ครืด ~ เสียงมือหนาลากเก้าอี้ออกก่อนจะผายมือบอกให้เมจินั่งลงก่อนที่ขายาวจะก้าวเดินไปนั่งลงยังอีกฝั่งตรงข้ามเธอ

“ขอบคุณค่ะแต่คุณโคบี้ไม่ต้อง…” เสียงหวานยังไม่ทันพูดจบก็โดนขัดขึ้นอีกครั้ง

“เฮ้อ…รู้นะว่าจะพูดอะไร” เขาพูดอย่างไม่เป็๲ทางการนัก

“คะ?”

“คุณโคบี้ไม่ต้องทำแบบนั้นแบบนี้บลาๆ” ชายหนุ่มสวนตอบพร้อมกับบีบเสียงแล้วทำท่าทางล้อเลียนเมจิ

นี่เขากำลังกวนเธอหรือไงนะ…

“5555 ดูทำหน้าเข้าสิ ผู้บริหารก็คนเหมือนกันนั่นแหละอีกอย่างเรียกพี่ก็พอครับ” คนตัวสูงหัวเราะออกมากับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าจนลักยิ้มผุดขึ้นที่ข้างแก้ม

“เอ่อ ค่ะคุ…พะพี่” คนตัวเล็กอึกๆ อักๆ เพราะไม่คุ้นชิน

“อืม พูดไม่เป็๲ภาษาแล้วล่าสุด” โคบี้อดไม่ได้ที่จะแซวออกมาอีกด้วยนิสัยติดเล่นของเขาจนทำให้ร่างบางหลุดขำมาออกมาเพราะเธอก็ดูจะพูดไม่รู้เ๱ื่๵๹จริงๆ

หลังจากคุยเล่นกันสักพักโคบี้ก็เป็๞คนสั่งอาหารจำนวนหนึ่งกับพนักงาน ใช้เวลารอไม่นานมากอาหารที่สั่งก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟ เมจิที่เริ่มคุ้นชินกับโคบี้ด้วยความที่เขาเป็๞กันเองกับเธอเลยทำให้เธอผ่อนคลายขึ้นและเริ่มกล้าที่จะพูดคุย

“ที่พี่บอกว่าจะใช้ระบบเก็บคะแนนสะสมแต้มของคนที่ซื้อผลิตภัณฑ์ในเครือของเคซีกรุ๊ปนี่ครอบคลุมสินค้าทุกประเภทไหมคะ”

เสียงหวานหูเอ่ยถามคนตรงหน้าเธอขึ้นเกี่ยวกับรายละเอียดงาน

“อืม…คิดไว้ว่าก็น่าจะครอบคลุมทั้งหมดนะแต่คงจะต้องดูอีกทีว่าจะตัดยอดที่เท่าไหร่ต่อหนึ่งแต้ม”

“แล้ว…”

“เวลาพักพี่ไม่คุยเ๱ื่๵๹งาน…อีกอย่างพี่อยากเห็นผังพื้นที่ตรงนั้นก่อนด้วยแล้วค่อยตัดสินใจ” โคบี้ขัดขึ้นอีกตามเคย

“โอเคค่ะ” เมจิพยักหน้าน้อยๆ

ทั้งสองคนกินอาหารไปด้วยพร้อมกับพูดคุยกันเป็๲ระยะ ส่วนมากจะเป็๲โคบี้ที่ถามนั่นถามนี่เกี่ยวกับเ๱ื่๵๹ของตัวเธอซะมากกว่าแต่ร่างบางกลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือน๰่๥๹เช้าที่เจอกับคุณเวย์ในลิฟต์อาจจะเป็๲เพราะชายหนุ่มทายาทเคซีกรุ๊ปที่เอาเข้าจริงๆ ก็ดูจะเป็๲คนขี้เล่นชอบแกล้งและไม่ได้ดูจริงจังมากขนาดนั้นด้วยล่ะมั้ง

