ระบบอั่งเปาสะท้านภพ
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 80 ชายอ้วนยอมรับความพ่ายแพ้
“เย่จื่อ นายบ้าไปแล้วหรือไง”
“โอกาสดีขนาดนี้!”
“เย่จื่อ นายอย่าโง่ไปหน่อยเลย”
คนอื่นในห้องเริ่มเกลี้ยกล่อม ั้แ่ต้นจนถึงตอนนี้เย่จื่อเฉินเอาแต่มองหยางอี่ฉือที่ยืนอยู่ข้างหูหง
“ขอโทษด้วยนะครับ ที่ทำให้พวกคุณเสียเวลาเปล่า”
เมื่อโค้งตัวให้แล้ว เย่จื่อเฉินก็ดันจางรุ่ยออกให้พ้นทาง ก่อนเดินออกจากห้องไป
เมื่อออกมาจากห้องผู้ป่วย ความรู้สึกของเย่จื่อเฉินก็ไม่สามารถสงบลงได้
แต่ทันใดนั้น ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกผลักออกอีกครั้ง หยางอี่ฉือวิ่งมาหยุดอยู่ข้างกายเย่จื่อเฉิน
“คุยกันหน่อยได้ไหม?”
ร้านกาแฟแห่งหนึ่งแถวโรงพยาบาล
หยางอี่ฉือขยับปีกหมวกทรงสูงลงมาปิดหน้าและนั่งอยู่ตรงโต๊ะที่ค่อนข้างเข้ามุม แต่ถึงจะทำแบบนี้ก็ยังมีคนในร้านอีกไม่น้อยที่มองออกว่าเป็หยางอี่ฉือ
จากนั้น บริเวณโต๊ะของทั้งคู่ก็กลายเป็จุดสนใจภายในร้านกาแฟ
“คุณหยางครับ นี่กาแฟของคุณครับ”
“ขอบคุณ”
“เอ่อ…คุณช่วยเซ็นลายเซ็นให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”
พนักงานเสิร์ฟถือลายเซ็นของหยางอี่ฉือเดินจากไปด้วยความดีใจสุดขีด เย่จื่อเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ พร้อมกับคนกาแฟในแก้วเบาๆ มุมปากประดับไว้ด้วยรอยยิ้มห่างเหิน
“ฮอตมากเลยสินะ?”
“เย่จื่อเฉิน ไม่ดีใจหน่อยเหรอที่ได้เจอกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานทำไมถึงได้พูดจาแสลงหูแบบนี้ล่ะ?”
หยางอี่ฉือหลุบตาลงเล็กน้อย หว่างคิ้วประดับไว้ด้วยความขมขื่นจางๆ
เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยิ้มทำเหมือนว่าไม่เข้าใจ ก่อนจะดื่มกาแฟที่ยังไม่ได้เติมแม้แต่นมน้ำตาลลงไปรวดเดียวจนหมดแก้ว
“ขมไปหน่อย”
“เย่จื่อเฉิน สรุปว่านายฟังฉันอยู่หรือเปล่า” หยางอี่ฉือขึ้นเสียงเล็กน้อย
“อ๋อ ฟังอยู่” เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยืดตัวตรงพิงเก้าอี้ “ที่ฉันพูดเมื่อกี้ไม่ได้จะหาเื่เธอ ที่ฉันพูดไปมันคือความจริง ตอนนี้เธอเป็ดาราดัง แล้วคนธรรมดาอย่างฉันก็แค่อิจฉาเอง ไม่ได้เหรอ?”
“เย่จื่อเฉิน!”
เมื่อหยางอี่ฉือะโชื่อของเขาออกมาเสียงดัง เย่จื่อเฉินก็เงียบไป
เนิ่นนาน…
“ฉันว่าฉันไปดีกว่า เธอเป็คนของประชาชน มาอยู่กับคนธรรมดาแบบฉัน ถ้าเกิดโดนคนแอบถ่ายรูปไปมันจะส่งผลเสียกับเธอนะ”
เย่จื่อเฉินยืดตัวขึ้นเตรียมจะลุกออกไป หยางอี่ฉือก็ลุกออกจากเก้าอี้พร้อมเอ่ยปากรั้งเขาเอาไว้
“คุณหูหงให้โอกาสนายแล้ว ทำไมนายถึงไม่คว้าไว้”
“ฉันไม่อยากเข้าวงการบันเทิง”
“นายโกหก ทั้งๆ ที่เมื่อสามปีก่อนนายยังบอกฉันอยู่เลยว่านายอยากเป็นักร้อง”
…
“เธอไม่คู่ควรที่จะยืนเคียงข้างลูกสาวฉันเลยด้วยซ้ำ พวกเธอสองคนไม่ได้อยู่บนเส้นทางเดียวกัน”
“ในนี้มีอยู่หนึ่งล้าน นายเอาเงินไปแล้วเลิกยุ่งกับลูกสาวฉันซะ”
“อย่ามายุ่งเกี่ยวกับลูกสาวฉันอีก คิดถึงแม่นายหน่อยก็ดี”
กรอด
เย่จื่อเฉินกำหมัดแน่น เขาหายใจเข้าออกซ้ำๆ อยู่หลายครั้ง…
“ตอนนี้ไม่อยากเป็แล้ว”
หยางอี่ฉือเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่สวยเป็ประกายจ้องตาเย่จื่อเฉินเขม็ง
“ได้ งั้นฉันถามนายหน่อย คำพูดที่เมื่อก่อนนายเคยพูดไว้ มันยังเชื่อได้อยู่ไหม?”
