ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง หญิงสาวหน้าตาดีที่ ชื่ออริสา เธอแต่งกายด้วยชุดเดรตประโปร่งสั้น สูทสีแดงปกคลุมส่วนบน แต่ยังคงเห็นหน้าอกที่ไม่ลึกมากจนเกินไป แต่ก็ทำให้รู้ว่าเธอผิวสวยแค่ไหน ทำให้สายตาส่วนใหญ่จับจ้องมาทางเธอ แต่หญิงสาวที่ดูแล้วถือตัวมากพอสมควร ไม่ได้สนใจสายตาใครเลยสักคนเดียว แต่กลับไปสะดุดตาเข้ากับสาวน้อยคนหนึ่งที่เธอคุ้นเคย เธอชื่อ เ้าขา เ้าขานั่งอยู่ที่โต๊ะกับเพื่อนจนอริสาเดินเข้ามาใกล้สาวน้อยก็ยังไม่ยอมสนใจเธอ ทำเหมือนไม่รู้จักกัน แต่อริสากลับไม่สนใจอะไรเช่นกัน กลับคิดว่า
ได้จะทำแบบนี้ใช่มั้ยตัวแสบ คิดจะไม่ยอมรับเื่ระหว่างเรา ฉันไม่ยอมเธอง่ายๆ หรอกนะสาวน้อย
อริสาที่ตอนนี้ปล่อยให้ยัยแว่นตัวแสบของเธอทำเป็ไม่สนใจกันไปก่อน ที่เธอมาในวันนี้ไม่ได้จะมาหาเ้าขาเท่านั้น แต่อริสาถูกเชิญมาเป็วิทยากรพิเศษ และมาจ่ายค่าเทอมของเ้าขา ที่ค้างทางมหาลัยแทนเธอด้วย โดยให้ผู้จัดการของตนเองเป็คนจัดการทั้งหมด อริสาจ่ายไปมากพอจนทำให้ เ้าขาไม่ต้องจ่ายค่าอะไรทั้งสิ้นจนเรียนจบ
ภายในคาบเรียนที่เ้าขากำลังนั่งรอ วิทยากรเข้ามาบรรยาย ก็ใไม่น้อยที่เห็น อริสา ไม่ใช่เธอจำไม่ได้หรือหลบหน้ากัน แต่ตอนนั้นเธอทำรายงานอยู่เลยไม่ได้สนใจดูอะไรทั้งสิ้น เพราะถ้าเธอรู้ว่าอริสามาเป็วิทยากร เธอคงไม่เข้าเรียนวิชานี้ในวันนี้แน่นอน เพราะเธอไม่อยากเจออริสาในตอนนี้จริงๆ เ้าขาทั้งอาย และรู้สึกผิด ไม่้าให้คนดีๆ อย่างคุณอริสาต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะความไม่ระวังตัวของตนเอง พอเ้าขาคิดแบบนั้น ทำท่าจะลุกขึ้นหนีออกไป อริสาที่เดินส่วนมาก็คว้ามือเ้าขาไว้ต่อหน้าทุกคนในห้องนั้น ต่างมองเป็สายตาเดียวกันเพราะการสนทนาของคนทั้งสอง
“จะไปไหนเ้าขา พี่ยังไม่ได้เริ่มบรรยายเลย กลับไปนั่งก่อนนี่ชั่วโมงเรียนนะ อย่าทำตัวเป็เด็กสิคะ พี่ไม่ชอบ”
“ไม่ชอบก็ปล่อยหนูไปสิคะ จะมายุ่งกับหนูทำไม ส่วนเื่เงิน 3 ล้าน พี่จะโอนมาทำไมคะ หนูไม่ได้้าเงินของพี่”
3 ล้าน เงินค่าอะไรวะ แล้วสองคนนั้นรู้จักกันด้วยหรา ไม่น่าจะรู้จักยัยแว่นนี้ได้นะ อริสามองตามเสียง ส่งสายตาไปสื่อว่าเื่ของฉัน
“ไม่ปล่อยคะ จนกว่าเธอจะกลับไปนั่ง ส่วนเงินเอาไว้ใช้เธอเป็คนของพี่ พี่ก็ต้องดูแลเธอ แล้วไม่ต้องไปทำงานอีกเข้าใจมั้ยเ้าขา อย่าทำให้พี่โมโหไปมากกว่านี้นะคะ วันนั้นบอกให้รอก็หนีกลับ กลับไปนั่งคะ ไม่งั้นพี่จะอุ้มเธอให้ไปนั่งนะคะ”
