เอก อี้ เอ้ก เอ้กกก ~~

  หลังจากตื่นขึ้นมารับขนมปัง และส่งให้แม่ครัวตัวน้อยทั้ง 2 ได้ทำแซนด์วิชหลังกินเสร็จ ขนมปังก็ยังเหลือเพราะใช้แค่คนละก้อน 

  " ทำแซนด์วิชขายดีป่าววะเนี่ย " เด็กชายพูดกับตนเอง ในขณะมองไปยังขนมปังที่วางอยู่ในหม้อ มีทั้งของเก่าและใหม่

  " โจอี้ บิลโบ้ โทบี้ รอก่อน " แนชเรียกเพื่อนทั้ง 3 ที่กำลังจะมุ่งหน้าเข้าป่าเอาไว้ แล้วจึงเดินเข้าไปหา

  " นี่มีดอีก 2 เล่ม พวกเ๽้าจะได้มีคนละเล่ม บิลโบ้เ๽้ารับหน้าที่แจกนะ เสร็จงานก็ล้างแล้วเก็บในบ้านละ " เขาส่งมีดทั้ง 2 เล่มให้บิลโบ้แล้วเดินออกมา

  " พวกเ๽้าใช้เล่มใหม่ไปเลย ข้าชินกับของเก่าแล้ว " แนชได้ยินบิลโบ้บอกเพื่อนทั้ง 2

  " ส่วนเ๱ื่๵๹แซนด์วิช ค่อยว่ากัน เข้าเมืองก่อนดีกว่า " แนชพูดจบก็เทเลพอร์ตเข้าเมืองทันที 

  " กว่าจะเจอตัวนะเดี๋ยวนี้ " เสียงหนึ่งดังขึ้นมาข้างหลังแนช ในตอนที่เขาโผล่มายังคฤหาสน์พอดี

  " สวัสดีครับป้าเนีย " แนชหันกลับมาและทักทาย เมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคย

  " ไม่เจอกันเลยนะ ดูท่าทางคงจะยุ่งมากซินะ ? " เธอถามขึ้น 

  " สุด ๆ เลยครับป้า " แนชตอบกลับ

  " หืม สุด ๆ หมายถึงอย่างไร ? " เวอร์จิเนียสนใจคำใหม่ ๆ อีกแล้ว 

  " มาก ๆ ไงครับ ป้าถามผมว่ายุ่งมากเลยซินะ ผมก็ตอบว่า สุด ๆ เลยครับหมายความมันยุ่งมากเลยครับ " แนชอธิบาย

  " อืม เข้าไปเอาเงินกับเกลือของเ๽้า แล้วรีบไปทำธุระเสีย เ๽้ายังปลอดภัยดีอยู่ข้าก็ดีใจ เห็นวันนั้นไม่ได้กลับมาที่นี่ " เธอพูดพลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ

  " อ๋อ ผมไม่เป็๲อะไรหรอกครับป้า ผมเทเลพอร์ตจากบ้านคนรู้จักเลยครับ ป้ามาร์ธาเล่าให้ป้าฟังยังครับ " แนชถาม

  " เล่าแล้วล่ะ เ๽้ารีบไปเถิด แวะมาคุยกับข้าบ้างล่ะ " เธอเอ่ยออกมา " ลุงแบรดของเ๽้าก็ไม่อยู่เสียด้วย " 

  " หืม ลุงแบรดไปไหนครับ ? " เขาคิดว่าแบรดอยู่ในคฤหาสน์เพื่อสะสางงานเสียอีก

  " ธุระของทางอาณาจักรน่ะ " เวอร์จิเนียเอ่ยออกมา " เอาล่ะ ๆ ไปได้แล้ว เดี๋ยวเวลาจะล่วงเลยไปเสีย " 

  " ครับป้า " แนชเดินไปรับเงินและเกลือ เสร็จแล้วจึงเดินออกมา " ไปแล้วนะครับป้า พี่ ๆ ด้วยนะครับ " 

  หญิงทั้ง 4 พยักหน้าให้

  แนชเดินไปหาโซวิโลที่โรงเหล็ก แล้วยื่นอาหารให้เขา 

  " ลุงครับ ราคาปกติของเคียวที่ใช้ถางหญ้ามันเท่าไหร่ครับ " แนชถามราคาสิ่งของที่เขาอยากจะได้ ยืมคนอื่นนาน ๆ รู้สึกเกรงใจ

  " ทำไมอีกล่ะ จะมาขูดรีดอะไรข้าอีก เอ็งนี่ทำข้าเสียชื่อคนแคระหมดแล้ว " บ่น บ่น บ่น 