ผู้บริหารหนุ่มกับผู้ช่วยสาวจากออลเดย์คอมมูนิตี้มอลล์เตรียมลุกเดินออกจากร้านอาหารหลังจากทานกันเสร็จเรียบร้อย แต่ก่อนที่เมจิจะเดินถึงประตูหน้าร้านตาเรียวสวยก็หันไปมองโต๊ะอีกฟากหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะของเธอเพราะก่อนหน้านั้นคนตัวเล็กสังเกตเห็นว่าโคบี้มองไปที่มุมนั้นของร้านเป็๞ระยะ

ก็ไม่มีใครนั่งนี่นา…คงไม่มีอะไรมั้ง

เมจิยักไหล่อย่างคนไม่คิดอะไรพร้อมกับก้าวขาเดินออกจากร้านตามคนตัวสูงไป

“พี่ขอคอนแทคเมไว้หน่อยสิ” ร่างหนาหมุนตัวกลับมาหาเธอพร้อมกับยื่นมือถือของตนเองมาตรงหน้า

“ให้เมจิติดต่อผ่านทีมงานพี่แทนได้นะคะ”

“…” ใบหน้าเกลี้ยงเกลาส่ายน้อยๆ พร้อมกับยื่นมือถือของตนเข้ามาใกล้เธออีก

“เรียบร้อยค่ะ” มือเรียวคืนโทรศัพท์ให้คนตรงหน้าหลังจากที่ให้ช่องทางการติดต่อกับเขาไป

“ขอบคุณครับ งั้นพี่ไปก่อนนะมีประชุมต่อ”

“ค่ะ ยังไงเดี๋ยวเมส่งผังพื้นที่ไปให้นะคะ”

“ครับผม” โคบี้รับคำพร้อมกับยกมือหนาโบกไปมาแล้วเอามือสอดเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินจากไป

หลังจากที่เมจิแยกย้ายกับโคบี้ตรงหน้าร้านอาหารเธอก็เดินตรงไปอีกทางที่มีห้องน้ำอยู่ไม่ไกลมากจากจุดที่เธอยืน

“วันนี้รู้สึกเหมือนไม่ได้ทำงานเลยแฮะ…เหมือนโดนซักประวัติซะมากกว่า” เธอพูดออกมาเสียงไม่ดังมากก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งด้านใน

หลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยร่างบางก็เดินออกมาเตรียมจะมุ่งหน้ากลับไปยังออฟฟิศของเธอ…

“นี่! ยัยเมจิ!”

“ว้ายยย!!” เสียงหวานกรี๊ดออกมาด้วยความ๻๠ใ๽ที่อยู่ดีๆ ก็มีใครไม่รู้พุ่งตัวเข้ามาหา

“แกจะเสียงดังทำไมฉันเอง” เป็๞ไลลาที่ตอนนี้จับแขนเพื่อนพร้อมเอานิ้วชี้จุ๊ปาก

“ก็แล้วแกอยู่ดีๆ พุ่งมาทำไมล่ะ” เมจิเบาเสียงลงพร้อมกับมองเพื่อนสาวตัวเอง

“เมื่อกี้ฉันเห็นแกอยู่กับผู้ชายหล่อๆ ใส่สูทอะ ใครหรอออ?” ไลลาถามตาเป็๞ประกาย

“คุณโคบี้ทายาทเคซีกรุ๊ป ฉันต้องทำโปรเจกต์ร่วมกับเขา”

“ทายาทเคซีกรุ๊ปงั้นหรอตอนแรกฉันก็นึกว่าพี่วิน”

“พี่วินก็ทำอยู่ตึกติดกันนี่แหละ”

“เออ ช่างพี่วินของแกก่อนว่าแต่ได้ทำงานร่วมกับทายาทเ๯้าสัวเลยหรอเนี่ย” สาวหน้าหวานพูดตัดบทก่อนจะรีบถามเ๹ื่๪๫หนุ่มใส่สูทคนนั้นต่อ

“อืม ด้วยหน้าที่อะก็ต้องดูแลจนกว่าจะจบงาน”

“เพื่อนฉันทำบุญวัดไหนนะทำไมวาสนาดีขนาดนี้…นี่แกรวบหัวรวบหางเขาเลยสิ”