“อย่าทำบ้าๆ นะคะ ไปเองได้” อริสาไม่ฟัง เธอดึงมือเ้าขาให้นั่งลงตรงโต๊ะข้างหน้าเธอ เพื่อกันไม่ให้เด็กหัวดื้อของเธอเดินหนีไปอีก เพราะอริสาไม่ใช่คนที่จะรับคำเชิญของมหาลัยไหนมาเป็วิทยากรพิเศษได้ง่ายๆ หรือที่จริงแล้วไม่เคยรับคำเชิญของมหาลัยไหนเลย แต่เพราะมหาลัยแห่งนี้ มีเ้าขาอยู่ อริสาถึงยอมมา ระหว่างที่อริสาบรรยาย เ้าขาก็ไม่ได้สนใจฟังเธอเลยเอาแต่เหม่อลอยคิดถึงเื่ในคืนนั้นระหว่างเธอกับเ้าขา
เมื่ออาทิตย์ก่อน เ้าขาที่ไปงานวันเกิดเพื่อนที่ผับแห่งหนึ่ง ซึ่งปกติเ้าขาก็ไม่ใช่คนที่ดื่มเครื่องดื่มอยู่แล้วแต่เธอก็ขัดเพื่อนไม่ได้ เพราะมากันหลายคน แต่ไม่นานเธอก็รู้สึกถึงอาการโลกหมุน จึงขอตัวแยกออกไปเข้าห้องน้ำในขณะที่เ้าขาประคองตัวเองยังไม่ทันเดินไปได้ไกล ก็ได้ยินเพื่อนคนหนึ่งพูดว่า
“วันนี้กูเตรียมการมาอย่างดี พวกมึงไม่ต้องห่วง ยาที่กูแอบใส่ลงไปมันแรงมาก ใครกินเข้าไปไม่รอดสักราย ไหนวะเงินที่ตกลงกันไว้เอามาเลย แล้วพวกมึงจะทำอะไรกับยัยแว่นนั้นก็เชิญตามสบาย”
เสียงหัวเราะที่ฟังแล้วน่าขนลุกมาพร้อมกับคำพูดที่น่าขยะแขยงที่สุดสำหรับเ้าขา
“คืนนี้สนุกแน่ พวกมึงก็เตรียมถุงยางด้วยละ เดียวกุตามมันไปห้องน้ำก่อน เจอกันที่รถ”
เ้าขาฟังแบบนั้นทำให้เธอรีบเปลี่ยนจุดหมายทันที ด้วยความขยะแขยงสุดจะทนกับความคิดเลวๆ ของคนกลุ่มนี้ที่คิดจะทำกับตัวเธอ เ้าขาพยายามประคองตัวเองที่ตอนนี้เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ กับร่างกายที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จนถึงถนนเธอกำลังจะข้ามไปอีกฝังที่ดูเหมือนจะมี โรงแรมอยู่เธอคิดจะเข้าไปค้างที่นั่นเพราะรู้ตัวเองดีว่าในสภาพแบบนี้เธอพาร่างกายตัวเองกลับไปไม่ถึงหอแน่นอน จะขึ้นแท็กซี่ก็เกรงว่าจะเกิดเื่ แต่เธอไม่ทันดูรถ จนเกิบโดนชน แต่แบรกทัน แต่คนที่นั่งอยู่ด้านหลังไม่ได้ใส่ใจอะไรให้คนขับลงมาดู ก็กลับเข้าไปบอกเ้านายว่า เ้าขามีอาการแปลกๆ ให้ทำยังไง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบอะไร เ้าขาก็เปิดประตูรถเองและจับไหลเธอไว้แน่น แล้วจูบแก้มเธอ แต่คนโดนจูบแก้มผลักออกเบาๆ เพราะรู้สึกถึงอาการสั่นของอีกคน
“นี่เธอ.....”