  " คือผมยืมของช่างไม้ที่หมู่บ้านมาถางหญ้านะครับ ผมคิดจะปลูกผัก ปลูกผลไม้น่ะครับ แต่ผมยืมเขามานานแล้วครับ เลยเกรงใจ " แนชบอกโซวิโล 

  " อุปกรณ์ทำสวนปกติที่ขายในกิลด์ เริ่มต้นก็ประมาณ 4 เหรียญเงินเล็ก " โซวิโลตอบ พร้อมกับมองหน้าเด็กชาย " ข้าต้องทำให้เอ็งใช่ไหม ? " เขาถามพร้อมย่นคิ้ว

  " ถ้าลุงว่างก็อยากรบกวนซักนิ้สสนึงครับ " แนชบอก พร้อมทำท่าทางเขิลอาย " 5 เหรียญเงินเล็กได้อะไรบ้างครับ "

  " ? ? ? ? " โซวิโลไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

  " ไอเด็กหน้าด้านนี่ รีบไปไกล ๆ หน้าข้าเลย ก่อนข้าจะโมโห " แล้วเขาก็เดินเข้าไปในโรงตีเหล็กทันที

  " เอ่อ แล้วเงินผมล่ะ " แนชเอ่ยตามหลังโซวิโลไป แต่ไม่ทันเสียแล้ว โซวิโลเดินเข้าไปในโรงตีเหล็กแล้ว

  " คนแคระอะไรเดินไวจัง " เขาบ่นแล้วเดินไปกิลด์การค้า

  แนชเข้ามารับของและสั่งไก่ " พี่เอพริล ไข่นี่ขายเป็๲ฟองหรือขายยังไงหรือครับ " เขาจะทำซอสมะเขือเทศและมายองเนสแบบถู ๆ ไถ ๆ

  เขาจะใช้น้ำมันหมูนี่แหละ มันจะมีกลิ่นแน่นอน แต่ทำรายวันทำไม่เยอะ และที่สำคัญ ก็มีหมูผัดอยู่ด้วย จะมีกลิ่นของหมูก็ช่างมันดิ 

  ส่วนซอสมะเขือเทศก็บ้าน ๆ เลย มะนาวก็ฟรี น้ำหญ้าหวานก็ฟรี หอมใหญ่ก็ฟรี ปั่นไม่ได้ก็ตำเอา ครกใหญ่อยู่แล้ว เกลือนี่แหละที่เสียเงิน แต่ใส่น้อย ๆ เอา ให้ออกมาพอได้ฟิลลิ่งพอ 

  " ขายตะกร้าละ 50 ฟองจ้ะ " เธอพูด " ฟองละ 5 เหรียญทองแดงเล็กอย่างที่เคยบอกเ๽้าไป ก็เท่ากับ 2 เหรียญเงินเล็ก 5 เหรียญทองแดงใหญ่ แต่แถมตะกร้าให้ แต่ถ้าจะสั่งมาก ๆ ก็เขียนใบสั่งซื้อ " 

  " ผมเอา 1 ตะกร้าครับ มะเขือเทศ 1 กิโล ผักกาด 1 กิโล หมูชั้นเลว 3 กิโล นม 3 กิโลครับ " 

  จ่ายเงินเบ็ดเสร็จ 1 เหรียญเงินใหญ่ กับอีก 5 เหรียญเงินเล็ก กับอีก 5 เหรียญทองแดงใหญ่ ก็ออกเดินไปบ้านเอพริลเพื่อส่งอาหาร 

  ในขณะที่กำลังเดินออกจากกิลด์การค้า ก็ได้เดินผ่าน กลุ่มคนที่กำลังสนทนาเ๱ื่๵๹สำคัญกันอยู่ เกี่ยวกับความตึงเครียดของอาณาจักรทางเหนือ เหมือนจะมีการแบ่งแยกดินแดน ดูแล้วอาจจะส่งผลมาถึงอาณาจักรของทางนี้ 

  เมื่อมาถึงบ้านเอพริลก็สนทนากับแม่ของเอพริลเพียงเล็กน้อยก็ขอตัวเทเลพอร์ตกลับบ้านทันที 

  มาถึงก็ให้เพื่อน ๆ จัดแจงแยกชิ้นส่วนไก่เพื่อไปขาย ส่วนเขาก็ลองทำมายองเนส เขาทำการต้มไข่ด้วยน้ำร้อนที่ไม่ร้อนมาก เพื่อทำการพาสเจอร์ไรส์ เขาต้มน้ำที่ไม่ร้อนจัดประมาณ 5 นาที โดยให้เจนนิเฟอร์บอกเวลา ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าคนที่นี่รู้เวลาได้ยังไง 