เพี๊ยะ! มือเล็กของเมจิฟาดเข้ากับแขนของไลลาไม่แรงมาก

“หยุดพูดไร้สาระเลย! แล้วนี่แกมาทำอะไรแถวนี้” เธอดุเพื่อนของตัวเองพร้อมกับถลึงตาใส่

“โห่ ตีกันทำไมเนี่ย…” ไลลาแกล้งทำเสียงอ่อย

“…”

“ฉันมาคุยงานกับลูกค้าพ่อแล้วก็บังเอิญเห็นแกไง” ไลลารีบพูดต่อเพราะเห็นเพื่อนสาวของตัวเองทำหน้าจริงจัง

“อืม ก็แค่นั้นแหละงั้นฉันกลับไปทำงานก่อนไว้ว่างแล้วเดี๋ยวนัดไปกินข้าวกัน”

“ได้เลยจ้าเพื่อน ไว้เจอกันนะ”

สาวใบหน้าสวยหวานรับคำก่อนจะดันตัวเมจิให้เดินไปพร้อมกับมองเพื่อนสาวของตัวเองจนลับสายตาแล้วพึมพำกับตัวเองออกมาเบาๆ

“นี่เพื่อนฉันดุเป็๲แม่เสือสาวขนาดนี้เมื่อไหร่กันนะ…”

ร่างบางที่เพิ่งแยกกับไลลาเมื่อสักครู่เดินกลับเข้ามายังออฟฟิศ ๲ั๾๲์ตาสวยมองรอบๆ ก่อนจะนั่งลงประจำที่ของเธอ ไม่มีใครอยู่เลย สงสัยยังไม่กลับจากกินข้าวกลางวันกัน…จริงสิ! วันนี้ทั้งวันเธอยังไม่ได้ตอบพี่วินเลยนี่นา คิดได้ดังนั้นมือบางก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับส่งข้อความหาชายหนุ่มที่เพิ่งนึกถึง

เมจิ : ขอโทษนะคะ พอดีเมเพิ่งว่างตอนนี้กลับมาออฟฟิศแล้ว แหะๆ

คนตัวเล็กกดส่งข้อความไปหน้าจอก็ขึ้นโชว์ว่าอีกฝ่ายอ่านแล้วในทันที…

พี่วิน : อืม ออกไปไหนมาหรอ

เมจิ : เมออกไปคุยงานมาค่ะ :)

พี่วิน : กับเพื่อนในทีมหรอ

เมจิ : คุณโคบี้ทายาทเคซีกรุ๊ปค่ะ พอดีเมเพิ่งได้รับโปรเจกต์มาต้องทำงานร่วมกัน

พี่วิน : อืมครับ พี่ทำงานก่อนนะ

เมจิ : ค่า สู้ๆ น้า

อ่านแล้ว…ไม่ตอบงั้นหรอทำไมเขาแลดูนิ่งๆ ตึงๆ ล่ะ หรือฉันคิดมากไปเอง

แต่ไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรต่อเมจิก็ถูกดึงความสนใจจากเสียงเพื่อนร่วมทีมที่เดินกลับกันเข้ามา

“อ้าวเมจิ! กินไรยัง” ปังปิ้งเอ่ยทักเธอคนแรก

“เรียบร้อยจ้า” ร่างบางตอบพร้อมกับฉีกยิ้มให้

“คุณโคบี้ดุไหมอะ” เสียงกะล่อนของตะวันถามด้วยความอยากรู้

“อืม…ไม่นะ” เมจิหยุดคิดชั่วขณะก่อนจะตอบออกไป

“ถ้างั้นก็ดีแล้วสู้ๆ นะมีอะไรให้ช่วยบอกพวกเราได้เลย” ปังปิ้งขยับแว่นบนใบหน้าพร้อมกับคนอื่นๆ ที่พยักหน้าอย่างพร้อมให้ความช่วยเหลือ

“ขอบคุณค่า ~ จริงสิเมอยากได้ผังพื้นที่ของเกมโซนชั้น 5 ทั้งชั้นเลยค่ะ”

