จุดจบของวายร้ายคือต้องกลายเป็นนายเอกนิยายแฟนฟิก
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
เมื่อคืนฮิโนกิถูกเซฟิรอสทำร้าย เหตุผลเป็เพียงแค่เพราะเขาบังเอิญรู้เหตุผลที่สามีของตนไม่กลับบ้าน แค่เพราะบังเอิญรู้ว่าสามีเอาเวลาไปตามภรรยาเก่าต้อย ๆ แค่เพราะบังเอิญรู้ว่าสามีติดการพนัน เงินภายในบ้านกำลังถูกเทลงมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ สามีจอมโง่เขลาเชื่อว่าวันหนึ่งจะสามารถถมมหาสมุทรนั้นให้กลายเป็พื้นดินที่เต็มไปด้วยกองเงินกองทอง
แค่เพราะฮิโนกิบังเอิญนำเื่ราวเ่าั้ไปตักเตือนสามี คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกผิดกับการกระทำของตนเอง แต่กลับกลายเป็ว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาคือการถูกทำร้ายร่างกาย ต้องรับโทษทัณฑ์แค่เพราะเหตุผลว่าตนเป็เพียงโอเมก้าแต่กลับกล้าชูคอสั่งสอนอัลฟ่าสายเืบริสุทธิ์
รถยนต์แล่นตัดผ่านถนน มุ่งตรงออกจากโรงพยาบาลใจกลางเมืองหลวงสู่ชานเมืองอันเงียบสงบ บริเวณเบาะผู้โดยสารด้านหลังมีชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งเหม่อลอยจ้องวิวทิวทัศน์นอกกระจก ใบหน้าจิ้มลิ้มดูใสซื่อบริสุทธิ์ น่าเสียดายที่บนร่างกายเต็มไปด้วยรอยตำหนิอันเกิดจากาแเมื่อคืน
แม้จะได้รับการรักษาทางกาย แต่ไม่รู้ว่าทางจิตใจนั้นได้รับการเยียวยาบ้างหรือยัง ใบหน้าดูคล้ายจะเฉยชา แต่ดวงตาลูกกวางสีดำสนิทกลับปรากฏร่องรอยของความอ้างว้าง
เมืองหลวงของโนแมนแลนด์ เมื่อมองมาจากภายนอกแล้วไม่ต่างจากเทพนิยาย ที่แห่งนี้สวยงาม สะอาดสะอ้าน เต็มไปด้วยเหล่าเ้าหญิงเ้าชายรูปลักษณ์เลอค่าเหนือผู้คน ฮิโนกิเคยคิดเฝ้าฝันจวบจนกระทั่งถูกตบหน้าให้ตื่นเมื่อพบความจริงว่าต่อให้ที่แห่งนี้จะเป็ดินแดนเทพนิยาย แต่สุดท้ายเ้าหญิงเ้าชายก็ไม่ใช่เื่ราวดังที่เคยเขียนเล่า
ใช้เวลาอีกเพียงไม่นาน รถยนต์คันนี้ก็จะพาฮิโนกิกลับสู่ที่ที่ตนควรอยู่
“คือว่า…” ฮิโนกิเม้มริมฝีปาก จ้องมองคนขับรถยนต์ด้วยสีหน้าท่าทางหนักใจ “ช่วยแวะคฤหาสน์ลูเซียโน่หน่อยได้มั้ยครับ”
รถยนต์แล่นมาจอดยังคฤหาสน์ลูเซียโน่ก่อนที่มันจะแล่นออกไป ทิ้งฮิโนกิ เพียวโอเมก้าตัวเล็กจ้อยไว้หน้าปราสาทอันยิ่งใหญ่ของโนแมนแลนด์
ฮิโนกิยืนเงยหน้าจับจ้องมองสิ่งก่อสร้างตรงหน้า ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย มีคนรับใช้ผู้หนึ่งที่ยืนเฝ้าหน้าประตูมองเห็นฮิโนกิแล้ว อีกฝ่ายมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด แม้จดจำได้ว่าตนเป็ใครแต่ก็ไม่กล้าเดินเข้ามาทัก เพียงแค่ยืนมองอย่างหวาดระแวง
เขาเองก็ไม่รู้ว่าตนมาหยุดอยู่ตรงนี้ด้วยความคิดแบบใด แม้สามีจะยังนึกพร่ำเพ้อว่ายังมีโอกาสได้กลับมายังวิมานแห่งนี้ ทว่าฮิโนกิรู้ว่ามันคงไม่มีวันนั้น และเขาก็ไม่ได้นึกอยากให้มีวันนั้นแล้ว
บางทีสิ่งที่ยึดติดตนกับที่นี่อาจจะเป็ผู้คน
เขานึกถึงไฮยาซินท์
ความรัก ความเกลียดชัง ความหลงใหล ความริษยา
ไม่ว่าความรู้สึกใดก็เป็คนผู้นี้ที่เอาไปจนหมดสิ้น
ฮิโนกิเตรียมจะผละจากไป ตอนนั้นก็ได้ยินเสียงหญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาจากอีกฟากฝั่งของรั้วคฤหาสน์
“คุณหนูเบอร์ตินี”
แมรี่ หญิงรับใช้ของไฮยาซินท์เดินออกมาหยุดตรงหน้าเขา ใบหน้าราบเรียบไร้อารมณ์ ดวงตาสีฟ้าอ่อนคู่นั้นราวกับมหาสมุทรลึกไร้ก้นบ่อ
ฮิโนกิเพียงผงกหัวทักทายตามมารยาท
“คุณนายลูเซียโน่บอกว่าต้องมีสักวันที่คุณกลับมาที่นี่”
ประโยคนั้นทำให้ฮิโนกิที่กำลังจะเดินจากไปหยุดชะงัก หันกลับมามองใบหน้าของแมรี่ที่ไม่มีร่องรอยถึงการล้อเล่น
“ครับ?”
