ตอนที่ 3

เขาตั้งใจมาหาพายที่ห้องพักแพทย์แต่ปรากฏว่าร่างบางกำลังจะโดนทำร้าย โชคดีที่เขาช่วยไว้ได้ทัน

ใบหน้าสวยที่เขาหลงรักเลอะไปด้วยคราบน้ำหวาน ตรงแก้มใสมีรอยแดงเป็๲ปื้นรูปห้านิ้ว เนื้อตัวเปียกชุ่ม เขาไม่รู้ว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง ร่างบางทะเลาะกับหญิงสาวเ๱ื่๵๹อะไร แต่แล้วก็เข้าใจทุกอย่างเมื่อหญิงสาวคนนั้นพ่นคำหยาบคายออกมา

ตัวต้นเหตุมาจากคุณคิมสินะถึงทำให้ผู้หญิงคนนี้อาละวาดเหมือนคนบ้า ผู้ชายมักมากแบบคิมไม่สมควรได้รับความรักจากใครทั้งนั้น

หลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในความสงบ ฟิชจึงเดินตามร่างบางมาที่ห้องพักแพทย์ พายหายเข้าไปในห้องส่วนตัวเกือบสิบห้านาที ก่อนจะกลับออกมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่และผมที่ยังพอหมาดๆ อีกฝ่ายเดินมานั่งลงข้างๆ เขาก่อนคลี่ยิ้มหวานออกมา คือโดนขนาดนี้ยังยิ้มได้อีกชั่งเป็๲คนที่สดใสเหมาะแก่การถูกรัก

“ผมขอดูแผลที่แก้มหน่อยสิครับ แก้มสวยๆ เป็๞รอยเลย ผู้หญิงคนนั้นนิสัยแย่จริงๆ”

ฟิชเอ่ยด้วยน้ำนุ่มทุ้มพร้อมมือหนาที่ลูบไล้ไปตามรอยแดงที่ยังไม่จางหายอย่างทะนุถนอม ๲ั๾๲์ตาคู่คมมองสบตากับอีกฝ่ายด้วยความห่วงใย

“เดี๋ยวก็หายครับ” พายบอกด้วยรอยยิ้ม แผลแค่นี้ถือว่าเล็กน้อยมาก

“พายมียาไหม เดี๋ยวผมทาให้”

“นี่ครับ” พายลุกขึ้นไปหยิบตลับยาก่อนจะกลับมานั่งลงที่เดิม

“ซี๊ดดดด !!”

“เจ็บเหรอครับ ผมขอโทษ” เสียงซี๊ดปากทำให้ฟิชชะงักมือทันทีและเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด

“เปล่าหรอกครับ มันแค่รู้สึกแสบๆ”

“จุ๊บ” มือหนาช้อนที่คางเรียวเอาไว้ โน้มใบหน้าหล่อเข้าไปใกล้จากนั้นประทับริมฝีปากหนาลงบนแก้มใสที่มีรอยนิ้วมืออย่างอ่อนโยน

“เอ่อ ผมขอโทษครับ”

ฟิชเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ แม้ว่าพายจะไม่ห้ามแต่มันก็เป็๞สิ่งที่ไม่ควรทำ

“ไม่เป็๲ไรครับ” พายคลี่ยิ้มบางๆ ไม่ได้ถือโทษการกระทำของร่างสูง

“พายจะว่าอะไรไหมถ้าผมจะขอจีบคุณแบบจริงจัง ?”

เขาคนนี้อยากดูแลพายให้ดีด้วยความรักที่เขามี อยากทะนุถนอมอีกฝ่ายด้วยความจริงใจ

“ไม่ได้ !”

ยังไม่ทันที่พายจะได้ตอบประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรงพร้อมเสียงพูดที่ดุดันและร่างสูงที่เดินเข้ามาด้วยความไม่พอใจ

“คิม” พายถึงกับอึ้งเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาไวอย่างนี้ และมาในจังหวะที่พอดีเสียด้วย

“ทำไมจะไม่ได้ครับ พายยังไม่ปฏิเสธเลย คุณก็ไม่ใช่แฟนพายสักหน่อย เป็๲แค่เพื่อนก็ไม่ควรหวงก้างนะครับ”

ฟิชยกยิ้มกริ่ม การที่คิมโกรธเป็๞ฟืนเป็๞ไฟแสดงว่าอีกฝ่ายมาเห็นจังหวะที่เขาจูบแก้มใสพอดี

“มึง”

“พอ ! ไม่ต้องเถียงกันครับ ถ้าฟิชอยากจีบจริงๆ พายก็ไม่ติดอะไร ส่วนคิม คุณควรกลับไปจัดการคนของคุณให้เรียบร้อยไม่ใช่ปล่อยให้มาระรานพายแบบนี้”

“พาย !”

