“กระหม่อมรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่จงฮั่นแค่นหัวเราะเสียงเย็น “เด็กๆ จับกุมตัวผู้ต้องสงสัยทั้งหมด!”
มือปราบสี่คนเข้าจับกุมทันที และมือปราบอีกสี่คนเดินเข้ามาจากด้านนอกประตู
ชิงเหอกูกูและคนอื่นมีสีหน้าสิ้นหวัง แต่ละคนมองเฟิ่งเฉี่ยนด้วยดวงตาคาดหวัง
“เหนียงเหนียง...”
เฟิ่งเฉี่ยนกำหมัดแน่นเมื่อเห็นบรรดานางกำนัลถูกควบคุมตัวไป ในใจนางร้อนดั่งไฟสุม
นางสามารถจินตนาการได้เลยว่า ทันทีที่นางกำนัลเหล่านี้ก้าวเข้าไปในมู่เทียนฝู่ พวกนางจะต้องพบกับการไต่สวนที่โหดร้ายเพียงใด ด้วยร่างกายอันบอบบางของพวกนางย่อมไม่มีทางทนรับไหว!
จิตใจอ่อนแอย่อมต้องยอมรับสารภาพหากถูกบีบบังคับ จิตใจเข้มแข็งไม่พิการก็ตาย!
ไม่ว่าผลจะเป็อย่างไรล้วนไม่ใช่สิ่งที่นาง้าเห็น อีกทั้งพวกนางเดือดร้อนเพราะตนจึงต้องตกหลุมพรางของผู้อื่น
นางเคยพูดว่านางจะปกป้องพวกนาง ไม่ให้พวกนางต้องถูกรังแกกดขี่อีกต่อไป ดังนั้น นางไม่มีทางปล่อยให้พวกนางถูกพาตัวไปมู่เทียนฝู่เด็ดขาด!
นางเพิ่งจะคิดเอ่ยปากขัดขวาง คิดไม่ถึงว่าองค์หญิงหลานซินกลับชิงพูดขึ้นก่อน “ช้าก่อน! หม่อมฉันมีคำพูดจะพูดเพคะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนตะลึงงัน มองนางอย่างประหลาดใจ
ไทเฮาโบกมืออนุญาตให้มือปราบหยุดมือก่อน “หลานซิน เ้าคิดจะพูดอะไร”
องค์หญิงหลานซินตวัดสายตามองเฟิ่งเฉี่ยน มุมปากยกยิ้มคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ทูลไทเฮา หม่อมฉันมีความคิดหนึ่งเพคะ!”
ไทเฮา “เ้าพูดมา”
องค์หลานซินจับจ้องเฟิ่งเฉี่ยน เอ่ยขึ้นว่า “หม่อมฉันรู้ว่าฮองเฮาดีต่อคนของตนเสมอมา ย่อมไม่มีทางยอมให้คนในตำหนักของตนเองต้องถูกจองจำในคุก หม่อมฉันขอเสนอว่าให้โอกาสฮองเฮาสร้างผลงานลบล้างความผิดสักครั้งเพคะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนประหลาดใจ ไม่รู้ว่านางจะมาไม้ไหน
นางแน่ใจว่าองค์หญิงหลานซินไม่มีทางใจดีเช่นนี้ จะช่วยนางช่วยคน นางย่อมต้องขุดหลุมเพื่อรอให้ตนะโลงไปแน่นอน
ไทเฮาประหลาดใจ ชัดเจนเหลือเกินว่าคิดไม่ถึงว่าองค์หญิงหลานซินจะออกมาพูดจาแทนฮองเฮา นางถามอย่างประหลาดใจ “สร้างผลงานลบล้างความผิดอย่างไร”
องค์หญิงหลานซินหัวเราะเบาๆ สายตาล้ำลึกราวกับบ่อน้ำวน เอ่ยขึ้นเนิบๆ “หม่อมฉันคิดว่ายามนี้เื่ที่สำคัญที่สุดก็คืออาการประชวรของไทเฮาเพคะ! และการรักษาอาการประชวรของไทเฮาย่อมต้องใส่แมวเทพสามหาง หม่อมฉันเสนอว่าให้เวลาฮองเฮาห้าวัน ให้นางหาแมวเทพสามหางอีกตัวหนึ่งมา”
เฟิ่งเฉี่ยนตะลึงงัน นางคาดไม่ถึงว่าองค์หญิงหลานซินจะเสนอความคิดเช่นนี้ นางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“หากฮองเฮาทำสำเร็จก็ลบล้างความผิดคนของนาง หากฮองเฮาทำไม่สำเร็จ...” องค์หญิงหลานซินจงใจหยุดพูด
ไทเฮาดวงตาเป็ประกาย “ทำไม่สำเร็จจะเป็อย่างไร”
ดวงตาขององค์หญิงหลานซินหม่นวูบ รอยยิ้มบนริมฝีปากยิ่งกดลึกขึ้น “หากฮองเฮาทำไม่สำเร็จ ก็ให้นางลาออกจากตำแหน่งฮองเฮาด้วยตัวของนางเอง และไปจากวังหลวง!”