แมรี่หยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อน หนึ่งคือซองจดหมายบางเฉียบขนาดเท่าฝ่ามือ ส่วนอีกหนึ่งคือกล่องไม้ขนาดเล็กเพียงครึ่งฝ่ามือ ทั้งสองอย่างถูกยื่นส่งมาให้เขา
“ยาตัดพันธะ” แมรี่ขยับมือข้างที่ถือกล่องไม้นั้นเบา ๆ ของด้านในกลิ้งชนกับผนังกล่องส่งเสียงกุกกัก “คุณจะกลายเป็อิสระ พันธะที่ยึดโยงคุณกับเขาจะหายไปอย่างหมดจด ไม่ต้องทนทรมานกับอาการติดสัดเช่นนั้นทุกเดือน”
“…”
“มันจะค่อย ๆ กัดกร่อนทำลายมดลูกจนสิ้นภายในสองสัปดาห์ ่แรกคุณจะยังไม่รู้สึกอะไร จวบจนวันสุดท้ายคุณจะเ็ปทุกข์ทรมานราวกับมีใครกรีดลงมาที่อวัยวะภายในซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วเมื่ออาการเ็ปหายไปคุณก็จะกลายเป็เบต้า สถานะเพียวโอเมก้าที่แสนสูงส่งไม่มีวันหวนกลับ สถานะมารดาแห่งชีวิตจะหลุดลอยออกจากมือคุณ แต่คุณก็จะหลุดพ้นพันธะที่ผูกคอ หมดสิ้นความทุกข์ทรมานจากสัญชาตญาณที่ก้าวขึ้นมาเหนือสติ”
ฮิโนกิสับสน ความคิดหนึ่งคิดว่าไฮยาซินท์ต้องการแก้แค้น ทุบทำลายสถานะเพียวโอเมก้าอันแสนหายาก เป็บทลงโทษจากการใช้สิ่งนั้นมายั่วยวนสามีของอีกฝ่าย รวมถึงไม่ให้เขาได้มีสิทธิ์ผลิตทายาทมาแย่งชิงบัลลังก์วิมาน์แห่งนี้
แต่อีกหนึ่งความคิดเขากลับพบว่าวิธีการนี้คล้ายจะวกวนและอ้อมค้อมมากจนเกินไป ไฮยาซินท์ได้กลายเป็ผู้อยู่บนจุดสูงสุดของโนแมนแลนด์ มีวิธีการมากมายให้อีกฝ่ายได้เหยียบย่ำเขา
“เหตุใด…”
“ส่วนนี่เป็เช็คเงินสด สิ่งที่คุณควรจะได้ในฐานะสะใภ้ของลูเซียโน่มาเนิ่นนาน” แมรี่พูดต่อ ไม่ได้สนใจท่าทางสับสนของฮิโนกิ “มูลค่าของมันมากพอจะเปลี่ยนชีวิตใครสักคนได้ จะกลับบ้านหรือไปตั้งตัวที่ไหนก็ย่อมทำได้”
“…”
“ไม่ต้องคิดมาก นี่เป็แค่หนึ่งในตัวเลือกที่เพิ่มเข้ามาในชีวิตของคุณ”
“ชีวิตของผม?”