ตรู๊ดดด
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นมา มองดูชื่อของเซียวอี้เหม่ยที่โชว์อยู่บนหน้าจอ
“แฟนฉันโทรมา ฉันต้องไปแล้ว”
“แฟน?”
“ขอโทษนะ คำพูดตอนนั้นฉันหลอกเธอทั้งหมด”
เพียะ!
หยางอี่ฉือยกมือขึ้นตบลงบนใบหน้าของเย่จื่อเฉิน
เย่จื่อเฉินลูบแก้มที่เริ่มเจ็บเล็กน้อย แล้วจึงยิ้มให้หยางอี่ฉือเล็กน้อย หลังจากที่จ่ายเงินค่ากาแฟแล้วก็เดินออกไปจากร้านกาแฟ
“เย่จื่อเฉิน นายกับหยางอี่ฉือรู้จักกันใช่ไหม? ดูเหมือนว่าเธอจะดังั้แ่ตอนที่ฉันยังมีชีวิตอยู่แล้วนะ นายไปรู้จักกับเธอได้ยังไง”
หลิวฉิงลอยไปลอยมาอยู่กลางอากาศ เย่จื่อเฉินขมวดคิ้วมุ่น
“ทำไมเธอถึงถามเยอะแบบนี้เนี่ย”
“ก็ฉันอยากรู้ไงเล่า!” หลิวฉิงลอยวนอยู่เหนือหัวของเขา “ฉันรู้สึกว่านายกับเธอมีความหลังกัน”
“รำคาญชะมัด”
เย่จื่อเฉินหยุดลงทันที แล้วเลิกคิ้วพูดกับหลิวฉิงที่ลอยอยู่กลางอากาศ
“อย่าพูดถึงเขาอีก ถ้าเธอยังพูดถึงเขา ฉันจะให้ยมทูตขาวมาพาเธอไปนรก”
หลิวฉิงเงียบกริบทันที
แต่หัวใจของเย่จื่อเฉินกลับกระตุกขึ้นมากับคำพูดของหลิวฉิง
รู้จักเหรอ
ยิ่งกว่ารู้จักอีก!
“ประธานเซียว คุณสามารถขายในราคาที่สูงได้ แต่คุณต้องทำความเข้าใจด้วย เหลือทางรอดให้ผมบ้างเถอะ”
ไป๋ต้าไห่ยืนขอร้องอ้อนวอนอยู่หน้าทางเข้าร้านจิวเวลรี่ของเซียวอี้เหม่ย และการกระทำของเขาก็ยังส่งผลโดยตรงกับทางลูกค้าที่แทบจะไม่มีเข้ามาในร้านภายใน่เวลานี้
เซียวอี้เหม่ยขมวดคิ้วมุ่น มองไป๋ต้าไห่แล้วพูด
“ประธานไป๋ คุณอย่าขวางทางเข้าร้านของพวกฉันได้ไหม ทำแบบนี้มันกระทบกับธุรกิจของฉันนะ”
“ประธานเซียว คุณก็รับปากตกลงขายแร่หินให้ผมสักหน่อยสิ”
ไป๋ต้าไห่เองก็จนปัญญาแล้ว พวกเขาต้องติดตามสถานการณ์การดูแร่หินอยู่ตลอดเวลาในการทำธุรกิจอัญมณี และต้องมีหยกมากพอที่จะรองรับการทำงานประจำวันของร้านจิวเวลรี่
แต่จากการกวาดซื้ออย่างบ้าคลั่งของเย่จื่อเฉินใน่ก่อนหน้านี้ มันจึงแทบเป็ไปไม่ได้เลยที่จะหาแร่หินที่สามารถเพิ่มมูลค่าทางการตลาดได้
ธุรกิจร้านจิวเวลรี่เล็กๆ บางร้านยังพอถูไถไปได้ แต่ของเขามันไปต่อไม่ได้แล้ว
อีกทั้งเขาก็ยังเป็ผู้ประกอบการจิวเวลรี่รายใหญ่ที่ดีที่สุดในแวดวงธุรกิจอีกด้วย เขาจึง้าหยกที่มากพอเพื่อให้ธุรกิจดำเนินต่อไปได้
การกระทำของเย่จื่อเฉิน แทบจะเป็การตัดขาดหนทางทั้งหมดของเขา
“ไป๋ต้าไห่ นี่คุณทำอะไรของคุณ?”