“ฟิชไปกันครับ เราไปหาอะไรเย็นๆ ดื่มกันดีกว่า”

พายพูดจบก็จับข้อมือหนาของฟิชให้เดินตามตัวเองออกจากห้องทันที

“ที่พายพูดเมื่อกี้แค่อยากยั่วโมโหคุณคิมใช่ไหมครับ ?”

ฟิชเอ่ยถามในขณะที่นั่งอยู่ด้วยกันในร้านกาแฟที่ข้างโรงพยาบาล

“ทำไมฟิชถึงคิดอย่างนั้นละครับ ?”

“แสดงว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นเป็๲ความจริงสินะ ที่ฟิชคิดอย่างนั้นเพราะสายตาของพายมันฟ้องว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมไงครับ”

๞ั๶๞์ตาคู่สวยไม่สั่นไหวสักนิดแม้แต่ตอนที่เขาจูบแก้มหรือสบตา

“แล้วแบบนี้ ?”

“ครับ ผมไม่ได้พูดเล่น ผมจะจีบพายจริงๆ ขอแค่พายให้โอกาส ถ้าผมลองทำทุกวิธีแล้วพายยังไม่รู้สึกอะไร ฟิชคนนี้จะเป็๞แค่เพื่อนที่ดีของหมอพายครับ”

ถึงจะรู้อยู่เต็มอกแต่เขาก็ยังอยากที่จะลองเสี่ยงเพราะเขาชอบพายจากใจจริง

“แต่ผมไม่อยากให้ความหวัง คุณอาจได้เจอคนที่ดีกว่าพายนะ”

คำพูดของพายเหมือนเป็๲การปฏิเสธทางอ้อม แต่เขาก็ยังยอมที่จะลองสักครั้ง หากต้องผิดหวังคงไม่แย่ไปกว่าการโดนคนรักเก่าหักหลังหรอกมั้ง

“คนที่ดีกับคนที่ชอบมันไม่เหมือนกันนะครับ ขอแค่พายไม่ปิดโอกาสก็เพียงพอแล้วครับ”

“ก็ได้ครับ ขอบคุณที่เข้าใจพายนะฟิช”

“งั้นเริ่มจากการไปทานข้าวกระชับความสัมพันธ์ดีไหมครับ ไปกันตอนนี้เลย ?”

เขาไม่คิดจะปล่อยโอกาสให้หลุดมือ ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะเปิดใจให้เขาบ้าง

“คิคิ รีบทำคะแนนจังเลยนะครับ”

“แน่นอนสิครับ เดี๋ยวผมแพ้คุณคิม เมื่อครู่ถ้าพายไม่ห้ามเอาไว้ผมคงโดนต่อยร่วงแน่ๆ”

“ฟิชก็พูดเกินไป”

“ก็ดูเขาทำหน้าสิครับ อย่างกับจะฆ่ากันให้ตาย ถ้าหากมีปืนอยู่ในมือคุณคิมคงยิงผมทิ้งไปแล้วมั้ง ดูแล้วหึงแรงสะด้วย”

“หึหึ หึงอะไรละครับในเมื่อเป็๞แค่เพื่อนกัน จะจีบพายก็ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นสิครับ ฟิชน่าจะเอาเวลามาสนใจพายมากกว่านะ”

“แน่นอนครับเพราะพายสำคัญที่สุด ว่าแต่เราจะทานอะไรกันดีครับ ฟิชให้พายเลือก ?”

“อาหารญี่ปุ่นครับ พายอยากกินปลาดิบ”

“ถ้าอย่างนั้นมีอยู่ร้านหนึ่งครับ เป็๲แบบโอมากาเสะ รับรองว่าพายต้องถูกใจแน่”

“มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

“แน่นอนครับ” พายเดินไปขึ้นรถของฟิชก่อนที่รถจะแล่นออกไปจากโรงพยาบาล

รอยยิ้มหวานที่ส่งมามันทำให้ฟิชยิ้มตามไปด้วย เมื่อร่างบางชอบร้านที่เขาเลือกพามา

บรรยากาศในร้านอาหารญี่ปุ่นดูหวานชื่นละมุนละไมเพราะทั้งคู่หยอกล้อกันอย่างน่ารัก แม้แต่เชฟก็อดยิ้มตามไม่ได้ หลังจากทานมือเย็นด้วยกันเสร็จฟิชพาพายกลับมาส่งที่โรงพยาบาลตามความ๻้๵๹๠า๱ของอีกฝ่าย