“คุณจะรับหรือไม่รับมันก็ได้ คุณจะรับไปทั้งสองอย่าง หรือคุณจะรับไปอย่างใดอย่างหนึ่งก็ย่อมได้… รวมถึงจะไม่รับตอนนี้ แต่กลับมารับในอนาคตตอนไหนก็ได้”
นี่ไม่ใช่การแก้แค้น ไม่ใช่การเหยียบย่ำ
เป็แค่ตัวเลือกที่มีเพิ่มเข้ามาในชีวิตของเขา
“ทำไมล่ะ เขาสงสารผม… หรือว่าให้อภัยผมแล้ว”
“เขายังโกรธแค้น” แมรี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “แต่ไม่ใช่กับคุณ”
แม้แต่เศษเสี้ยวเดียวของความรู้สึกก็ดูเหมือนว่าตนจะไม่มีสิทธิ์แม้แต่ได้รับมันจากไฮยาซินท์
คุณหนูลอเรนโซ่ คุณนายลูเซียโน่
แม้แต่ความรู้สึกที่ผู้คนให้กันฟรี ๆ อย่างไม่ตระหนี่เพราะไม่มีวันหมด แต่สำหรับไฮยาซินท์มันกลับถูกใช้จ่ายแค่เพียงเหมาะสม
บางทีเพราะเหตุนั้นฮิโนกิจึงนึกอยากไขว่คว้าหามาให้ได้ เพราะมันมีมูลค่าที่เขาคงไม่มีวันฝันถึง
“อัลฟ่าผู้นั้นไม่เคยพอใจกับอะไรที่เป็ของตัวเอง เมื่อไขว่คว้าเอาดาวมาได้ก็กลับไปเก็บก้อนดิน เด็ดเศษหญ้าด้านล่าง”
สุ้มเสียงของแมรี่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่เล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าอ่อนจับจ้องมองเขาราวกับเป็แค่สิ่งของหนึ่งไร้ชีวิต
“ส่วนตอนนี้ได้ก้อนดินเศษหญ้าสมใจอยาก ก็กลับแหงนหน้าอยากคว้าดาวที่เคยปล่อยให้หลุดลอย”
“…”
“คุณหนูรู้ว่า ‘มัน’ ไม่เคยพอใจอะไรสักอย่าง ในเมื่อเป็เช่นนั้นก็ไม่ต้องได้อะไรสักอย่าง”
“ฉันไม่ได้มีค่าอะไรเลยสำหรับไฮยาซินท์งั้นหรือ…”
แมรี่ยกยิ้ม ไม่ได้คิดตอบคำถามนั้น
“จะรับหรือเปล่าคะ”
ฮิโนกิหลุบตามองของสองสิ่งภายในมือ แม้จะรู้ว่าเงินจำนวนนั้นสำคัญเพียงใด ทว่าศักดิ์ศรีก็ทำให้เขาหยิบฉวยมาแค่กล่องยา
“คุณนายให้คุณได้เลือก แต่ดิฉันขอบังคับให้คุณรับเช็คเงินสดนี้ไปด้วย” แมรี่หย่อนจดหมายนั้นเข้ามาในกระเป๋าเสื้อเขา ทั้งเงียบเชียบและแ่เบาจนแทบไม่รู้สึก “ฉันไม่ชอบคุณ แต่ก็รู้ว่าคุณคงลำบากมามากดังนั้นก็ใช้มันเพื่อตัวเองเถอะนะคะ เงินน่ะมันซื้อความสุขได้”
“…”
“ฉันถือว่าคุณตกลงตามแผนคุณนาย เก็บของเท่าที่จำเป็ ฉันจะส่งรถยนต์ไปรับคุณที่นั่นตอนอาทิตย์ตก ระหว่างเดินทางจะกินยาตอนนั้นก็ได้ เมื่อไปถึงบ้านคุณคงได้พักผ่อนพอดี”
“บ้าน…” ประโยคนั้นทำให้ฮิโนกิชะงักไป ความรู้สึกบางอย่างอันไม่อาจทราบกระทบเข้ามา เกิดเป็คลื่นวงน้ำทำให้หัวใจเต้นไม่เป็ส่ำ
อีกฝ่ายเรียกมันว่าบ้าน ไม่ใช่คฤหาสน์เบอร์ตินี
ไฮยาซินท์จดจำได้? ไฮยาซินท์ยังจดจำเขาได้อยู่?
“คุณหนูจำไม่ได้หรอกค่ะ” แมรี่เอ่ยราวกับอ่านใจเขาออก
เช่นนั้นแล้วอีกฝ่ายหมายถึงบ้านหลังใด เช่นนั้นแล้วเหตุใดจึงเตรียมรถยนต์ราวกับต้องเดินทางไกล
ความทรงจำในวันวานนั้นแสนขมุกขมัว มีเพียงรูปร่างของไฮยาซินท์เท่านั้นที่โดดเด่นท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่พร่าเลือน
ฮิโนกิจ้องมองใบหน้าของสาวรับใช้ วินาทีนั้นเสมือนม่านหมอกที่ปกคลุมความทรงจำถูกปัดเป่าจนได้เห็นบางสิ่งบางอย่างชัดเจนขึ้น
“เธอ…”
แมรี่โค้งตัว เอ่ยประโยคถัดไปนุ่มนวลโดยไม่ได้คิดจะมองสบตาเขาอีก
“เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ คุณหนูเบอร์ตินี”
END
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