  " เออว่ะ แล้วเครื่องปั่นละ " ในตอนแรก แนชคิดว่าจะใช้มือ แต่เห็นจากที่อ่านในบทความต่าง ๆ ถ้าไม่ตีให้เข้ากันมันจะอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ นึกไม่ออก 

  แนชนึกถึงหลักการของการทำงานของเครื่องปั่น 

  " ถ้าใช้เวทย์ลมลงไปหมุนแทนแกนใบพัดน่าจะได้นะ " พูดจบก็เอาครกมาลองใช้ เขาลองร่ายเวทย์ลมทันที

   ฟิ้วว ~ !!! 

  " อืม มีเสียงลม อื้ม คงได้แหละ " เมื่อมั่นใจดังนั้น จึงนำไข่ที่ผ่านการพาสเจอร์ไรซ์ใส่ลงไปในครก เขาไม่แยกไข่แดงและไข่ขาว

  " เอาละ มาลองปั่นกันโลด " พูดจบก็จัดการใช้เวทย์ลมปั่นทันที 

  ฟิ้วว ~~

   แผละ !!!

  ไข่แตกกระจุยกระจาย กระเด็นมาติดหน้าเด็กชาย 

  " - - " สายตาเพื่อน ๆ ที่มองมาที่เขา

  " แหะ แหะ ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย " เขาหัวเราะแบบเขิน ๆ 

  แนชวิ่งไปล้างหน้าล้างตา แล้วกลับมาลองใหม่ 

  " บ้าเอ้ย เมื่อกี้แรงไปเฉย " แนชตอกไข่ใส่ลงไปในครกใหม่อีกครั้ง คราวนี้ค่อย ๆ ใช้เวทย์ลมอย่างช้า ๆ ค่อย ๆ หมุน จนใช่หมุนติ้ว ๆ ข้างล้างตรงก้นครก

  " ยะฮู้ !! " แนชเฮลั่น

  " - - " สายตาเพื่อน ๆ หันมามองเขาอีกครั้ง 

  เมื่อเด็กชายกะเกณฑ์ความแรงของเวทย์ลมได้แล้ว เขาก็ใส่เกลือลงไปเล็กน้อย แล้วปั่นต่อไปสักพัก ใส่มะนาว ปั่นไปเรื่อย ๆ จนไข่เริ่มข้น เขาก็ค่อย ๆ เติมน้ำมันแล้วปั่นไปจนเนียนข้น 

  " น่าจะได้แล้วไหมเนี่ย ? " แนชพูดขึ้น แล้วใช้นิ้วแตะ ๆ มายองเนสที่เพิ่งรังสรรค์ขึ้นมา 

  " เปรี้ยวเกิ้น " เขาชิมแล้วทำหน้าเหยเก

  ว่าแล้วก็จัดการเอาไข่มาใส่ลงไปใหม่ แล้วเริ่มปั่น ๆ อีกครั้ง ใส่เกลือเพิ่มเล็กน้อย 

  เด็กชายทำแล้ว ทำอีกจนหาสัดส่วนที่ลงตัวพอจะกลมกล่อมมากที่สุด จึงแยกใส่ชามอันใหม่ไว้ ส่วนอันเก่า ๆ ที่รสชาติเปรี้ยวไปเค็มไป ก็ใส่รวมกันไว้ในชามอีกใบ เขาคนให้มันเข้ากัน อันนี้จะลองนำมากินกับแซนด์วิชที่จะทำให้เพื่อนชิม 

  " อร่อยดีนะ อันนี้มันคือสิ่งใดหรือแนช ? " เสียงเหมยลี่ถามเด็กชาย 

  เมื่อแนชหันกลับมา ก็เห็นเหมยลี่กำลัง จิ้ม ดูด มายองเนสอันที่ทำล้มเหลว 

  " อร่อยหรอ ? " แนชถาม แล้วเดินไปชิม

  " เออว่ะ อร่อยขึ้นเฉย ฮ่า ฮ่า " แนชขำตัวเองนั่งทำตั้งนาน แต่ส่วนที่ล้มเหลวเอามาคนรวมกัน ดันอร่อยขึ้นเฉย 

  " แล้วจะเสียเวลาทำขี้เกลืออะไรวะครับเนี่ย ? "