บรรยากาศรอบตัวพลันเงียบสงัด
ไม่ว่าผู้ใดก็คิดไม่ถึงว่าองค์หญิงหลานซินถึงกับกล้าเสนอความคิดเห็นกำเริบเสิบสานเช่นนี้!
เอาตำแหน่งฮองเฮาอันสูงศักดิ์ไปแลกเปลี่ยนกับชีวิตของนางกำนัล คงไม่มีใครโง่เขลาปานนี้กระมัง
องค์หญิงหลานซินกลับไม่คิดเช่นนี้ หลังจากผ่านการปะทะกันมาหลายครั้ง นางจับจุดอ่อนของฮองเฮาได้อย่างแม่นยำ
ฮองเฮาไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน แต่กลับเป็คนรักคุณธรรมยิ่งยวด เห็นคนข้างกายของตนต้องถูกรังแกไม่ได้
นางถีบแม่นมของฝ่าาในห้องเครื่อง เกือบทำให้ไทเฮามีโทสะจนสิ้นสติ เสี้ยมให้โจวหมัวมัวและฮูหยินรองสกุลเฟิ่งตบหน้ากันและกัน ต่อมาให้ซุนกงกงและขันทีอีกสองคนแทะเมล็ดแตงหน้าประตูตำหนัก สาเหตุของเื่ทั้งหมดล้วนเป็เพราะคนของนางถูกรังแก นาง้าคืนความเป็ธรรมให้กับคนของนาง!
เมื่อวิเคราะห์เหตุการณ์เหล่านี้นางจึงจับจุดอ่อนของฮองเฮาได้ และคิดแผนการนี้ออกมาอย่างขวัญกล้าเทียมฟ้า จุดประสงค์ที่้าคือ้าให้ฮองเฮาลาออกจากตำแหน่งฮองเฮาด้วยตนเอง และไปจากวังหลวง!
เพราะนางรู้ว่ามีราชโองการของอดีตฮ่องเต้อยู่ ไม่ว่าฮองเฮาจะมีความผิดอันใดล้วนไม่อาจปลดฮองเฮา
ดังนั้น กระทั่งฝ่าาและไทเฮาต่างไม่อาจทำอะไรฮองเฮาได้!
ความหวังเป็หนึ่งเดียวก็คือให้ฮองเฮาลาออกจากตำแหน่งเอง ไปจากวังหลวง! เช่นนี้แล้วนางจึงจะมีโอกาสขึ้นสู่ตำแหน่งฮองเฮา หาไม่แล้ว นางย่อมต้องเป็เพียงอนุคนหนึ่งตลอดกาล
นาทีนี้ เฟิ่งเฉี่ยนมองออกถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของนางแล้ว!
พูดถึงที่สุด ก็เพื่อตำแหน่งฮองเฮา!
นางไม่อาจไม่ยอมรับว่าองค์หญิงหลานซินรู้จักนางดียิ่ง จับจุดอ่อนของนางได้อย่างแม่นยำ!
นานมาแล้วอาจารย์เคยตักเตือนนาง ในฐานะของมือสังหารคนหนึ่ง จะมีความรักไม่ได้ ทันทีที่มีความรัก ก็มีจุดอ่อน และมือสังหารห้ามมีจุดอ่อน ทันทีที่มีจุดอ่อนย่อมหมายถึงชีวิต!
ดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมานางไม่มีสหาย นอกจากอาจารย์และศิษย์พี่แล้วนางไม่คบหาสมาคมกับผู้ใด
หลังจากมาถึงที่นี่ นางไม่ได้เข้าใกล้ใครเป็พิเศษ แต่มนุษย์เป็สัตว์ที่มีความรู้สึกนึกคิดในยามที่นางตกต่ำถึงขีดสุด คนของนางยังคงอยู่ข้างกายนางไม่ไปไหน พูดว่าไม่ซาบซึ้งใจคงเป็ไปไม่ได้ เวลานี้คนของนางมีภัย นางในฐานะเ้านายของพวกนาง จะทอดทิ้งพวกนางไม่ดูดำดูดีได้อย่างไร
และเป็เพราะความผูกพันนี้จึงทำให้นางมีจุดอ่อนถึงขั้นเอาชีวิต
องค์หญิงหลานซินจับจุดอ่อนของนางได้แล้วจึงวางแผนการนี้ขึ้น ล่อนางให้เดินเข้ามาติดกับ
ทางหนึ่งคือตำแหน่งฮองเฮา อีกทางหนึ่งคือชีวิตของนางกำนัลแปดคน...
