หลังจากที่จัดการเปลี่ยนภาพลักษณ์ของหร่านซวี่จือเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินตามเอ็ดเวิร์ดเข้าไปในกองถ่ายทำ
ไฟทุกดวงถูกเปิดตามคำขอของดีไซน์เนอร์ หร่านซวี่จือวางมือพาดบนแขนของเอ็ดเวิร์ด ใครจะรู้ว่าพอหร่านซวี่จือวางมือลงไป เอ็ดเวิร์ดที่อยู่ห่างจากตัวเขาเพียงไม่ถึงหนึ่งเมตรก็ขมวดคิ้วใส่หร่านซวี่จือ
หร่านซวี่จือ: นี่พี่ชาย ก็แค่ถ่ายรูปเอง นายอย่าทำเหมือนสาวบริสุทธิ์ที่กำลังถูกขืนใจได้ไหม?
ดีที่หลังจากนั้นทุกอย่างผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น ทว่าระหว่างที่ถ่ายทำนั้น จู่ๆ ช่างกล้องก็หยุดถ่าย จากนั้นเขาก็จับคางของตนเองแล้วพินิจทั้งสองคนอยู่นานมาก
“คุณแจ็ค เกิดเื่อะไรขึ้นหรือเปล่าครับ? ” หร่านซวี่จือออกโรงถามช่างกล้องเอง
แจ็คตอบเขาว่า “ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ”
พูดจบ เขาก็ปีนลงมาจากแท่นแล้วเดินวนกองถ่ายอยู่รอบหนึ่ง จากนั้นก็เกาศีรษะด้วยความหงุดหงิด “ปัญหามันอยู่ตรงไหนกันนะ? ”
แจ็คคือช่างกล้องาุโ ด้วยความที่เขา้าความสวยงามและสมบูรณ์ของภาพ แม้จะปรากฏเหตุการณ์นี้ขึ้น แต่ก็ถือเป็เื่ที่อยู่ในความคาดหมาย ผู้ช่วยรอบข้างกับทีมงานล้วนเคยชินกันหมดแล้ว
“แบบนี้ใช่หรือเปล่าครับ? ” ทันใดนั้นเอ็ดเวิร์ดที่อยู่ข้างหร่านซวี่จือก็เอ่ยขึ้น ขณะที่พูดอยู่นั้นเขาก็ถอดเสื้อสูทตัวนอกของตนเองออกมาแล้วพาดบนไหล่ จากนั้นใช้แขนโอบเอวของหร่านซวี่จือไว้
แจ็คอุทาน “ใช่ๆๆ! ความรู้สึกแบบนี้แหละ! ”
เริ่มแรกหร่านซวี่จือเองก็รู้สึกคลำทางไม่ถูก ต่อมาจึงเข้าใจว่าภาพลักษณ์ของเอ็ดเวิร์ดนั้นดูเคร่งขรึมกว่าที่ออกแบบไว้ อีกทั้งการประสานท่าทางกับหร่านซวี่จือก็ยังไม่เพียงพอ เมื่อถ่ายภาพออกมาจึงเกิดเป็ภาพที่ขัดกันและไม่สามารถผสานรวมเข้าด้วยกันให้เป็หนึ่งเดียวได้
ทว่าการถ่ายทำหลังจากนั้น ฉากของสาวบริสุทธิ์ถูกขืนใจกลับกลายเป็หร่านซวี่จือแทน
หร่านซวี่จือ: “ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะทำตัวเื่มากนะ แต่ทำไมทุกจุดที่เขาััมันถึงรู้สึกแปลกประหลาดไปหมดแบบนี้!!! ”
หลังจากที่สะกดกลั้นอารมณ์แปลกประหลาดไว้ หร่านซวี่จือก็เสร็จสิ้นการถ่ายทำครั้งนี้จนได้
หร่านซวี่จือ: “สองสามสาม นายคิดว่าฉันจะชนะไหม? ”
ระบบ: “งั้นๆ ครับ”
เมื่อผลลัพธ์ออกมา ปรากฏว่าคะแนนของหร่านซวี่จือสูงกว่าเล็กน้อย
เหตุผลเพราะว่าเอ็ดเวิร์ดแข็งกระด้างไปหน่อย
เหตุผลนี้ช่างทำให้คนยากที่จะยอมรับได้!! เอ็ดเวิร์ดคือใคร??? แข็งกระด้าง คำศัพท์นี้ไม่ควรใช้กับตัวเขาเลยไม่ใช่หรือ?
