“โอ้ย…โอ้ย… ชีวิตแก่เฒ่าของข้าเกือบถูกนักเลงเจียงหงหย่วนเอาไปครึ่งหนึ่งแล้ว”
หลินฟาไฉนอนร้องโอดโอยบนเตียง สวี่ซื่อช่วยนวดเหล้ายาให้
“เ้าว่านายพรานเจียงทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? เห็นนังเด็กนั่นเป็สมบัติหรือ?” สวี่ซื่อนวดให้หลินฟาไฉพร้อมกับถามไปด้วย
“ก็ใช่น่ะสิ กว่านายพรานเจียงจะมีเมียไม่ใช่เื่ง่าย จะยอมให้ตายทั้งแบบนี้หรือ? แบบนั้นก็ขาดทุนสิ ขนาดข้ายังเสียดาย…”
“เ้าเสียดายอะไร?” สวี่ซื่อบีบก้นหลินฟาไฉเต็มแรง ถามอย่างไม่สบอารมณ์
“โอ้ย…เจ็บๆๆ…” หลินฟาไฉรีบปัดมือสวี่ซื่อออก หอบหายใจร้องโอดโอย
“ข้าเสียดายอะไร เ้าคิดว่าข้าเสียดายอะไรล่ะ พวกเราขายนังเด็กนั่นราคาถูกเพราะเห็นว่าใกล้ตายแล้ว หากรู้ว่าแค่กินยานิดหน่อยก็หายคงไม่ขายให้นายพรานเจียงถูกขนาดนี้ ขายให้นายหน้ารับซื้อยังได้เงินมากกว่า เ้าว่าไหมล่ะ”
“ก็จริง” สวี่ซือไม่ยอมใจเช่นกัน
แต่นางลองคิดดูก็กลับมาร่าเริงอีกครั้ง “แต่ตอนนี้นังเด็กนั่นอยู่ในหมู่บ้าน พวกเราเป็ครอบครัวฝ่ายแม่ของนาง เป็พ่อแม่นาง นางต้องกตัญญูต่อพวกเรา วันหลังเวลานายพรานเจียงล่าสัตว์กลับมาก็ให้นางเอามาให้พวกเรา แบบนี้จะได้มีเนื้อกินไม่ใช่หรือ?”
หลินฟาไฉตบเข่าฉาด “นั่นน่ะสิ เหตุใดข้าถึงคิดไม่ได้แบบนี้? แต่นายพรานเจียงโหดไปหน่อยนะ”
“จะกลัวไปทำไม เราค่อยไปบ้านตระกูลเจียงตอนเขาไม่อยู่ก็ได้ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราเป็พ่อตาแม่ยายเขานะ หากเขากล้าทำอะไร พวกเราไปฟ้องร้องว่าเขาอกตัญญูยังได้!”
“ถุย ดูจากนิสัยของเ้าคนแซ่เจียงนี่ เขาคงไม่กลัวพวกเราแน่ มิหนำซ้ำ วันนี้เขาก็โยนข้าออกมา…”
“ก็วันนี้เขากำลังร้อนใจไม่ใช่หรือ? มีคนบุกไปจะฆ่าเมียเขา จะไม่ร้อนใจได้อย่างไร? วางใจเถิด ผ่านไปสักพักก็ไม่มีใครจำเื่นี้ได้แล้ว อีกอย่าง คนที่ป่าวประกาศว่านังเด็กนั่นฆ่าคนก็ไม่ใช่เ้าเสียหน่อย ในเมื่อฆ่าคนตาย พวกเราแค่เสนอให้เอาไปถ่วงน้ำ เราทำผิดตรงไหน เื่นี้ไม่ใช่ความผิดพวกเรา!”
“อืม…เ้าพูดถูก ตกลงตามนี้นั่นแหละ อีกสองสามวันข้าค่อยไปใหม่ มารดามันเถอะ วันนี้จะล้มเปล่าๆ ไม่ได้เด็ดขาด ต้องใช้พวกเขาจ่ายค่ายาต้ม โอ้ย นี่ข้ายังดีหน่อย แต่ซย่าจื้อทั้งโดนเขาถีบ ทั้งโดนเกี่ยวขาล้ม ยายแก่ เ้าไปดูซย่าจื้อหน่อยไหม?”