หากเปลี่ยนเป็คนอื่น ย่อมต้องเลือกประการแรก แต่นางต่างจากคนอื่น เดิมทีนางก็ไม่ปรารถนาที่จะเป็ฮองเฮาอยู่แล้ว ดังนั้นตำแหน่งฮองเฮาสำหรับนางมิได้สลักสำคัญอะไรเลย
ดวงตาของไทเฮาเปล่งประกายน้อยๆ ข้อเสนอที่องค์หญิงหลานซินเสนอมาตรงกับความ้าในใจของนาง นางเกลียดชังฮองเฮาเข้ากระดูกดำมานานแล้ว จนปัญญาที่มีราชโองการของอดีตฮ่องเต้ นางจึงไม่กล้าทำอะไรฮองเฮา แต่หากฮองเฮาเป็ฝ่ายลาออกจากตำแหน่งเอง ย่อมไม่ผิดต่อราชโองการของอดีตฮ่องเต้
เช่นนี้แล้วนอกจากสามารถขจัดสิ่งที่ขัดั์ตา ทั้งยังไม่ผิดราชโองการของอดีตฮ่องเต้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวโดยแท้!
เชื่อว่าฮ่องเต้ก็ต้องเห็นด้วย!
“ข้อเสนอขององค์หญิงหลานซินดียิ่ง! ฮองเฮา อายเจียให้โอกาสเ้าสร้างผลงานลบล้างความผิด! หากเ้าสามารถหาแมวเทพสามหางได้อีกตัวหนึ่งภายในเวลาห้าวัน อายเจียก็จะคิดเสียว่าเื่ในวันนี้ไม่เกิดขึ้น แต่หากภายในเวลาห้าวันนั้นเ้าไม่อาจหาแมวเทพสามหางมาได้ เช่นนั้นเ้าจำต้องเป็ฝ่ายลาออกจากตำแหน่งฮองเฮาด้วยตัวเอง ไปจากวังหลวง!”
ไม่รอให้ฮองเฮาตัดสินใจ ไทเฮาได้ช่วยนางตัดสินใจเลือกเสร็จสรรพ
เฟิ่งเฉี่ยนเงียบขรึม ไม่พูดจาแม้แต่คำเดียว
เห็นนางไม่พูดจาเนิ่นนาน ฉีเหม่ยเหรินรู้สึกร้อนใจจึงเอ่ยวาจาถากถางเสียงเย็น “ข้ายังคิดว่าฮองเฮาจะปกป้องคนของตนเองสักเพียงใดกัน ที่แท้ก็แค่นี้เอง! แต่ก็ถูกต้องอยู่แล้ว เมื่อเปรียบเทียบกับฐานะสูงส่งเช่นตำแหน่งฮองเฮา แค่ชีวิตไม่กี่ชีวิตของนางกำนัลจะนับเป็อะไรได้”
นางรู้ดีว่าคิดจะหาแมวเทพสามหางอีกตัวหนึ่งในเวลาภายในห้าวันนั้นเป็เื่ที่แทบจะเป็ไปไม่ได้เลย ดังนั้นทันทีที่ฮองเฮารับโอกาสสร้างผลงานลบล้างความผิด ก็จะต้องพ่ายแพ้แน่นอน ผลสุดท้ายฮองเฮาต้องลาออกจากตำแหน่งฮองเฮาด้วยตัวเอง ไปจากวังหลวง
ทันทีที่ฮองเฮาจากไป นางก็มีโอกาสที่จะขึ้นเป็ฮองเฮาแล้ว
ฉีเหม่ยเหรินร้อนใจ คนทั้งหมดของตำหนักเว่ยยางร้อนใจยิ่งกว่า
ทันทีที่ฮองเฮารับปากเดิมพัน ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ พวกนางล้วนปลอดภัย แต่ฮองเฮาเล่า นางจะทำอย่างไร
เมื่อสักครู่องค์หญิงหลานซินได้พูดแล้วว่าแคว้นหนานเยียนใช้เวลาหลายปีกว่าจะตามหาแมวเทพสามหางมาตัวหนึ่ง ฮองเฮาคิดจะหาตัวที่สอง ช่างเป็เื่ยากยิ่งกว่ายาก แทบจะเป็เื่ที่เป็ไปไม่ได้!
ดังนั้นฮองเฮาย่อมต้องพ่ายแพ้เดิมทัน จากนั้นไปจากวังหลวง
ฮองเฮาคนหนึ่ง ไปจากวังหลวงแล้ว แค่คิดก็รู้ว่าต่อไปจะเผชิญหน้ากับความยากลำบากอย่างไรบ้าง
เกรงว่าฮองเฮาจะตกต่ำถึงขีดสุดในชีวิตแล้ว
แม้พวกนางจะหวาดกลัวการเข้าไปในมู่เทียนฝู่มากก็ตาม แต่พวกนางยิ่งไม่ปรารถนาที่จะเห็นฮองเฮาทำลายตัวเอง