“พี่คะช่วยหนูด้วย หนูโดนวางยา เพื่อนมันหลอกพาหนูมาขาย ช่วยหนูด้วยค่ะ”
และตอนนี้เหมือนเ้าขาจะคุ้มร่างกายตัวเองไม่ได้ เริ่มที่จะปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก เมื่อคนบนรถเห็นแบบนั้นเธอก็รีบลงมาจากรถ แล้วจับเธอขึ้นไปบนรถด้วยกันและบอกให้คนขับรถหันรถกลับพาเธอไปโรงแรม คนที่รับเธอขึ้นมาก็ไม่ใช่ใคร นั่นก็คืออริสา ที่ตอนนี้ดูเหมือน จะถูกเ้าขาขึ้นนั่งคร่อมบนตัวเธอไปแล้ว อริสาจึงบอกคนขับรถของตนว่า
“พี่นพ อย่าเอาเื่นี้ไปบอกใครนะ แล้วห้ามมองด้วยหันกระจกไปทางอื่น”
“ครับคุณหนู ด้วยเกียรติของพี่”
นพดล หรือนพ ที่เป็ทั้งผู้จัดการ และคนดูแลทุกเื่แทนอริสาได้เป็อย่างดี อยู่กับเธอมาั้แ่เธอจำความได้
เ้าขาที่ตอนนี้ท่อนบนไม่เหลืออะไรเลยสักชิ้น มันทำให้คนที่ถูกนั่งทับกันอยู่ถึงกับอดกลั้นกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ไหวอีก อริสาทนรอให้ถึงโรงแรมไม่ไหวก็พูดสั้นๆ
“พี่ขอโทษนะคะ” แล้วเธอก็ซุกหน้าเข้าไปหาหน้าอกขาวเนียน กัดลงไปที่ยอดอกอย่างรุนแรงทำให้เ้าขาครางออกมา
“อ่า.... พี่คะเบาหน่อย หนูไม่เคย” ตอนนี้เ้าขา เหมือนมีสติและก็ไม่มีสติในเวลาเดียวกัน เพราะทั้งเหล้าและยาปลุกเซ็กส์ ทำให้เ้าขารุ่มร้อนไปทั้งตัว
เมื่ออริสาได้ยินคนน้องบอกว่า ยังไม่เคย ยิ่งทำให้อารมณ์ในตัวเธอ้ามากขึ้น อยากที่จะกลืนกินเด็กสาวตรงหน้าที่มาเสนอให้เธอเองอย่างรวดเร็ว ซึ่งเธอไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน มีแต่เธอจะไปซื้อมาเองเมื่อเธอ้า เสร็จแล้วก็แยกกัน
แต่แล้วอยู่ๆ เ้าขาก็ทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิดว่าเด็กสาวคนนี้จะทำ เ้าขาดึงหน้าเธอขึ้นไปให้จูบกัน เพราะปกติเธอจะไม่เคยจูบใครเลยสักคนเดียว ไม่นับเมื่อกี้ที่เ้าขาแค่จูบแก้ม แต่คราวนี้ประกบจูบลงที่ริมฝีปากของกันและกัน จนอริสาเผลอครางเบาๆ ทำให้เ้าขามีโอกาสแทรกปลายลิ้นเข้าไปแลกลิ้นสำรวจความหวานของกันอย่างล้ำลึก ทำให้อริสาเคลิ้มไปกับรสจูบนั้นและอดคิดไม่ได้ว่า นี่ครั้งแรกจริงหรือ ทำไมจูบเก่งจัง ที่อริสาไม่ยอมจูบกับใครเลยเพราะเธอไม่อยากมีความรู้สึกดีแบบนี้กับใคร เพื่อที่จบแล้วจะได้แยกทางกันได้ง่ายๆ แต่เด็กคนนี้กลับกล้ามาจูบกัน ทำให้เธอมีความรู้สึกปั่นป่วนใจไม่น้อย แต่ก็ไม่ปฏิเสธ อริสาค่อยๆ ผลักเ้าขาออกเบาๆ ก่อนที่เธอจะซุกไซ้ขบกัดคอของเ้าขา แล้วเลื่อนไปจูบกัดหู กระซิบบอก