“จะไปทำไม เอ้อร์เหนิงก็ช่วยนวดยาให้อยู่ในห้อง จะไปทำอะไรอีก?” สวี่ซื่อปิดฝาขวดเหล้ายา ห่อด้วยผ้าแล้วเก็บลงในกล่อง พูดอย่างไม่สบอารมณ์
“เ้านอนพักก่อน ข้าจะไปดูที่ห้องครัว ลูกใหญ่กับลูกรองทำอาหารไม่คล่องเหมือนนังเด็กเวรนั่น”
ไม่ใช่แค่เื่ทำอาหาร ั้แ่ที่นังเด็กนั่นถูกพาตัวไป งานในบ้านก็เพิ่มขึ้นทุกวัน
แปลกจริงๆ เมื่อก่อนไม่เห็นเคยรู้สึกว่าที่บ้านมีงานเยอะขนาดนี้เลย?
ลูกใหญ่กับลูกสองทำอะไรก็งุ่มง่ามไปหมด เื่นี้ทำให้สวี่ซื่อยิ่งหงุดหงิด งานหลายอย่างต้องให้นางทำ น่ารำคาญชะมัด
ห้องฝั่งตะวันตก
โจวเอ้อร์เหนิงช่วยนวดยาให้หลินซย่าจื้ออย่างระมัดระวัง เนื่องจากท้องนางมีแผลฟกช้ำ หลินซย่าจื้อจึงถลกเสื้อขึ้น ไม่เพียงแค่เห็นหน้าท้อง แต่ยังเห็นหน้าอกครึ่งก้อน
โจวเอ้อร์เหนิงจ้องหน้าอกตาเขม็ง มือเผลอออกแรงหนักโดยไม่รู้ตัว
“อยากตายหรืออย่างไร!” หลินซย่าจื้อถีบหน้าอก โจวเอ้อร์เหนิงที่ไม่ทันตั้งตัวเซล้มจากเตียง
“เป็อะไรไป?” เขาลุกขึ้นตบฝุ่นที่ก้นพร้อมกับพูดอย่างไม่สบอารมณ์
หลินซย่าจื้อเลิกคิ้ว “ท่านคิดว่าเป็อะไรล่ะ นวดแรงขนาดนั้นทำไม อยากให้ข้าเจ็บตายหรือ?”
โจวเอ้อร์เหนิงไม่พอใจแล้ว “เช่นนั้นจะทำอย่างไร? นวดเบาไปก็ไม่หายสิ?”
ท่าทีที่เขาก้มหน้ากลัวหัวหดทำให้หลินซย่าจื้อยิ่งหงุดหงิด
นางอดนึกถึงเจียงหงหย่วนขึ้นมาไม่ได้ หากไม่นับเื่หน้าตา รูปร่างที่เหมือนต้นสน หน้าอกกว้างหนา แขนกำยำ ขาแข็งแรงมีพลัง…
หลินหวั่นชิวได้ของดีไปเสียได้
ภาพของเจียงหงหย่วนปรากฏในหัวหลินซย่าจื้อ หันไปมองโจวเอ้อร์เหนิงอีกครั้ง…ยิ่งมองยิ่งโมโห
“ออกไปๆๆ…เดี๋ยวข้านวดเอง” ไร้ประโยชน์จริงๆ ผู้ชายอะไรกัน
ไล่โจวเอ้อร์เหนิงออกไปเสร็จ หลินซย่าจื้อก็กลุ้มใจขึ้นมาอีกครั้ง
ตอนแรกนางคิดว่าทำให้หลินหวั่นชิวป่วยแล้วขายให้นายพรานเจียงที่ไม่มีเมีย ตามหลักแล้วนายพรานเจียงเคยมีเมีย เคยลิ้มรสชาติผู้หญิง จู่ๆ ได้มีเมียอีกครั้งน่าจะอยากมาก ไม่มีทางทนไหว
แต่นี่หลินหวั่นชิวกลับไม่ถูกนายพรานเจียงขืนใจจนตายบนเตียง จากที่เจอวันนี้ สีหน้ายังดีขึ้นมากอีกต่างหาก เื่นี้ทำให้หลินซย่าจื้อกลุ้มใจเป็อย่างยิ่ง
หลินหวั่นชิวตายที่บ้านตระกูลหลินและตายในมือตัวเองไม่ได้ นี่นางทั้งรอดจากนายพรานเจียง ทั้งรอดจากคนทั้งหมู่บ้าน
หลินซย่าจื้อที่อยู่คนเดียวเริ่นลนลานแล้ว
ไม่ได้การ เหลือเวลาไม่มากแล้ว นางต้องรีบคิดหาวิธี…