เย่จื่อเฉินเดินลงมาจากรถแท็กซี่ แล้วก็เห็นไป๋ต้าไห่กำลังยืนขอร้องอ้อนวอนขวางประตูอยู่
เซียวอี้เหม่ยที่เห็นเย่จื่อเฉินก็ตาเป็ประกายทันที ก่อนจะวิ่งเข้าไปหา
“จื่อเฉิน”
“อี้เหม่ย”
เย่จื่อเฉินจับมือเซียวอี้เหม่ยไว้ทันที ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าไป๋ต้าไห่
“เถ้าแก่ไป๋ พวกเราก็ทำธุรกิจกันทั้งนั้น คุณมาขวางทางเข้าร้านคนอื่นแบบนี้ มันหมายความว่ายังไง”
“คุณชายเย่…คุณชายเย่ ผมจนปัญญาแล้วจริงๆ”
ดวงตาของไป๋ต้าไห่ที่เดิมทีก็ไม่ค่อยจะโตอยู่แล้วแทบจะปิดจนมิด เขาพูดขึ้น
“เราหาเลี้ยงชีพด้วยธุรกิจจิวเวลรี่ ต้องอาศัยการประมูลหินไม่กี่ก้อนพวกนั้นในงานประมูลแร่หิน แต่คุณ…”
เย่จื่อเฉินเข้าใจทันที ดูท่าว่าในตอนนั้นที่เขากว้านซื้อหินอย่างบ้าคลั่งนั้นจะไปทำให้หยกขาดตลาด จึงทำให้ธุรกิจของเ้าอ้วนคนนี้ไปต่อไม่ได้
คิดไม่ถึงเลยว่าการกระทำที่ไม่ทันคิดในตอนนั้นจะส่งผลที่เกินความคาดหมายขนาดนี้
เย่จื่อเฉินยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วไหวไหล่พูด
“เถ้าแก่ไป๋ นี่คือกงเกวียนกำเกวียนไงครับ ตอนนั้นที่งานประมูล คุณรังแกอี้เหม่ยไว้ยังไง คงไม่ลืมใช่ไหมครับ”
“โธ่ คุณชายเย่ ผมมันมีตาแต่ไร้แววเอง”
ไป๋ต้าไห่แทบจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ ที่เขาข่มบริษัทของเซียวอี้เหม่ยในตอนนั้น ก็เพราะได้รับการไหว้วานมาอีกทีเช่นกัน
“คุณชายเย่ คุณมีเยอะแล้ว ได้โปรดเข้าใจให้หนทางทำมาหากินกันด้วยเถอะครับ ผมยังมีแม่อายุแปดสิบ ยังมีลูกที่ต้องเลี้ยงดู…”
“พอๆๆ อย่ามาอ้างเื่ไร้ประโยชน์พวกนั้นกับผมเลย”
เย่จื่อเฉินยกมือขึ้นห้ามเขาอย่างหมดความอดทนทันที แม่อายุแปดสิบ ลูกที่ต้องเลี้ยงดูอะไรกัน
แสดงละครให้พวกเขาสองคนดูอยู่หรือไง
“ถ้าคุณยังอยากมีชีวิตอยู่ มันง่ายมาก ตอนนั้นคุณเคยคิดว่า้าให้ร้านจิวเวลรี่ของเซียวอี้เหม่ยรวมกับของคุณไม่ใช่เหรอ งั้นให้โอกาสคุณก็แล้วกัน คุณแบ่งเปอร์เซ็นต์หุ้นของร้านคุณห้าสิบเอ็ดเปอร์เซ็นต์มาให้ร้านเรา และในฐานะที่ร้านคุณอยู่ในเครือของร้านเรา ผมจะให้อี้เหม่ยเอาหยกให้คุณ”
“คุณชายเย่…”
“โอกาสวางอยู่ตรงหน้าแล้ว อยู่ที่คุณว่าจะเอายังไง”
สิ้นเสียง เย่จื่อเฉินก็โอบเอวอี้เหม่ยและพูดขึ้นเบาๆ
“ไปเถอะ กลับไปฉลองวันเกิดให้เถียนเถียนกัน”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