“ถ้าอยากให้ทำต่อ ไหนเรียกพี่ริสา สิคะ”
เ้าขาที่ฟังอยู่ก็นิ่งไม่ยอมเรียก มีหรืออริสาจะยอมเธอก็ยังคงแกล้งให้คนที่ตอนนี้่ล่าง้า การปลดปล่อยมากเพราะร่างกายที่ขยับสะโพกเองของเ้าขามันสีเข้ากับหน้าขาของเธอทำให้เธอััได้ถึงความร้อนชื้นตรงช่องทางรักของเ้าขาว่าเธอ้ามากแค่ไหน ซึ่งตอนนี้มือของเธอก็ได้สอดเข้าไปเคล้าคลึงอยู่ตรงทางเข้าช่องทางรักของเธออยู่รอแค่อีกฝ่ายยอมเรียกชื่อกัน
“จะเรียกมั้ยคะ ถ้าไม่เรียกพี่ริสา พี่จะเอามือออกแล้วนะ”
เ้าขารีบจับมือ อริสาไว้ แล้วสบตากันด้วยสายตาหวานฉ่ำแต่ก็เขินอายไม่น้อย
“พี่ริสา หนูขอร้องหยุดแกล้งกันสักที หนูไม่ไหวแล้ว มันทรมานมาก”
เมื่อเ้าขายอมเรียก เธอก็ไม่รอช้า สอดแทรกนิ้วเรียวยาวของตนเข้าไปถึงสองนิ้วในช่องทางรักอย่างเร็วและรุนแรงแต่ต้องหยุดชะงักลงอย่างเร็ว เพราะรับรู้ได้ด้วยความชำนาญ ว่าเด็กสาวคนนี้เธอไม่เคยจริงๆ น้องยังคงบริสุทธ์แต่เมื่อครู่เธอกลับสอดใส่ไปอย่างรุนแรงไม่ได้หยั้งมือเลยแม้แต่น้อย ทำให้รู้สึกผิดจึงค่อยๆ ดึงนิ้วออก ก่อนจะค่อยๆ สอดใส่กลับไปใหม่เพียงนิ้วเดียว และหยุดนิ่งรอให้ช่องทางรักของน้องได้ปรับตัว แล้วมองดูเด็กน้อยของเธอ ก็เห็นว่าตอนนี้เธอกำลังร้องไห้เพราะเ็ปมากกับการรุกล้ำเข้าไปอย่างไม่ปราณีเธอเลยสักนิด
“เจ็บมากเหรอคะ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่คิดว่าเธอยังไม่เคย อย่าร้องไห้นะคนดี”
“พี่ริสา ใจร้ายที่สุด มันเจ็บมากนะคะ หยุดได้มั้ยหนูเจ็บ”
อริสารู้ว่าน้องเจ็บแต่ตอนนี้เธอไม่อยากหยุดอีกแล้ว ในเมื่อถึงขั้นนี้ และภายในร่างกายน้องก็ยังมีฤทธิ์ยาอยู่เธอคงปล่อยไปไม่ได้จริงๆ เธอทำได้ในตอนนี้ก็คือ การเล้าโลมจะได้ช่วยทำให้เธอผ่อนคลายและลืมความเจ็บ อริสาจึงจูบเ้าขาที่ริมฝีปากด้วยตนเองอีกครั้ง เพราะเธออยากช่วยเหลือเด็กคนนี้ขึ้นมาจริงๆ แล้ว เป็เด็กดีจริงๆ กลับหลงคิดไปว่า เห็นรถหรูราคาแพง คงคิดว่าแค่อยากจะได้เงินถึงเสนอตัวมาให้เธอช่วย รถที่หยุดจอดนิ่งอยู่เป็เวลานาน ในรถมีแค่คนสองคนที่กำลังช่วยเหลือกันอยู่และผ่านไปสักพัก อริสาก็เปิดกระจกและบอกนพดล
“พี่นพคะ ช่วยเอาเสื้อคลุมมาให้หน่อยนะ แล้วรบกวนตามขึ้นไปเปิดห้องให้ด้วยนะ เด็กคนนี้จะได้พัก แล้วรออยู่หน้าห้องด้วยนะคะ เดียวมีเื่จะให้ทำหน่อย”
อริสาพูดจบก็ปิดตัวเ้าขาเอาไว้ด้วยเสื้อคลุมและอุ้มเธอเข้าไปในโรงแรงที่เธอเป็เ้าของ ทำให้พนักงานมองกันเป็สายตาเดียวกันว่าบอสพาผุ้หญิงที่ไหนมา เพราะปกติจะไม่พาผู้หญิงคนไหนขึ้นไปบนห้องตัวเอง นอกจากเปิดห้องอื่นและไปนอนด้วยเท่านั้น แต่คราวนี้พาขึ้นไปถึงห้องส่วนตัวก็น่าจะพิเศษไม่น้อย
