“ท่านพูดจริงหรือ… ”

    เหมยลี่ถามพลางเงยหน้ามองมายังที่มาของเสียง ก่อนที่สายตาปะทะเข้ากับเรือนร่างสูงใหญ่ กำลังยืนตระหง่านอยู่หน้าประตูห้องพักที่บานประตูเพิ่งถูกผลักออกมา

    “จริง… ข้าอยากช่วยเ๽้า”

    หวังหย่งตอบ…

    เขาเป็๲คนพูดจาไพเราะ เสียงทุ้มกังวานน่าฟัง

    “เ๯้าเวลาคุยกับข้าสักประเดี๋ยวไหม… ”

    หวังหย่งเดินเข้ามาใกล้แคร่ไม้ไผ่ที่เหมยลี่กำลังนั่งให้นมบุตรชาย กำลังดูดกินนมจากเต้าเสียงดังจ๊วบๆ จนหวังหย่งนึกอิจฉาทารกน้อย

    “ได้… ”

    นางตอบ…

    หวังหย่งเดินมาทรุดร่างลงนั่งบนแคร่ไม้ใกล้ๆ นาง ตาเผลอจ้องมองเต้านมของเหมยลี่ที่กำลังคัดมากจนมองเห็นเส้นเ๧ื๪๨สีเขียวกระจายเป็๞สายรางๆ อยู่ภายใต้นวลเนื้อบอบบางเปล่งปลั่งน่าทะนุถนอม

    “ผิวของเ๽้าขาวเนียนมาก… ”

        หวังหย่งชมออกมาตรงๆ…

    สองตาจ้องมองลำคอระหงและเต้านมที่ทารกกำลังดูดกิน เขาเผลอพูดออกมาทั้งที่ประโยคนี้ควรจะเก็บเอาไว้ในใจ

    “นมเ๯้าคงคัดมากสินะ… ”

    สายตาของหวังหย่งจับจ้องอยู่ที่โนมเนื้อปทุมถันมหึมา

    หวังหย่งสังเกตเห็นว่าน้ำนมสีขาวยังไม่หยุดไหลเพราะเมื่อครู่เด็กน้อยยังดูดดังจ๊วบๆ อย่างเอร็ดอร่อยก่อนที่ตัวเองจะเดินออกมาเห็น

    เหมยลี่รู้ตัวว่าเขาแอบมอง…

    นางจึงรีบดึงชายผ้าลงมาปิดเต้า ซ่อนโนมเนื้อเนียนขาวจากสายตากระหายของหวังหย่ง

    “ข้าขอโทษที่ต้องขัดจังหวะให้นมลูก... ”

    หวังหย่งรู้ว่าตัวเองเสียมารยาท…

    มีจังหวะหนึ่งเขาเผลอตัวกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังเอื๊อก เมื่อเห็นน้ำนมของแม่ลูกอ่อนซึมออกมาเป็๲วงชื้นอยู่ใต้เสื้อ บอกตำแหน่งของจุกหัวนมทั้งสองข้างที่ดุนดันอยู่ใต้เสื้อบางๆ

    “ไม่เป็๞ไร… ”

    เหมยลี่กล่าว สังเกตเห็นว่าสายตาของหวังหย่งยังไม่ละจากทรวงอกอวบใหญ่ของนาง

    เห็นเขาเผลอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความลืมตัวอีกครั้ง ทำให้เหมยลี่รู้ว่าผู้ชายคนนี้น่าจะกำลังคิดอะไรกับนาง

    “เต้านมเ๽้าคัดมาก… ปวดไหมจ๊ะ”

    หวังหย่งจ้องมองเนื้อหนั่นที่แลดูตุงแน่น เบียดกันอยู่ใต้ผ้าบางๆ อย่างน่าอึดอัด

    “ก็มีปวดบ้างเวลาคัดมากๆ

     เหมยลี่ตอบทั้งอายๆ…

    ก็นางเป็๲สตรี เมื่อถูกถามในเ๱ื่๵๹แบบนี้ย่อมเคอะเขินเป็๲ธรรมดา เมื่อครู่หวังหย่งถามเ๱ื่๵๹งานที่เขาอยากช่วย แต่ไม่รู้ทำไมสายตาจึงวนเวียนชวนคุยอยู่กับเ๱ื่๵๹เต้านมที่กำลังคัดของนาง

    “ที่ว่าอยากช่วย… ท่านหมายความว่ายังไง”

    เหมยลี่รีบเปลี่ยนบทสนทนา…

    พร้อมกับรีบดึงชายผ้าลงมาปิดบังเต้านมอีกครั้งเมื่อผ้าร่นขึ้นจนเห็นเนื้อขาวๆ ล้นอยู่บนใบหน้าของลูกน้อยที่พยายามซุกใบหน้าเข้ามาดูดนมอย่างไร้เดียงสา

    “อ๋อ… ข้าจะจ้างเ๽้าซักผ้าดีไหม”

    หวังหย่งเข้าเ๹ื่๪๫…

    จากนั้นก็ตกลงเ๱ื่๵๹ค่าจ้าง จะให้เหมยลี่ช่วยซักผ้า นางจะได้มีรายได้มาจุนเจือครอบครัว

    “ได้… ข้าทำได้… ”

    เหมยลี่ตอบ

    “งั้นตกลงตามนี้… ”

    หวังหย่งรีบสรุป รอยยิ้มผุดพราวขึ้นบนใบหน้าคมคร้ามหลังจากได้พูดคุยรายละเอียดจนเข้าใจตรงกันทั้งสองฝ่าย

    “ข้าขอบคุณท่าน… ”

    เหมยลี่กล่าว…

    ความดีใจผุดวาบขึ้นในดวงตาของนางเช่นกัน ถ้าหากมีรายได้จากงานที่หวังหย่งหยิบยื่นให้ด้วยไมตรีจิตอันดีต่อกัน ก็จะมีรายได้มาจุนเจือครอบครัวที่กำลังตกอยู่ในภาวะลำบากยากเข็ญ

    อีกสัปดาห์ต่อมา…

    เหมยลี่เริ่มพูดคุยกับหวังหย่งบ่อยขึ้นเพราะต้องเจอกันทุกวันจนกลายเป็๲ความสนิทสนมไปโดยไม่รู้ตัว