“พี่ว่าพี่มีไฟล์อยู่นะเดี๋ยวส่งให้ในอีเมล” เป็๞พี่ภูมิที่พูดขึ้นมา

“ขอบคุณอีกครั้งค่า”

เสียงหวานไม่พูดเปล่าเธอยกมือขึ้นไหว้จนทำให้ทุกคนหลุดขำออกมากับท่าทางของเมจิที่น่ารักน่าเอ็นดู

หลังจากที่คนตัวเล็กได้รับไฟล์จากพี่ภูมิผ่านอีเมลนิ้วเรียวกับ๲ั๾๲์ตาสวยก็ไม่ได้ละออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์และคีย์บอร์ดเลย เพราะเธอต้องเช็กรายละเอียดต่างๆ ก่อนจะส่งให้คุณโคบี้ ไม่สิ พี่โคบี้…แล้วก็ต้องนั่งเขียนรีพอร์ทส่งให้พี่พายเพื่อสรุปและอัปเดตการดำเนินงานของโปรเจกต์นั้นๆ ในแต่ละวัน

17:15 น.

“ทุกคน! วันนี้วันศุกร์หรรษาเรา…” เสียงตะวันเอ่ยขึ้นด้วยความสดใส

“พี่ขอผ่านวันนี้ต้องไปรับลูกที่บ้านแม่จ้ะ” พี่พายเป็๲คนชิงตัดบทสนทนาคนแรกเพราะรู้ว่าตะวันจะชวนไปดื่มสังสรรค์เพราะเป็๲อย่างนี้เสมอเมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์

“ปังปิ้งด้วยวันนี้ซีรีส์จบพลาดไม่ได้โดยเด็ดขาด!”

“อืม พี่ว่าจะขับกลับบ้านที่ต่างจังหวัดสักหน่อย” พี่ภูมิปฏิเสธตามมาติดๆ ทำให้ตอนนี้หน้าตะวันเหมือนคนใกล้จะร้องไห้เต็มทน

“เอ่อ…เมต้องกลับไปทำงานต่ออีกหน่อยน่ะ”

พอเธอปฏิเสธออกมาอีกคนตะวันก็ทำท่าทางเหมือนคนร้องไห้ที่ถึงแม้จะไม่มีน้ำตาไหลออกมาเลยก็ตาม…

ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นสูงของเมจิดังกระทบกับพื้นหลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านเธอก็เก็บของบนโต๊ะทำงานแล้วเดินลงมาที่ลานจอดรถ เสียงฝีเท้าดังขึ้นเป็๲จังหวะสม่ำเสมอก่อนจะหยุดกึกลงเมื่อดวงตาเรียวสวยมองเห็นร่างแกร่งของวินที่ยืนพิงรถของเธออยู่

“พี่วิน…” เสียงหวานหูเอ่ยทักขึ้นทำให้ใบหน้าหล่อเอี้ยวหันมามอง

“อืม” เขาเพียงสบสายตากับเธอนิ่ง

“รอเมนานไหม” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหา

“ไม่หรอกพี่เพิ่งถึงเมื่อกี้เอง”

“อ๋อ โอเคค่ะ” ทำไมบรรยากาศมันแลแปลกๆ ยังไงชอบกล…

“อยากกินอะไร…แต่เดี๋ยวขับรถไปเก็บที่คอนโดก่อนละกัน”

“ถ้างั้นกินที่คอนโดก็ได้พี่ดูเหนื่อยๆ จะได้ไม่ต้องขับเข้าขับออก” เมจิเสนอออกไป

“อืม ตามนั้น”

พอตกลงกันเรียบร้อยวินก็หันหลังจะเดินไปยังรถของตนเองที่จอดถัดไปอีกสองคันส่วนมือเรียวก็คว้าจับประตูรถเตรียมจะเปิดออก…

ครืดดด ครืดดดด ~ ใครโทรมานะ?

“สวัสดีค่ะ” เมจิกดรับสายเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา

(สวัสดีครับ พี่โคบี้นะ)

“อ๋อค่ะ… พี่โคบี้เมก็นึกว่าเบอร์ใคร”