อริสาห่มผ้าให้เ้าขาเสร็จ ก็หยิบกระเป๋าของเ้าขามาดู เธอเอาบัตรประชาชนของเ้าขาออกมา
“พี่นพ ไปสืบประวัติเด็กคนนี้มาให้ระเอียดด้วยนะคะ และสืบเื่คืนนี้ที่ผับด้วยไม่ว่าจะวิธีไหนต้องรู้ตัวพวกที่วางยาเด็กคนนี้มาให้ได้ แล้วพาตัวมันไปที่โกดัง ถ้าได้ตัวแล้วให้บอกฉัน ฉันจะจัดการเอง แต่เอาประวัติมาก่อนนะคะ ฉันให้พี่หาประวัติถึงพรุ่งนี้เที่ยงต้องมารายงาน อ่อ แล้วบอกพนักงานด้วย ห้ามใครหน้าไหนมารบกวนเด็กของฉัน และเด็กที่ฉันเช่ามานอนคืนนี้ ยกเลิกไปเลยคะ ให้เงินไปแค่ 20000 ค่าปลอบใจ”
“ครับคุณหนู เดียวผมจะจัดการให้เรียบร้อยครับ”
ภายในห้อง อริสานอนลงใกล้ๆ เ้าขา ดึงเธอเข้ามากอด
“เ้าขา หลับหรือป่าว”
เ้าขาลืมตาขึ้น มองหน้าอริสา เธอยังคงคุมสติตัวเองไม่อยู่ จึงจูบอริสาไปอีกรอบ ทำให้เธอรู้ว่าเ้าขายังไหวอยู่จึงกดเธอลงนอนราบกับเตียงและขึ้นไป คร่อมร่างเธอเอาไว้ ถอดเสื้อผ้าตนเองออกหมดไม่เหลือสักชิ้น และนอนทับลงไปเนื้ออุ่นๆ แนบชิดสนิทกันเป็เนื้อเดียว และถามเ้าขา
“นี่ใคร เธอจำได้มั้ยเ้าขา”
เ้าขาจับแก้มอริสาด้วยมือทั้งสองข้างของตัวเองและมองดู เธอยิ้มหวานแล้วพูดว่า
“พี่ริสา ของหนู”
แค่คำว่าพี่ริสาของหนู ก็ทำคนฟังใจเต้นไม่เป็จังหวะ ตอบกลับว่า
“ถ้าพี่ริสาเป็ของเ้าขาแล้ว ห้ามทิ้งกันนะคะ ที่จะให้ทุกอย่างของพี่กับหนูคนเดียว เ้าขาของพี่”
อริสาไม่รออะไรเธอก็สอนบทรักให้เ้าขา ได้เรียนรู้ไม่จบด้วยความชำนาญ ของตน ยกเว้นท่าเดียวที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้องยกเว้นเ้าขา คือ ตรงกลางหว่างขาของอริสาไม่เคยได้ััไกล้ชิดกับของใครมาก่อนสักคนเดียว แต่เธอยอมทำแค่กับเ้าขาคนแรกและคนเดียว เพราะเธอคิดจะหยุดไม่หาเด็กสาวคนไหนมาปรนเปรอตนเองอีก แต่จะมีแค่เ้าขาที่เธอจะมีความสัมพันธ์ ด้วยความรู้สึกจริงๆ จากหัวใจ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกอยากร่วมรักเท่านั้น จนเวลาผ่านไป เ้าขาก็เริ่มหมดแรงและเหนื่อยมากจึงหลับไปคาอกอริสา นอนทับตัวเธอหลับไป อริสาก็ไม่กล้าขยับร่างกายตนเอง จึงได้แต่ให้คนตัวเล็กนอนทับเธอไว้แบบนี้ ได้แต่เอามือไปหยิบผ้าห่มมาคลุมให้น้องจะได้ไม่หนาวจนเป็ไข้ไป และกอดเธอไว้หลับไปด้วยกัน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้