หร่านซวี่จือจึงได้อันดับหนึ่ง ชนะเลิศมาอย่างมึนงง และเอ็ดเวิร์ดเองก็มาเอ่ยแสดงความยินดีกับเขาด้วย
ด้านหลังเวที เอลซ่ากับออสแทนตินกำลังเก็บข้าวของไปพลางพร้อมกับสนทนากันไปพลาง
ออสแทนตินกล่าวว่า “ชัยชนะของหร่านซวี่จือนั้นชัดเจนมาก เพียงแต่ว่าสิ่งนี้น่าจะสร้างความกระทบกระเทือนต่อเอ็ดเวิร์ดพอสมควร”
เอลซ่ายิ้มเล็กน้อย “ฉันกลับรู้สึกว่า เด็กสองคนนั้น เขาต่างก็ดีใจนะ”
ขณะเผชิญกับกองถ่ายที่กำลังจะเก็บเสร็จเรียบร้อย เอลซ่าก็เอ่ยอย่างทอดถอนใจ “วัยรุ่นนี่มันดีจริงๆ เลย”
ระบบ: “ยินดีกับคุณรันด้วยครับ ภารกิจเสร็จสิ้น ได้รับคะแนนหนึ่งพันคะแนน กำลังจะกลับโลกปัจจุบันเดี๋ยวนี้ กรุณาเตรียมตัวด้วยครับ”
หร่านซวี่จือมองไปที่เอ็ดเวิร์ด อลิซาเบธแล้วก็ฮอค เขาก็รู้สึกทำใจไม่ค่อยได้
เฮ้อ หลังจากกลับไป คนที่ต้องเผชิญหน้าก็ไม่ใช่เทพบุตรแล้ว แต่กลายเป็เ้าปีศาจน้ำแข็งนั่น
คล้อยหลังเสียง “ติ๊ด” ที่ระบบสร้างขึ้น สมองของหร่านซวี่จือก็หมุนอยู่ชั่วขณะ ถัดจากนั้น ่ระหว่างที่ยังมึนงงอยู่ ก็มีคนเปิดห้องแคปซูลตรงหน้าออก
หร่านซวี่จือลุกขึ้นพร้อมกับกุมศีรษะแล้วนวดขมับ จากนั้นก็หลับตายิ้มพริ้มแล้วเอ่ยว่า “อลิซาเบธ โลกในครั้งนี้ มีคนที่ชื่อเดียวกันกับเธอแล้วก็มีหน้าตาที่คล้ายกันกับเธอด้วย”
อลิซาเบธส่งเสียงอ่อนโยน “จริงหรือคะ? คนคนนั้นปฏิบัติต่อคุณอย่างไรบ้าง? ”
“เป็เด็กสาวนิสัยดีคนหนึ่ง” หร่านซวี่จือยิ้มแล้วเอ่ย “หวังว่าเธอคงมีความสุขในโลกนั้นนะ”
การบรรลุภารกิจในครั้งนี้ถือว่าดีทีเดียว การลงโทษของหร่านซวี่จือนั้นจึงจบสิ้นลง เขาได้รับการประเมินระดับบีบวกทำให้เงินเดือนสูงขึ้นจากเดิมไม่มากนัก
ดังนั้นหร่านซวี่จือจึงยังคงไม่พอใจนักกับเื่นี้ “แค่ระดับบีงั้นหรือ? ครั้งนี้ฉันใช้เวลาน้อยกว่าครั้งที่แล้ว นี่มันไม่ค่อยเหมาะสมหรือเปล่า? ”
ดวงตาของอเล็กซ์แทบไม่หันมามองเขา “ไม่อยากได้งั้นหรือ? ”
หร่านซวี่จืออดทนและรับเหรียญดวงดาวของครั้งนี้ไว้
หลังจากพักผ่อนเสร็จ หร่านซวี่จือก็ได้รับข้อมูลภารกิจของโลกถัดไป ขณะที่เห็นจดหมาย หร่านซวี่จือก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย “ความยากของโลกนี้เป็อย่างไรบ้าง? ”
เ้าหน้าที่ตอบเขาว่า “คุณรัน ความยากของแต่ละโลกจะเพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ ครับและรางวัลก็จะสูงขึ้นเช่นกัน”
เมื่อหร่านซวี่จืออยู่ต่อหน้าเงินก็จำต้องยอม จากนั้นเขาก็รับจดหมายแจ้งภารกิจไว้อย่างกระตือรือร้น
หลังจากที่การพักผ่อนจบสิ้น เขาก็เข้าปฏิบัติหน้าที่อย่างตรงต่อเวลา
หลังจากนอนลงไปในถังแคปซูลแล้ว ก็ได้ยินเฉิงซินพวกนั้นคุยกันด้วยความสะลึมสะลือ เหมือนว่าโลกนี้จะเป็เื่ที่เกี่ยวกับตนเอง
“อลิซาเบธ ภารกิจของหัวหน้าทีมนั้นเกี่ยวข้องกับเ้าหน้าที่ระดับสูง เป็เื่จริงหรือเปล่า? ”
“ไม่แน่ใจ ทว่าหัวหน้ารันก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร ดังนั้นคงไม่เป็อะไรหรอก…”
