิตใจของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้บ้างและลบความคิดที่ว่าโลกใบนี้ช่างมืดมนมากเหลือเกินทำไมตัวเองถึงได้โดดเดี่ยวอ้างว้างมากมายถึงเพียงนี้
พี่ใหญ่ สักวันหนึ่งเ้าจะได้เดินขึ้นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกใบนี้เมื่อถึงเวลานั้นข้าก็แค่หาสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งไร้ผู้คนอาศัยเพื่อใช้หลบซ่อนไม่ให้เ้าหาตัวเจอจะได้ไม่ต้องถูกเ้าฆ่าตาย
เมื่อถูกลูบหัวอย่างไม่ทันตั้งตัว ซ่งฉียวนที่ไม่เข้าใจอันใดเลยนั้นรีบถอยกลับไปด้านหลังเพื่อหลบเลี่ยงแต่กลับไม่ได้ด่าทอผมด้วยถ้อยคำหยาบคายใดๆ เหมือนอย่างที่ผมคาดคิดเอาไว้พวกคำพูดประเภทที่ว่าไม่ให้คนเช่นเ้ามาแตะต้องตัวข้านั้นล้วนไม่ได้เอ่ยขึ้นเ้าเด็กนี่ทำเพียงแค่เม้มปาก แล้วเบือนหน้าหนีราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่โดยไม่พูดอันใดออกมา
การกระทำของเ้าเด็กนี่เป็สิ่งที่ทำให้ผมคาดไม่ถึง
แต่ผมไม่มีเวลาให้ได้คิดนานเพราะอาจิ่วที่อยู่อีกด้านก็เกิดโมโหขึ้นมาอีกแล้ว เขาโยนเนื้อสัตว์ปีศาจที่ยังกินไปไม่เยอะเท่าใดทิ้งเอ่ยขึ้นเสียงดัง “นายท่าน ท่านไปลูบหัวเขาแบบนั้นได้อย่างไร?! สภาพเขาสกปรกมากเช่นนั้นท่านยังกล้าลูบลงหรือขอรับ? ”
ผมยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นยืนอาจิ่วก็กระพือปีกบินมาเกาะอยู่บนไหล่ของผม ดวงตาเล็กๆ สีแดงจ้องมาที่ผมด้วยความประหลาดใจแล้วก็หันกลับไปจ้องมองซ่งฉียวน ผมสังเกตเห็นว่าใบหน้าของอาจิ่วออกอาการตกตะลึง
ผมจึงไม่รอให้เขาได้พูดอันใดอีกก็รีบลุกขึ้นยืนทันทีเลิกสนใจซ่งฉียวนที่เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา แล้วหมุนตัวกลับเดินออกไปนอกถ้ำผมถือโอกาสนำผลคืนิญญาออกมาจากช่องเก็บของแล้วยัดใส่ปากของอาจิ่วโดยปล่อยให้อุดปากที่แหลมของเขาเอาไว้อย่างนั้น จะได้ไม่ต้องพูดอะไรออกมาอีก
พอเดินออกมาไกลพอสมควรแล้ว ผมจึงปลอบอาจิ่วด้วยการลูบไปที่ขนของเขาซึ่งตอนนี้กำลังโมโหอยู่ แล้วหัวเราะพร้อมกับเอ่ยขึ้น“พอได้แล้วอาจิ่ว และเ้าควรเลิกโกรธได้แล้วข้าว่าอย่าบอกเื่นี้ให้กู้จิ่นเฉิงรู้ ดีหรือไม่? หลังจากนี้ไปข้าอาจมีเื่ที่ต้องกระทำอะไรบางอย่างกับซ่งฉียวนซึ่งเ้าอาจจะไม่เข้าใจแต่ข้าหวังว่าเ้าจะยอมรับได้ เพราะว่าเ้าเด็กนี่น่าสงสารมากจริงๆ ”
อาจิ่วกลืนผลคืนิญญาไปตั้งนานแล้ว แม้ว่าจะได้ยินที่ผมพูดเช่นนี้แล้วแต่ความโกรธก็เหมือนจะไม่ได้ลดลงสักเท่าไรยังคงทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดแล้วส่งเสียงฮึ่มๆ ออกมาด้วยความโกรธ“แต่ข้าได้ยินอาจิ่นบอกว่าเขา้าจะฆ่าท่านนะขอรับ! เขาได้สาบานเช่นนี้แล้วเหตุใดท่านยังไว้ชีวิตเขาให้อยู่มาจนถึงตอนนี้เล่า? แล้วยังจะอยากทำดีต่อเขาอีก? นายท่านของข้า นี่ท่านกำลังล้อเล่นอยู่หรือไม่? ”
แท้จริงแล้วเ้ากู้จิ่นเฉิงนี่ได้พบกับอาจิ่วก่อนผมตั้งนานแล้วแต่เช้าวันนี้กลับพูดว่าเพิ่งจะทราบข่าวการกลับมาของอาจิ่วช่างเป็ผู้กล้าเดนตายที่พูดความจริงไม่กี่ประโยคจริงๆ
ผมยื่นมือออกไปแตะจะงอยปากที่แหลมของอาจิ่วซึ่งส่งเสียงร้องโวยวาย พร้อมเอ่ยขึ้นเพื่ออธิบาย“ข้าไม่ได้กำลังล้อเล่น เพียงแต่ตอนนี้ข้าตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว เพียงแต่เ้าไม่ต้องรู้หรอกขอเพียงแค่อย่าลืมว่าห้ามบอกเื่นี้กับกู้จิ่นเฉิงเด็ดขาด”
“นายท่าน ท่านพูดเช่นนี้ก็เท่ากับเป็เผด็จการจริงๆ น่ะสิ!นี่ถือเป็การรังแกข้าให้ยอมรับฟังที่ท่านพูด! ”
ตอนนี้ภายในใจของผมรับรู้ได้ว่าที่อาจิ่วพูดเช่นนี้เหมือนเป็การยอมรับเงื่อนไขของผมแล้วในที่สุดก็คลายความกังวลใจได้สักทีอย่างน้อยที่สุดในโลกใบนี้ก็ยังมีอาจิ่วที่ยืนอยู่ข้างเดียวกันกับผมไม่ว่าผมจะพูดอะไรไป เ้าเด็กนี่ก็เชื่อฟังไปเสียทุกเื่ ช่างเป็เด็กที่เชื่อฟังมากที่สุดในโลกจริงๆ
เอ่อ เป็เด็กที่มีอายุสามร้อยกว่าขวบ
ในใจของผมคิดเช่นนี้แต่เมื่อมองไปที่อาจิ่วอีกครั้งกลับพบว่าเ้าเด็กนี่กำลังตกตะลึงอย่างสุดขีดดวงตาเล็กๆ ทั้งสองข้างจ้องมาที่ใบหน้าของผมอย่างใจลอย แต่พอถูกผมจับได้เข้าเขาก็รีบหลบสายตาทันที
ผมได้ยินเสียงเล็กของเขาพูดอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ “ฮือ นายท่านข้าออกไปข้างนอกเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น ทำไมท่านถึงได้เปลี่ยนไปมากเช่นนี้ เมื่อท่านยิ้มก็ยิ่งดูดีมากขึ้นทุกวันเลยขอรับ”
...ใบหน้าของผมเช่นนั้นหรือ
