หลิวหรงคิดถึงจุดนี้จึงยิ้มขึ้น “อวี้หราน พอได้แล้ว พี่เ้าเป็บุตรสาวคนโตอีกหน่อยจวนต้วนก็ต้องเป็ของนาง เ้าจะไปแย่งได้อย่างไรถ้าพี่สาวเ้าอยากนั่งตรงนั้นก็ให้นั่งไป ส่วนเ้ามานั่งกับแม่ตรงนี้ดีไหม?”
ประโยคที่พูดดูเหมือนว่านางไปแย่งที่นั่งต้วนชิงิอย่างไรอย่างนั้นแต่นางก็ทำอะไรมิได้ จึงทำตามที่หลิวหรงบอก
ต้วนชิงิได้ยินจึงหันไปยิ้มให้น้องสาวต่างมารดา “อวี้หราน เมื่อครู่นี้เ้ามานั่งที่ข้า ข้าไม่ถือโทษเ้าหรอกเ้าไปนั่งกับอี๋เหนียงเถอะ นางเรียกเ้าแล้ว”
หลิวหรงได้ฟังที่ต้วนชิงิพูดทำได้เพียงกัดฟันกรอดนางเป็คนฉลาดย่อมรู้ว่าต่อหน้าต้วนเจิ้งต้องทำเช่นไรจึงไปดึงตัวอวี้หรานมานั่งด้านข้างตนเอง
ต้วนเจิ้งไม่รับรู้ถึงความผิดปกติได้แต่ยิ้มพลางมองไปทางต้วนอวี้หราน “นั่งที่ไหนก็เหมือนกันทำไมจะต้องแย่งที่พี่สาวเ้าด้วยเล่า?”
นั่งตรงนี้กับนั่งที่อื่นมันแตกต่างอย่างมากเชียวล่ะ!ต้วนชิงิหัวเราะอยู่ในใจ
นางมองน้องสาวต่างมารดาที่ตอนนี้หน้าเปลี่ยนสีจึงถามด้วยความเป็ห่วง “น้องอวี้หรานสีหน้าเ้าไม่สู้ดีเอาเสียเลย ไม่สบายอย่างนั้นหรือ?”
ตอนนี้ต้วนอวี้หรานโกรธจนตัวสั่นหน้าตาดูไม่ได้ทั้งโดนแย่งที่ ทั้งโดนเสียดสี โชคดีที่หลิวหรงจับเอาไว้จึงไม่ฟาดงวงฟาดงา
ต้วนชิงิยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อยหยิบขนมไหว้พระจันทร์ที่วางอยู่ด้านข้าง “ท่านพ่อขนมไหว้พระจันทร์ชิ้นนี้ ข้าขอมอบให้ท่าน แสดงความเคารพขอให้ท่านพ่อราบรื่นในทุกสิ่งที่ปรารถนา มีความสุขตลอดทั้งปีเ้าค่ะ”
ต้วนเจิ้งยิ้มพลางยื่นมือออกไปรับในทันที “ดีๆ ขอให้เป็ดังที่เ้าพูด”
ต้วนชิงิเม้มปากยิ้มพลางหยิบขนมไหว้พระจันทร์อีกชิ้นขึ้นมาอย่างแช่มช้าบรรจงบิขนมออกได้เพียงครึ่ง ก็ร้องด้วยความดีใจ “นี่คงเป็ขนมไหว้พระจันทร์แห่งโชคแน่ๆ”
เมื่อชาติที่แล้วยามหลิวหรงทำขนมไหว้พระจันทร์แห่งโชคนางมักทำสัญลักษณ์ที่แตกต่างจากชิ้นอื่น และวางไว้ข้างมือของต้วนเจิ้งเื่นี้ต้วนชิงิยังคงจำได้จึงหาออกมาได้อย่างง่ายดายตอนนี้แค่รอให้ต้วนอวี้หรานแสดงฤทธิ์เดช
เป็ไปตามคาดเมื่อต้วนอวี้หรานได้ยินคำว่า ‘ขนมไหว้พระจันทร์แห่งโชค’จึงรีบลุกขึ้นไปแย่งจากมือต้วนชิงิ ทำให้ขนมแตกออกจากกัน และพบว่าด้านในว่างเปล่า
นางหันหน้าหนีไปอีกทางด้วยความโกรธถึงขีดสุดขณะที่ต้วนชิงิยิ้มพลางหยิบขนมไหว้พระจันทร์อีกชิ้นไปกัด “เ้ามาแย่งขนมของข้า แล้วเจอชิ้นแห่งโชคหรือไม่?”