ส่วนเนื้อหาหลังจากนั้นก็ไม่ได้ยินแล้ว
หร่านซวี่จือลืมตาขึ้น เสียงในสมองก็มีเสียงคอมพิวเตอร์ที่คุ้นเคยของสองสามสาม
ระบบ: “สวัสดีครับ คุณรัน ดีใจที่ได้พบคุณอีก”
หร่านซวี่จือ: “ทำไมเป็นายทุกครั้งเลยล่ะ? ทางแผนกไม่เปลี่ยนคนเลยหรือ? ”
ระบบ: “ทั่วไปแล้ว โฮสต์หนึ่งคนจะจับคู่กับระบบหนึ่งตัว ทว่าหากโฮสต์ทำภารกิจล้มเหลว แผนกจะพิจารณาการเปลี่ยนระบบครับ”
หร่านซวี่จือ: “เข้าใจแล้ว”
ครั้งนี้คือโลกของวันสิ้นโลก เมื่อสามร้อยปีก่อน มีไวรัสแปลกประหลาดคืบคลานสู่โลกมนุษย์ทำให้มนุษย์โลกส่วนใหญ่นั้นได้รับเชื้อ คนที่ติดเชื้อ จะมีลักษณะที่เกิดขึ้นอยู่สองแบบนั่นก็คือ หนึ่งสูญเสียสติสัมปชัญญะ จากนั้นก็จะค่อยๆ กลายเป็ซอมบี้
ส่วนอีกแบบหนึ่งคือ ได้รับภูมิคุ้มกันและก็ไม่ต้องกังวลเื่ติดเชื้ออีกต่อไป
หร่านซวี่จืออ่านไปจนถึงหน้าท้ายๆ แล้วส่งเสียงอืมอย่างสงสัย
โลกนี้มีจุดที่แตกต่างอยู่หนึ่งเื่ ซึ่งก็คือในนี้มีเพศอยู่หกลักษณะที่นอกจากเพศชาย หญิง แล้วก็ยังมีอัลฟ่า โอเมก้าและเบต้า หากจะให้พูดก็คือ มีอัลฟ่าเป็ผู้นำ ซึ่งอัลฟ่านั้นมีจำนวนน้อยและหายาก แต่มีความสามารถโดดเด่นเหนือกลุ่มคนเพราะมีร่างกายที่มีภูมิคุ้มกันและมีความสามารถในการดำรงอยู่ในวันสิ้นโลกได้สูงสุด
ส่วนเบต้านั้นมีจำนวนมากที่สุด ความสามารถทั่วไปก็เหมาะสมกับการเป็คนทำงาน ร่างกายทั่วไปไม่มีภูมิคุ้มกันแต่ก็ไม่ได้ถูกจัดว่าไม่มีเลย
ส่วนโอเมก้าคือกลุ่มที่หายากที่สุด ในนี้แทบจะเรียกได้ว่าสาบสูญไปแล้วก็ว่าได้ โอเมก้านั้นมีรูปลักษณ์สวยงามและร่างเล็ก มีความเป็ไปได้ในการให้กำเนิดอัลฟ่าสูงที่สุด เมื่อถูกพบก็จะถูกส่งไปให้ยังเบื้องบนทันทีเพื่อที่จะได้รับการคุ้มครองดูแล
ร่างเดิมของเขาก็คือโอเมก้า
เพียงแต่ว่าร่างเดิมตอนเด็กเคยถูกฉีดยาบางอย่าง ทำให้ต่อมในร่างโอเมก้านั้นหดตัว จนแทบจะไม่ต่างจากเบต้าแต่อย่างใด
คุณคิดว่าจะจบลงเพียงเท่านี้ใช่หรือไม่?
ไม่เลย!
ร่างเดิมเป็เด็กที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ! แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็เบต้าแต่เขาก็อาศัยความคิดที่เข้มแข็งและความเพียรพยายามที่ไม่ย่อท้อและพยายามสู้จนตนเองสามารถเข้าไปอยู่ในกลุ่มพิเศษเล็กๆ ของพวกอัลฟ่าได้
วิสัยทัศน์ของร่างเดิมคือการช่วยกู้โลก
ซื่อบื้อของแท้เลยจริงๆ
นี่คือคำวิจารณ์ของหร่านซวี่จือ
นายว่านายเป็โอเมก้าที่วันๆ เอาแต่กินเค้ก ดูโทรทัศน์อยู่บ้านดีๆ ไม่ได้หรือไง? ทำไมต้องวิ่งออกมาหาเื่ลำบากด้วยเล่า?
ระบบ: “คุณรันครับ ความคิดของคุณอันตรายมาก เหมือนพวกเป็มะเร็งชายแท้ครับ”
หร่านซวี่จือ: “ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันไม่ได้มีความหมายว่ากีดกัน เพียงแต่ฉันแค่อยากจะนอนอยู่บนเตียงไม่ต้องลุกไปทำภารกิจน่ะ”
ระบบ: “เข้าใจแล้ว ครั้งหน้าผมจะพยายามหาโลกที่เป็แบบนั้นให้ได้ครับ”
หร่านซวี่จือ: “…ไม่นะ นายน่าจะกำลังเข้าใจอะไรผิด”