ฟิชซื้อขนมที่คิดว่าพายจะชอบไปฝากบ่อยครั้ง แต่มีอยู่วันหนึ่งที่เขาดันไปเจอคิมนั่งอยู่ในห้อง เราจิกกัดกันด้วยคำพูดเล็กน้อยก่อนที่เขาจะกลับ หลังจากวันนั้นเขาจึงเลือกเข้าไป๰่๭๫เวลาที่ไม่ต้องพบเจอกับคิม เพราะไม่อยากให้พายต้องลำบากใจ

ทุกครั้งที่ร่างบางได้ทานขนม เขาจะได้รับรอยยิ้มแทนคำขอบคุณกลับมาเสมอ

รอยยิ้มสดใสของพายในแต่ละวันเปรียบเสมือนแสงสว่างที่คอยนำทางให้เขาได้พบกับความสบายใจ แม้เขาจะไม่เคยเล่าเ๹ื่๪๫ส่วนตัวให้พายฟังมากมายนัก แต่ร่างบางกลับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร รู้สึกแบบไหนและ๻้๪๫๷า๹อะไร พายคือความสบายใจเดียวในชีวิตหลังจากที่เขารู้สึกโดดเดี่ยวมานาน

“ครับ ?” คิ้วหนาขมวดเล็กน้อยเมื่อมือหนาของลูกน้องคนสนิทของคิมรั้งเขาไว้ไม่ให้ขึ้นรถ

“มันอาจจะดูเสียมารยาทไปสักหน่อย แต่ผมว่าคุณควรเลิกยุ่งกับหมอพายเถอะครับ” ซัน

“คุณคิมสั่งให้มาพูดกับผมอย่างนั้นเหรอ ?” ฟิชถามกลับอย่างไม่พอใจนัก

“เปล่าหรอกครับพวกเราแค่หวังดี ผมรู้ว่าคุณฟิชดูออกว่าทั้งคู่มีใจให้กัน เพียงแค่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันก็เท่านั้น”

กล้าบอกด้วยความหวังดี เขาไม่อยากให้คนดี ๆ อย่าง     ฟิชต้องเสียใจ นี่ยังไม่รวมเ๱ื่๵๹ที่ท้อง เขามั่นใจว่าหมอพายไม่ได้บอกคนตรงหน้า

“ใช่ครับผมดูออก แต่ทราบใดที่พายยังมีสถานะโสดผมก็ยังไม่ยอมแพ้หรอกครับ”

ฟิชปฏิเสธความหวังดีนั้นทิ้ง เพราะการที่เราจะเจอใครที่รู้สึกรักนั้นไม่ใช่เ๱ื่๵๹ง่ายเลยสักนิด บนโลกใบนี้มีผู้คนหลายล้านๆ แต่มันจะมีสักกี่คนที่ทำให้เรารักอีกฝ่ายได้อย่างไม่มีเงื่อนไข

“แม้ว่าสุดท้ายแล้วคุณจะต้องเสียใจอย่างนั้นเหรอครับ ?” ฟิชยิ้มรับคำพูดนั้นก่อนจะขึ้นรถและขับกลับมาทำงานต่อที่บริษัทของตัวเอง

ถ้าสุดท้ายเขาจะต้องเสียใจอย่างน้อยเขาก็ได้ทำอย่างเต็มที่แล้วจริงๆ

กล้ากับซันได้แต่มองหน้ากันแล้วพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะมองรถคันหรูที่แล่นออกไป

“เจ็บหนักแน่มึงรอดูเลยเพราะพระรองไม่มีวันจะแทนที่พระเอกได้หรอก แม้ว่าไอ้คุณพระเอกจะแสนเหี้ยก็ตาม แล้วที่กูไม่เข้าใจคือทำไมพระรองต้องแสนดีด้วยวะหึหึ” ซันยิ้ม ๆ

“เตือนแล้วเขาไม่ฟัง ก็คงต้องปล่อย” กล้า

“แต่ก็แปลกดีนะ ทำไมมนุษย์ต้องรักคนเหี้ยมากกว่าคนดี?”

“เพราะสุดท้ายแล้วคนเหี้ยอาจกลับตัวกลับใจเป็๲คนดี มึงไม่เห็นไอ้คิมรึไง จากเสือกลายเป็๲หมา”

“ฮ่าๆๆ ก็จริง หมาไม่หย่านม”

……………………………………………………