ต้วนอวี้หรานโยนขนมไหว้พระจันทร์ที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ “ข้าก็คิดว่าเ้าหาเจอแล้ว ที่ไหนได้...เ้าก็ยังหาไม่เจอเหมือนกันนั่นแหละ”
ต้วนชิงิได้แต่ยิ้ม “มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอก ชิ้นที่เ้าแย่งไปอาจจะไม่มีแต่ที่อยู่ในมือข้าก็ไม่แน่...”
“ข้าไม่เชื่อ” ต้วนอวี้หรานเบะปากมองไปยังต้วนชิงิที่กำลังกินขนมท่าทางสบายใจ
ต้วนชิงิยิ้มยั่วอย่างมีเลศนัยหยิบขนมในมือมาแบะออกจากกัน ก็พบเงินหยวนเป่า[1]สีทองอร่ามอยู่ตรงกลาง
หลิวหรงเห็นเช่นนั้นจึงโกรธหน้าดำหน้าแดง
นางตั้งใจเตรียมขนมไหว้พระจันทร์แห่งโชคชิ้นนั้นให้กับต้วนอวี้หรานทว่าต้วนชิงิกลับเจอก่อน
ต้วนอวี้หรานเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปแย่งแต่ต้วนชิงิรีบหยิบขนมโบกไปมาพลางหัวเราะ “ทำไมเ้าชอบมาแย่งของข้าครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยล่ะ!ไม่กลัวคนอื่นจะเอาไปพูดลับหลังหรอกหรือ?”
คำพูดของต้วนชิงิฟังดูเผินๆเหมือนไม่มีอะไรทว่าเพียงหลิวหรงได้ฟังกลับรู้สึกว่านางตั้งใจเหน็บแนมต้วนอวี้หรานที่ชอบแย่งของนาง สงสัยนางอยากจะลองดี!
สีหน้าของหลิวหรงเต็มไปด้วยความโกรธแต่ยังปรามบุตรสาว “อวี้หราน ทำเช่นนี้ไม่ได้”
ต้วนอวี้หรานได้ยินจึงร้องะโ “เงินหยวนเป่าเป็ของข้า”
“เ้าไม่ได้เป็คนหาเจอเสียหน่อย ข้าต่างหากเป็คนหาเจอเช่นนั้นแล้วจะเป็ของเ้าได้ยังไง” ต้วนชิงิตอบโต้
“ข้าไม่สน! ถึงแม้จะเป็ของเ้าแต่ถ้าข้าอยากได้ เ้าก็ต้องให้ข้า” นางพูดด้วยความเอาแต่ใจพร้อมกระทืบเท้า
ต้วนชิงิทำหน้าเอือมระอาพูดขึ้นมานิ่งๆ “ทำไมข้าต้องให้?”
ใบหน้าต้วนชิงิทั้งน่ากลัวและนิ่งขรึมทำให้นางใจนถอยหลังไปครึ่งก้าวพลางร้องะโ “เพราะว่าเ้าเป็พี่สาว”
ต้วนชิงิหัวเราะเสียงดังพี่สาวอย่างนั้นหรือ? ทั้งชาติที่แล้วและชาตินี้ต้วนอวี้หรานไม่เคยมองนางเป็พี่สาวด้วยซ้ำอย่างมากก็แค่ยายอัปลักษณ์!
นางหัวเราะเสียจนน้ำหูน้ำตาไหลออกมาจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับ พลางหันกลับไปถามผู้เป็บิดา “ท่านพ่อ เมื่อครู่ท่านพูดว่าอย่างไรนะเ้าคะ?”
ต้วนเจิ้งรู้สึกไม่ค่อยพอใจการกระทำของต้วนอวี้หรานทว่าเขากลับเก็บความรู้สึกไว้ “ชิงิเป็คนพบก็ต้องเป็ของเ้า”
ต้วนชิงิได้ยินดังนั้นจึงหยิบเงินหยวนเป่าในมือชูไปมา “น้องสาว ข้าต้องขอโทษด้วยที่ให้เ้าไม่ได้เพราะท่านพ่อบอกแล้วว่านี่เป็ของข้า”
ต้วนอวี้หรานได้ยินอย่างนั้นยิ่งไม่พอใจเป็อย่างมาก!
ทางด้านหลิวหรงเห็นว่าต้วนเจิ้งเริ่มไม่พอใจนางก็ไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่ดูความซวยของต้วนชิงิแล้ว ทำได้เพียงไปลากแขนบุตรสาวของตน “พอได้แล้วอวี้หราน เดี๋ยวกลับไปแม่จะให้มากกว่านี้ ดีกว่านี้อีก”
นางมองค้อนต้วนชิงิอย่างเกลียดชังนางไม่ยอม สิ่งที่ไม่เข้าใจยิ่งไปกว่านั้นคือก่อนหน้านี้ไม่ว่าเป็อะไรที่นางอยากได้ ต้วนชิงิล้วนมอบให้นางแต่โดยดีผิดกับตอนนี้ไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหน? เมื่อก่อนเวลาฉลองเทศกาลตรุษจีนหรือเทศกาลต่างๆจะมีเพียงท่านพ่อ ท่านแม่ และนางอยู่ด้วยกัน ส่วนอีกฝ่ายไม่กล้าแม้แต่การปรากฏตัวทว่าวันนี้... ทำไมนางถึงมา?
เื่นี้เป็เื่ที่ต้วนอวี้หรานยังคิดไม่ออกและจะไม่คิดแล้วจวนต้วนเป็ของท่านแม่ก็เท่ากับเป็ของข้าไม่เกี่ยวอะไรกับต้วนชิงิแม้แต่นิดเดียว!
หลังจากหลิวหรงปลอบต้วนอวี้หรานให้นั่งลงได้แล้วจึงใช้อุบายมากมายกว่าต้วนเจิ้งจะอารมณ์ดีส่วนต้วนชิงิเมื่อเห็นเช่นนั้นจึงไม่จัดการหลิวหรงต่อจากนั้นทุกคนก็ชมจันทร์อย่างมีความสุข
ผ่านไปพริบตาเดียวก็ดึกมากแล้วต้วนเจิ้งรู้สึกเหนื่อยล้าจึงลุกขึ้นยืน บอกให้ทุกคนกลับไปพักผ่อน
ต้วนชิงิลุกขึ้นยืนส่งผู้เป็บิดาต้วนเจิ้งจึงหันตัวเดินกลับไปพร้อมหลิวหรงทว่าคล้อยหลังเมื่อต้วนอวี้หรานเห็นผู้เป็บิดาเดินไปไกลแล้วจึงปรี่เข้าหาต้วนชิงิพลางยื่นมือมาตรงหน้านาง พูดอย่างไร้มารยาท “เอามา”
ต้วนเจิ้งไปแล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของต้วนชิงิก็หายไปเช่นกันปรากฏเพียงสายตาเ็ามองต้วนอวี้หราน “เ้า้าอะไร?”
ต้วนอวี้หรานทันเห็นใบหน้าผู้เป็พี่สาวต่างมารดาจากยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็เ็าพลันรู้สึกใและหวาดกลัวขึ้นมา
ทว่านางเป็พวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา “เงินหยวนเป่าท่านแม่ทำให้ข้า ทำไมข้าต้องให้เ้า?”
ต้วนชิงิพูดอย่างไม่สนใจต้วนอวี้หรานพลางยิ้มเยาะเย้ย “หากนางทำให้เ้าเหตุใดถึงไม่เอาให้เ้ากับตัว กลับเป็ข้าที่เจอ แล้วทำไมข้าต้องให้เ้าด้วยเล่า”
ต้วนอวี้หรานได้ยินก็โมโหสุดขีด
ั้แ่เล็กจนโตหลิวหรงมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับต้วนอวี้หรานเสมอมา นางจึงไม่เคยขาดสิ่งใดมีเพียงอย่างเดียวคือตำแหน่งบุตรสาวคนโตของจวนต้วนดังนั้นไม่ว่านางเห็นต้วนชิงิชอบอะไรล้วนแย่งมาทั้งหมดแต่ก่อนต้วนชิงิมักยอมเพื่อไม่ให้เกิดเื่ ทว่าตอนนี้ไม่ลงรอยกันก็ไม่มีความจำเป็อีกต่อไป ส่วนเงินหยวนเป่า ต้วนชิงิไม่เคยสนใจแต่ถ้ามีมันอยู่ในมือแล้วสร้างปัญหาให้ต้วนอวี้หรานได้ ทำไมนางจะไม่เอาล่ะ!
“เ้าจะไม่ให้ข้าจริงๆ?” ต้วนอวี้หรานถลึงตาจ้องมอง
“เงินนี้ข้าไม่มีทางให้เ้า ใครจะยอมให้ของที่อยู่ในมือกับคนอื่นไปง่ายๆ”ต้วนชิงิหยิบเงินหยวนเป่าที่อยู่ในมือ พูดขึ้นอย่างเรียบๆ
ต้วนอวี้หรานจึงวิ่งเข้ามาหมายจะแย่งเงินหยวนเป่าในมือแต่ต้วนชิงิกลับโยนมันลงไปในน้ำทันที
…...
[1]เงินหยวนเป่า มีลักษณะเป็แท่งเงินปลายโค้งสูงทั้งสองข้างรูปร่างคล้ายเรือ ตรงกลางนูนขึ้นมา
